ใช่คะ...เรื่องล่าสุดที่เกิดตามนี้เลย...ยาวหน่อยนะคะ
ก่อนอื่นต้องขอท้าวความก่อนเพราะมันหลายเรื่องมาก...อยากรู้ว่าทุกคนมีความคิดเห็นว่าอย่างไร...เพราะบางทีก็กลัวว่าจะตัดสินใจพลาด...ทุกวันนี้เราอยากถอยออกมา...
...เรากับแฟนรู้จัก+คบ+แต่งงานรวมแล้ว 11ปี มีลูก 2 คน...
...ข้อเสียของเราขี้น้อยใจ...ชอบให้เอาใจ...โกรธง่ายแต่หายเร็ว...ปากไม่ตรงกับใจ...อารมณ์ค่อนข้างร้ายเป็นบางครั้ง
...แต่หน้าที่แม่บ้านเราเต็มที่ทุกอย่าง...ทำงานหาเงินใช้เองไม่ต้องขอสามี
...ปมปัญหา...มีหลายอย่างมาก...จนวันนี้เริ่มไม่ไหว...
...เจอกันครั้งแรกที่ทำงาน...แฟนตามขอเบอร์เรา 6 เดือนเราถึงยอมให้เพราะเราอยากทดสอบเขาแต่เขากลับผ่านบททดสอบมาได้...ด้วยการขยันมาช่วยงานทุกวันคะ...หลังจากได้เบอร์เราคุยกันไปสักพัก...จนเราเริ่มรักเขา...เวลาเริ่มผ่านไปปีกว่า...เขายังเป็นคนเดิมเอาใจตามใจเรา...จนเราเลือกแล้วเราให้เขาทั้งกายและใจ...แต่ไม่ได้อยู่ด้วยกันนานๆทีเจอ...เวลาผันผ่านเราร่วมลงทุนเปิดร้านชานมแบรนดังกับเพื่อนเขาในมหาลัย...เขาได้ยืมเงินจากพี่สาวมา 2 แสน ของเรา 1 แสนกับเพื่อนเขา 3 แสน...ชีวิตเหมือนจะสุขเรางอนกันบ้างแต่เขาก็จะง้อเราก่อนเสมอเหมือนที่เคยทำ...(ลืมบอกเขาเรียนด้วยทำงานด้วยคะ)จนเขาเรียนจบวิศวะ...เริ่มทำงานในสายนี้ที่โรงงานอุตสาหกรรมแห่งหนึ่ง...ในวันที่เกิดเคอฟิวว์ ม.ปิด...ร้านปิด...เราเลยไปอยู่กับเขาเรา 2 คนไม่ใช่คนรวย...เราไม่ได้รักเขาเพราะรวย...เขาพาเราอยู่แบบไหนเราก็อยู่ขอแค่มีเขา (ชีวิตลำบาก)อยู่ห้องพักเล็กๆห้องน้ำรวมเราก็อยู่...เราทำแซนวิสให้เขาไปส่งโรงอาหารในโรงงาน(เป็นคนไปอยู่เฉยชอบทำงาน)...ชีวิตมีความสุขดี...
...จนวันหนึ่งเขาสมัครงานได้ตำแหน่งวิศวะกรในเครือดีแทค...เราเลยจะย้ายเข้ากทม.กัน...เราเลยอยากทำงานบ้าง...ร้านก็จ้างคนดูแล้ว...เราสมัครงานได้ในเมือง(สุขุมวิท)
...หลังจากที่ต่างคนต่างทำงานใหม่...เราเริ่มทะเราะกันเยอะขึ้น...แต่ก็ยังรักกันดี...เราวีนเราเวี่ยง...เพราะฮอร์โมนที่แปรปวน...(เราท้อง) เราไม่รู้ว่าตัวเองท้องแค่รู้สึกกินของเปรี้ยวแทนข้าวตอนเช้าและก็หลับทั้งวัน...จนพี่ที่ทำงานสนิทกันเขาบอกเขาท้องเราเลยถามเขาอาการเป็นไง...เลยลองซื้อที่ตรวจมาตรวจดู...
...ตอนเช้าวันหยุด...เราตื่นเช้าเอาผ้าปิดรอลุ้นผล...ตื่นเต้นมากเขายังหลับสนิท...พอเปิดผ้าขึ้นแดง 2 ขีดเราช็อคมาก...เพราะยังไม่แต่งงาน...เราเอาผลตรวจไปให้เขาดูเขาก็ช็อคเหมือนกัน...แต่พอตั้งสติได้เขาดึงเราเข้ามากอดแล้วบอกไม่เป็นไร...วันแรงงานวันหยุดเขาจะพาผู้ใหญ่ฝ่ายเขาไปขอเรา...เราไปฝากครรภ์ตรวจแล้วอายุได้ 12 สัปดาห์...และแล้วเราก็เตรียมจะแต่งงานทั้งที่ไม่พร้อม...
***ถึงวันแต่งงานทุกคนฝ่ายเราไม่มีใครรู้สักคนว่าเราท้องมีแค่พ่อแม่พี่สาวฝ่ายเขาที่รู้...พี่สาวคนโตค่อยสะกิดบอกญาติคนนั้นคนนี้ว่าหลายสะใภ้ท้องแล้ว...
ทุกอย่างเหมือนจะผ่านไปได้ด้วยดี...แต่หลังเสร็จงาน(ภาคอีสานจะจัดงานแค่เช้าคือจบ)พี่สาวเขาบอกว่าให้ไปส่งญาติฝ่ายเขาที่มาร่วมงานก่อน...เราก็อนุญาตเพราะเราอยู่จ.เดียวกัน...ตกเย็นยังไม่โพล่มา...จนเที่ยงคืน...เราก็รอ...ตี2เราเผลอหลับไป...ตื่นตอนสว่าง...เราเดินลงมาจากบนบ้านเสียงเอะอะใหญ่โตสายตาญาติ...เพื่อนบ้านมาถามหาแฟนทำไมไม่อยู่คืนเข้าหอ...แม่น้ำตานองหน้า...เราเริ่มเสียใจ...พ่อไม่กล้าสู้หน้าผู้คน...แม่เดินมาบอกเราทำไมแฟนเราทำแบบนี้ได้เสียกันแล้วหรอ...เราเงียบไม่พูดอะไร...แม่เลยบอกว่าไล่มันกลับไปมันหักหน้าเราแม่อับอาย...(เรารู้สึกเสียใจมากที่ทำให้แม่เสียใจแต่เราพลาดท้องเราห่วงลูกเลยไม่ทำ)แฟนกลับมา10โมงเช้าจอดรถนอกรั้วบ้านนั่งในรถไม่ยอมลง(คงรู้ตัวว่าผิด)สุดท้ายลงมาเราเงียบไม่พูดอะไรแม่รู้แล้วว่าเราอยากให้เขาอยู่ต่อ...แม่เลยสั่งสอนยกใหญ่...พอเสร็จงานเราก็กลับ กทม.
...หลังจากทำงานไปสักพัก...ทุกอย่างเริ่มเปลี่ยน...เราทะเราะกันบ่อยขึ้น...เพราะเขาทำงานกลับดึก...ออกตจว.บ่อย...จนทุกครั้งที่ตรวจครรภ์เราไปคนเดียว...เขาเริ่มไม่ง้อเราเหมือนเคยไม่เอาใจไม่ใส่ใจ...ไม่สนใจ...จนที่สุดท้องใกล้จะคลอดเขามารับเราช้าทุกวันเพราะตีปิงปอง(เขาตีปิงปองประจำหลังเลิกงาน)เราเหนื่อยเพราะท้องแข็งบ่อยแล้วเราขอเขาช่วงนี้ไม่ตีได้ไหม?เขาปฏิเสธเราทะเราะกัน....เราตัดสินใจบอกแม่แล้วบอกพ่อติดต่อหมอที่รับทำคลอด...ที่ตจว.คุณหมอโอเครรับประวัติต่อ...เราลาคลอด 20 ธค. 57 เพราะกำหนดคลอด 19 ม.ค.58...จนวันที่ 17 ธค.เรานั่งรถเมย์ต่อใต้ดินไปทำงานไม่ไหวแล้วเราเดินไม่ไปเหมือนมีอะไรค้ำที่ขา...เราเลยคุยกับหัวหน้าว่าเราไม่ไหวแล้ว...เราลา 18 เลยมาไม่ไหวแล้ว...สามีออกตจว.ไม่คุยกันเพราะงอนอยู่...เราโทรหารถตู้เขามารับถึงที่เที่ยงวันที่18ถึงบ้านอุบลตี3 เขากลับมาไม่เห็นเราเขาโทรมาว่าไปไหนเราบอกแค่เรากลับบ้านแล้วเราก็ตัดสายไป...เราคุยกับแม่ทั้งวันเรามีความสุขที่เราได้พูดความจริงกับแม่...เราดีใจที่พ่อกับแม่ไม่โกรธไม่ว่าอะไรเราเลยแถมดีใจด้วยซ้ำ...
...ตกเย็น...ประมาณ 4 ทุ่มเรารู้สึกปวดฉี่เราไปฉี่แต่ฉี่มันไหลออกมาไม่หยุด(น้ำเดิน)เราบอกแม่เราฉี่ไม่หยุด..แม่เราถามปวดท้องไหม?เราไม่ปวด...นั่งคุยกันถึง 5 ทุ่มสุดท้ายเอารถออกไป รพ.ในอำเภอก่อน...พอถึงรพ.ช่องคลอดเปิดต้องทำคลอดเลยเขาตัวเมืองไม่ทัน...เราคลอดตอน ตี 4 กว่า (นอกเรื่องไกลเลย555+++)
...หลังคลอดเราแยกกัน 3 เดือนเราโชคดีที่ลาแล้วคลอดเลยได้กอดลูกนานหน่อย...
...ปัญหาก็เกิดลูกไม่ยอมกินเต้า...ต้องปั้ม...เราโดนสามีด่าว่ากลัวนมไม่สวยเลยไม่ให้ลูกกิน...(ผู้หญิงหลังคลอดซึมเศร้าร้องไห้ง่าย กดดัน เลี้ยงลูกไม่เป็น ดีที่แม่ค่อยช่วยเลยผ่านมาได้...ช่วง 3 เดือนนี้เราไม่เคยสนใจสามีเลยคุยปกติ...แต่เราสุขในการเลี้ยงลูก...ครบ 3 เดือนถึงเวลาที่ต้องกลับไปทำงานแล้ว...เรานั่งรถทัวส์เข้า กทม.(ตลอดเวลา 3 เดือนสามีไม่เคยมาเยี่ยมเลย)
...เราทำงานปกติยังไม่กล้ามีอะไรกันเพราะเคยลองแล้วเราเจ็บสุดท้ายเขาต้องช่วยตัวเอง...เราเลยขอเวลาอีกสักเดือน(ใจก็สงสารเขานะแต่เราไม่ไหว)...เราอยู่ด้วยกันเราทะเราะกันเหมือนเดิม...เขากลับดึก ตี1 ตี2 บอกออกตจว.บ่อยเราขอร้องเขาให้กลับก่อนเที่ยงคืนได้ไหม?เขาปฏิเสธบอกว่างาน...เราซ้อนเขาบ่อยเขาไม่ง้อ...บางที เป็นอาทิตย์...เราเปิดไลน์เขาอ่านจากที่ไม่เคยแตะ...เห็นคุยกับผู้หญิงจีบกันเราเสียใจเราด่าเขา...เขาขอโทษเขาจะไม่ทำอีก...เขาให็สัญญา...
...แต่การกลับดึกมีประจำจนเราต้องยอมรับมันจนวันหนึ่งเรารู้ความจริงเพราะเขาหลุดตอนทะเราะกันว่าที่กลับดึกเพราะไปเลี้ยงแท็ก...เหมือนคนเซ็นต์ผ่านงานอะไรประมาณนี้เงินบริษัท...เลี้ยงผู้หญิงบ้าง โอเกะบ้าง...แต่เขาบอกเขาไปเเต่ไม่ได้เอาเขาสาบาน...เราพยายามที่เชื่อใจ.(แต่มันยากมากนะคะ)จนวันหนึ่งเขาต้องย้ายไป ตจว.เขตภาคกลาง...แวะมาเดือนครั้ง 2ครั้ง...เราลาออกจากงานมาขายของที่ร้านเพราะลูกจ้างลาออก...เรา 2 คนห่างกันทะเราะกันเหมือนเดิม...เขาเคยจะตบเรา...แต่ไม่ได้ตบแค่ผลัก...เคยไล่เราลงจากรถ...ดีที่จอดให้ตรงป้ายรถเมย์...เราขายของเองถคง ต.ค. 59 เราท้องลูกคนที่ 2 เพราะเราไม่เคยป้องกัน...ได้ลูกจ้างมาช่วยงาน...(ลืมบอกเราคืนเงินพี่สาวแฟนครบ 2 แสนแล้วนะ)เราแยกกันอยู่แต่คุยกันเสมอขาดกันแค่ 2-3 วันเวลาทะเราะกัน
...เขาย้ายไปทำประชารัฐเขตอีสานเราห่างกันมาก...เช่นเคยเราไปตรวจครรภ์คนเดียวแต่ก็ชินละ...ไม่ได้เจอกันเป็น 3 เดือน เจอกันปีใหม่เลยเขามารับเราที่โคราชกลับอุบล
...เดือนมีนาคมเราอยากพาลูกไปเที่ยวทะเลเราชวนเขาๆเขาก็บอกไปไม่ได้ทำงาน...
จนเรายื่นคำขาด...จะพาไปตอนเราไปไม่ได้หรือ...(เวลาเราโมโหคำพูดที่เราพูดออกมาเบาๆนิ่งๆแต่เจ็บเราก็ไม่รู้เหมือนกันเราคิดได้ไง555+++)17 มีนาเราเราบอกหุ่นส่วนเราจะปล่อยลูกจ้างดูพี่เขาโอเคร(ถ้าเราขายเองไม่ต้องเช็คเยอะและก็ยอดดีมาก)
...สามีรับลูกคนโตมาหาเรา...มาถึงลูกเลือดเต็มปาก...ยืนแล้วพ่อเบรก...เราด่าใหญ่เลยเพราะเรื่องลูกสำหรับเราเรื่องใหญ่มาก...ลูกมาถึงก็ติดแม่ตามเคย...
***และเเล้วก็ต้องช็อคอีก...เมื่อลูกดึงเกะออกมากำลังจะแกะกินถุงยาง...เราช็อคคะอ้างปากค้าง...ถุงยางถูกใช้ไป 1 ชิ้น...เราตั้งสติไม่ทะเรากันต่อหน้าลูก...เราถามของใคร...เขาบอกไม่รู้ ไม่ใช่ของเขา(รถบริษัทและเขาพึ่งเปลี่ยนรถมา)...เราเสียใจแต่เก็บความรู้สึกไว้...เรากลับบ้านช่วง ท้องได้7เดือนเลี้ยงลูกคนโต...เขาให้เงินเราเดือนละ 7 พัน (รวมค่านมลูกคนโต)...เราเริ่มระแวงไม่เชื่อใจแต่อยากให้ครอบครัวเราสมบูรณ์...
*** เขาทำงานเหมือนเดิมพักกลับพี่สาวที่เปิดโรงงานลูกชิ้นที่สกลนคร...เวลาผ่านเราคลอดลูกคนเล็ก 10 มิ.ย. เป็นครั้งแรกที่เขามานั่งรอเราหน้าห้องคลอด...เราตกลงกันไม่ได้เรื่องทำหมัน(เราคลอดธรรมชาติทั้ง2)สุดท้ายต้องเป็นเราที่เสียสละเพราะพี่สาวเขาและเขาบอกผู้ชายทำหมันยกของหนักไม่ได้...เราน้อยใจเราโกรธเพราะจิ๋มก็เจ็บยังจะต้องไปผ่าท้องอีก...เขารอรับที่ห้องผ่าตัด...เราไม่อยากมองหน้าเขาเพราะน้อยใจ....
สุดท้ายผ่านไปได้ด้วยดีเจ็บบวมมากแผลจิ๋ม 1 อาทิตย์ดีส่วนหมั่น หายจี๊ดคือ 3 เดือน มั่วกับการเลี้ยงลูกอีกตามเคยคนเล็กคนโตวุ่นวายไปหมด...
***จนวันหนึ่งเขากลับบ้านเราเลยเช็คโทรศัพท์...เห็นไลน์ กลุ่ม สรุปการเบิกเงินคุยกันประมาณว่าจัดไปกี่ครั้ง..อะไรประมาณนี้...เราโกรธมากโวยวายยกใหญ่เราไม่คุย...เขาให้พี่สาวโทรมาเคลียร์...ให้เพื่อนที่ทำงานโทรมาเคลียร์ว่าแซวกันเล่น...รอบนี้เราโกรธจริงคิดแล้วคิดอีก...แต่พี่ที่ทำงานแฟนที่โทรมาคุยเขาพูดดีมากจนเราฉุกคิด...เขาให้เราปิดตาข้างหนึ่ง...เราให้สาบานอีกตามเคย...(ทำก็พูดตามทุกคำ)
*** จนวันหนึ่งเขาย้ายไปเหนือ...เราสมัครงานการเงินบริษัทสินเชื่อในอำเภอ...เพราะเรามีค่าใช้จ่ายเยอะ...เราทำประกันออมให้ทุกคนรวมแล้วปี 1 แสน ที่ผ่านมาเอาเงินเก็บและขายทอง เพราะ 7 พันที่เขาให้ทั้งครอบครัวมันไม่พอ...เราเริ่มทำงานและวุ่นมากกลางคืนให้นมลูกตื่นเช้าล้างขวดนม...ล้างถ้วยจาน...แต่งตัวส่งลูกที่รร.ค่อยไปทำงานทำวนอย่างนี้มันเหนื่อยมากคะ...
***ลืมช่วงหนึ่งตอนที่เราเห็นไลน์เราขอให้เขาไม่ไปไม่ได้หรอเวลาเลี้ยงแท็กถือว่าขอ...ให้เราได้ไหม? เขาบอกไม่ได้มันเป็นงาน...เขาเลยบอกจะทำโรงลูกชิ้นเราโอเคร...แต่เงินเราไม่พอเขาเลยบอกว่าให้ซื้อที่ดินเป็นชื่อพี่สาวเขาส่วนเงินสด 5 แสนเอาไว้ทำโรงงาน...แต่คนขายเป็นญาติเราเป็นที่มรดกตกทอดถ้าไม่เป็นชื่อเราเขาไม่ขายให้
สุดท้ายแฟนเรายอม (เราจดทะเบียนสมรสกัน)...และยังไม่ทำ...
***เขาย้ายไปเหนือ...หุ่นส่วนเรียกประชุมเพราะเราไม่ได้ดูร้านช่วยเขาเลย...เราเสนอให้เขา 10%เขาไม่เอาอยากให้มาดูช่วยกัน
สุดท้ายเขาจะแบ่งของกันเราเลยเสนอจะเซ้ง 2 แสน เขาโอเคร...แต่ดูเหมือนจะเสียดาย...เราตัดสินใจขายทองที่มี...ยืมทอง2บาททืซื้อให้แม่ไปจำนำ...ขาดอีก 5 หมื่น...(ช่วงนี้เรากับแฟนทะเราะกันเพราะ สงกรานต์แฟนไม่กลับบ้านเราเลยจะเอาลูกขึ้นมา กทม. เพราะต้องปรับปรุงร้านแฟนบอกเอามาเเล้วใครจะช่วยดูจะไหวหรอถ้ามา 2 คน...เราโกรธที่แฟนไม่อยากให้เราเอาลูกขึ้นมา...เราไม่คุยกันนานมากจนวันเกิดเราเขาก็ไม่ส่งข้อความหาเลย...เราน้อยใจแต่ก็ทำอะไรไม่ได้...แต่สุดท้ายเงิน 5 หมื่นเขาก็ให้เรานะ...
*** เดือน พ.ค. 61 เราขึ้นมาปรับปรุงร้านเพราะต้องยกเลิกแบรนด์...เรามาอยู่อาทิตย์หนึ่งเขาบอกจะมาก็ไม่มาสักทีเราโกรธเราเลยกลับบ้าน...เราเข้าเฟสเขาได้เราเลยเช็คไปจนเห็นว่าเขาขอเพิ่มเพื่อนสาวนักร้องห้องอาหาร...สาวเชียร์เบียร์เยอะไปหมด...เขาโทรมาเราด่าๆๆๆเราหลุดมาก...เราถามเหตุผลทำๆไมเขาบอกคนอื่นเขาก็ทำกัน...เอาไว้ติดต่องานเราถามต่องานอะไร...เขาบอกติดต่อรับแขก...เวลาให้แท็กเซ็นต์เอกสาร...เราบอกเลี้ยงผู้หญิงนี่นะ...มีลูกเมียกันทุกคนแล้วพากันทำแบบนี้ทำไม?เขาบอกมันเป็นงาน...เจ็บอีกตามเคย...
***ปล.ตอนสงกานต์เขาก็อยู่กทม.เพราะเราเห็นไปเที่ยวดรีมเวอร์กับพี่สาวเขา
***เราท้อแต่ชีวิตต้องเดินต่อ***
เดี๋ยวมาต่อนะคะ
แฟนไปเที่ยวต่างประเทศแต่ไม่ชวนเราเขาชอบทิ้งเราไปหาความสุขคนเดียวเรา
ก่อนอื่นต้องขอท้าวความก่อนเพราะมันหลายเรื่องมาก...อยากรู้ว่าทุกคนมีความคิดเห็นว่าอย่างไร...เพราะบางทีก็กลัวว่าจะตัดสินใจพลาด...ทุกวันนี้เราอยากถอยออกมา...
...เรากับแฟนรู้จัก+คบ+แต่งงานรวมแล้ว 11ปี มีลูก 2 คน...
...ข้อเสียของเราขี้น้อยใจ...ชอบให้เอาใจ...โกรธง่ายแต่หายเร็ว...ปากไม่ตรงกับใจ...อารมณ์ค่อนข้างร้ายเป็นบางครั้ง
...แต่หน้าที่แม่บ้านเราเต็มที่ทุกอย่าง...ทำงานหาเงินใช้เองไม่ต้องขอสามี
...ปมปัญหา...มีหลายอย่างมาก...จนวันนี้เริ่มไม่ไหว...
...เจอกันครั้งแรกที่ทำงาน...แฟนตามขอเบอร์เรา 6 เดือนเราถึงยอมให้เพราะเราอยากทดสอบเขาแต่เขากลับผ่านบททดสอบมาได้...ด้วยการขยันมาช่วยงานทุกวันคะ...หลังจากได้เบอร์เราคุยกันไปสักพัก...จนเราเริ่มรักเขา...เวลาเริ่มผ่านไปปีกว่า...เขายังเป็นคนเดิมเอาใจตามใจเรา...จนเราเลือกแล้วเราให้เขาทั้งกายและใจ...แต่ไม่ได้อยู่ด้วยกันนานๆทีเจอ...เวลาผันผ่านเราร่วมลงทุนเปิดร้านชานมแบรนดังกับเพื่อนเขาในมหาลัย...เขาได้ยืมเงินจากพี่สาวมา 2 แสน ของเรา 1 แสนกับเพื่อนเขา 3 แสน...ชีวิตเหมือนจะสุขเรางอนกันบ้างแต่เขาก็จะง้อเราก่อนเสมอเหมือนที่เคยทำ...(ลืมบอกเขาเรียนด้วยทำงานด้วยคะ)จนเขาเรียนจบวิศวะ...เริ่มทำงานในสายนี้ที่โรงงานอุตสาหกรรมแห่งหนึ่ง...ในวันที่เกิดเคอฟิวว์ ม.ปิด...ร้านปิด...เราเลยไปอยู่กับเขาเรา 2 คนไม่ใช่คนรวย...เราไม่ได้รักเขาเพราะรวย...เขาพาเราอยู่แบบไหนเราก็อยู่ขอแค่มีเขา (ชีวิตลำบาก)อยู่ห้องพักเล็กๆห้องน้ำรวมเราก็อยู่...เราทำแซนวิสให้เขาไปส่งโรงอาหารในโรงงาน(เป็นคนไปอยู่เฉยชอบทำงาน)...ชีวิตมีความสุขดี...
...จนวันหนึ่งเขาสมัครงานได้ตำแหน่งวิศวะกรในเครือดีแทค...เราเลยจะย้ายเข้ากทม.กัน...เราเลยอยากทำงานบ้าง...ร้านก็จ้างคนดูแล้ว...เราสมัครงานได้ในเมือง(สุขุมวิท)
...หลังจากที่ต่างคนต่างทำงานใหม่...เราเริ่มทะเราะกันเยอะขึ้น...แต่ก็ยังรักกันดี...เราวีนเราเวี่ยง...เพราะฮอร์โมนที่แปรปวน...(เราท้อง) เราไม่รู้ว่าตัวเองท้องแค่รู้สึกกินของเปรี้ยวแทนข้าวตอนเช้าและก็หลับทั้งวัน...จนพี่ที่ทำงานสนิทกันเขาบอกเขาท้องเราเลยถามเขาอาการเป็นไง...เลยลองซื้อที่ตรวจมาตรวจดู...
...ตอนเช้าวันหยุด...เราตื่นเช้าเอาผ้าปิดรอลุ้นผล...ตื่นเต้นมากเขายังหลับสนิท...พอเปิดผ้าขึ้นแดง 2 ขีดเราช็อคมาก...เพราะยังไม่แต่งงาน...เราเอาผลตรวจไปให้เขาดูเขาก็ช็อคเหมือนกัน...แต่พอตั้งสติได้เขาดึงเราเข้ามากอดแล้วบอกไม่เป็นไร...วันแรงงานวันหยุดเขาจะพาผู้ใหญ่ฝ่ายเขาไปขอเรา...เราไปฝากครรภ์ตรวจแล้วอายุได้ 12 สัปดาห์...และแล้วเราก็เตรียมจะแต่งงานทั้งที่ไม่พร้อม...
***ถึงวันแต่งงานทุกคนฝ่ายเราไม่มีใครรู้สักคนว่าเราท้องมีแค่พ่อแม่พี่สาวฝ่ายเขาที่รู้...พี่สาวคนโตค่อยสะกิดบอกญาติคนนั้นคนนี้ว่าหลายสะใภ้ท้องแล้ว...
ทุกอย่างเหมือนจะผ่านไปได้ด้วยดี...แต่หลังเสร็จงาน(ภาคอีสานจะจัดงานแค่เช้าคือจบ)พี่สาวเขาบอกว่าให้ไปส่งญาติฝ่ายเขาที่มาร่วมงานก่อน...เราก็อนุญาตเพราะเราอยู่จ.เดียวกัน...ตกเย็นยังไม่โพล่มา...จนเที่ยงคืน...เราก็รอ...ตี2เราเผลอหลับไป...ตื่นตอนสว่าง...เราเดินลงมาจากบนบ้านเสียงเอะอะใหญ่โตสายตาญาติ...เพื่อนบ้านมาถามหาแฟนทำไมไม่อยู่คืนเข้าหอ...แม่น้ำตานองหน้า...เราเริ่มเสียใจ...พ่อไม่กล้าสู้หน้าผู้คน...แม่เดินมาบอกเราทำไมแฟนเราทำแบบนี้ได้เสียกันแล้วหรอ...เราเงียบไม่พูดอะไร...แม่เลยบอกว่าไล่มันกลับไปมันหักหน้าเราแม่อับอาย...(เรารู้สึกเสียใจมากที่ทำให้แม่เสียใจแต่เราพลาดท้องเราห่วงลูกเลยไม่ทำ)แฟนกลับมา10โมงเช้าจอดรถนอกรั้วบ้านนั่งในรถไม่ยอมลง(คงรู้ตัวว่าผิด)สุดท้ายลงมาเราเงียบไม่พูดอะไรแม่รู้แล้วว่าเราอยากให้เขาอยู่ต่อ...แม่เลยสั่งสอนยกใหญ่...พอเสร็จงานเราก็กลับ กทม.
...หลังจากทำงานไปสักพัก...ทุกอย่างเริ่มเปลี่ยน...เราทะเราะกันบ่อยขึ้น...เพราะเขาทำงานกลับดึก...ออกตจว.บ่อย...จนทุกครั้งที่ตรวจครรภ์เราไปคนเดียว...เขาเริ่มไม่ง้อเราเหมือนเคยไม่เอาใจไม่ใส่ใจ...ไม่สนใจ...จนที่สุดท้องใกล้จะคลอดเขามารับเราช้าทุกวันเพราะตีปิงปอง(เขาตีปิงปองประจำหลังเลิกงาน)เราเหนื่อยเพราะท้องแข็งบ่อยแล้วเราขอเขาช่วงนี้ไม่ตีได้ไหม?เขาปฏิเสธเราทะเราะกัน....เราตัดสินใจบอกแม่แล้วบอกพ่อติดต่อหมอที่รับทำคลอด...ที่ตจว.คุณหมอโอเครรับประวัติต่อ...เราลาคลอด 20 ธค. 57 เพราะกำหนดคลอด 19 ม.ค.58...จนวันที่ 17 ธค.เรานั่งรถเมย์ต่อใต้ดินไปทำงานไม่ไหวแล้วเราเดินไม่ไปเหมือนมีอะไรค้ำที่ขา...เราเลยคุยกับหัวหน้าว่าเราไม่ไหวแล้ว...เราลา 18 เลยมาไม่ไหวแล้ว...สามีออกตจว.ไม่คุยกันเพราะงอนอยู่...เราโทรหารถตู้เขามารับถึงที่เที่ยงวันที่18ถึงบ้านอุบลตี3 เขากลับมาไม่เห็นเราเขาโทรมาว่าไปไหนเราบอกแค่เรากลับบ้านแล้วเราก็ตัดสายไป...เราคุยกับแม่ทั้งวันเรามีความสุขที่เราได้พูดความจริงกับแม่...เราดีใจที่พ่อกับแม่ไม่โกรธไม่ว่าอะไรเราเลยแถมดีใจด้วยซ้ำ...
...ตกเย็น...ประมาณ 4 ทุ่มเรารู้สึกปวดฉี่เราไปฉี่แต่ฉี่มันไหลออกมาไม่หยุด(น้ำเดิน)เราบอกแม่เราฉี่ไม่หยุด..แม่เราถามปวดท้องไหม?เราไม่ปวด...นั่งคุยกันถึง 5 ทุ่มสุดท้ายเอารถออกไป รพ.ในอำเภอก่อน...พอถึงรพ.ช่องคลอดเปิดต้องทำคลอดเลยเขาตัวเมืองไม่ทัน...เราคลอดตอน ตี 4 กว่า (นอกเรื่องไกลเลย555+++)
...หลังคลอดเราแยกกัน 3 เดือนเราโชคดีที่ลาแล้วคลอดเลยได้กอดลูกนานหน่อย...
...ปัญหาก็เกิดลูกไม่ยอมกินเต้า...ต้องปั้ม...เราโดนสามีด่าว่ากลัวนมไม่สวยเลยไม่ให้ลูกกิน...(ผู้หญิงหลังคลอดซึมเศร้าร้องไห้ง่าย กดดัน เลี้ยงลูกไม่เป็น ดีที่แม่ค่อยช่วยเลยผ่านมาได้...ช่วง 3 เดือนนี้เราไม่เคยสนใจสามีเลยคุยปกติ...แต่เราสุขในการเลี้ยงลูก...ครบ 3 เดือนถึงเวลาที่ต้องกลับไปทำงานแล้ว...เรานั่งรถทัวส์เข้า กทม.(ตลอดเวลา 3 เดือนสามีไม่เคยมาเยี่ยมเลย)
...เราทำงานปกติยังไม่กล้ามีอะไรกันเพราะเคยลองแล้วเราเจ็บสุดท้ายเขาต้องช่วยตัวเอง...เราเลยขอเวลาอีกสักเดือน(ใจก็สงสารเขานะแต่เราไม่ไหว)...เราอยู่ด้วยกันเราทะเราะกันเหมือนเดิม...เขากลับดึก ตี1 ตี2 บอกออกตจว.บ่อยเราขอร้องเขาให้กลับก่อนเที่ยงคืนได้ไหม?เขาปฏิเสธบอกว่างาน...เราซ้อนเขาบ่อยเขาไม่ง้อ...บางที เป็นอาทิตย์...เราเปิดไลน์เขาอ่านจากที่ไม่เคยแตะ...เห็นคุยกับผู้หญิงจีบกันเราเสียใจเราด่าเขา...เขาขอโทษเขาจะไม่ทำอีก...เขาให็สัญญา...
...แต่การกลับดึกมีประจำจนเราต้องยอมรับมันจนวันหนึ่งเรารู้ความจริงเพราะเขาหลุดตอนทะเราะกันว่าที่กลับดึกเพราะไปเลี้ยงแท็ก...เหมือนคนเซ็นต์ผ่านงานอะไรประมาณนี้เงินบริษัท...เลี้ยงผู้หญิงบ้าง โอเกะบ้าง...แต่เขาบอกเขาไปเเต่ไม่ได้เอาเขาสาบาน...เราพยายามที่เชื่อใจ.(แต่มันยากมากนะคะ)จนวันหนึ่งเขาต้องย้ายไป ตจว.เขตภาคกลาง...แวะมาเดือนครั้ง 2ครั้ง...เราลาออกจากงานมาขายของที่ร้านเพราะลูกจ้างลาออก...เรา 2 คนห่างกันทะเราะกันเหมือนเดิม...เขาเคยจะตบเรา...แต่ไม่ได้ตบแค่ผลัก...เคยไล่เราลงจากรถ...ดีที่จอดให้ตรงป้ายรถเมย์...เราขายของเองถคง ต.ค. 59 เราท้องลูกคนที่ 2 เพราะเราไม่เคยป้องกัน...ได้ลูกจ้างมาช่วยงาน...(ลืมบอกเราคืนเงินพี่สาวแฟนครบ 2 แสนแล้วนะ)เราแยกกันอยู่แต่คุยกันเสมอขาดกันแค่ 2-3 วันเวลาทะเราะกัน
...เขาย้ายไปทำประชารัฐเขตอีสานเราห่างกันมาก...เช่นเคยเราไปตรวจครรภ์คนเดียวแต่ก็ชินละ...ไม่ได้เจอกันเป็น 3 เดือน เจอกันปีใหม่เลยเขามารับเราที่โคราชกลับอุบล
...เดือนมีนาคมเราอยากพาลูกไปเที่ยวทะเลเราชวนเขาๆเขาก็บอกไปไม่ได้ทำงาน...
จนเรายื่นคำขาด...จะพาไปตอนเราไปไม่ได้หรือ...(เวลาเราโมโหคำพูดที่เราพูดออกมาเบาๆนิ่งๆแต่เจ็บเราก็ไม่รู้เหมือนกันเราคิดได้ไง555+++)17 มีนาเราเราบอกหุ่นส่วนเราจะปล่อยลูกจ้างดูพี่เขาโอเคร(ถ้าเราขายเองไม่ต้องเช็คเยอะและก็ยอดดีมาก)
...สามีรับลูกคนโตมาหาเรา...มาถึงลูกเลือดเต็มปาก...ยืนแล้วพ่อเบรก...เราด่าใหญ่เลยเพราะเรื่องลูกสำหรับเราเรื่องใหญ่มาก...ลูกมาถึงก็ติดแม่ตามเคย...
***และเเล้วก็ต้องช็อคอีก...เมื่อลูกดึงเกะออกมากำลังจะแกะกินถุงยาง...เราช็อคคะอ้างปากค้าง...ถุงยางถูกใช้ไป 1 ชิ้น...เราตั้งสติไม่ทะเรากันต่อหน้าลูก...เราถามของใคร...เขาบอกไม่รู้ ไม่ใช่ของเขา(รถบริษัทและเขาพึ่งเปลี่ยนรถมา)...เราเสียใจแต่เก็บความรู้สึกไว้...เรากลับบ้านช่วง ท้องได้7เดือนเลี้ยงลูกคนโต...เขาให้เงินเราเดือนละ 7 พัน (รวมค่านมลูกคนโต)...เราเริ่มระแวงไม่เชื่อใจแต่อยากให้ครอบครัวเราสมบูรณ์...
*** เขาทำงานเหมือนเดิมพักกลับพี่สาวที่เปิดโรงงานลูกชิ้นที่สกลนคร...เวลาผ่านเราคลอดลูกคนเล็ก 10 มิ.ย. เป็นครั้งแรกที่เขามานั่งรอเราหน้าห้องคลอด...เราตกลงกันไม่ได้เรื่องทำหมัน(เราคลอดธรรมชาติทั้ง2)สุดท้ายต้องเป็นเราที่เสียสละเพราะพี่สาวเขาและเขาบอกผู้ชายทำหมันยกของหนักไม่ได้...เราน้อยใจเราโกรธเพราะจิ๋มก็เจ็บยังจะต้องไปผ่าท้องอีก...เขารอรับที่ห้องผ่าตัด...เราไม่อยากมองหน้าเขาเพราะน้อยใจ....
สุดท้ายผ่านไปได้ด้วยดีเจ็บบวมมากแผลจิ๋ม 1 อาทิตย์ดีส่วนหมั่น หายจี๊ดคือ 3 เดือน มั่วกับการเลี้ยงลูกอีกตามเคยคนเล็กคนโตวุ่นวายไปหมด...
***จนวันหนึ่งเขากลับบ้านเราเลยเช็คโทรศัพท์...เห็นไลน์ กลุ่ม สรุปการเบิกเงินคุยกันประมาณว่าจัดไปกี่ครั้ง..อะไรประมาณนี้...เราโกรธมากโวยวายยกใหญ่เราไม่คุย...เขาให้พี่สาวโทรมาเคลียร์...ให้เพื่อนที่ทำงานโทรมาเคลียร์ว่าแซวกันเล่น...รอบนี้เราโกรธจริงคิดแล้วคิดอีก...แต่พี่ที่ทำงานแฟนที่โทรมาคุยเขาพูดดีมากจนเราฉุกคิด...เขาให้เราปิดตาข้างหนึ่ง...เราให้สาบานอีกตามเคย...(ทำก็พูดตามทุกคำ)
*** จนวันหนึ่งเขาย้ายไปเหนือ...เราสมัครงานการเงินบริษัทสินเชื่อในอำเภอ...เพราะเรามีค่าใช้จ่ายเยอะ...เราทำประกันออมให้ทุกคนรวมแล้วปี 1 แสน ที่ผ่านมาเอาเงินเก็บและขายทอง เพราะ 7 พันที่เขาให้ทั้งครอบครัวมันไม่พอ...เราเริ่มทำงานและวุ่นมากกลางคืนให้นมลูกตื่นเช้าล้างขวดนม...ล้างถ้วยจาน...แต่งตัวส่งลูกที่รร.ค่อยไปทำงานทำวนอย่างนี้มันเหนื่อยมากคะ...
***ลืมช่วงหนึ่งตอนที่เราเห็นไลน์เราขอให้เขาไม่ไปไม่ได้หรอเวลาเลี้ยงแท็กถือว่าขอ...ให้เราได้ไหม? เขาบอกไม่ได้มันเป็นงาน...เขาเลยบอกจะทำโรงลูกชิ้นเราโอเคร...แต่เงินเราไม่พอเขาเลยบอกว่าให้ซื้อที่ดินเป็นชื่อพี่สาวเขาส่วนเงินสด 5 แสนเอาไว้ทำโรงงาน...แต่คนขายเป็นญาติเราเป็นที่มรดกตกทอดถ้าไม่เป็นชื่อเราเขาไม่ขายให้
สุดท้ายแฟนเรายอม (เราจดทะเบียนสมรสกัน)...และยังไม่ทำ...
***เขาย้ายไปเหนือ...หุ่นส่วนเรียกประชุมเพราะเราไม่ได้ดูร้านช่วยเขาเลย...เราเสนอให้เขา 10%เขาไม่เอาอยากให้มาดูช่วยกัน
สุดท้ายเขาจะแบ่งของกันเราเลยเสนอจะเซ้ง 2 แสน เขาโอเคร...แต่ดูเหมือนจะเสียดาย...เราตัดสินใจขายทองที่มี...ยืมทอง2บาททืซื้อให้แม่ไปจำนำ...ขาดอีก 5 หมื่น...(ช่วงนี้เรากับแฟนทะเราะกันเพราะ สงกรานต์แฟนไม่กลับบ้านเราเลยจะเอาลูกขึ้นมา กทม. เพราะต้องปรับปรุงร้านแฟนบอกเอามาเเล้วใครจะช่วยดูจะไหวหรอถ้ามา 2 คน...เราโกรธที่แฟนไม่อยากให้เราเอาลูกขึ้นมา...เราไม่คุยกันนานมากจนวันเกิดเราเขาก็ไม่ส่งข้อความหาเลย...เราน้อยใจแต่ก็ทำอะไรไม่ได้...แต่สุดท้ายเงิน 5 หมื่นเขาก็ให้เรานะ...
*** เดือน พ.ค. 61 เราขึ้นมาปรับปรุงร้านเพราะต้องยกเลิกแบรนด์...เรามาอยู่อาทิตย์หนึ่งเขาบอกจะมาก็ไม่มาสักทีเราโกรธเราเลยกลับบ้าน...เราเข้าเฟสเขาได้เราเลยเช็คไปจนเห็นว่าเขาขอเพิ่มเพื่อนสาวนักร้องห้องอาหาร...สาวเชียร์เบียร์เยอะไปหมด...เขาโทรมาเราด่าๆๆๆเราหลุดมาก...เราถามเหตุผลทำๆไมเขาบอกคนอื่นเขาก็ทำกัน...เอาไว้ติดต่องานเราถามต่องานอะไร...เขาบอกติดต่อรับแขก...เวลาให้แท็กเซ็นต์เอกสาร...เราบอกเลี้ยงผู้หญิงนี่นะ...มีลูกเมียกันทุกคนแล้วพากันทำแบบนี้ทำไม?เขาบอกมันเป็นงาน...เจ็บอีกตามเคย...
***ปล.ตอนสงกานต์เขาก็อยู่กทม.เพราะเราเห็นไปเที่ยวดรีมเวอร์กับพี่สาวเขา
***เราท้อแต่ชีวิตต้องเดินต่อ***
เดี๋ยวมาต่อนะคะ