อาจจะยาวและซับซ้อนนิดนึงนะครับ...
เรื่องมันเริ่มตอนที่ผมได้มีโอกาสไปแข่งขันในนามมหาลัยครับ ทำให้ช่วงนั้นยุ่งกับการเตรียมตัว 6 เดือนเต็มๆ ซึ่งผมบอกแฟนก่อนหน้าแล้วว่าจะยุ่งนะ ขอให้เข้าใจ หลังจากนี้จะได้เจอกันน้อยลง คุยน้อยลง
เพราะการแข่งนี้ ไหนจะการเรียน ทำให้เวลาเรามีเวลาว่างน้อย พอมีเวลาว่างก็อยากจะใช้เวลาดูหนังบ้างผ่อนคลาย เลยไม่ได้คอลกับแฟน
แต่ก็พิมพ์คุยบ้าง เพราะสิ่งนี้ทำให้แฟนเสียใจ ถึงแม้ว่าแฟนผมจะเข้าใจและสนับสนุนที่ได้ไปแข่ง เขาก็น้อยใจที่เราไม่มีเวลาแบ่งมาให้เขาบ้างเลย ซึ่งจุดนี้ผมก็ยอมรับผิด (ลืมบอกว่าผมกับแฟนอยู่ไกลกัน อยู่คนละมหาลัยครับ)
เรื่องมันเริ่มตรงนี้แหละครับ ทั้งเรื่องสอบมิดเทอม การแข่งขัน มันทำให้ผมเครียดมากจนบางทีพอแฟนงอนก็จะเหนื่อยกับการที่จะต้องอธิบายการกระทำของตัวเอง ว่าทำไมทำอย่างนี้ ทำไมไม่ค่อยได้คุย จากที่ปกติคุยเป็นชั่วโมง ก็เหลือแค่ห้านาที จุดนั้นผมเหนื่อยที่จะต้องมามีเรื่องเครียดเพิ่ม เลยคุยแบบปัดๆ หรือบางทีก็เมิน ผมงานยุ่งจนลืมไปว่าแฟนอ่านความคิดผมไม่ได้ เขาดูได้แค่การกระทำ ซึ่งเขาก็คิดไปแล้วว่าผมไม่ได้รักเขา
เวลาผ่านไปเดือนกว่าๆครับ ผมทนไม่ได้จนผมบอกเลิกเค้า ถ้าใครอ่านกระทู้เก่าของผมก็จะรู้ ว่าจริงๆแล้วแฟนผมก็เป็นคนทุ่มเทให้กับการเรียน ให้กับอนาคตมาก่อน ซึ่งในตอนนั้นผมก็เข้าใจเขาตลอด ผมเลยทนไม่ไหว ที่พอถึงตาผมเขาจะมาทำตัวแบบนี้ ทั้งๆที่ผมก็บอกไปแล้วว่ายังรัก
แต่การสอบมิดเทอมจบ ตอนที่ผมว่างไปช่วงนึง ผมกลับรู้สึกเสียใจมากกับสิ่งที่ทำไป ตอนนั้นรู้ตัวแล้วว่าเขาสำคัญกับเราแค่ไหน เลยไปง้อเขาครับ วันนั้นที่ไปง้อเป็นวันที่ผมได้รู้ว่าเขานอกใจผมไปคุยกับคนอื่นตามคำแนะนำของเพื่อนมาเดือนกว่าๆก่อนเลิกแล้ว ขณะที่เราคบกันมาปีกว่า และได้มีออกไปเจอกัน ผมเสียใจมากครับที่เจอเรื่องนี้เข้า ตอนคบกันเราสัญญากันไว้แล้วว่าถ้าไปชอบใครใหม่ให้บอกเลิกกันก่อน เพราะผมเป็นคนเซนซิทีฟกับการโดนหลอกหรือนอกใจมากๆ ส่วนแฟนผมที่เคยโดนนอกใจจนเจ็บไปหลายปีก็คงเข้าใจดี สุดท้ายเรื่องมันไม่ได้จบแบบนั้น ผมกลายเป็นคนโดนหลอกเต็มๆ
ผมเสียใจมากครับ เลยตัดสินใจคุยกับแฟนว่ามันเป็นเพราะอะไร เขาก็บอกเหตุผลตามที่ผมพิมพ์ไปก่อนหน้านี้ทั้งหมด และตอนนี้เขาเลือกคนใหม่แล้วเพราะเขารู้สึกดีกับคนใหม่ แล้วเราก็เลิกกันอีกครั้ง
มาถึงตอนนี้คุณคนอ่านคงไม่ชอบ คงจะด่าผมนะครับ แต่สิ่งที่ผมทำหลังจากนั้นประมาณเกือบอาทิตย์นึง คือไปหาแฟน และง้อเขา เพราะผมรักเขามาก ผมพยายามอธิบายว่าทุกอย่างที่ผมทำไปก็เพื่ออนาคตที่ดี เขาบอกให้ผมกลับคอนโดตัวเอง และสัญญาว่าจะให้คำตอบวันรุ่งขึ้น วันต่อมาเขาก็มาหาผมที่ห้องแล้วก็เล่ากับผมว่าวันที่ให้ผมกลับคอนโด เขาไปเที่ยวกับคนใหม่มา ในวันนั้นคนใหม่ก็ปฏิเสธเขาว่าเป็นแค่เพื่อนกันก่อน แต่ถึงอย่างนั้นพอมาถึง เขาก็บอกผมว่าขออยู่คนเดียวดีกว่าถึงแม้จะไม่มีใคร เพราะเขาไม่อยากกลับมาเสียใจกับผมแล้ว
วันนั้นผมไม่ได้ร้องไห้ ไม่ได้อะไรทั้งสิ้น ผมเพียงแค่บอกแฟนเก่าผมว่าต่อให้เขาไม่เลือกผมก็ไม่เป็นไร อย่างน้อยผมก็พยายามที่สุดแล้วเพื่อความสัมพันธ์ของเรา จนเขาลังเล และสุดท้ายก็บอกว่าอยากกลับมาคบกับผม
ตอนนี้เรากลับมาคบกันได้ไม่ถึงเดือน ผมมีแต่ความไม่สบายใจในใจ ตอนแรกผมให้อภัยเขาทุกอย่าง ยอมทุกอย่าง เพราะผมรักเค้ามาก ผมคิดว่าผมจะทำได้ แต่ตอนนี้ผมระแวง คิดมาก กังวลใจไปหมดเลยครับ บางทีผมคิดมากจนคุยกับเค้าแล้วทะเลาะ เขาบอกว่าเขารักผมเหมือนเดิมแล้วเพราะผมกลับมาใส่ใจมาแคร์เหมือนเดิม และให้ผมหยุดคิดมากได้แล้ว แต่ผมนี่สิ แย่มากครับ ยิ่งตอนนี้ที่ผมมาเข้าร่วมการแข่งที่ว่าที่อเมริกา และกลับหลังสงกรานต์ ผมยิ่งวุ่นใจเลยครับ แต่ผมก็พยายามคิดนะว่าหลังจากการแข่งทุกอย่างจบลงผมจะได้กลับไปเริ่มต้นใหม่กับเขาเสียที
ปล. ถ้าอ่านงงก็ขอโทษล่วงหน้านะครับ พอดีรายละเอียดมันเยอะมากผมเรียบเรียงให้กระชับได้ที่สุดแค่นี้
ผมควรจะทำยังไงดีครับกับชีวิต
เรื่องมันเริ่มตอนที่ผมได้มีโอกาสไปแข่งขันในนามมหาลัยครับ ทำให้ช่วงนั้นยุ่งกับการเตรียมตัว 6 เดือนเต็มๆ ซึ่งผมบอกแฟนก่อนหน้าแล้วว่าจะยุ่งนะ ขอให้เข้าใจ หลังจากนี้จะได้เจอกันน้อยลง คุยน้อยลง
เพราะการแข่งนี้ ไหนจะการเรียน ทำให้เวลาเรามีเวลาว่างน้อย พอมีเวลาว่างก็อยากจะใช้เวลาดูหนังบ้างผ่อนคลาย เลยไม่ได้คอลกับแฟน
แต่ก็พิมพ์คุยบ้าง เพราะสิ่งนี้ทำให้แฟนเสียใจ ถึงแม้ว่าแฟนผมจะเข้าใจและสนับสนุนที่ได้ไปแข่ง เขาก็น้อยใจที่เราไม่มีเวลาแบ่งมาให้เขาบ้างเลย ซึ่งจุดนี้ผมก็ยอมรับผิด (ลืมบอกว่าผมกับแฟนอยู่ไกลกัน อยู่คนละมหาลัยครับ)
เรื่องมันเริ่มตรงนี้แหละครับ ทั้งเรื่องสอบมิดเทอม การแข่งขัน มันทำให้ผมเครียดมากจนบางทีพอแฟนงอนก็จะเหนื่อยกับการที่จะต้องอธิบายการกระทำของตัวเอง ว่าทำไมทำอย่างนี้ ทำไมไม่ค่อยได้คุย จากที่ปกติคุยเป็นชั่วโมง ก็เหลือแค่ห้านาที จุดนั้นผมเหนื่อยที่จะต้องมามีเรื่องเครียดเพิ่ม เลยคุยแบบปัดๆ หรือบางทีก็เมิน ผมงานยุ่งจนลืมไปว่าแฟนอ่านความคิดผมไม่ได้ เขาดูได้แค่การกระทำ ซึ่งเขาก็คิดไปแล้วว่าผมไม่ได้รักเขา
เวลาผ่านไปเดือนกว่าๆครับ ผมทนไม่ได้จนผมบอกเลิกเค้า ถ้าใครอ่านกระทู้เก่าของผมก็จะรู้ ว่าจริงๆแล้วแฟนผมก็เป็นคนทุ่มเทให้กับการเรียน ให้กับอนาคตมาก่อน ซึ่งในตอนนั้นผมก็เข้าใจเขาตลอด ผมเลยทนไม่ไหว ที่พอถึงตาผมเขาจะมาทำตัวแบบนี้ ทั้งๆที่ผมก็บอกไปแล้วว่ายังรัก
แต่การสอบมิดเทอมจบ ตอนที่ผมว่างไปช่วงนึง ผมกลับรู้สึกเสียใจมากกับสิ่งที่ทำไป ตอนนั้นรู้ตัวแล้วว่าเขาสำคัญกับเราแค่ไหน เลยไปง้อเขาครับ วันนั้นที่ไปง้อเป็นวันที่ผมได้รู้ว่าเขานอกใจผมไปคุยกับคนอื่นตามคำแนะนำของเพื่อนมาเดือนกว่าๆก่อนเลิกแล้ว ขณะที่เราคบกันมาปีกว่า และได้มีออกไปเจอกัน ผมเสียใจมากครับที่เจอเรื่องนี้เข้า ตอนคบกันเราสัญญากันไว้แล้วว่าถ้าไปชอบใครใหม่ให้บอกเลิกกันก่อน เพราะผมเป็นคนเซนซิทีฟกับการโดนหลอกหรือนอกใจมากๆ ส่วนแฟนผมที่เคยโดนนอกใจจนเจ็บไปหลายปีก็คงเข้าใจดี สุดท้ายเรื่องมันไม่ได้จบแบบนั้น ผมกลายเป็นคนโดนหลอกเต็มๆ
ผมเสียใจมากครับ เลยตัดสินใจคุยกับแฟนว่ามันเป็นเพราะอะไร เขาก็บอกเหตุผลตามที่ผมพิมพ์ไปก่อนหน้านี้ทั้งหมด และตอนนี้เขาเลือกคนใหม่แล้วเพราะเขารู้สึกดีกับคนใหม่ แล้วเราก็เลิกกันอีกครั้ง
มาถึงตอนนี้คุณคนอ่านคงไม่ชอบ คงจะด่าผมนะครับ แต่สิ่งที่ผมทำหลังจากนั้นประมาณเกือบอาทิตย์นึง คือไปหาแฟน และง้อเขา เพราะผมรักเขามาก ผมพยายามอธิบายว่าทุกอย่างที่ผมทำไปก็เพื่ออนาคตที่ดี เขาบอกให้ผมกลับคอนโดตัวเอง และสัญญาว่าจะให้คำตอบวันรุ่งขึ้น วันต่อมาเขาก็มาหาผมที่ห้องแล้วก็เล่ากับผมว่าวันที่ให้ผมกลับคอนโด เขาไปเที่ยวกับคนใหม่มา ในวันนั้นคนใหม่ก็ปฏิเสธเขาว่าเป็นแค่เพื่อนกันก่อน แต่ถึงอย่างนั้นพอมาถึง เขาก็บอกผมว่าขออยู่คนเดียวดีกว่าถึงแม้จะไม่มีใคร เพราะเขาไม่อยากกลับมาเสียใจกับผมแล้ว
วันนั้นผมไม่ได้ร้องไห้ ไม่ได้อะไรทั้งสิ้น ผมเพียงแค่บอกแฟนเก่าผมว่าต่อให้เขาไม่เลือกผมก็ไม่เป็นไร อย่างน้อยผมก็พยายามที่สุดแล้วเพื่อความสัมพันธ์ของเรา จนเขาลังเล และสุดท้ายก็บอกว่าอยากกลับมาคบกับผม
ตอนนี้เรากลับมาคบกันได้ไม่ถึงเดือน ผมมีแต่ความไม่สบายใจในใจ ตอนแรกผมให้อภัยเขาทุกอย่าง ยอมทุกอย่าง เพราะผมรักเค้ามาก ผมคิดว่าผมจะทำได้ แต่ตอนนี้ผมระแวง คิดมาก กังวลใจไปหมดเลยครับ บางทีผมคิดมากจนคุยกับเค้าแล้วทะเลาะ เขาบอกว่าเขารักผมเหมือนเดิมแล้วเพราะผมกลับมาใส่ใจมาแคร์เหมือนเดิม และให้ผมหยุดคิดมากได้แล้ว แต่ผมนี่สิ แย่มากครับ ยิ่งตอนนี้ที่ผมมาเข้าร่วมการแข่งที่ว่าที่อเมริกา และกลับหลังสงกรานต์ ผมยิ่งวุ่นใจเลยครับ แต่ผมก็พยายามคิดนะว่าหลังจากการแข่งทุกอย่างจบลงผมจะได้กลับไปเริ่มต้นใหม่กับเขาเสียที
ปล. ถ้าอ่านงงก็ขอโทษล่วงหน้านะครับ พอดีรายละเอียดมันเยอะมากผมเรียบเรียงให้กระชับได้ที่สุดแค่นี้