ผมบอกก่อนว่าผมไม่ใช่ชายแท้นะครับ ผมมีน้องคนนึงที่ทำงานด้วยกันเป็นผู้ชาย และเขาเป็นลูกคนเดียวของครอบครัว เมื่อก่อนสนิทกันมากชวนไปไหนไม่เคยปฏิเสธ เวลาไปกินข้าวเที่ยงก็จะยืนรอผมไปกินพร้อมกัน ถ้าวันไหนนั่งกินข้าวกันคนละโต๊ะเขาชอบมองผม (อันนี้ผมไม่เห็นด้วยตัวเอง แต่พี่ที่นั่งด้วยสังเกตุเห็นว่าชอบมองมาที่ผมแบบสายตาห่วง) แม้แต่ตอนกลับบ้านทุกวันเขาจะรอผม บอกให้กลับก่อนเขาจะไม่กลับ เขาจะรอแม้ว่าผมเลิกดึกแค่ไหน หรือถ้าวันไหนเขามีธุระรีบกลับเขาก็จะมาอ้อนผมให้กลับด้วยกันอย่างนี้ทุกวัน วันหยุดเสาร์-อาทิตย์ไปเดินห้างซื้อของ ไปกินข้าวดูหนังด้วยกันทุกสัปดาห์ เดินจับมือ จับแก้มกันบ้าง ชมว่าน่ารักบ้าง อย่างโน้นอย่างนี้เป็นบางครั้ง เวลาซื้อของเขามักตามใจผม (แม้เขาจะบอกว่าชอบอีกอัน แต่ถ้าผมบอกว่าชอบอันนี้เขาก็จะเอาอันที่ผมชอบ) ผมบอกเลยว่ามันทำให้ผมรู้สึกดีและมีใจให้เขา (คิดว่าเขาอาจมีใจให้ผมเหมือนกัน) อยู่ ๆ วันหนึ่งเขาเริ่มเปลี่ยนไป ไม่ค่อยพูดกับผม กลับบ้านไม่เคยบอก แม้แต่ตอนไปกินข้าวเที่ยงก็ไม่เคยรอ หลัง ๆ มานี้เขาเริ่มทำตัวห่าง ๆ ไม่ค่อยคุย ชวนไปไหนไม่ค่อยไป (เมื่อก่อนแค่ถามว่าวันนี้เลิกงานเราไป...เขาจะรีบตอบกลับมาทันทีว่า “ไปไหนไปดิ” แบบพูดไม่ทันจบประโยคก็ตอบรับทันที) เมื่อเขาไม่คุยด้วยผมรู้สึกอึดอัดมากจนนอนไม่หลับเลยตัดสินใจถามเขาว่าทำไมเดียวนี้เหมือนทำตัวห่าง ๆ เหมือนเมิน ๆ ผม และตัดสินใจบอกว่าชอบเขา มีใจให้เขาไป ถ้าอยากคบด้วยเป็นไปได้ไหม แต่เขาก็ตอบกลับนะ “ว่าเป็นไปไม่ได้” แต่ผมก็ไม่ได้ถามต่อว่าทำไม เพราะผมเองก็เคารพในคำตอบและการตัดสินใจของเขา แค่อยากรู้ว่าแต่ก่อนจริง ๆ แล้วเขามีใจให้ผมหรือเปล่าที่เขามาทำกับผมแบบนั้น ใครเคยมีประสบการณ์แบบนี้บ้างครับ...
ผู้ชายที่เดินจับมือกัน เลิกงานรอกลับบ้านพร้อมกัน ไปกินข้าวดูหนังด้วยกันทุกวันหยุด จับแก้ม เอาแก้มแนบกัน..