คือ เริ่มต้นเลยนะคะตั้งแต่เข้าอนุบาลมาก็มีเพื่อนที่รักมากขาดไม่ได้เล่นด้วยกันทั้งชายหญิงมีความผูกพัน แหละตอนนั้นก็ไม่ได้คิดอะไรมาก จนตอน ป.4 เพื่อนเริ่มใช้อำนาจ
พวกมันมี3คนที่ใช้อำนาจบังคับ เช่นใช้ให้ทำการบ้าน,ใช้ไปซื้อขนม ถ้าไม่ทำตามจะโดนด่า และเพื่อนๆก็จะไม่เล่นด้วยคือตอนนั้นเรากลัวเพื่อนไม่เล่นด้วยเลยต้องยอมพวกมันตลอด เพราะเรารู้สึกว่าขาดเพื่อนไม่ได้ แค่เพื่อนด่าเรายังกลัว ใจสั่น เพราะอะไรก็ไม่รู้ เราทนอยู่แบบนี้จนจบ ป.6 เราตัดสินใจย้าย ร.ร เพื่อมาหาเพื่อนใหม่ พอได้เพื่อนใหม่เราก็ผูกพันรัก แคร์ความรู้สึกเพื่อนทุกคนและแล้วก็เป็นเเบบเดิม มีเพื่อนคนนึงเริ่มให้อำนาจ กลุ่มเรามี6คน ต้องยอมมันคนเดียว และมันเป็นคนเอาแต่ใจ ไม่เเคร์ความรู้สึกเพื่อนอยากด่าอะไรก็ด่าอยากพูดให้ร้ายเพื่อนก็พูด คือวันนั้นเรามีปัญหากับมัน มันไม่คุยด้วย คือตอนนั้นเรากลัวมากกลัวไม่มีเพื่อนถ้าเราไม่มีเพื่อนจะอยู่ยังไง เราไม่เคยอยู่คนเดียวได้เลย กลัวการเดินคนเดียวนั่งกินข้าวคนเดียว ด้วยความที่เรากลัวเราก็ต้องไปขอโทษทั้งที่ไม่ผิด พอขึ้นม.2 เราเริ่มรู้สึกอึดอัด อยากอยู่คนเดียวให้เป็น เริ่มไม่อยากคุยกะเพื่อนเพราะเบื่อ แต่การอยู่คนเดียวมันยากสำหรับเรามาก เรานอนคิดเรื่องนี้มาหลายวัน เราก็ลองหารายละเอียดจากกระทู้ต่างๆ อ่านแล้วก็มีกำลังใจมาบ้าง มันยากจริงไหมคะ การอยู่คนเดียว ทำอะไรๆคนเดียว
นั่งกินข้าวคนเดียว ความรู้สึกเป็นอย่างไร
อยากมีกำลังใจและข้อคิดดีๆด้วยค่ะ ว่าทำไมเรารู้สึกกลัวเวลาไม่มีเพื่อน
เเละอยากรู้อีกเรื่องหนึ่งคะว่าอยู่มหาลัยจำเป็นต้องมีเพื่อนไหม อย่ายึดติดกับเพื่อนมากเพราะอะไรหรอคะ เพื่อนที่จริงใจหายาก
ใช้ไหมคะที่มหาลัย ?? และก็ขอบคุณมากๆนะคะที่มาอ่านเรื่องของหนู ขอบคุณทุกคำแนะนำ
การอยู่คนเดียว!มันยากไหม!??
พวกมันมี3คนที่ใช้อำนาจบังคับ เช่นใช้ให้ทำการบ้าน,ใช้ไปซื้อขนม ถ้าไม่ทำตามจะโดนด่า และเพื่อนๆก็จะไม่เล่นด้วยคือตอนนั้นเรากลัวเพื่อนไม่เล่นด้วยเลยต้องยอมพวกมันตลอด เพราะเรารู้สึกว่าขาดเพื่อนไม่ได้ แค่เพื่อนด่าเรายังกลัว ใจสั่น เพราะอะไรก็ไม่รู้ เราทนอยู่แบบนี้จนจบ ป.6 เราตัดสินใจย้าย ร.ร เพื่อมาหาเพื่อนใหม่ พอได้เพื่อนใหม่เราก็ผูกพันรัก แคร์ความรู้สึกเพื่อนทุกคนและแล้วก็เป็นเเบบเดิม มีเพื่อนคนนึงเริ่มให้อำนาจ กลุ่มเรามี6คน ต้องยอมมันคนเดียว และมันเป็นคนเอาแต่ใจ ไม่เเคร์ความรู้สึกเพื่อนอยากด่าอะไรก็ด่าอยากพูดให้ร้ายเพื่อนก็พูด คือวันนั้นเรามีปัญหากับมัน มันไม่คุยด้วย คือตอนนั้นเรากลัวมากกลัวไม่มีเพื่อนถ้าเราไม่มีเพื่อนจะอยู่ยังไง เราไม่เคยอยู่คนเดียวได้เลย กลัวการเดินคนเดียวนั่งกินข้าวคนเดียว ด้วยความที่เรากลัวเราก็ต้องไปขอโทษทั้งที่ไม่ผิด พอขึ้นม.2 เราเริ่มรู้สึกอึดอัด อยากอยู่คนเดียวให้เป็น เริ่มไม่อยากคุยกะเพื่อนเพราะเบื่อ แต่การอยู่คนเดียวมันยากสำหรับเรามาก เรานอนคิดเรื่องนี้มาหลายวัน เราก็ลองหารายละเอียดจากกระทู้ต่างๆ อ่านแล้วก็มีกำลังใจมาบ้าง มันยากจริงไหมคะ การอยู่คนเดียว ทำอะไรๆคนเดียว
นั่งกินข้าวคนเดียว ความรู้สึกเป็นอย่างไร
อยากมีกำลังใจและข้อคิดดีๆด้วยค่ะ ว่าทำไมเรารู้สึกกลัวเวลาไม่มีเพื่อน
เเละอยากรู้อีกเรื่องหนึ่งคะว่าอยู่มหาลัยจำเป็นต้องมีเพื่อนไหม อย่ายึดติดกับเพื่อนมากเพราะอะไรหรอคะ เพื่อนที่จริงใจหายาก
ใช้ไหมคะที่มหาลัย ?? และก็ขอบคุณมากๆนะคะที่มาอ่านเรื่องของหนู ขอบคุณทุกคำแนะนำ