ไม่ชอบยายตัวเอง

คือตั้งแต่เกิดมาไม่เคยรักยายตัวเองเลย หลายคนอาจด่าหนูว่าอีลูกอกตัญญู แต่มันเลี่ยงไม่ได้ส่วนตัวเราก็ไม่อยากเป็นแบบนี้ แต่ก่อนเราเขียนบันทึกประจำวันว่าเราไม่ชอบยายบ้างอยากให้แกตายบ้างซึ่งรู้ว่ามันแรงแต่เราก็เขียนจากใต้จิตเรา แล้วแม่แอบมาอ่าน ตอนนั้นแม่โทรมา(ซึ่งตอนนั้นแม่กลับมาบ้านแล้วโทรมาตอนที่แม่กลับไปทำงาน) เราก็พยามปรับความเข้าใจเพื่อไม่ให้แม่เสียใจแต่ก็ทำไม่ได้ เริ่มเรื่องดีกว่าตอนเด็กๆยายเราให้เรียกยายว่าแม่เราก็เรียกแม่(ถึงไม่อยากเรียกก็เหอะ)ตอนอายุ7-8ขวบเคยหนีออกจากบ้านเพราะทนไม่ไหว และตอน11-12เริ่มเถียงยายทุกวันจนเราไปฟ้องแม่ แม่เราก็บอกเราว่าให้อยู่เฉยๆอย่าเถียงกลับ เราก็ทำตามที่แม่พูด พอจบป.6  ก็ไปเรียนที่ไกลบ้านเป็นเด็กหอแล้ว1อาทิตย์กลับครั้ง ยายเราก็ด่าๆๆเรา เราก็ไม่เถียงคือรู้ว่าเราผิดคือจริง ส่วนอันที่ไม่ผิดก็เงียบไว้ จนเราขึ้นม.2ตอนั้นปิดเทอมอยู่บ้าน ยายเราด่าเรื่องล้างจานคือเราก็ล้างเราก็ทำแต่เราจะทำต่อเมื่อเรากินเสร็จแล้วรอย่อยก่อนแปปเราก็เข้าใจเพราะว่าบ้านมดเยอะ แล้วยายเราก็ด่าๆๆๆๆจนทนไม่ได้มันเครียดมันสะสมมามากๆเราก็พยายามทำไม่สนใจแล้วคิดถึงตอนนี้คือกูทนมาได้ไงว่ะ จนหมกตัวอยู่ในห้องแล้วก็ออกมาบ้างไม่ออกบ้างหรือไม่กินไรทั้งวัน คือมันซึมเศร้าสุดๆ จนอยากมีดปาดคอตัวเองอ่ะ แต่ยายเขาก็เอาตามใจเราบ้างก็มีส่วนดีบ้างแต่เราไม่ชอบทุกอย่างที่เป็นเขาอ่ะ เห็นเเกแล้วรู้สึกหงุดหงิดยังไงบอกไม่ถูกปล.มีใครแก้ปัญหาได้บ้างค่ะ