ในห้างที่มีผู้คน จีนยืนคุยกับก้อยกันอยู่ในร้านขายเสื้อผ้าร้านหนึ่ง เเจ้วเรื่องเสื้อผ้าของร้าน
ก้อย : จีน แกดูสิ เสื้อตัวเนี้ยสวยมาก ๆ แกชอบป้ะ
ก้อยยื่นถือเสื้อสีแดงให้จีนดู
จีน : สวยนะ ถ้ามีลายนิดหน่อย เราว่าดีเลยแหละ
ก้อย : จริงสิ ไม่มีลายแต่ก็แพงมากด้วย แค่ไซส์ M ก็เกือบ 400 บาท
ก้อยหันไปมองป้ายราคาพลางบ่นไปด้วย
ก้อย : เป็นผู้หญิงนี่หนื่อยใจจังแฮะ
จีน : เออ นั่นสิ ไปกินข้าวกันเถอะ เรายังไม่ได้กินข้าวเช้าเลยนะ
ก้อย : เฮ้ย ๆ แกชวนฉันมาเองนิ ไปศูนย์อาหารงั้นสินะ
จีน : ไปเถอะ ๆ
ก้อย : อ่า ๆ ก็ได้ ๆ แหม.......
พอทั้งสองเมาท์กันจบก็ก้าวเดินออกจากร้านเสื้อผ้า เพื่อเดินข้างล่าง ไปศูนย์อาหารเพื่อทานข้าวด้วยกัน
แม่ค้า : อาหารที่ตามสั่งได้แล้วค่ะ (วางจานข้าวกะเพราหมูกรอบ)
จีน : ค่ะ (ยื่นบัตรอาหาร)
ภายในห้องนอนของจีน บรรยากาศเงียบสนิทพร้อมห้องมืดมีเพียงแสงสว่างเล็กน้อยผ่านเข้าม่านห้องนอนเท่านั้น บนเตียงนอนของเธอดูรก ๆ ด้วยผ้าห่มที่อยู่ข้างฝาผนัง หมอนลายการ์ตูนที่อยู่บนพื้น ทว่ามีไดอารี่เล่มเล็กสีฟ้าเปิดแผ่ไว้ท้ายกระดาษแผ่นสุดท้าย เห็นตัวอักษรไทยเขียนตัวหนังสือแบบตัวยึกยือ ว่า 'ตาย' และ 'มันต้องตาย' ขีดเขียนโดยใช้ปากกาดำและแดงเบี้ยวๆ
ก้อย : วันนี้มีงานลดของเซล 50% ด้วย ไปด้วยกันไหมล่ะ
หลังจากทานอาหารเสร็จ ก้อยกับจีนยืนคุยกันอยู่ตรงหน้าบันไดเลื่อนชั้น 3 ทั้งก้อยชักชวนจีนไปดูงานลดราคาชั้นบนสุด
จีน : ไปดิ แต่มีอถไรบ้างล่ะ ที่มันลดราคา?
ก้อย : ก็...มี เสื้อผ้ามือหนึ่ง โทรศัพท์ รองเท้า เฟอร์นิเจอร์บ้างนิดหน่อยมั้ง
จีน : เคยมาบ้างป้ะเนี่ย
ก้อย : เคยมาครั้งนึงนะ เมื่อสองวันที่แล้วน่ะ...
จีน : ก็ได้ ไปก็ได้
ก้อย : อื่ม ๆ
ว่าแล้ว ทั้งคู่ก็ย่างเท้ายืนสนิทที่บันไดเลื่อนขั้นเดียวกัน จีนมองรอบ ๆ ห้าง จีนเจอะกับเฟรม ของบันไดเลื่อนอีกฝั่งกำลังลงไปอย่างช้า ๆ เฟรมแสดงสีหน้ายิ้มแย้ม ซึ่งไม่ได้มองอะไร และก็มองจีนไม่เห็น แต่ข้างตัวเฟรม นั่นคือพี่คลาส!
จีน : (...................)
เธอใจไม่ดี พร้อมเข้าวังวนเดิมเกือบทุกเมื่อ
ก้อย : เจอแล้ว! (วิ่งแจ้น)
จีน : .............(เดินว่อง)
ก้อย : นี่ไง เจอแล้วแก นี่ไง ร้านที่ฉันบอกไปว่าเสื้อผ้าสวยมาก ดูสิ
จีน : อ....อ๋อ ร้านนี้ใช่มั้ย
ก้อย : เออ!!
จีน : ง......งั้--------
เนตรเธอเอง จับตามองบริเวณรอบร้านทุกร้านอย่างใกล้ชิด แต่มองไม่ค่อยได้ เพราะที่นี่ ผู้มาเที่ยวมาเยอะไม่ใช่น้อย ทั้งกังวล เหงื่อตกทั้งที่ตนตากลมแอร์เย็น
ก้อย : เฮ้ย นี่
จีน : (หันกลับมา) ฮ้ะ!!
ก้อย : เราขอเข้าร้านก่อนนะ เดี๋ยวออกมาแป๊บเดียว
จีน : (พยักหน้า)
ก้อย : เดี๋ยวมานะ
เมื่อพูดจบ ก้อยรีบเร่งเท้าเดินก้าวเข้าร้านเสื้อผ้า ก้อย มือจกกระเป๋ากางเกงยีนส์ทันที เธอค่อยดึงโทรศัพท์มาเบามือ
จีน : (พวกมันยังอยู่นี่ไหมนะ?)
ก้อยทำตัวแปลก เปิดปลดล็อกหน้าจอ กดไอคอนแชต เค้นเข้าแชตส่วนตัวคนใดคนหนึ่ง
-แชตส่วนตัว-
รายชื่อ : พอมี แต่ไม่มี
กอย่อย นะ : เออ มาแล้ว (11:02)
พอมี แต่ไม่มี : มาแล้วใช่ไหม? (11:03)
กอย่อย นะ : เออ รีบมาดิ (11:03)
พอมี แต่ไม่มี : รอก่อน ตอนนี้กำลังดูรองเท้าหลังร้านนาฬิกาอยู่ (11:03)
กอย่อย นะ : ไกลป้ะ (11:03)
พอมี แต่ไม่มี : ตอนนี้อยู่ไหนล่ะ (11:03)
กอย่อย นะ : ตอนนี้อยู่ร้านเสื้อผ้าข้างร้านเสื้อผ้ามือหนึ่ง (11:03)
พอมี แต่ไม่มี : เออ เดี๋ยวไปหา (11:04)
กอย่อย นะ : อืม (11:04)
พอมี แต่ไม่มี : กำลังมา (11:05)
ก้อย นะ : (ยิ้ม แล้วปิดหน้าจอโทรศัพท์)
--------------------------------------------------------
จีน : เมื่อไรจะมาเนี่ย!!
จีน : ไอพวกนั้นจะมาหรือเปล่า ก็ไม่รู้ดิ (เลือดสูบฉีดหัวใจเร็วขึ้น)
ไม่กี่วินาทีต่อมา
ฮิ ฮิ ๆ แว่วหัวเราะคนหลายคนหลังจีนที่ขาลำตัวนิ่ง เธอได้ยินเสียงนั่น แต่ไม่กล้าหันไป
จีน : (ใคร เสียงใคร)
มือของใครไม่รู้กำลังจะกระทบไหล่เธอ ปั่ก มือตีไหล่ของจีน 1 ครั้ง
จีน : อ.... (ตัวแข็ง)
ทันทีทันใด มีคนดึงผมเธอจากทางด้านหลัง ขณะดึงแน่นผมจีน แล้วคล้ายหญิงนิรนามผู้หนึ่ง เอ่ยวาจาว่า
??? : เฮ้ย อีจีน พรุ่งเนี้ย มาหากูด้วยนะ กูมีของขวัญให้แหละ และเป็นของขวัญที่เซอร์ไพรส์ที่สุดด้วย
ณ ที่นี่ไม่มีประชากรหันมองเลย ก่อนผู้หญิงนั่นจะปลดดึงผม เดินห่างเหินไป
จีน : อีกแล้วสินะ (นัยต์ตาตก)
ก้อย : มาแล้ว ๆ
ก้อย : ไปดูร้านนั้นกันเหอะ
จีน : รีบไปซะ ฉันอยากกลับบ้าน
ก้อย : (ชะงักหันหลังมาดูจีน)
กลางคืนที่ล่องลอย : ตอนที่ 7 เขียน (4)
ก้อย : จีน แกดูสิ เสื้อตัวเนี้ยสวยมาก ๆ แกชอบป้ะ
ก้อยยื่นถือเสื้อสีแดงให้จีนดู
จีน : สวยนะ ถ้ามีลายนิดหน่อย เราว่าดีเลยแหละ
ก้อย : จริงสิ ไม่มีลายแต่ก็แพงมากด้วย แค่ไซส์ M ก็เกือบ 400 บาท
ก้อยหันไปมองป้ายราคาพลางบ่นไปด้วย
ก้อย : เป็นผู้หญิงนี่หนื่อยใจจังแฮะ
จีน : เออ นั่นสิ ไปกินข้าวกันเถอะ เรายังไม่ได้กินข้าวเช้าเลยนะ
ก้อย : เฮ้ย ๆ แกชวนฉันมาเองนิ ไปศูนย์อาหารงั้นสินะ
จีน : ไปเถอะ ๆ
ก้อย : อ่า ๆ ก็ได้ ๆ แหม.......
พอทั้งสองเมาท์กันจบก็ก้าวเดินออกจากร้านเสื้อผ้า เพื่อเดินข้างล่าง ไปศูนย์อาหารเพื่อทานข้าวด้วยกัน
แม่ค้า : อาหารที่ตามสั่งได้แล้วค่ะ (วางจานข้าวกะเพราหมูกรอบ)
จีน : ค่ะ (ยื่นบัตรอาหาร)
ภายในห้องนอนของจีน บรรยากาศเงียบสนิทพร้อมห้องมืดมีเพียงแสงสว่างเล็กน้อยผ่านเข้าม่านห้องนอนเท่านั้น บนเตียงนอนของเธอดูรก ๆ ด้วยผ้าห่มที่อยู่ข้างฝาผนัง หมอนลายการ์ตูนที่อยู่บนพื้น ทว่ามีไดอารี่เล่มเล็กสีฟ้าเปิดแผ่ไว้ท้ายกระดาษแผ่นสุดท้าย เห็นตัวอักษรไทยเขียนตัวหนังสือแบบตัวยึกยือ ว่า 'ตาย' และ 'มันต้องตาย' ขีดเขียนโดยใช้ปากกาดำและแดงเบี้ยวๆ
ก้อย : วันนี้มีงานลดของเซล 50% ด้วย ไปด้วยกันไหมล่ะ
หลังจากทานอาหารเสร็จ ก้อยกับจีนยืนคุยกันอยู่ตรงหน้าบันไดเลื่อนชั้น 3 ทั้งก้อยชักชวนจีนไปดูงานลดราคาชั้นบนสุด
จีน : ไปดิ แต่มีอถไรบ้างล่ะ ที่มันลดราคา?
ก้อย : ก็...มี เสื้อผ้ามือหนึ่ง โทรศัพท์ รองเท้า เฟอร์นิเจอร์บ้างนิดหน่อยมั้ง
จีน : เคยมาบ้างป้ะเนี่ย
ก้อย : เคยมาครั้งนึงนะ เมื่อสองวันที่แล้วน่ะ...
จีน : ก็ได้ ไปก็ได้
ก้อย : อื่ม ๆ
ว่าแล้ว ทั้งคู่ก็ย่างเท้ายืนสนิทที่บันไดเลื่อนขั้นเดียวกัน จีนมองรอบ ๆ ห้าง จีนเจอะกับเฟรม ของบันไดเลื่อนอีกฝั่งกำลังลงไปอย่างช้า ๆ เฟรมแสดงสีหน้ายิ้มแย้ม ซึ่งไม่ได้มองอะไร และก็มองจีนไม่เห็น แต่ข้างตัวเฟรม นั่นคือพี่คลาส!
จีน : (...................)
เธอใจไม่ดี พร้อมเข้าวังวนเดิมเกือบทุกเมื่อ
ก้อย : เจอแล้ว! (วิ่งแจ้น)
จีน : .............(เดินว่อง)
ก้อย : นี่ไง เจอแล้วแก นี่ไง ร้านที่ฉันบอกไปว่าเสื้อผ้าสวยมาก ดูสิ
จีน : อ....อ๋อ ร้านนี้ใช่มั้ย
ก้อย : เออ!!
จีน : ง......งั้--------
เนตรเธอเอง จับตามองบริเวณรอบร้านทุกร้านอย่างใกล้ชิด แต่มองไม่ค่อยได้ เพราะที่นี่ ผู้มาเที่ยวมาเยอะไม่ใช่น้อย ทั้งกังวล เหงื่อตกทั้งที่ตนตากลมแอร์เย็น
ก้อย : เฮ้ย นี่
จีน : (หันกลับมา) ฮ้ะ!!
ก้อย : เราขอเข้าร้านก่อนนะ เดี๋ยวออกมาแป๊บเดียว
จีน : (พยักหน้า)
ก้อย : เดี๋ยวมานะ
เมื่อพูดจบ ก้อยรีบเร่งเท้าเดินก้าวเข้าร้านเสื้อผ้า ก้อย มือจกกระเป๋ากางเกงยีนส์ทันที เธอค่อยดึงโทรศัพท์มาเบามือ
จีน : (พวกมันยังอยู่นี่ไหมนะ?)
ก้อยทำตัวแปลก เปิดปลดล็อกหน้าจอ กดไอคอนแชต เค้นเข้าแชตส่วนตัวคนใดคนหนึ่ง
-แชตส่วนตัว-
รายชื่อ : พอมี แต่ไม่มี
กอย่อย นะ : เออ มาแล้ว (11:02)
พอมี แต่ไม่มี : มาแล้วใช่ไหม? (11:03)
กอย่อย นะ : เออ รีบมาดิ (11:03)
พอมี แต่ไม่มี : รอก่อน ตอนนี้กำลังดูรองเท้าหลังร้านนาฬิกาอยู่ (11:03)
กอย่อย นะ : ไกลป้ะ (11:03)
พอมี แต่ไม่มี : ตอนนี้อยู่ไหนล่ะ (11:03)
กอย่อย นะ : ตอนนี้อยู่ร้านเสื้อผ้าข้างร้านเสื้อผ้ามือหนึ่ง (11:03)
พอมี แต่ไม่มี : เออ เดี๋ยวไปหา (11:04)
กอย่อย นะ : อืม (11:04)
พอมี แต่ไม่มี : กำลังมา (11:05)
ก้อย นะ : (ยิ้ม แล้วปิดหน้าจอโทรศัพท์)
--------------------------------------------------------
จีน : เมื่อไรจะมาเนี่ย!!
จีน : ไอพวกนั้นจะมาหรือเปล่า ก็ไม่รู้ดิ (เลือดสูบฉีดหัวใจเร็วขึ้น)
ไม่กี่วินาทีต่อมา
ฮิ ฮิ ๆ แว่วหัวเราะคนหลายคนหลังจีนที่ขาลำตัวนิ่ง เธอได้ยินเสียงนั่น แต่ไม่กล้าหันไป
จีน : (ใคร เสียงใคร)
มือของใครไม่รู้กำลังจะกระทบไหล่เธอ ปั่ก มือตีไหล่ของจีน 1 ครั้ง
จีน : อ.... (ตัวแข็ง)
ทันทีทันใด มีคนดึงผมเธอจากทางด้านหลัง ขณะดึงแน่นผมจีน แล้วคล้ายหญิงนิรนามผู้หนึ่ง เอ่ยวาจาว่า
??? : เฮ้ย อีจีน พรุ่งเนี้ย มาหากูด้วยนะ กูมีของขวัญให้แหละ และเป็นของขวัญที่เซอร์ไพรส์ที่สุดด้วย
ณ ที่นี่ไม่มีประชากรหันมองเลย ก่อนผู้หญิงนั่นจะปลดดึงผม เดินห่างเหินไป
จีน : อีกแล้วสินะ (นัยต์ตาตก)
ก้อย : มาแล้ว ๆ
ก้อย : ไปดูร้านนั้นกันเหอะ
จีน : รีบไปซะ ฉันอยากกลับบ้าน
ก้อย : (ชะงักหันหลังมาดูจีน)