อยากเปลี่ยนศาสนาเป็นคริสต์แต่ไม่ชอบคำอธิบายเรื่องบาป

เป็นกระทู้คำถามที่มีการบ่นเป็น intro ส่วนสิ่งที่เขียนไม่ได้จัดลำดับแต่เป็น stream of consciousness เป็นสิ่งที่วกวนอยู่ในสมองน้อยๆนี้
กระทู้นี้อ่านแล้วอาจเครียดได้   กระทู้นี้เขียนโดยคนสติแตก

ปัจจุบันชีวิตตอนนี้เครียดมากครับ ชีวิตแย่ มองไม่เห็นอนาคตหรือทางที่จะทำให้ชีวิตดีขึ้นได้เลย ไม่มีญาติ ไม่มีเพื่อน ไม่มีงานทำ ทำอะไรก็ไม่สำเร็จ
เครียดหนักมากแต่ไม่คิดฆ่าตัวตายเพราะส่วนตัวไม่เชื่อเรื่องชีวิตหลังความตาย  เลยยิ่งรู้สึกแย่หนักขึ้นไปอีก ผมมองว่าโลกเป็นเหมือนนรกที่ไม่มีทางออก
และผมก็เป็นแค่มนุษย์โง่ๆที่ไม่มีค่าอะไรเลย ผมมีอาการแบบ asperger คือแพ้คน กับขาดทักษะทางสังคม และยิ่งพอไม่ได้สื่อสารกับใครก็ยิ่งแย่เข้าไปใหญ่
ผมไม่สามารถพูดเรื่องขาดทักษะทางสังคมได้ เพราะมีโอกาสโดนโจมตีหาว่าเป็นพวกต่อต้านสังคมสูงมาก สื่อไทยก็ชอบออกข่าวทำร้ายคนที่ใช้ชีวิตแปลกแยก หาว่า "ชอบอยู่คนเดียว" มันเป็นเนื้อหาสาระที่ระรานชีวิตคนมากเลยครับ ยิ่งพอเป็นเรื่องเกี่ยวกับอาการทางจิตก็จะถูกนำไปโยงกับเรื่องยาเสพติด เดี๋ยวนี้กลายเป็นว่าถ้าเครียดจนสติแตกก็คือติดยา นี่มันแย่มาก นี่มันเป็น mindset แบบเขมรแดงชัดๆ ตอนนี้ผมเลยไม่กล้าจะไปพูดเรื่องสิ่งต่างๆที่พอพูดแล้วจะดูเหมือนคนบ้า เพราะกลัวจะมีปัญหา พอบ่นเรื่องเครียดๆก็โดนหาว่าเป็น conspiracy theorist ต้องเซ็นเซอร์ตัวเอง นี่แม้แต่เวลาเขียนกระทู้บ่นนี้ก็ยังต้องเซ็นเซอร์ตัวเอง ไม่ไหวแล้วครับ ในสภาพสังคมบ้านเมืองที่พูดอะไรไม่ได้เลยแบบนี้ ผมเลี่ยงที่จะพูดแบบนี้มาตลอดเพราะใครก็ไม่รู้ไปปั่นว่า ถ้ามีอาการ
ต้องถูกเพ่งเล็ง เป็นอันตราย 

(paragraph นี้เดิมมีเนื้อหาแต่ตัดออกเพราะเซ็นเซอร์ตัวเอง)

ผมอยากให้เห็นว่า คนเราบางทีพอรู้สึกผิดหวังจากมนุษย์คนอื่นมากๆบางครั้ง
ก็จะอยากอยู่คนเดียวเงียบๆ เพราะกลัวที่จะมีความสัมพันธ์ มองว่าสุดท้ายเดี๋ยวก็ต้องจากกันไปในที่สุดอยู่ดี

ผมสามารถทำความรู้จักกับคนอื่นได้ แต่ไม่สามารถรักษาความสัมพันธ์กับมนุษย์คนอื่นได้เลย ไม่รู้เพราะอะไร ผมเป็นคนไม่ชอบคุยโทรศัพท์
ไม่ชอบแช็ท เวลาจะส่งข้อความก็ต้องคิดนานมาก เพราะชอบใช้คำผิด หลายๆครั้งพิมพ์อะไรหรือพูดอะไรไปก็มักจะทำให้คนอื่นโกรธ มันแย่มากๆเลยครับ
เพราะพอยิ่งอายุมากขึ้น คนก็ยิ่งให้อภัยในสิ่งที่เราพูดน้อยลง ผมมักจะเผลอทำให้คู่สนทนารู้สึกไม่ดี โดยที่ผมเองก็ไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าพูดอะไรผิด
สุดท้ายเลยกลัวการพูดคุยไปเลย

น่าเสียดายที่เราไม่สามารถกำจัด social need ออกจากความเป็นมนุษย์ได้อย่างถาวร

ถ้าอ่านถึงตรงนี้แล้วก็อาจจะเกิดคำถามว่า "อ้าว แล้วคุณจะอยู่ในสังคมได้อย่างไร" 
อันนี้ผมก็ไม่รู้ครับ ผมพยายามแล้วจริงๆ แต่ผมก็ไม่สามารถเข้าใจกฏหรือมารยาทที่คนใช้สื่อสารกันได้อยู่ดี พยายามหาคอร์สสอนแต่ก็ไม่มีที่ไหนสอน
เลี้ยงสัตว์เลี้ยงก็ไม่ได้เพราะไม่ได้อยู่บ้านเดี่ยว สงสารสัตว์ด้วย เพราะเจ้าของขลุกอยู่ในห้องแคบๆตลอดเวลา ผมกลัวการออกไปข้างนอกด้วย
ผมไม่ชอบความเปิดโล่งของที่สาธารณะ มันทำให้ผมรู้สึกประหม่ามากถึงมากที่สุด ยิ่งเวลาเราเป็นคนตัวเล็กๆที่ต้องออกไปเบียดกับคนแปลกหน้า              จำนวนมากๆ มันอึดอัดจนแทบอยากจะตะโกนออกมา หรือไปหลบที่ไหนสักแห่ง แต่ก็ทำไม่ได้ ผมเกลียดมากเวลาต้องนั่งจ้องหน้าคนแปลกหน้าใน
รถ bts หรือรถเมล์ (ผมรู้ว่าคนที่นั่งอีกฟากหรือคนที่อ่านอยู่ก็คงไม่ชอบเช่นกัน)  ผมชอบรู้สึกว่ามีคนมองตลอดเวลาขณะที่อยู่ในที่สาธารณะ ผมอยากปิดหน้าปิดตาใส้เสื้อคลุมหนาๆเวลาออกจากบ้านแต่ก็ทำไม่ได้ เดี๋ยวมีปัญหาอีก อย่างเวลาเดินๆอยู่แล้วมีคนหันกล้องมาทางเรานี้คิดยังไงกันครับ

ผมอยากหาทางออกด้วยการไปเข้าร่วม community ศาสนาคริสต์
หรืออะไรสักอย่างที่ช่วยเหลือกันด้านจิตใจ แต่พอลองหาข้อมูลไปที่ศูนย์ศาสนคริสต์แห่งหนึ่ง (เข้าใจครับว่าเป็นแขนงไม่ใช่กระแสหลัก)
เพราะที่บ้านไม่ได้เป็นคริสต์เลยไม่รู้จะเข้าหาโบสถ์โปรแตสแตนท์ได้อย่างไร

ผมไปที่โบสถ์แห่งนี้ด้วยความสนใจ แต่กลายเป็นว่าถูกบังคับให้ไปฟังคนนู้นคนนี้พูดโดยไม่มีโอกาสตั้งคำถาม ผมไม่ชอบเลย
เวลาที่มีคนมาพูดซ้ำๆเกี่ยวกับบาปเป็นชั่วโมง ฟังแล้วรู้สึกแย่กว่าเดิม เหมือนนอกจากเราจะเป็นคนเพี้ยนที่ fail ชีวิต แล้วยังเป็นคนบาปอีก

ไม่ทราบว่าประเทศไทยมี community ที่เปิดทางศาสนา ประมาณว่าไปเพื่อไปคุยกันเรื่องความเปิดกว้างทางศาสนา
และไปปรับทุกข์กันแบบต่างประเทศไหมครับ  แบบที่เป็นแนวปรัชญา มีกิจกรรม ไม่เอาแบบด่าศาสนาอื่นนะครับ ผมเป็นคนเปิดกว้างทางศาสนาแต่
มีจุดยืนไม่ว่าร้ายศาสนาอื่นครับ