สวัสดีค่ะ มีเรื่องมาปรึกษา ยาวหน่อยนะคะ
คือ เราคบกับแฟนมาตั้งแต่สมัยเรียนจนทำงานผ่านสุขผ่านทุกข์มาด้วยกัน เขาเป็นคนที่เราไม่มีความจำเป็นต้องปิดบังอะไรเลย เป็นตัวของตัวเอง
เหมือนจะดีใช่ไหมคะ แต่มันมีปีนึงค่ะที่เขาเสเพลติดเพื่อน ติดเหล้า ชอบโกหก ลืมเราไปไม่สนใจเรา เราต้องคอยไปตามตลอด ทะเลาะกันบ่อย เราเสียใจมาก ร้องไห้บ่อยจนรู้สึกไม่มีความสุขในชีวิตเลย ไม่เคยทุกข์เพราะรักขนาดนี้ เป็นแบบนี้เกือบปี เราชินชาเราคิดว่าจะเลิกแต่แปลกมากที่เขากลับมาเป็นคนดีคนเดิม ดูแล เอาใจสารพัด แต่เรากลับรู้สึกไม่เหมือนเดิม เราบอกความรู้สึกตัวเองไม่ถูก เราชินกับการที่ถูกทิ้งในอยู่คนเดียวเป็นปีๆ เราสามารถทำทุกอย่างคนเดียวตั้งแต่กินข้าวยัน backpack เที่ยวตจว.คนเดียว แต่ตอนแรกเราก็คบต่อค่ะ จนรู้สึกไม่ใช่แล้วเราไม่รักแล้วที่มีอยู่มันแค่ความผูกพันเพราะคบกันนาน เราไม่อยากกักเขาไว้ เลยเปิดใจคุยกันว่าเราไม่รักแล้วนะ ตกลงกัน ปรากฎว่าเขาไม่ยอม เขาตื้อ เขาร้องไห้ บอกขอโทษ ยังไงก็ไม่ยอม ไปดักเราทุกที่ที่เราจะไป ไปขอให้เพื่อนเรา พ่อแม่เราช่วยพูด พอเราหนีปิดช่องทางการสื่อสาร อยู่แต่บ้าน เขาก็มารอหน้าบ้านทั้งวันทั้งคืน จนเราทนไม่ไหวเพราะเขาไม่ยอมไปทำงานมาเฝ้าเรากลัวเรามีคนใหม่ หนีไปไหนไม่ได้เลยต้องกลับมาคบจนถึงตอนนี้ เรายังยืนยันคำเดิมว่าไม่รัก เราพยายามหลายครั้งที่จะพูดเรื่องนี้ทั้งพูดไม่ดี ทั้งดี แต่เขาจะทำเหมือนเดิม ตามอ้อนวอนจนคนเขาเดือดร้อนเพราะต้องมาช่วยพูดกับเรา ใครที่เคยจีบเราหรือเพื่อนผู้ชายเขาตามรังควานหมด ตอนนี้ก็คบไปเรื่อย ถ้าเราไม่พูดเรื่องเลิกเขาก็จะปกติ เขาเป็นคนเก่ง คนดีมากคนนึงค่ะ ทุกวันใช้ชีวิตกับเพื่อน กับงาน ปนๆกันไป แต่เราไม่ได้รู้สึกเหมือนตอนแรกแล้ว เราไม่รู้ว่าหมดรักไปตอนไหน และถ้าพูดประเด็นเรื่องเลิก เขาจะเป็นเหมือนที่บอก ตอนนี้ความผูกพันที่มีสำหรับเรามันเหมือนผูกและพันมากกว่า เราไปไหนไม่ได้ เรารู้ว่าทุกครั้งที่เราบอกเลิกเขาเจ็บปวด เขาเสียใจ เรากลายเป็นคนใจร้ายทุกครั้ง เราควรทำอย่างไรดีคะ?
เรื่องนี้เราไม่รู้ใครถูกใครผิด อย่าว่ากันนะคะ อยากอ่านหลายๆมุมมอง
ปล.เรื่องนี้ไม่มีมือที่สามมาเกี่ยวข้องค่ะ มีคนมาทำให้เราใจเต้นแรงบ้าง แต่เราไม่ยุ่งค่ะเพราะมีเขาอยู่
ขอปรึกษาเรื่องความรักที่มีฝ่ายไม่ยอมปล่อย
คือ เราคบกับแฟนมาตั้งแต่สมัยเรียนจนทำงานผ่านสุขผ่านทุกข์มาด้วยกัน เขาเป็นคนที่เราไม่มีความจำเป็นต้องปิดบังอะไรเลย เป็นตัวของตัวเอง
เหมือนจะดีใช่ไหมคะ แต่มันมีปีนึงค่ะที่เขาเสเพลติดเพื่อน ติดเหล้า ชอบโกหก ลืมเราไปไม่สนใจเรา เราต้องคอยไปตามตลอด ทะเลาะกันบ่อย เราเสียใจมาก ร้องไห้บ่อยจนรู้สึกไม่มีความสุขในชีวิตเลย ไม่เคยทุกข์เพราะรักขนาดนี้ เป็นแบบนี้เกือบปี เราชินชาเราคิดว่าจะเลิกแต่แปลกมากที่เขากลับมาเป็นคนดีคนเดิม ดูแล เอาใจสารพัด แต่เรากลับรู้สึกไม่เหมือนเดิม เราบอกความรู้สึกตัวเองไม่ถูก เราชินกับการที่ถูกทิ้งในอยู่คนเดียวเป็นปีๆ เราสามารถทำทุกอย่างคนเดียวตั้งแต่กินข้าวยัน backpack เที่ยวตจว.คนเดียว แต่ตอนแรกเราก็คบต่อค่ะ จนรู้สึกไม่ใช่แล้วเราไม่รักแล้วที่มีอยู่มันแค่ความผูกพันเพราะคบกันนาน เราไม่อยากกักเขาไว้ เลยเปิดใจคุยกันว่าเราไม่รักแล้วนะ ตกลงกัน ปรากฎว่าเขาไม่ยอม เขาตื้อ เขาร้องไห้ บอกขอโทษ ยังไงก็ไม่ยอม ไปดักเราทุกที่ที่เราจะไป ไปขอให้เพื่อนเรา พ่อแม่เราช่วยพูด พอเราหนีปิดช่องทางการสื่อสาร อยู่แต่บ้าน เขาก็มารอหน้าบ้านทั้งวันทั้งคืน จนเราทนไม่ไหวเพราะเขาไม่ยอมไปทำงานมาเฝ้าเรากลัวเรามีคนใหม่ หนีไปไหนไม่ได้เลยต้องกลับมาคบจนถึงตอนนี้ เรายังยืนยันคำเดิมว่าไม่รัก เราพยายามหลายครั้งที่จะพูดเรื่องนี้ทั้งพูดไม่ดี ทั้งดี แต่เขาจะทำเหมือนเดิม ตามอ้อนวอนจนคนเขาเดือดร้อนเพราะต้องมาช่วยพูดกับเรา ใครที่เคยจีบเราหรือเพื่อนผู้ชายเขาตามรังควานหมด ตอนนี้ก็คบไปเรื่อย ถ้าเราไม่พูดเรื่องเลิกเขาก็จะปกติ เขาเป็นคนเก่ง คนดีมากคนนึงค่ะ ทุกวันใช้ชีวิตกับเพื่อน กับงาน ปนๆกันไป แต่เราไม่ได้รู้สึกเหมือนตอนแรกแล้ว เราไม่รู้ว่าหมดรักไปตอนไหน และถ้าพูดประเด็นเรื่องเลิก เขาจะเป็นเหมือนที่บอก ตอนนี้ความผูกพันที่มีสำหรับเรามันเหมือนผูกและพันมากกว่า เราไปไหนไม่ได้ เรารู้ว่าทุกครั้งที่เราบอกเลิกเขาเจ็บปวด เขาเสียใจ เรากลายเป็นคนใจร้ายทุกครั้ง เราควรทำอย่างไรดีคะ?
เรื่องนี้เราไม่รู้ใครถูกใครผิด อย่าว่ากันนะคะ อยากอ่านหลายๆมุมมอง
ปล.เรื่องนี้ไม่มีมือที่สามมาเกี่ยวข้องค่ะ มีคนมาทำให้เราใจเต้นแรงบ้าง แต่เราไม่ยุ่งค่ะเพราะมีเขาอยู่