**ขวง**

ณ ศูนย์การค้าแห่งหนึ่งในบางกอก  บนชั้น 4
อดีตนายพลตำรวจกำลังนั่งจิบกาแฟแบรนด์เมืองนอกในร้าน
ภายในร้านมีคนนั่งดื่มอยู่เพียงสองสามโต๊ะ
ประสาทสัมผัสและสมองสั่งการว่า
มีคนเดินมาหาและตรงเข้ามายืนตรงหน้า

" นาย นายไม่น่าสั่งให้คนฆ่าผมเลยนะ "
เสียงคนข้างหน้าบอกอดีตนายพลตำรวจ

" เฮ่ย ไอ้แพะ  กูไม่ได้ฆ่านะ
พวกจ่าผ่องกับพวกอุ้มไปฆ่าเองนะ "
เสียงอดีตนายพลตำรวจตอบโต้

" ไม่จริงนะ นาย  ผมได้ยินก่อนตายว่า
นายสั่งให้เก็บเพราะผมรู้มากไปแล้ว "
เสียงไอ้แพะสวนกลับทันที

" เออ กูขอโทษก็แล้วกัน
แต่กูก็ทำบุญไปให้ทุก ๆ ปีแล้ว
น่าจะจบ ๆ กันได้แล้ว
มันผ่านมาร่วม 30 ปีแล้ว "
อดีตนายพลตำรวจตอบโต้

" แต่ไม่คุ้มกับที่ผมทำให้นายเลย 
นายระวังตัวให้ดี  ขวงอีกหลายตัวรอนายอยู่ "
ไอ้แพะตอบแล้วเดินจากไป

อดีตนายพลตำรวจมองตามไอ้แพะ
ขวงที่เดินหายไปในม่านควัน

พลางรำลึกถึงครั้งหนึ่งในอดีตที่บ้านทุ่งหาดใหญ่
ที่ตนเคยเป็นสารวัตรมือปราบที่โด่งดัง
เพราะจับสายโจรและโจรยิงทิ้งจำนวนมาก
ส่วนใหญ่มาจากไอ้แพะเป็นคนชี้เป้า/หาข่าวให้
และบอกที่หลบซ่อน/สืบหาจนเจอที่พักพิงพวกโจร
ก่อนที่จะส่งศาลให้ปล่อยเข้าคุกไป
หรือทำวิสามัญฆาตกรรมโดยพาไปยิงทิ้งตามป่ายาง/ป่ารกร้าง

ที่หลัก ๆ คือ เส้นทางไปสนามบินนอกเมืองราว 8 กิโลเมตร
สมัยยังเป็นถนนสองเลนมีต้นสนทะเล 2 ข้างทาง
ที่คนจากหลายหน่วยงานมาร่วมปลูกไว้ 2 ข้างทาง
ถ้ดจากแนวสนก็เป็นป่ารกร้างของพวกซื้อที่ดินเก็งกำไร
ถ้าศพที่ถูกยิงทิ้งมักจะส่งวัดควนลัง
พ่อท่านแปลงเผากันจนเบื่อ เพราะใกล้วัดท่านมากที่สุด

อีกที่หนึ่ง คือ ป่ายางแถวทางไปสถานีถ่ายทอดโทรทัศน์
ที่ตอนนี้เจริญมากมีมหาวิทยาลัยบ้านนอกไปตั้งอยู่
ในสมัยนั้นเป็นเพียงถนนสองเลน
นาน ๆ จึงจะเห็นบ้านเรือน/ชาวบ้านเดินทางผ่าน

จำไม่ได้เหมือนกันว่าสายโจร กับ คนไม่พึงประสงค์
ถูกจับยิงทิ้งไปจำนวนมากเท่าใด
เพราะบ้านเมืองยุคนั้นปกครองด้วยเผด็จการทหาร
ต้องการความร่มเย็นและสงบสุข
รวมทั้งกลัวภัยคุกคามจากพวกคอมมิวนิสต์
หลายคนตายเพราะต้องสงสัยเป็นแนวร่วมคอม(มิวนิสต์)
บางคนตายเพราะไม่ยอมจ่ายค่าสินบนและค่าปิดปาก
ก็เลยถูกปิดปากให้สงบเงียบไปที่ใต้ต้นยางพาราลึกราว 1-2 เมตร

มหาจรูญเจ้าอาวาสวัดบ้านในไร่ที่สนิทกันเล่าให้ฟังว่า
เผาผีมากมายจนเลิกกลัวผีไปเลยตอนจำพรรษาที่วัดโคกเน่า
เพื่อเตรียมสอบเปรียญธรรมห้าประโยค
มีตำนานว่า  ครั้งหนึ่ง  น้ำท่วมบ้านทุ่งหาดใหญ่อย่างหนัก
เลยทำพิธีศพไม่ได้  ต้องทิ้งศพไว้บนที่ดอน (โคก) ที่วัดนี้
จนศพเน่าไปเลยเพราะสมัยนั้นยังไม่มียาฉีดศพ

แต่ลางคนบอกเดิมคือ โคกมะนาว
มีต้นมะนาวขึ้นเองตามธรรมชาติ/คนปลูกหลายต้น
ต้นส้มแถวบ้านบางพื้นที่ก็เรียกว่า ต้นมะนาว
ชาวใต้เรียกสั้น ๆ ว่า นาว  หรือ วัดโคกนาว
ที่มีตำนาน ผีดุยายสปีด  เพราะใกล้กับวัดนี้
จนโด่งดังไปทั่วประเทศกับชื่อฝรั่งแต่ผีไทย
ที่มาจากเลียนแบบภาพยนต์  เร็วกว่านรก
หรือบางคนว่ามาจาก สปีดแข่งนรก
ที่พวกแกงค์เสตอร์ขับรถเครื่อง(Bike)ประลองความเร็วกัน
แต่ยายสปีดชอบวิ่งไล่รถเครื่อง
กับชอบโบกขอซ้อนท้ายรถเครื่องคนที่ขับผ่านซอยนี้
ส่วนมากคนที่ขับรถเครื่องผ่าน
มักจะเป็นนิสิตมหาวิทยาลัยฝั่งตรงข้าม
เพราะเป็นเส้นทางลัดตัดเข้าเมือง

ยังจำได้วันที่ตบหน้าวัยรุ่นที่ไว้ผมยาวหลายคน
ที่จับพวกมันได้บริเวณวงเวียนน้ำพุ 
สถานที่เป็นจุดนัดพบชาวบ้านทุ่งหาดใหญ่
ตนเองสั่งให้พลตำรวจจับกล้อนผมวัยรุ่นไว้ผมยาวให้ดูทุเรศ
เพื่อให้พวกมันไปตัดผมสั้นให้เรียบร้อย
ในยุคนั้นเริ่มนิยมแฟชั่นฮิปปี้  ไว้ผมยาวกัน
หญิงก็ไม่ใช่ รู้แต่ว่าชาย แต่งตัวสกปรก
ถ้าทำตอนนี้คงได้ขึ้นโรงขึ้นศาลแน่
แต่ตอนนั้น L'etat est moi. รัฐคือข้า
สบายใจมากทำอะไรไม่มีใครกล้าคัดค้าน
แถมชาวบ้านชอบอีกเพราะไร้โจรภัย

ส่วนพวกโจรกับสายโจรต่างหนีออกจากบ้านทุ่งหาดใหญ่
หรือยอมมาเป็นบริวารรับใช้พวกตำรวจ
รวมทั้งไอ้แพะ  สายข่าวโจรฝีมือดี
ที่ในอดีตที่มารับใช้อดีตนายพลตำรวจอย่างใกล้ชิด
ถึงขนาดโรงพักให้จดหมายน้อยไว้ติดตัวไอ้แพะ
ให้พกพาปืนประจำตัวได้เลย
โดยระบุว่า  ช่วยเจ้าหน้าที่ปฏิบัติราชการ
(สมัยนั้นพกพาได้ภายในเขตอำเภอ
ถ้าออกนอกพื้นที่มักจะยอม ๆ กันแบบรู้ ๆ กัน)
จดหมายน้อยอนุญาตให้พกพาปืนได้
โรงพักออกแข่งกับพวกอำเภอบ้านทุ่งหาดใหญ่
ที่นิยมออกใบอนุญาตพกปืนแบบนี้
ให้พวกเถ้าแก่ หรือ อาสาสมัครรักษาดินแดน
แต่ของอำเภอศักดิ์ศรีดีกว่าพวกตนที่เป็นตำรวจบ้านนอก

วันที่มีคำสั่งย้ายตนไปประจำบางกอก
นายที่เสนอเรื่องย้ายให้ตนก็แนะนำว่า
ไอ้แพะ  ไม่ควรรู้เรื่องอีกต่อไป
เพราะอันตรายจะมาถึงถ้าบ้านเมืองมีประชาธิปไตย
เลยกระซิบจ่าผ่องกับพวกหลอกไอ้แพะไปตามโจรนอกพื้นที่
แล้วเก็บมันที่ป่ายางทางไปสถานีถ่ายทอดโทรทัศน์
จบเรื่องไปสำหรับนกสองหัว กับ นกรู้
กลายเป็นนกไม่รู้  นกไม่มีหัว ตายสนิทปิดตำนาน

---

ที่ บางกอก 
บ้านเมืองเริ่มมีประชาธิปไตย
มีการเลือกตั้ง มีการประท้วง มีการเดินขบวน
แม้ว่าตนเองจะทำหน้าที่เป็นนายตำรวจ
แต่ต้องปะทะกับเจอหน้าพวกนิสิตนักศึกษา กรรมกร ชาวนา เป็นประจำ
ในเรื่องการเดินขบวน การประท้วง ต่าง ๆ นานา
เป็นเรื่องอิดหน้าระอาใจมากในตอนนั้น
จะทำแบบที่เคยทำที่บ้านนอก/บ้านทุ่งหาดใหญ่
ก็ทำไม่ได้แล้วเพราะสื่อมวลชนจับตาจ้องมองอยู่
เพราะมีเกียรติประวัติ/ตำนานโด่งดังมากมาก่อนแล้ว
เลยต้องอดกลั้นปล่อยเลยตามเลย

วันดีเดือด  มีการปลุกระดมทางวิทยุ
ให้มีการฆ่าคอมฯ (ฝ่ายซ้าย) ไม่บาป
เหมือนฆ่าปลาถวายพระ(อลัชชี/ปาราชิก)
สะใจยิ่งนักเลยไปร่วมออกรายการวิทยุ
โจมตีพวกแกวพวกยวนพวกนักศึกษา/ชาวบ้าน
ที่อยู่ด้านในมหาวิทยาลัยเปิดแห่งแรกของไทย
ที่จัดตั้งขึ้นโดยแกนนำเปลี่ยนแปลงการปกครอง
ก่อนที่จะเปลี่ยนเป็นมหาวิทยาลัยปิดภายหลัง
รวมทั้งตนเองได้นำทัพสมัครพรรคพวก
ที่เชื่อมั่นในกระบอกเสียงโฆษณาชวนเชื่อ
ว่าด้านในมีพวกฝ่ายซ้าย พวกยวน พวกคอมฯ อยู่
มีการขุดอุโมงค์สะสมอาวุธพร้อมต่อสู้
และมีทางออกไปที่แม่น้ำเจ้าพญา
ทำให้วันนั้น  มีการฆ่าเพื่อระงับความซ่า
สะใจมากที่เห็นคนตายถูกย่ำยีบีฑาแบบไม่ใช่คน
แถมได้ออกอากาศประกาศวีรกรรมของตน

แต่พอยุคเปลี่ยนผ่านอีกหลายปีต่อมา
วีรกรรมของพวกตนกลายเป็นวีรเวร
เรื่องราวถูกขุดคุ้ยมีแต่คนสาปแช่ง
ไม่มีใครกล้าบากหน้า/ออกหน้ามายอมรับเรื่องนี้
ความเก่งกาจกลายเป็นความขี้ขลาด
เพราะความกลัวของชาวบ้านในวันนั้น ทำให้พวกตนมีวันนี้
แต่สำหรับช่วงเวลานี้กลายเป็นเรื่องขายขี้หน้าประชาชี
แต่วันข้างหน้าในอนาคตไม่รู้จะเป็นเช่นใด
เวรกรรมมีจริงหรือไม่ ไม่มีใครรับรอง/ยืนยัน
เพราะเมื่อวานมีจริง ให้คนพาไปดูก็ไม่ได้
พรุ่งนี้ก็มีจริง แต่ให้คนพาไปดูก็ไม่ได้เช่นกัน