เรากับเค้าคบกันมาสักพักค่ะประมาณ 3-4 ปี ปีแรกๆทุกๆอย่างเรารู้สึกว่ามันดีมากค่ะ เป็นความทรงจำที่ดี เราเป็นคนชอบเขียนไดอารี่ ตอนนี้กลับมาอ่านน้ำตาก็ไหลออกมาเสมอ
หลังๆมานี้เราแน่ใจว่าเค้าไม่ได้รักเราเหมือนเดิมมาสักพักแล้วค่ะ ไลน์ไปก็ไม่ค่อยตอบ มีอยู่วันนึงเราออกไปทานข้าวข้างนอกด้วยกัน เราเห็นมีผญส่งข้อความมาหาว่า "อยู่หนายยยย ทำอารายอยู๋" (ขอโทษที่ใช้ภาษาวิบัตินะคะ) เราเลยถามเค้าค่ะว่าผญคนนี้คือใคร เค้าบอกว่าเพื่อน แต่ตอบไลน์ทันทีและเดินออกไปคุยโทรศัพท์เลยค่ะ แต่เราก็ยังเชื่อใจเค้าอยู่นะคะ เพราะทุกคนก็สามารถมีเพื่อนต่างเพศได้ แต่หลังจากนั้น เค้าออกไปธุระบ่อยขึ้น หายตัวไปโดยไม่บอกอะไรบ่อยขึ้นค่ะ และทำตัวเฉยชากับเรามากขึ้น พอถามก็บอกว่าเราไปเยอะใส่เค้าค่ะ เค้ารำคาญ บางทีเค้าก็บอกว่าเบื่อค่ะ แต่เราไม่ได้ถามเค้าทุกๆครั้งนะคะ จากที่ปกติเค้ารายงานตัวเสมอเวลาออกไปไหน หลังๆมานี้ไม่มีแล้วค่ะ บางครั้งเค้าหายตัวไปทั้งคืน เราได้แต่สังเกตุค่ะ ไม่ได้ถาม กลัวเค้าหาว่าเราคิดมาก ไปเยอะใส่เค้าค่ะ เราก็ยังเหมือนเดิมนะคะ คอยดูแลเค้าเหมือนเดิมค่ะ เรารู้สึกว่าเราทำเต็มที่แล้ว แต่เค้าก็ยังเฉยชากับเราเหมือนเดิมค่ะ
ทุกๆครั้งที่เรามีปัญหากัน หลังๆมานี้เราเป็นคนง้อเค้าตลอดค่ะ ส่วนเค้าไม่ง้อเราเลยค่ะ ทั้งๆที่เค้าเป็นฝ่ายผิด เราเลยรู้สึกว่า เราควรจะปล่อยให้คนที่เรารักไปมีความสุขในทางของเค้าดีกว่าค่ะ ความรักของเราทั้งหมดที่มีให้เค้า เหมือนเค้าไม่ต้องการมานานแล้ว กลับทำให้เค้ารำคาญมากขึ้นๆ เราก็ควรจะเอาความรักของเราที่เป็นของความทุกข์ของเค้าคืนกลับมาค่ะ วันนี้ก็ 3 วันแล้วค่ะ ที่เราเดินออกมา ยังคงนอนร้องไห้อยู่ทุกวันค่ะ บอกตรงๆว่ายังทำใจไม่ได้ แม้ในวันแรกใจเราบอกว่าเราอยู่ได้ที่ไม่มีเค้า แต่ลึกๆแล้วเรารู้ตัวค่ะ ว่าเราอยู่ไม่ได้แน่ๆถ้าไม่มีเค้า แต่ก็ไม่อยากทำให้เค้าทุกข์กับการที่มีเราอยู่ในชีวิตเค้าค่ะ
วันนั้นที่เราเดินออกมา เราทิ้งข้อความบอกลาเค้าไว้ค่ะ เค้าตอบกลับมาแค่ว่า อืม ค่ะ
แม้ว่าตอนนี้เราอาจจะยังเดินต่อไปไม่ไหว ต้องหยุดนั่งพัก และเราจะลุกขึ้นเดินต่อไปค่ะ และพยายามนำความรักที่ให้เค้ามามอบให้ตัวเองค่ะ ถ้าใครมีกิจกรรมแนะนำให้ทำ เพื่อไม่ให้เราฟุ้งซ่านแนะนำมาได้เลยนะคะ ตอนนี้เราเข้าสมัครครอสโยคะไว้หลังเลิกงานค่ะ เสาร์อาทิตย์ก็ยังเคว้งๆจมกับตัวเองอยู่ค่ะ แต่จะพยายามเดินหน้าต่อไปให้ได้ค่ะ
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ
เราตัดสินใจออกมาจากชีวิตของผู้ชายคนนึงที่เรารักเค้ามากค่ะ
หลังๆมานี้เราแน่ใจว่าเค้าไม่ได้รักเราเหมือนเดิมมาสักพักแล้วค่ะ ไลน์ไปก็ไม่ค่อยตอบ มีอยู่วันนึงเราออกไปทานข้าวข้างนอกด้วยกัน เราเห็นมีผญส่งข้อความมาหาว่า "อยู่หนายยยย ทำอารายอยู๋" (ขอโทษที่ใช้ภาษาวิบัตินะคะ) เราเลยถามเค้าค่ะว่าผญคนนี้คือใคร เค้าบอกว่าเพื่อน แต่ตอบไลน์ทันทีและเดินออกไปคุยโทรศัพท์เลยค่ะ แต่เราก็ยังเชื่อใจเค้าอยู่นะคะ เพราะทุกคนก็สามารถมีเพื่อนต่างเพศได้ แต่หลังจากนั้น เค้าออกไปธุระบ่อยขึ้น หายตัวไปโดยไม่บอกอะไรบ่อยขึ้นค่ะ และทำตัวเฉยชากับเรามากขึ้น พอถามก็บอกว่าเราไปเยอะใส่เค้าค่ะ เค้ารำคาญ บางทีเค้าก็บอกว่าเบื่อค่ะ แต่เราไม่ได้ถามเค้าทุกๆครั้งนะคะ จากที่ปกติเค้ารายงานตัวเสมอเวลาออกไปไหน หลังๆมานี้ไม่มีแล้วค่ะ บางครั้งเค้าหายตัวไปทั้งคืน เราได้แต่สังเกตุค่ะ ไม่ได้ถาม กลัวเค้าหาว่าเราคิดมาก ไปเยอะใส่เค้าค่ะ เราก็ยังเหมือนเดิมนะคะ คอยดูแลเค้าเหมือนเดิมค่ะ เรารู้สึกว่าเราทำเต็มที่แล้ว แต่เค้าก็ยังเฉยชากับเราเหมือนเดิมค่ะ
ทุกๆครั้งที่เรามีปัญหากัน หลังๆมานี้เราเป็นคนง้อเค้าตลอดค่ะ ส่วนเค้าไม่ง้อเราเลยค่ะ ทั้งๆที่เค้าเป็นฝ่ายผิด เราเลยรู้สึกว่า เราควรจะปล่อยให้คนที่เรารักไปมีความสุขในทางของเค้าดีกว่าค่ะ ความรักของเราทั้งหมดที่มีให้เค้า เหมือนเค้าไม่ต้องการมานานแล้ว กลับทำให้เค้ารำคาญมากขึ้นๆ เราก็ควรจะเอาความรักของเราที่เป็นของความทุกข์ของเค้าคืนกลับมาค่ะ วันนี้ก็ 3 วันแล้วค่ะ ที่เราเดินออกมา ยังคงนอนร้องไห้อยู่ทุกวันค่ะ บอกตรงๆว่ายังทำใจไม่ได้ แม้ในวันแรกใจเราบอกว่าเราอยู่ได้ที่ไม่มีเค้า แต่ลึกๆแล้วเรารู้ตัวค่ะ ว่าเราอยู่ไม่ได้แน่ๆถ้าไม่มีเค้า แต่ก็ไม่อยากทำให้เค้าทุกข์กับการที่มีเราอยู่ในชีวิตเค้าค่ะ
วันนั้นที่เราเดินออกมา เราทิ้งข้อความบอกลาเค้าไว้ค่ะ เค้าตอบกลับมาแค่ว่า อืม ค่ะ
แม้ว่าตอนนี้เราอาจจะยังเดินต่อไปไม่ไหว ต้องหยุดนั่งพัก และเราจะลุกขึ้นเดินต่อไปค่ะ และพยายามนำความรักที่ให้เค้ามามอบให้ตัวเองค่ะ ถ้าใครมีกิจกรรมแนะนำให้ทำ เพื่อไม่ให้เราฟุ้งซ่านแนะนำมาได้เลยนะคะ ตอนนี้เราเข้าสมัครครอสโยคะไว้หลังเลิกงานค่ะ เสาร์อาทิตย์ก็ยังเคว้งๆจมกับตัวเองอยู่ค่ะ แต่จะพยายามเดินหน้าต่อไปให้ได้ค่ะ
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ