🤡🏴‍☠️😱THE SUMMER GLOVES 2019 <ถุงมือเรื่องสั้น> #15 "หลอน" โดย "ถุงมือสยอง"😱🏴‍☠️🤡

เรื่องสั้นเรื่องที่สอง เป็นเรื่องของคนปอดแหกคนหนึ่งครับ! ^^

กลัวผีจับใจ จนหวาดระแวงไปหมด เช่น กำลังสระผม ก็มโนว่าจะมีมือใครมาช่วยสระช่วยขยี้แบบในหนังไหม

แล้วก็ถึงคราวที่จะต้องเข้าห้องน้ำ ความหวาดผวาก็เข้าครอบงำเขาอีกครั้ง!

เขาจะพบเจอกับอะไรหรือไม่ ตามไปดูกันครับ...

ในยามที่ดวงตะวันลาลับขอบฟ้า ความมืดแผ่ปกคลุมไปทั่ว ในช่วงเวลาที่ทุกคนขดตัวอยู่บนที่นอน ฝังตัวเองอยู่กับฝันหวาน

เคยไหม...ที่จู่ๆ ห้องน้ำซึ่งเราใช้เคยเข้าอยู่อย่างปกติสุขทุกเมื่อเชื่อวัน ก็กลับกลายเป็นสถานที่อันโหดร้าย สร้างความเขย่าขวัญสั่นประสาทให้กับเราได้อย่างไม่น่าเชื่อ

เคยยืนอยู่หน้าประตูห้องน้ำ แล้วรู้สึกว่ากำลังมีอะไรยืนรอเราอยู่หลังบานประตูทึมทึบหรือไม่

ระหว่างอยู่ในห้องน้ำ เคยรู้สึกว่ามีใครเดินไปเดินมาที่ด้านนอก หรือมีใครสักคนยืนรอเราอยู่หรือไม่

เคยสระผมแล้วแชมพูเข้าตาไหม หรือในช่วงที่กำลังถูกสบู่ล้างหน้าก็ตามที

รู้สึกไหม...รู้สึกถึงอะไรก็ตามที ที่จู่ๆ ก็ทำให้ขนลุกอย่างไม่มีสาเหตุ

เคยจินตนาการเห็นมือเหี่ยวแห้งตายซากที่ยื่นออกมาจากความว่างเปล่า แล้วช่วยเราขยี้ฟองบนหนังศีรษะ หรือช่วยเราล้างหน้าไหม

เคยกลัวที่จะลืมตา เพราะเกรงว่าจะได้พบกับใบหน้าของใครบางคนกำลังแสยะยิ้มอยู่ในระยะประชิดไหม

ความรู้สึกทั้งหมดนั้น กำลังเกิดขึ้นกับผมตอนนี้

ตีสองของคืนเดือนมืด...

ทั้งๆ ที่ผมควรจะต้องหลับอย่างเป็นสุขบนฟูกนุ่มๆ เหมือนกับคนอื่นแท้ๆ

แต่ตอนนี้ผมกลับต้องมาโดดเดี่ยวเพียงลำพังตรงระเบียงหอพักของตนเอง เพราะอาการปวดฉี่จนสุดจะทานทนไหว

หอพักอาคารไม้สภาพกลางเก่ากลางใหม่ ซึ่งขนาดช่วงเวลากลางวันก็น่าหวาดระแวงอยู่แล้ว ในเวลาเช่นนี้มันกลับยิ่งน่ากลัวขึ้นไปอีกหลายเท่า

ห้องน้ำรวมอยู่ตรงสุดระเบียง ทว่าตอนนี้ระเบียงกลับดูไกลสุดลูกหูลูกตาเสียอย่างนั้น

ต้นไม้ใบหญ้ารกครึ้มนอกตัวอาคารที่ช่วยสร้างความร่มรื่น กลับกลายเป็นฉากสยองขวัญ เงาโบกสะบัด เสียงซ่ายามเมื่อกิ่งใบเสียดสีกัน กระตุ้นจินตนาการของผมให้แล่นไปถึงไหนต่อไหนแล้ว

เสียงลั่น เสียงเอี๊ยดอ้าดของไม้กระดาน หรือแม้แต่เสียงที่เบาที่สุด ซึ่งยามปกติไม่เคยได้ยิน กลับชัดเจนจนคล้ายมันมาดังอยู่ใกล้หู

หลอดไส้ที่แขวนอยู่ตามทางแกว่งไกวไปมา ก่อเกิดเงาวูบไหวตามซอกมุม ราวอสุรกายที่กำลังคอยลอบเร้น หลบเลี่ยงจากสายตา

เปลี่ยนใจตอนนี้ดีไหมนะ ถ้าจะกลับเข้าไปนอนแล้วอดทนรอให้เช้าก่อนจะดีกว่าหรือเปล่า

เพียงแค่คิดว่าจะต้องกลั้นฉี่ไปจนถึงเช้า ร่างกายก็ออกอาการต่อต้านขึ้นมาทันทีว่า  ‘ไม่ได้ แกต้องไปจัดการธุระของตัวเองเสียเดี๋ยวนี้’

ในเมื่อไม่อาจขัดขืน จึงทำได้แต่เพียงก้าวต่อไปที่เบื้องหน้าอย่างหวาดระแวง

เสียงร้องของนกกลางคืนก็ดังขึ้นอย่างกะทันหัน ท่ามกลางความเงียบสงัด มันจึงดังราวกับนกยักษ์จ้องไล่ล่าหมายเอาชีวิต

เหลียวซ้ายแลขวาแล้วก็ตัดสินใจซอยเท้าให้ถี่ยิ่งขึ้น ด้วยคิดว่า รีบจัดการทุกอย่างให้เสร็จโดยเร็วดีกว่าที่จะมากล้าๆ กลัวๆ อยู่แบบนี้

จนในที่สุดผมก็เดินมาถึงที่หมาย...อีกไม่กี่วินาที ผมก็จะมีความสุข ตามชื่อ ‘สุขา’ ที่มันถูกเรียกแล้ว

เพียงก้าวข้ามผ่านประตูไม้เก่าๆ ที่ตามซอกมุมผุกร่อนบานนี้ไปเท่านั้น ก็ถือว่าผมได้เดินมาจนถึงครึ่งทางแล้ว

แต่จู่ๆ ใจของผมก็เต้นแรงขึ้นมาเสียเฉยๆ เหงื่อกาฬเริ่มไหลซึมออกมาจากแผ่นหลัง ทั้งๆ ที่อากาศออกจะเย็นสบายเพราะมีลมพัดตลอดเวลา

มีอะไรอยู่หลังประตูบานนี้หรือเปล่า อะไรบางอย่างที่กำลังรอเราอยู่...ผมเอื้อมมือออกไปเบื้องหน้า สัมผัสไอเย็นเยียบจากลูกบิดประตู เสียงลั่นฝืดๆ ของลูกบิดชักชวนเส้นขนทั่วกายให้พร้อมใจกันลุกพรึ่บขึ้น

ไม่นะ ใจเย็นๆ ไม่มีอะไรหรอก ก็แค่เข้าห้องน้ำ จัดการธุระส่วนตัว แล้วก็กลับเข้าห้องนอนของตัวเอง นอนต่อจนถึงเช้าเท่านั้นเอง

แล้วถ้ามีอะไรล่ะ...

ใจนึกลังเลกลับไปกลับมา อยากหนีก็ก้าวขาไม่ออก จะเข้าไปก็ไม่กล้า

แล้วเสียงๆ หนึ่งซึ่งแผ่วเบาคลอเคลียมากับสายลมพัดก็กระทบเข้ากับโสตประสาท เสียงฟืดฟาดแปลกๆ คล้ายเสียงลมหายใจหรืออะไรสักอย่าง

เสียงลมหายใจของผมอย่างนั้นหรือ ไม่สิ ไม่ใช่ของผมหรอก ถ้าอย่างนั้นเป็นลมหายใจของใครกันล่ะ

หรือมันดังมาจากในห้องน้ำกันแน่นะ...

พยายามเงี่ยหูฟังให้ถนัด แต่จู่ๆ เสียงนกกลางคืนก็ดังขึ้นมาอีกอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย ทำเอาสติกระเจิดกระเจิง

ได้ยินเสียงกุกกักจากข้างในห้องน้ำ ตามมาด้วยแรงเขย่าจากลูกบิดประตู

ผมรู้สึก...รู้สึกว่าสติของผมกำลังจะขาดผึงลงไปในอีกไม่ช้านี้

ทันใดนั้น ช่วงไหล่ก็รู้สึกได้ถึงแรงกดหนักๆ ไม่สิ เจ้าสิ่งนั้นเหมือนกำลังจับ หรือบีบหัวไหล่ของผมอยู่

กลั้นใจเหลือบตามองไปยังจุดนั้น และก็พบว่าผมไม่ได้คิดผิดไป

ที่เกาะอยู่กับไหล่ของผมเป็นมือ มือขาวซีดที่เกร็งจนเห็นเส้นเลือดปูดโปนออกมาอย่างน่าเกลียดน่ากลัว

และตอนนี้ มันก็กำลังยึดร่างของผมเอาไว้ไม่ให้ไปไหนได้...

“อ๊าก...ผมกลัวแล้ว อย่าทำอะไรผมเลย” ได้ยินเสียงตัวเองแหกปากร้องลั่น ภาพรอบกายโคลงเคลง สติใกล้หลุดลอย คล้ายคนกำลังเป็นลม

“เห้ย ตีสองกว่าแล้ว จะแหกปากทำบ้าอะไร” ได้ยินเสียงตะคอกใส่ ตามมาด้วยแรงเขย่า สติของผมค่อยๆ กลับคืนมาทีละน้อย

“เห็นดึกๆ หายออกมานาน ก็นึกเป็นห่วง เลยตามออกมาดู เอาอีกแล้วนะ เอ็ง คราวหน้าไม่ต้องชวนพวกข้าไปดูหนังผีแล้วนะ กลับมาทีไรเป็นอย่างนี้ทุกที”

ภาพเลือนรางตรงหน้าค่อยๆ โฟกัสเป็นใบหน้าของเพื่อนร่วมห้องของผมเอง

“ว่าแต่จะเข้าห้องน้ำไม่ใช่เรอะ จะเข้าก็รีบเข้าสิ ข้าจะยืนรอ”

ผมส่งยิ้มแหยไปให้ พร้อมหัวเราะแก้เก้อ “เรียบร้อยแล้วว่ะ ไม่ต้องเข้าห้องน้ำละ หาอะไรมาเช็ดพื้นแทนเถอะ”

“ไอ้บ้า งั้นข้าไปละ เอ็งเช็ดเองเถอะ”

อะไรอยู่ในห้องน้ำกันนะ...

ก็คงเป็นจินตนาการของผมเองนั่นละ ที่อยู่ในนั้น...แหะๆ