เรารู้สึกว่าจริงๆชีวิตมันมีทางออก แต่เราเหนื่อยกับการหาทางออกมาก ทั้งๆที่มีเป้าหมายแล้ว แต่ก็ยังพะวงกับเรื่องที่เคยอยู่ในชีวิตเรามาก่อน
จากที่เราเคยตั้งกระทู้ว่ากลับบ้านดีมั้ย สรุปแล้วเรารอเลื่อนตำแหน่งนะคะ แต่ผลสุดท้ายก็แห้วค่ะ 55555 ไม่ได้เลื่อน แอบผิดหวังอยู่ลึกๆ สภาพจิตใจตอนนี้เราไม่โอเคด้วย เคยโทรไปสายด่วนสุขภาพจิตมา เค้าก็รับฟังนะ แต่มีการแนะนำว่าถ้าไม่ไหวจริงๆให้ไปหาจิตแพทย์ เราก็ไปค่ะ ได้ผลมาว่ายังไม่ถึงกับเป็นโรคซึมเศร้านะ แต่มีโอกาสจะเป็น หมอแนะนำให้คุยกับเพื่อนเยอะๆหรือพยายามทำในสิ่งที่ชอบ แต่จิตใจห่อเหี่ยวมากค่ะ บอกก่อนเลยว่าเราเป็นคนติดบ้านมาตั้งแต่เด็กๆแล้ว สมัยเรียนนี่กลับบ้านเกือบทุกอาทิตย์ แต่พอทำงาน โอกาสได้กลับมันน้อยมาก ช่วงแรกๆจะโทรคุยกับเพื่อนแก้เหงาเป็นชั่วโมงเลย แต่หลังๆเพื่อนเริ่มมีแฟน มีครอบครัวก็ทำให้คุยนานขนาดนั้นไม่ได้แล้ว แต่ช่วงนั้นยังดีที่ว่าที่บ้านมีหนี้ เราเลยคิดแต่เรื่องทำงานใช้หนี้อย่างเดียวเลยไม่มีเวลาให้เหงาเท่าไหร่ (นี่เป็นเรื่องดีรึป่าวนะ 55555) เราไม่ค่อยโทรคุยกับที่บ้าน เพราะถ้าคุยแล้วจะคิดถึงพ่อกับแม่มากๆ เราก็พยายามแอคทีฟตนเองโดยการออกไปเที่ยว หรือแต่ก่อนชอบซื้อข้าวมากินในห้องก็เปลี่ยนมาเป็นออกไปกินที่ร้านแทน พยายามไม่อยู่ห้อง แต่ไม่ได้ช่วยไรมากเพราะกลับมาห้องก็ดาวน์อยู่ดี ประกอบกับไม่ได้เลื่อนตำแหน่งด้วย เหมือนสิ่งที่ฉุดรั้งเราในตอนนั้นมันหลุดออก ความคิดเดิมแว้บกลับมาในหัวว่า กลับบ้านเถอะ ใจนึงก็คิดว่ากลับบ้านก็ไม่ได้ทำงานบริษัทแล้วนะ จังหวัดมันเล็ก งานไม่ได้เยอะเหมือนกรุงเทพ พอดีกับช่วงนี้เปิดสอบราชการค่ะ สมัครไปแล้วด้วย คิดว่าเอาวะ ถ้าได้กลับบ้าน งานไรก็ได้ทั้งนั้น ไม่อยากอยู่กรุงเทพแล้ว จิตใจเราอ่อนแอเกินกว่าจะอยู่คนเดียว แต่อีกใจนึงก็คือคนเราเคยได้เงินเดือนเยอะๆมาก่อน พอได้ลดลงมากๆก็ใจหายเหมือนกันนะ แม้ว่าที่ที่เราตั้งใจจะไปจากนี้มันค่าครองชีพถูกกว่าก็ตาม
อยากระบายให้คนอื่นฟังบ้าง บางคนอาจจะคิดว่ายอมแพ้ง่ายจัง เราก็ไม่ได้อยากยอมแพ้ แต่ปลุกกำลังใจไม่ขึ้นเลยค่ะ ไม่รู้คนอื่นเคยเป็นมั้ย ขอยกตัวอย่างง่ายๆเลย สมมติเวลา 2 ชั่วโมง เราคิดเยอะ หดหู่ไปแล้ว 1 ชั่วโมง แว๊บนึงมีกำลังใจขึ้นมา 2 นาที แล้วก็กลับมาคิดเรื่องเดิมๆอีก เราเป็นกำลังใจให้ทุกคนนะ แม้ว่าตอนนี้เราจะยังเอาตัวไม่รอดก็ตาม วันนี้ลาหยุดค่ะ อยากใช้วันลาก่อนลาออก
มีใครรู้สึกท้อหรือเหนื่อยกับชีวิตในตอนนี้มั้ยคะ
จากที่เราเคยตั้งกระทู้ว่ากลับบ้านดีมั้ย สรุปแล้วเรารอเลื่อนตำแหน่งนะคะ แต่ผลสุดท้ายก็แห้วค่ะ 55555 ไม่ได้เลื่อน แอบผิดหวังอยู่ลึกๆ สภาพจิตใจตอนนี้เราไม่โอเคด้วย เคยโทรไปสายด่วนสุขภาพจิตมา เค้าก็รับฟังนะ แต่มีการแนะนำว่าถ้าไม่ไหวจริงๆให้ไปหาจิตแพทย์ เราก็ไปค่ะ ได้ผลมาว่ายังไม่ถึงกับเป็นโรคซึมเศร้านะ แต่มีโอกาสจะเป็น หมอแนะนำให้คุยกับเพื่อนเยอะๆหรือพยายามทำในสิ่งที่ชอบ แต่จิตใจห่อเหี่ยวมากค่ะ บอกก่อนเลยว่าเราเป็นคนติดบ้านมาตั้งแต่เด็กๆแล้ว สมัยเรียนนี่กลับบ้านเกือบทุกอาทิตย์ แต่พอทำงาน โอกาสได้กลับมันน้อยมาก ช่วงแรกๆจะโทรคุยกับเพื่อนแก้เหงาเป็นชั่วโมงเลย แต่หลังๆเพื่อนเริ่มมีแฟน มีครอบครัวก็ทำให้คุยนานขนาดนั้นไม่ได้แล้ว แต่ช่วงนั้นยังดีที่ว่าที่บ้านมีหนี้ เราเลยคิดแต่เรื่องทำงานใช้หนี้อย่างเดียวเลยไม่มีเวลาให้เหงาเท่าไหร่ (นี่เป็นเรื่องดีรึป่าวนะ 55555) เราไม่ค่อยโทรคุยกับที่บ้าน เพราะถ้าคุยแล้วจะคิดถึงพ่อกับแม่มากๆ เราก็พยายามแอคทีฟตนเองโดยการออกไปเที่ยว หรือแต่ก่อนชอบซื้อข้าวมากินในห้องก็เปลี่ยนมาเป็นออกไปกินที่ร้านแทน พยายามไม่อยู่ห้อง แต่ไม่ได้ช่วยไรมากเพราะกลับมาห้องก็ดาวน์อยู่ดี ประกอบกับไม่ได้เลื่อนตำแหน่งด้วย เหมือนสิ่งที่ฉุดรั้งเราในตอนนั้นมันหลุดออก ความคิดเดิมแว้บกลับมาในหัวว่า กลับบ้านเถอะ ใจนึงก็คิดว่ากลับบ้านก็ไม่ได้ทำงานบริษัทแล้วนะ จังหวัดมันเล็ก งานไม่ได้เยอะเหมือนกรุงเทพ พอดีกับช่วงนี้เปิดสอบราชการค่ะ สมัครไปแล้วด้วย คิดว่าเอาวะ ถ้าได้กลับบ้าน งานไรก็ได้ทั้งนั้น ไม่อยากอยู่กรุงเทพแล้ว จิตใจเราอ่อนแอเกินกว่าจะอยู่คนเดียว แต่อีกใจนึงก็คือคนเราเคยได้เงินเดือนเยอะๆมาก่อน พอได้ลดลงมากๆก็ใจหายเหมือนกันนะ แม้ว่าที่ที่เราตั้งใจจะไปจากนี้มันค่าครองชีพถูกกว่าก็ตาม
อยากระบายให้คนอื่นฟังบ้าง บางคนอาจจะคิดว่ายอมแพ้ง่ายจัง เราก็ไม่ได้อยากยอมแพ้ แต่ปลุกกำลังใจไม่ขึ้นเลยค่ะ ไม่รู้คนอื่นเคยเป็นมั้ย ขอยกตัวอย่างง่ายๆเลย สมมติเวลา 2 ชั่วโมง เราคิดเยอะ หดหู่ไปแล้ว 1 ชั่วโมง แว๊บนึงมีกำลังใจขึ้นมา 2 นาที แล้วก็กลับมาคิดเรื่องเดิมๆอีก เราเป็นกำลังใจให้ทุกคนนะ แม้ว่าตอนนี้เราจะยังเอาตัวไม่รอดก็ตาม วันนี้ลาหยุดค่ะ อยากใช้วันลาก่อนลาออก