ตอนนี้เราก็เป็นนักศึกษาอยู่ชั้นปีที่3 โสดมาได้เกือบปีละค่ะ ไม่ได้เป็นคนที่มองหาความรัก ก็มีคนเข้ามาคุยด้วยเรื่อยๆแต่เราก็เฉยๆ เมื่อตอนสิ้นปี มีค่ายๆนึงค่ะ ทำให้เราไปเจอเพื่อนของเพื่อนคนนึงที่พอจะรู้จักกันบ้างแต่ไม่สนิด ก็ทักทายกันว่าแบบ เราเจอกันปีที่แล้วใช่มั้ย จำกันได้ป่าว ยินดีที่ได้เจออีกนะ
มันเป็นค่าย2อาทิตย์ค่ะ แล้วเวลาแบ่งกลุ่มทำงานเราก็ได้อยู่ด้วยกันตลอดเลยได้อยู่ด้วยกันเต็มๆ แล้วโดยพื้นแล้วเค้าเป็นคนนิสัยดี มีความเป็นผู้นำสูง ใจเย็น เป็นผู้ใหญ่มาก นักกีฬา ขยัน ลุคก็คือสูงมากสมส่วนแต่ไม่ได้หน้าตาดีนะ555555 แต่พอคุยๆไปคุยๆมาก็คือถูกคอมาก จนคุยมาเรื่อยๆเป็นเดือนเลยค่ะ เราก็ปลื้มเค้าตั้งแต่ค่ายแล้วแหละเอาจริง ล่าสุดคุยกันมา3เดือนละ เค้าก็โทรมาสารภาพว่าชอบเราและจริงจังมากนะ คือเราก็ช็อคมาก ไม่คิดว่าจะมาถึงจุดนี้ เค้ายังไม่ได้เอาคำตอบนะแต่แค่อยากบอกเรา คือนิสัยเราเข้ากันได้แบบคลิกเลยอะ แต่ว่าเรื่องฐานะทางบ้านก็อีกเรื่อง
เรากับที่บ้านสนิดกันมากเลยเอาไปปรึกษาแม่ แม่ก็รู้จักเค้านะ แต่เราดูสีหน้าแม่ออกว่าไม่ค่อยโอเคกับคนนั้นเมื่อมาชอบเราค่ะ แม่บอกว่าไม่ค่อยเหมาะสมกันนะ ลองคิดดูดีดี คือเราโตมาในบ้านที่อบอุ่นมาก มีคนดูแลเอาใจใส่ตลอดเวลา บ้านเรากินดีมาก ใช้ของดี ต้นทุนชีวิตเลยสูงหน่อยอะค่ะเมื่อเทียบกับผู้ชาย (อันนี้ไม่ได้จะอวดแต่อย่างใดนะคะ) ด้านการเรียนไม่ได้โดดเด่น แต่ว่ากิจกรรมเราก็ทำเยอะ ประธานรุ่น ประธานค่าย หัวหน้ากิจกรรมต่างๆ หลีดคณะ ส่วนหน้าตาเราก็เฉยๆ ผิวไม่ขาวมาก สูงมาตรฐานสาวไทย5555 แต่ในด้านของผู้ชายคือไม่ได้มีอะไรโดดเด่นทั้งในเรื่องของการเรียนและกิจกรรม แม่เราเลยหนักใจว่าเค้าจะดูแลเราได้จริงๆหรือป่าว ทั้งนี้คือแม่ไม่ได้กีดกันหรือห้ามนะคะแต่อยากให้เราคิดดูใหม่ว่าอะไรคือสิ่งที่สมควร
ตัวอย่างสถานการณ์เลยคือ ในหนึ่งอาทิตย์เราก็ต้องไปกินร้านอาหารดีดีสักครั้ง ไปกับเพื่อนสนิดคือมื้อนึงคนละหลักพันค่ะ แต่ว่าเวลาเราไปกับกลุ่มเพื่อนที่มีคนนั้นไปด้วย คนที่มีปัญหาเรื่องงบก็จะเป็นเค้าเสมอค่ะ เลยต้องไปกินร้านที่ราคาไม่เกิน 300-400 ไรงี้
เราเลยคิดหนักมากว่าเอายังไงดี ถ้าจะหักดิบเลิกคุยก็คือทำร้ายจิตใจทั้งตัวเราเองและตัวผู้ชายเอง ถ้าคุยต่อก็เหมือนเห็นแก่ตัวถ้าสุดท้ายจะไม่เลือกเค้า เรื่องที่แม่เราพูดคือมันก็เป็นประเด็นที่ชัดเจนเป็นเหตุเป็นผลมาก ยิ่งเรื่องอนาคตในอีก10ปียิ่งต้องคิดหนักค่ะ มีความเห็นว่าอย่างไรคอมเม้นได้นะคะ
***พิมผิดและอาจจะสะกดผิดเยอะหน่อยนะคะ ขออภัย
ชอบผู้ชายคนนึงแต่ฐานะต่างกันมาก เลยทำให้คิดหนักค่ะ
มันเป็นค่าย2อาทิตย์ค่ะ แล้วเวลาแบ่งกลุ่มทำงานเราก็ได้อยู่ด้วยกันตลอดเลยได้อยู่ด้วยกันเต็มๆ แล้วโดยพื้นแล้วเค้าเป็นคนนิสัยดี มีความเป็นผู้นำสูง ใจเย็น เป็นผู้ใหญ่มาก นักกีฬา ขยัน ลุคก็คือสูงมากสมส่วนแต่ไม่ได้หน้าตาดีนะ555555 แต่พอคุยๆไปคุยๆมาก็คือถูกคอมาก จนคุยมาเรื่อยๆเป็นเดือนเลยค่ะ เราก็ปลื้มเค้าตั้งแต่ค่ายแล้วแหละเอาจริง ล่าสุดคุยกันมา3เดือนละ เค้าก็โทรมาสารภาพว่าชอบเราและจริงจังมากนะ คือเราก็ช็อคมาก ไม่คิดว่าจะมาถึงจุดนี้ เค้ายังไม่ได้เอาคำตอบนะแต่แค่อยากบอกเรา คือนิสัยเราเข้ากันได้แบบคลิกเลยอะ แต่ว่าเรื่องฐานะทางบ้านก็อีกเรื่อง
เรากับที่บ้านสนิดกันมากเลยเอาไปปรึกษาแม่ แม่ก็รู้จักเค้านะ แต่เราดูสีหน้าแม่ออกว่าไม่ค่อยโอเคกับคนนั้นเมื่อมาชอบเราค่ะ แม่บอกว่าไม่ค่อยเหมาะสมกันนะ ลองคิดดูดีดี คือเราโตมาในบ้านที่อบอุ่นมาก มีคนดูแลเอาใจใส่ตลอดเวลา บ้านเรากินดีมาก ใช้ของดี ต้นทุนชีวิตเลยสูงหน่อยอะค่ะเมื่อเทียบกับผู้ชาย (อันนี้ไม่ได้จะอวดแต่อย่างใดนะคะ) ด้านการเรียนไม่ได้โดดเด่น แต่ว่ากิจกรรมเราก็ทำเยอะ ประธานรุ่น ประธานค่าย หัวหน้ากิจกรรมต่างๆ หลีดคณะ ส่วนหน้าตาเราก็เฉยๆ ผิวไม่ขาวมาก สูงมาตรฐานสาวไทย5555 แต่ในด้านของผู้ชายคือไม่ได้มีอะไรโดดเด่นทั้งในเรื่องของการเรียนและกิจกรรม แม่เราเลยหนักใจว่าเค้าจะดูแลเราได้จริงๆหรือป่าว ทั้งนี้คือแม่ไม่ได้กีดกันหรือห้ามนะคะแต่อยากให้เราคิดดูใหม่ว่าอะไรคือสิ่งที่สมควร
ตัวอย่างสถานการณ์เลยคือ ในหนึ่งอาทิตย์เราก็ต้องไปกินร้านอาหารดีดีสักครั้ง ไปกับเพื่อนสนิดคือมื้อนึงคนละหลักพันค่ะ แต่ว่าเวลาเราไปกับกลุ่มเพื่อนที่มีคนนั้นไปด้วย คนที่มีปัญหาเรื่องงบก็จะเป็นเค้าเสมอค่ะ เลยต้องไปกินร้านที่ราคาไม่เกิน 300-400 ไรงี้
เราเลยคิดหนักมากว่าเอายังไงดี ถ้าจะหักดิบเลิกคุยก็คือทำร้ายจิตใจทั้งตัวเราเองและตัวผู้ชายเอง ถ้าคุยต่อก็เหมือนเห็นแก่ตัวถ้าสุดท้ายจะไม่เลือกเค้า เรื่องที่แม่เราพูดคือมันก็เป็นประเด็นที่ชัดเจนเป็นเหตุเป็นผลมาก ยิ่งเรื่องอนาคตในอีก10ปียิ่งต้องคิดหนักค่ะ มีความเห็นว่าอย่างไรคอมเม้นได้นะคะ