สวัสดีครับ ผมมีเรื่องทุกข์ใจและหาทางแก้ไขไม่ได้มานานแล้ว เรื่องหัวข้อกระทู้ผมไม่รู้จะตั้งยังไงให้เข้ากับเนื้อหาดีครับ ขอโทษด้วยครับ
ผมเป็นเกย์คนนึงที่ผ่านเรื่องรักๆใคร่ๆ ผิดหวังมาตลอด
โดยผมรู้จักกับน้องคนนึง ซึ่งในระยะแรกไม่ได้สนใจในตัวน้องเขาเลย
เริ่มจากผมเป็นคนขี้เหงาแล้วอยากหาอะไรทำจึงพบว่ามีเรื่องหนึ่งที่เรามีอะไรที่ชอบคล้ายน้องเขาเลยทักไป
จนเราเริ่มสนิทกัน ไปไหนก็ไปด้วยกัน หยอกล้อกัน
คุยกันตั้งแต่ตื่นนอน ยันเข้านอน (ไม่ได้ตลอดเวลา)
เราเรียนรู้จนรู้เกือบทุกอย่างในชีวิตเขา (ก็อาจเป็นเราคนเดียวที่เรียนรู้)
ยกตัวอย่างเช่น พอเลิกเรียนน้องเขาก็กลับบ้านนอน ตื่นอีกทีก็ทานมื้อเย็นกับที่บ้าน หลับไว ติดเกมส์ คนที่บ้านเขาก็รู้จักผม (น้องเขาบอกน้ะ) คนที่บ้านผมก็รู้จักน้องเขาครับ
แล้วระยะเวลาที่ทำอะไรด้วยกันตลอดปีหนึ่งเต็มๆนี่แหละเป็นจุดที่ทำให้เรารู้สึกว่าเราเริ่มสนใจในตัวน้องเขา
เราเคยหยอกล้อกันเล่นๆ เชิงลองใจว่าเราเป็นอะไรกัน
เขาก็ตอบผมชัดเจนนะครับว่า “ก็พี่น้องกันไง”
แต่การกระทำที่เขาแสดงออกมันขัดแย้งกัน
จนทำให้ผมรู้สึกคิด และมโนขึ้นไปเองว่าน้องเขาก็มีใจให้กับผมบ้าง
คนรอบกายทั้งผมและน้องเขาก็ยังถามว่าคบกันเหรอ
“เห้ย คบกันเหรอ”
“บ้า พี่น้องน่ะ ถ้าจะให้คบก็ให้มาขอสิ”
“เห้ย คนนี้จริงดิ่ เห็นมานานไม่คิดว่าจะเปิด”
“เปล่า พี่น้องจริงๆ ไม่มีอะไรเลย”
“พี่น้องท้องชนเปล่า? ทำมาเป็น”
“เปล่าครับ พี่น้องจริงๆ”
“พี่เอาจริงเหรอกับคนนี้”
“หืม ไปฟังจากไหนมา”
“แหม การแสดงออกของสองคนดูไม่ออกเลยมั้ง”
นี่คือตัวอย่างบทสนทนาที่ผมต้องเจอหลายเดือนในระหว่างที่เรามีความสัมพันธ์กันครับ
แล้ววันหนึ่งผมก็ได้ทราบว่า ในระยะเวลาที่เราได้เริ่มมีความสัมพันธ์แบบนี้นั้น เป็นเวลาเดียวกันกับที่เขานั้น คบหากับผู้หญิงคนหนึ่งอยู่ (ผมรู้มาจากเพื่อนของน้องเขา)
ด้วยความที่ผมเป็นคนใจร้อนก็ถามเขาไปเลยตรงๆว่าสรุปน้องเขามีแฟนหรือยัง
แรกๆเขาก็บ่ายเบี่ยงที่จะตอบครับ แต่ผมตื้อจนเขาตอบว่า “ใช่ครับ ผมมีแฟนแล้ว”
นาทีนั้นผมใจสลายเพราะตอนนั้นผมรู้สึกรักน้องเขาไปแล้ว
แต่ผมก็ต้องคุมตัวเองให้อยู่ละบอกไปว่า “ก็ดีแล้วครับ”
กลับกันกับการกระทำของผมนั้นสวนทาง
ผมกลับไปดื่มเหล้าจนเมามายควบคุมสติไม่อยู่
แล้วได้ทักไปหาน้องเขาโดยการส่งข้อความหลังจากที่น้องเขานอนแล้ว
ทำนองว่า “..เราเองก็รู้ว่าการแสดงออกของพี่เป็นอย่างไร เราแสดงออกอย่างไร ตอนนี้พี่รักเราแล้ว แต่พี่ก็ไม่อยากทำให้ผู้หญิงคนนั้นเสียใจ ทั้งๆที่เขาไม่ผิด ไม่อยากเสียน้องที่ดีคนนี้ไป...” ทำนองนี้
ผมยอมรับครับว่าในใจลึกๆผมก็หมายอยากเป็นเจ้าของ
แต่ทั้งเพื่อนๆน้องๆก็คอยเตือนเสมอว่าเราไม่ควรไปทำอะไรที่ผิดเลย
ผมเลยเลิกติดต่อกับน้องเขาระยะหนึ่ง เพื่อย้ำกับตัวเองว่าเขาเป็นเพียงน้องคนหนึ่ง
แล้ววันนั้นก็มาถึงครับ ผมนัดเจอกันเพื่อไปซื้อของด้วยกันตามปกติ (เดือนละครั้ง)
แต่รอบนี้น้องเขาพาแฟนมาด้วยครับ
ผมบอกตัวเองในใจตลอดว่า แฟนน้องก็คือน้องอีกคนหนึ่ง
ผมต้องยอมรับให้ได้ เพื่อการคงอยู่ของความสัมพันธ์นี้
มันไม่ได้เป็นไปอย่างใจหวังครับ
การพบกันระหว่างผมกับแฟนน้องเขานั้นกลับทำให้มันดูแย่ลง
บทสนทนาในร้านอาหารที่นั่งกัน 3 คน เกือบสองชั่วโมงมีแต่ผมกับน้องที่คุยกัน
โดยที่แฟนน้องเขาไม่พูดจาสักคำ ถามอะไรก็ไม่ตอบ
ก็ใช่สิครับ เขาไม่ได้มากระชับมิตร เขามาแสดงความเป็นเจ้าของครับ
วันนั้นทำให้ผมรู้ว่าผมเป็นมิตรกับแฟนเขาไม่ได้แล้ว
ผมจึงขอปลีกตัวออกไป แล้วก็ไลน์ไปบอกน้องเขาว่า อย่ามาเจอกันอีกเลย แฟนแกไม่ได้ชอบพี่ และไม่ได้ที่จะเข้ากับคนแบบพี่ได้ (ปกติผมชอบเผลอจีบผู้ชายแท้ครับ แต่เผอิญแฟนผู้หญิงเขาดี สนิทกับเราง่ายเลยกลายเป็นเพื่อนพี่น้องกันไปหมด)
เราก็ห่างกันไปจริงๆครับ แต่ก็ยังมีคุยกันบ้างแต่ไม่มากเท่าเดิม ไม่เจอกันบ่อยเท่าเดิม
นับเวลาที่ผมกับน้องคุยกันมาถึงตอนนี้ก็จะ 2 ปีแล้วครับ เราผ่านการทะเลาะกันมาเยอะ ปรับความเข้าใจกันมาเยอะ จนตอนนี้ เราก็เหมือนพี่น้องทั่วๆไป
แล้วอยู่มาวันหนึ่งผมไปทางเดิมครับ ดื่มเหล้าแต่ไม่เมา
เหลือบไปเห็นน้องออนไลน์เฟสบุ๊คตอนตี 2 ซึ่งเป็นเวลาที่แปลกครับ อย่างที่ผมบอกว่าน้องเขานอนไวมาก
ผมก็ทักไปเลยครับว่า “ทำไมยังไม่นอนห้ะ?” (ปกติคุยกันในไลน์ โทรศัพท์ แล้วก็เฟสไทม์ครับ)
ไร้ซึ่งสัญญาณตอบกลับครับ
หลังจากนั้น 2 วัน ผมก็มาทราบว่าน้องเขาบล๊อกเฟสครับ
แต่ในไลน์ยังคุยกันปกติดี
ปกติผมเป็นคนใจร้อนมาก แต่ครั้งนี้เพื่อนๆผมได้ช่วยรั้งไว้ ให้หยุดสนใจ หยุดโวยวาย
ไม่ต้องถาม แกล้งโง่บ้างก็ได้ เพื่อรอดูความเคลื่อนไหว
ครับ ผมรอดูความเคลื่อนไหว จนกระทั่งผมก็พบว่าเขาอันบล๊อกแล้ว แต่ไม่ได้แอดเฟรนด์เหมือนเดิมครับ ผมก็รู้สึกว่ายังไงก็ไม่ควรถามครับว่าทำไมถึงบล๊อก หรือรู้ว่าเขาบล๊อก
เพราะตอนนี้ผมรู้สึกว่า ผมเป็นพี่ที่ดีของเขา แล้วเขาเป็นน้องที่ดีของผม ผมไม่อยากให้ความสัมพันธ์ที่ดีต้องมาพังทลาย เพราะคำว่า ของของใคร
แต่ตอนนี้ผมอยากทราบว่า ผมควรจัดการกับความรู้สึกผมอย่างไรให้มันไม่เกินขอบเขต
ด้วยว่าทุกเวลาที่ผมอยู่คนเดียว อ่านข้อความ ดูรูปถ่ายของเรา มันทำให้ผมคิดเสมอว่า ทำไมผมถึงไม่เป็นผู้หญิง ทำไมผมถึงได้มาเจอกับคนแบบนี้ ทำไมผมถึงคิดถึงเขาไม่หยุด
ผมพยายามเลิกการใช้โซเชียล เลิกสนใจอะไรต่างๆ สนใจแต่อนาคตของตัวเอง แต่สุดท้าย ผมก็รู้สึกว่า ผมคิดถึงน้องเขา แค่ได้เจอหรือแค่สติ้กเกอตัวเดียวผมก็จะทำให้ผมมีกำลังใจมากขึ้น
ผมขอความเห็นกับประสบการณ์ของคนอื่นหน่อยนะครับ มีอะไรที่ไม่เข้าใจก็ถามมาได้ครับ ผมจะพยายามตอบทุกๆคำถาม ขอบคุณครับ
มันเป็นความรักแบบไหน?
ผมเป็นเกย์คนนึงที่ผ่านเรื่องรักๆใคร่ๆ ผิดหวังมาตลอด
โดยผมรู้จักกับน้องคนนึง ซึ่งในระยะแรกไม่ได้สนใจในตัวน้องเขาเลย
เริ่มจากผมเป็นคนขี้เหงาแล้วอยากหาอะไรทำจึงพบว่ามีเรื่องหนึ่งที่เรามีอะไรที่ชอบคล้ายน้องเขาเลยทักไป
จนเราเริ่มสนิทกัน ไปไหนก็ไปด้วยกัน หยอกล้อกัน
คุยกันตั้งแต่ตื่นนอน ยันเข้านอน (ไม่ได้ตลอดเวลา)
เราเรียนรู้จนรู้เกือบทุกอย่างในชีวิตเขา (ก็อาจเป็นเราคนเดียวที่เรียนรู้)
ยกตัวอย่างเช่น พอเลิกเรียนน้องเขาก็กลับบ้านนอน ตื่นอีกทีก็ทานมื้อเย็นกับที่บ้าน หลับไว ติดเกมส์ คนที่บ้านเขาก็รู้จักผม (น้องเขาบอกน้ะ) คนที่บ้านผมก็รู้จักน้องเขาครับ
แล้วระยะเวลาที่ทำอะไรด้วยกันตลอดปีหนึ่งเต็มๆนี่แหละเป็นจุดที่ทำให้เรารู้สึกว่าเราเริ่มสนใจในตัวน้องเขา
เราเคยหยอกล้อกันเล่นๆ เชิงลองใจว่าเราเป็นอะไรกัน
เขาก็ตอบผมชัดเจนนะครับว่า “ก็พี่น้องกันไง”
แต่การกระทำที่เขาแสดงออกมันขัดแย้งกัน
จนทำให้ผมรู้สึกคิด และมโนขึ้นไปเองว่าน้องเขาก็มีใจให้กับผมบ้าง
คนรอบกายทั้งผมและน้องเขาก็ยังถามว่าคบกันเหรอ
“เห้ย คบกันเหรอ”
“บ้า พี่น้องน่ะ ถ้าจะให้คบก็ให้มาขอสิ”
“เห้ย คนนี้จริงดิ่ เห็นมานานไม่คิดว่าจะเปิด”
“เปล่า พี่น้องจริงๆ ไม่มีอะไรเลย”
“พี่น้องท้องชนเปล่า? ทำมาเป็น”
“เปล่าครับ พี่น้องจริงๆ”
“พี่เอาจริงเหรอกับคนนี้”
“หืม ไปฟังจากไหนมา”
“แหม การแสดงออกของสองคนดูไม่ออกเลยมั้ง”
นี่คือตัวอย่างบทสนทนาที่ผมต้องเจอหลายเดือนในระหว่างที่เรามีความสัมพันธ์กันครับ
แล้ววันหนึ่งผมก็ได้ทราบว่า ในระยะเวลาที่เราได้เริ่มมีความสัมพันธ์แบบนี้นั้น เป็นเวลาเดียวกันกับที่เขานั้น คบหากับผู้หญิงคนหนึ่งอยู่ (ผมรู้มาจากเพื่อนของน้องเขา)
ด้วยความที่ผมเป็นคนใจร้อนก็ถามเขาไปเลยตรงๆว่าสรุปน้องเขามีแฟนหรือยัง
แรกๆเขาก็บ่ายเบี่ยงที่จะตอบครับ แต่ผมตื้อจนเขาตอบว่า “ใช่ครับ ผมมีแฟนแล้ว”
นาทีนั้นผมใจสลายเพราะตอนนั้นผมรู้สึกรักน้องเขาไปแล้ว
แต่ผมก็ต้องคุมตัวเองให้อยู่ละบอกไปว่า “ก็ดีแล้วครับ”
กลับกันกับการกระทำของผมนั้นสวนทาง
ผมกลับไปดื่มเหล้าจนเมามายควบคุมสติไม่อยู่
แล้วได้ทักไปหาน้องเขาโดยการส่งข้อความหลังจากที่น้องเขานอนแล้ว
ทำนองว่า “..เราเองก็รู้ว่าการแสดงออกของพี่เป็นอย่างไร เราแสดงออกอย่างไร ตอนนี้พี่รักเราแล้ว แต่พี่ก็ไม่อยากทำให้ผู้หญิงคนนั้นเสียใจ ทั้งๆที่เขาไม่ผิด ไม่อยากเสียน้องที่ดีคนนี้ไป...” ทำนองนี้
ผมยอมรับครับว่าในใจลึกๆผมก็หมายอยากเป็นเจ้าของ
แต่ทั้งเพื่อนๆน้องๆก็คอยเตือนเสมอว่าเราไม่ควรไปทำอะไรที่ผิดเลย
ผมเลยเลิกติดต่อกับน้องเขาระยะหนึ่ง เพื่อย้ำกับตัวเองว่าเขาเป็นเพียงน้องคนหนึ่ง
แล้ววันนั้นก็มาถึงครับ ผมนัดเจอกันเพื่อไปซื้อของด้วยกันตามปกติ (เดือนละครั้ง)
แต่รอบนี้น้องเขาพาแฟนมาด้วยครับ
ผมบอกตัวเองในใจตลอดว่า แฟนน้องก็คือน้องอีกคนหนึ่ง
ผมต้องยอมรับให้ได้ เพื่อการคงอยู่ของความสัมพันธ์นี้
มันไม่ได้เป็นไปอย่างใจหวังครับ
การพบกันระหว่างผมกับแฟนน้องเขานั้นกลับทำให้มันดูแย่ลง
บทสนทนาในร้านอาหารที่นั่งกัน 3 คน เกือบสองชั่วโมงมีแต่ผมกับน้องที่คุยกัน
โดยที่แฟนน้องเขาไม่พูดจาสักคำ ถามอะไรก็ไม่ตอบ
ก็ใช่สิครับ เขาไม่ได้มากระชับมิตร เขามาแสดงความเป็นเจ้าของครับ
วันนั้นทำให้ผมรู้ว่าผมเป็นมิตรกับแฟนเขาไม่ได้แล้ว
ผมจึงขอปลีกตัวออกไป แล้วก็ไลน์ไปบอกน้องเขาว่า อย่ามาเจอกันอีกเลย แฟนแกไม่ได้ชอบพี่ และไม่ได้ที่จะเข้ากับคนแบบพี่ได้ (ปกติผมชอบเผลอจีบผู้ชายแท้ครับ แต่เผอิญแฟนผู้หญิงเขาดี สนิทกับเราง่ายเลยกลายเป็นเพื่อนพี่น้องกันไปหมด)
เราก็ห่างกันไปจริงๆครับ แต่ก็ยังมีคุยกันบ้างแต่ไม่มากเท่าเดิม ไม่เจอกันบ่อยเท่าเดิม
นับเวลาที่ผมกับน้องคุยกันมาถึงตอนนี้ก็จะ 2 ปีแล้วครับ เราผ่านการทะเลาะกันมาเยอะ ปรับความเข้าใจกันมาเยอะ จนตอนนี้ เราก็เหมือนพี่น้องทั่วๆไป
แล้วอยู่มาวันหนึ่งผมไปทางเดิมครับ ดื่มเหล้าแต่ไม่เมา
เหลือบไปเห็นน้องออนไลน์เฟสบุ๊คตอนตี 2 ซึ่งเป็นเวลาที่แปลกครับ อย่างที่ผมบอกว่าน้องเขานอนไวมาก
ผมก็ทักไปเลยครับว่า “ทำไมยังไม่นอนห้ะ?” (ปกติคุยกันในไลน์ โทรศัพท์ แล้วก็เฟสไทม์ครับ)
ไร้ซึ่งสัญญาณตอบกลับครับ
หลังจากนั้น 2 วัน ผมก็มาทราบว่าน้องเขาบล๊อกเฟสครับ
แต่ในไลน์ยังคุยกันปกติดี
ปกติผมเป็นคนใจร้อนมาก แต่ครั้งนี้เพื่อนๆผมได้ช่วยรั้งไว้ ให้หยุดสนใจ หยุดโวยวาย
ไม่ต้องถาม แกล้งโง่บ้างก็ได้ เพื่อรอดูความเคลื่อนไหว
ครับ ผมรอดูความเคลื่อนไหว จนกระทั่งผมก็พบว่าเขาอันบล๊อกแล้ว แต่ไม่ได้แอดเฟรนด์เหมือนเดิมครับ ผมก็รู้สึกว่ายังไงก็ไม่ควรถามครับว่าทำไมถึงบล๊อก หรือรู้ว่าเขาบล๊อก
เพราะตอนนี้ผมรู้สึกว่า ผมเป็นพี่ที่ดีของเขา แล้วเขาเป็นน้องที่ดีของผม ผมไม่อยากให้ความสัมพันธ์ที่ดีต้องมาพังทลาย เพราะคำว่า ของของใคร
แต่ตอนนี้ผมอยากทราบว่า ผมควรจัดการกับความรู้สึกผมอย่างไรให้มันไม่เกินขอบเขต
ด้วยว่าทุกเวลาที่ผมอยู่คนเดียว อ่านข้อความ ดูรูปถ่ายของเรา มันทำให้ผมคิดเสมอว่า ทำไมผมถึงไม่เป็นผู้หญิง ทำไมผมถึงได้มาเจอกับคนแบบนี้ ทำไมผมถึงคิดถึงเขาไม่หยุด
ผมพยายามเลิกการใช้โซเชียล เลิกสนใจอะไรต่างๆ สนใจแต่อนาคตของตัวเอง แต่สุดท้าย ผมก็รู้สึกว่า ผมคิดถึงน้องเขา แค่ได้เจอหรือแค่สติ้กเกอตัวเดียวผมก็จะทำให้ผมมีกำลังใจมากขึ้น
ผมขอความเห็นกับประสบการณ์ของคนอื่นหน่อยนะครับ มีอะไรที่ไม่เข้าใจก็ถามมาได้ครับ ผมจะพยายามตอบทุกๆคำถาม ขอบคุณครับ