ผมทำใจยอมรับกับคะเเนนที่ออกมาเหมือนว่าคณะที่เราอยากจะเข้านั้น มันไม่ได้เข้ายากเเต่ถ้าอยากจะเข้าจุฬาเเล้ว โอกาศน้อยมากๆ
ผมอาจจะผิดพลาดไปเยอะมากกับการเตรียมตัว เเล้วผมก็ตัดสินใจเเล้วว่าจะไม่ซิ่วต่อ ด้วยความที่ผมเรียนเก่งที่สุดในห้อง ก็โดนคาดหวังต่างๆ
ผมมักถูกคาดหวังจากที่รร. ที่ห้อง ว่าต้องติดมหาลัยที่ดีมีชื่อเสียง ปีที่เเล้วผมก็เลือก มหาลัยที่มีชื่อเสียงครับ เลือกมหิดล เเล้วก็เลือกคณะที่ที่บ้านอยากจะให้เรียนครับ สุดท้ายเเล้วไม่มีความสุขเลย ก็เลยออกมาซิ่วครับ หลายๆคนคาดหวังในตัวผม พอคะเเนนออกมา ผมตั้งใจอาจจะไม่สุด เเต่ก็เต็มที่ในระดับนึง
ผมสอบได้ ที่ 1 ของห้อง ปีที่เเล้วก็มีเพื่อนที่ติดมหิดลด้วโควต้าติดก่อนผม ก็มาพูดเยาะเย้ยผมว่าได้คะเเนนน้อยกว่าเขาในวิชาeng ก็โดนเพื่อนหลายคนพูดเเซะเยอะ
เเต่สุดท้ายผมก็ติดมหิดลได้ อาจจะเป็นเพราะดวง ผมรู้ว่าอะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิดเราไม่สามารถที่จะไปห้ามได้ เเล้วผมก็ตัดสินใจดีเเล้ว
ด้วยอายุ 19 ที่ผมหมดไฟที่จะซิ่วต่อ ผมรู้สึกพอเเล้ว ผมอยากจะทำใจยอมรับ ผมรู้สึกเหงาเเล้วก็หมดไฟ ตอนที่ผมเตรีมตัวฟิสิกส์ผมไปเรียนเนื้อหาใหม่หมด
เเต่คะเเนนผมเพิ่มมาเเค่ 9 คะเเนนในวิชาวิทย์ ชีวะผมก็พลาดข้อง่ายๆ ผมรู้ตัวเองเเล้วว่าเก่งเเค่ในห้องเรียน คนก็เลยคาดหวังเยอะ ผมอยากจะทำใจยอมรับกับการที่ไม่ได้เรียนมหาลัยที่หวัง เเล้วก็อาจจะมีคนมาพูดเยาะเย้ยอีกว่า ลาออกจากคณะมหาลัยที่ดีไปในสิ่งที่เเย่กว่าเดิม