เราเป็นคนนึงที่เรียนได้ที่1มาตลอด
เพียงเพราะอยากมีตัวตนในสายตา
ของคนในครอบครัว
แต่นั่นเป็นจุดเริ่มต้นของหายนะ
เพราะกว่าจะรู้ตัวเราก็เป็นโรค
Perfectionist
ครั้งไหนที่สอบได้คะแนนไม่เต็ม
จะเครียดมากตัวเกร็งใจสั่น
เศร้าหดหู่และเป็นโรคซึมเศร้าเพิ่มเข้ามา
นั่นเป็นชีวิตมอปลายที่น่าเศร้า
ที่ต้องวนเวียนกับโรงเรียนและสถาบันกวดวิชาตั้งแต่เช้ายัน3ทุ่ม
พอเราเข้ามหาวิทยาลัย
เราเครียดมากจนท้อที่สอบได้คะแนน
ไม่ได้ตามที่หวัง
เราทุ่มเทเรียนผิดๆโดยอ่านหนังสือ
แล้วไม่กินไม่นอนทำให้สมองเบลอ
เรียนไม่จบมหาวิทยาลัยในที่สุด
สุดท้ายเราเลือกทำร้ายตัวเอง
เพราะรู้สึกไม่มีความภูมิใจในตัวเอง
แต่พอออกจากการเรียนเราหันมา
เพ่งเล็งไปด้านความสวยความงาม
จนเสพติดความคลั่งผอมหรือเป็นโรค
Anorexia นั่นเอง
แต่ปัจจุบันเราหันมารักตัวเองมากขึ้น
รักครอบครัวและคิดว่าทุกสิ่งอย่างใน
โลกใบนี้ไม่จำเป็นต้องดีที่สุดโดยเ
ฉพาะ
การเรียนหรือความสวยงามไม่ใช่ว่าจะดี
เลิศเลอแล้วทำให้เรามีความสุข
หรือประสบความสำเร็จในชีวิต
เราต้องเริ่มที่จะมองเห็นสิ่งดีๆในตัวเอง
และพอใจในสิ่งที่เราเป็นอยู่แล้วเราจะสามารถอยู่กับตัวเองและอยู่ในสังคม
อย่างมีความสุขได้
ใครเคยเรียนได้ที่1จนไม่สบายบ้าง
เพียงเพราะอยากมีตัวตนในสายตา
ของคนในครอบครัว
แต่นั่นเป็นจุดเริ่มต้นของหายนะ
เพราะกว่าจะรู้ตัวเราก็เป็นโรค
Perfectionist
ครั้งไหนที่สอบได้คะแนนไม่เต็ม
จะเครียดมากตัวเกร็งใจสั่น
เศร้าหดหู่และเป็นโรคซึมเศร้าเพิ่มเข้ามา
นั่นเป็นชีวิตมอปลายที่น่าเศร้า
ที่ต้องวนเวียนกับโรงเรียนและสถาบันกวดวิชาตั้งแต่เช้ายัน3ทุ่ม
พอเราเข้ามหาวิทยาลัย
เราเครียดมากจนท้อที่สอบได้คะแนน
ไม่ได้ตามที่หวัง
เราทุ่มเทเรียนผิดๆโดยอ่านหนังสือ
แล้วไม่กินไม่นอนทำให้สมองเบลอ
เรียนไม่จบมหาวิทยาลัยในที่สุด
สุดท้ายเราเลือกทำร้ายตัวเอง
เพราะรู้สึกไม่มีความภูมิใจในตัวเอง
แต่พอออกจากการเรียนเราหันมา
เพ่งเล็งไปด้านความสวยความงาม
จนเสพติดความคลั่งผอมหรือเป็นโรค
Anorexia นั่นเอง
แต่ปัจจุบันเราหันมารักตัวเองมากขึ้น
รักครอบครัวและคิดว่าทุกสิ่งอย่างใน
โลกใบนี้ไม่จำเป็นต้องดีที่สุดโดยเ
ฉพาะ
การเรียนหรือความสวยงามไม่ใช่ว่าจะดี
เลิศเลอแล้วทำให้เรามีความสุข
หรือประสบความสำเร็จในชีวิต
เราต้องเริ่มที่จะมองเห็นสิ่งดีๆในตัวเอง
และพอใจในสิ่งที่เราเป็นอยู่แล้วเราจะสามารถอยู่กับตัวเองและอยู่ในสังคม
อย่างมีความสุขได้