ถ้าจะตามหาคนสักคนนึงที่เคยแอบชอบ..จะมีโอกาสเจอไหม?

ในช่วงยุคที่เราเด็ก..ไม่มีแทบจะไม่มีอินเตอร์เน็ต ไม่มีโทรศัพท์ที่คุยกันได้ง่ายๆ แล้วในยุคนี้จะสามารถกลับมาเจอกันอีกได้ไหม.
สวัสดีครับ ผมชื่อ "ฟลุค" ตอนนี้อายุ 23 ปี .. ช่วงสมัยตอนเรียนอยู่ ป.4 โรงเรียนลาซาลโชติรวีนครสวรรค์ มีเด็กนักเรียนหญิงเข้ามาใหม่ เธอเป็นลูกครึ่ง ชื่อ "อาย" ตั้งแต่ครั้งแรกที่ผมเห็นหน้าเธอ ผมก็ชอบเธอตั้งแต่แรกเห็น ผมจำแทบจะทุกเรื่องราวที่ทำกับเธอได้ จากที่ผมเป็นเด็กที่ไม่ค่อยมีเพื่อน พอมีเธอเข้ามา เธอเกือบจะเป็นเพื่อนคนแรกๆในชีวิตผมเลยด้วยซ้ำ ตอนนั้นผมอ้วนขี้เหร่มากๆ ไม่ได้มีความน่าสนใจอะไร แต่เธอก็ยังให้ความสนใจในตัวผม เราได้รู้จักกัน เราได้เล่นด้วยกัน จริงๆแล้ว ผมมีเพื่อนอีกคนนึงที่ผมสนิท เพื่อนคนนั้นของผมเค้าก็ชอบเธอคนนั้น ฉะนั้นผมรู้ตัวดีครับ ว่าเด็กที่ไม่ได้มีดีอะไรเลยอย่างผมควรทำยังไง ผมเป็นได้แค่คนแอบชอบครับ และสิ่งที่ผมจะทำให้คือ ทำให้เค้าตลก ทำให้เค้ามีความสุข พยายามทำให้ตัวเองดูตลกที่สุดเพื่อให้เธอมีความสุขที่สุด .. และอีกอย่างนึงเลยที่ผมจะทำได้คือ ... การที่ทำให้เธอคนนั้นชอบกับเพื่อนผมครับ ใช่ เพราะผมมันขี้แพ้และรู้ตัวเองดีว่าไม่คู่ควรกับเธอ ผมก็พยายามทำทุกอย่างเช่นกันครับให้เธอกับเพื่อนได้มีความรู้สึกดีๆให้กัน มันเป็นช่วงเวลาที่มีความสุขที่ได้เห็นคนที่เรารักเค้ามีความสุข และมันเป็นช่วงเวลาที่แย่ที่สุด ที่เราไม่สามารถทำอะไรได้เลย เธอนั้นได้มาถามผมว่า.. "ผมชอบเธอไหม" ผมคิดอยู่นาน แต่มันจะตอบยังไงได้ล่ะ ผมเลยบอกผมไม่ได้ชอบเธอ สิ่งที่ผมทำไปทุกอย่างแค่อยากให้เธอมีความสุข อยากให้เธอได้คบกับเพื่อนผมเท่านั้น .. โคตรเจ็บเลยโว๊ยยยย ผ่านมา 13 ปี .. 13 ปี ความรู้สึกนั้นไม่เคยจางหายไปไหน เธอคนเป็นที่ดีมากครับ เธอไม่เคยแม้แต่จะมองผมเป็นตัวตลกเลยทั้งๆที่ผมไม่ได้มีดีอะไรเลยในหลายตาของคนรอบข้าง ในที่สุดผมก็ทำให้เธอกับเพื่อนได้คบกัน.. ผมรู้สึกดีใจนะที่เราได้เห็นคนที่เรารักมีความสุข เป็นความรู้สึกที่บริสุทธิ์จริงๆ อย่างน้อยผมก็จะได้มองหน้าเธอ ได้อยู่ใกล้เธอให้ได้มากที่สุด และสิ่งเดียวที่ผมทำได้เวลาคิดถึงเธอคือ ผมขอเบอร์เธอจากเพื่อนของผม และเก็บมันไว้ในกระเป๋าตังค์ เป็นสิ่งเดียวจริงๆที่ผมจะทำได้ ได้แค่ดูเบอร์แต่ก็ไม่สามารถโทรหาเธอได้.. จนเวลาผ่านไป วันนึงเธอได้ให้พ่อเธอพาเธอมาพบผมกับเพื่อน เราอยู่ด้วยกัน 3 คน.. อยู่ในสนามเด็กเล่น และผมก็ให้ เพื่อนผมกับเธอไปปั่นเรือเป็ดกัน 2 ต่อ 2 ผมก็นั่งดูเธอกับเพื่อนปั่นด้วยกันอยู่ที่ฝั่ง เฝ้ามองดูแบบนั้น จน 2 คนนั้นขึ้นฝั่งและเธอก็กลับไป ......... จนสุดท้ายเพื่อนผมมาบอกผมว่า "เธอต้องกลับไปเรียนต่อที่เบลเยี่ยม" ผมได้แต่แอบร้องไห้ในใจ เพราะว่าการที่ได้เธอเค้า ณ ตอนนั้นคือวันสุดท้ายในชีวิตที่ผมคงได้เจอกับเธอ ผมคิดถึงเธอมาตลอด 13 ปี ยังจำเรื่องราวของเธอได้ดี และผมก็โทษด้วยเองมาตลอดด้วยความขี้ขลาดครั้งนั้น ส่งผลให้ผมต้องเสียใจและขี้ขลาดมาจน ณ วันนี้ แล้วในตอนนั้นเธอก็คงเป็นได้แค่ความทรงจำของผม เพราะคงไม่มีโอกาสได้เจอกันอีกแล้วแน่ๆ แต่ผมก็หวังไว้นะ ว่าสักวันนึง โชคชะตาจะนำพาให้เราได้เจอกัน .. ทั้งๆที่ผมก็รู้ดีว่าไม่มีวัน จากความไม่มั่นใจในตัวเอง จากความที่เป็นเด็กที่แทบไม่มีตัวตนอะไรเลย ถ้าวันนั้นผมกล้าที่จะบอกว่าผมชอบเธอ กล้าบอกว่าผมอยากคบกับเธอ ผมคงไม่เสียใจจนถึงวันนี้ ... อยากขอบคุณเค้าที่ให้ผมได้มีความทรงจำดีๆในชีวิต ขอบคุณที่เค้าทำให้ผมรู้ว่าความรักใครสักคนอย่างบริสุทธิ์ใจเป็นยังไง ..... ผมแค่อยากจะบอกเธอให้รู้ไว้ถ้ามีโอกาสได้บอกหรือได้เจอเธออีกครั้ง "ว่าเรารักอายนะ" ต่อให้เป็นช่วงเวลาสั้นๆก็ตามที่เราได้รู้จักกัน .. นี่ก็คิดอีกหนึ่งความสุขของผมครับที่อยากจะแชร์ให้คนอื่นได้รู้บ้างว่าเราไม่สามารถรู้ได้เลยว่าอนาคตจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง อยากทำอะไรกับสิ่งที่เรารักผมว่าควรจะทำ อย่ามัวแต่อายหรือขี้ขลาดแบบผมจนทำให้เสียโอกาสและพลาดที่อยากจะทำอะไรให้ใครสักคนนึงแบบผมครับ ขอเป็นหนึ่งบทความสั้นๆที่มีความรู้สึกแสนยาวนานให้ใครที่เคยเจอเหตุการแบบนี้ได้มาแชร์ความรู้สึกกันครับ.