วันหนึ่ง...เราจะเป็นเพื่อนกับคนที่ชอบแบบสนิทใจได้ไหม

         ในสปอยจะเป็นเหตุการณ์ตั้งแต่ต้นที่เริ่มรู้จักกับเพื่อนคนนี้ ค่อนข้างยาวมาก ถ้าไม่อยากอ่าน สามารถข้ามไปอ่านสรุปด้านล่างได้เลยนะคะ
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้              ขออธิบายเกี่ยวกับตัวเองก่อนว่า เราอายุ 23 ไม่เคยมีแฟนมาก่อนเลยในชีวิตนี้ แม้แต่คนคุยก็ไม่มี(อาภัพยิ่งนัก) เราเคยแอบชอบคนนั้นคนนี้ไปเรื่อย แต่ก็ไม่ได้บอกไปเพราะอีกฝ่ายไม่ได้มีท่าที ก็กลับมารักษาใจของตัวเองคนเดียวเงียบ ๆ ตลอด เราเชื่อเรื่องเนื้อคู่ และคิดว่าถ้าวันหนึ่งมันจะมีมันคงมีเอง แต่ลึก ๆ ก็อยากมีใครสักคนไว้คุยเรื่องราวต่าง ๆ บ้าง เราเคยมีเพื่อนสนิทเป็นผู้หญิงที่คุยกันได้แบบถูกคอ แต่พอแยกย้ายกันไป ก็ห่างกัน พอกลับมาคุย เราคงรู้สึกไปเองว่า มันไม่เหมือนเดิมแล้ว เราสองคนไม่ได้อยากคุยกันเหมือนเมื่อก่อน เพื่อนคงไปเจอคนที่ดีกว่าเรา เราเป็นคนคุยไม่เก่ง เคยพยายามคุยจนดูพยายามมากเกินไป ชีวิตก็ค่อยข้างน่าเบื่อ เพราะแบบนี้เลยทำให้เรามีเพื่อนน้อยมาก คงเพราะโลกส่วนตัวสูงและกลัวการเปลี่ยนไปของเพื่อนมาก ๆ ดังนั้นเวลามีเพื่อนที่เข้ากันได้ เราจะติดเพื่อนสุด ๆ แอบหวงเพื่อนด้วยแหละ แต่พอเรื่องทั้งหมดเกิดขึ้นและผ่านไป สุดท้ายเราก็ยอมรับความจริง ๆ ได้และกลับมาใช้ชีวิตในแบบของเรา มีวันที่เหงา วันที่มีความสุข ปน ๆ กันไป
               จนช่วงฝึกสอน เทอมแรกผ่านไปด้วยดี ไม่มีเรื่องความเหงาเข้ามาเลย เพราะยุ่งอยู่กับเรื่องการสอนและงานอื่น ๆ ชีวิตมีความสุขดี อาจจะมีเบื่อ ๆ บ้าง แก้ได้ด้วยการเล่นเกมหรือออกไปวิ่งก็หาย พอมาเทอม 2 ก็มีเพื่อนฝึกสอนเข้ามาใหม่ เราไม่ได้ชอบเขาตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็นหรอก แต่เรารู้สึกหรือมโนไปเองก็ไม่รู้ เหมือนเขาโยนหินถามเรา หลาย ๆ ครั้งที่เราเจอกัน รู้สึกว่าเขาจะสนใจเรา (อาจเป็นเพราะเราไม่ค่อยมีใครเข้าหา พอมีนิดนึง เราก็รู้สึกได้ง่ายมาก ๆ รู้สึกมีอะไรผิดปกติ) เราเป็นคนคุยไม่เก่ง แต่สามารถคุยได้แบบปกติ เราเลยรู้สึกว่าเขาพยายามคุยกับเรา แต่เราก็ทำตัวปกตินะ เหมือนอยู่กับเพื่อนนั่นแหละ และเนื่องจากเราเป็นคนคิดมากและมโนเก่งสุด ๆ เราจึงจำเหตุการณ์ที่ผิดปกติทุกครั้งได้อย่างแม่นยำ และเก็บมาคิดทบทวน หาข้อมูลต่าง ๆ ทำให้เราเริ่มรู้สึกชอบเขาขึ้นมานิด ๆ แต่เพราะเคยเจอเหตุการณ์แบบนี้มาก่อน สุดท้ายพบว่าเขาแค่เฟลนลี่ เลยไม่พยายามคิดเข้าข้างตัวเองเกินไป สปอยด้านล่างเป็นช่วงที่เราอธิบายว่ามีเหตุการณ์อะไรบ้างที่ทำให้เราเริ่มชอบเขา
                จนเราไปเจอเฟสเขาแนะนำขึ้นมา ก็...อ่ะ ลองแอดดูซักหน่อย เขาก็รับแอด แต่ก็ไม่ได้ทักมานะ พอเราเริ่มชอบเขานิด ๆ ใช่มะ เราก็อยากจะรู้เรื่องของเขามากขึ้น ก็มีแอบส่อง ๆ ไปเจอไอจีเขา ก็กดฟอลโล่ไป เขาก็รับและฟอลโล่กลับ(เขาเล่นไอจีเป็นปกติอยู่แล้ว คนฟอลเขาเยอะอยู่) ส่วนตัวเราไม่ใช่คนชอบเล่นโซเชี่ยลเท่าไร พยายามเล่นแล้วสุดท้ายก็ปล่อยทิ้งร้างตลอด แต่ครั้งนี้เราก็แอบอยากรู้ว่าเขาสนใจเราจริง ๆ ไหม ก็ลองเล่นไอจีดู ไอจีเรามีคนติดตามไม่เยอะ คือนับได้เลยแหละ เพราะเราไม่เล่น 555 ก็ลองลงรูปไป เขาก็มากดหัวใจให้ เราก็แอบดีใจ แต่ก็พยายามคิดว่า ใครก็กดหัวใจได้ป่าววะ ไม่น่าเกี่ยว ทีนี้ก็ลงบ่อยขึ้น พอดีว่าเป็นช่วงเข้าค่ายลูกเสือ เราก็ถ่ายของเราไปเรื่อย วิวบ้าง เด็กบ้าง ไม่ว่าเราจะลงอะไรเขาก็กดหัวใจให้ตลอด ช่วงนี้เลยเป็นช่วงเสพติดโซเชี่ยลขึ้นมา ลงรูปไปก็รอว่าเขาจะมากดไหม จนเขามาเม้นต์ใต้ภาพ ๆ นึง ประมาณว่าสวยเนาะ อยากไปมั่ง (เราถ่ายวิวทุ่งนา) เราก็ตอบ มาดิ เขาก็ตอบ เดี๋ยวก็ร้อนแล้ว เราก็บอก ดับฝันอ่ะ แล้วทุกอย่างก็ผ่านไป แต่ด้วยความบังเอิญหรืออะไรไม่รู้ ปรากฏว่าเขาได้มาจริง ๆ ! เราก็มีสะดุ้ง หลังจากเรายอมรับว่าตัวเองแอบชอบเขาแล้ว เราไม่กล้าสบตาหรือคุยกับเขาเลยนะ ปล่อยเพื่อนคุยไปเลยจ้า (คือใจอ่ะ อยากคุยมาก แต่มันเขิน) แต่พอหันหลัง เราก็ทักไปในเฟสว่า ได้มาจริง ๆ ด้วยอ่า เขาก็ตอบมากับครู ไม่งั้นก็อยู่ห้องคนเดียว เราก็ อ่อ ๆ เขาก็ถามอยู่ไหน บลา ๆ จากนั้นก็คุยกันไปเรื่อย ๆ เรายอมรับเลยว่าช่วงนี้คือแอบชอบเต็มตัวแล้วจริง ๆ จากเฟสก็มาคุยผ่านไอจี มีไปซื้อของด้วยกัน(เราขอเขาเองแหละ) ทุกอย่างดูเขินไปหมด หลังจากซื้อของเขาก็มีชวนไปดูหนัง(ด้วยความที่เป็นชะนีผู้ดูหนังแค่ 2 ครั้งในชีวิต ประกอบกับไม่เคยมีใครชวนมาก่อน โดยเฉพาะผู้ชาย) เราก็เผลอคิดไปว่า ชอบเรารึเปล่านะ หลังจากนั้นก็มีคุยกันมาเรื่อย ๆ มีเหตุการณ์ที่ทำให้เราต้องไปกินข้าวด้วยกันสองคนบ้าง คุมสอบด้วยกัน (ในใจเราก็ดีใจสุด ๆ แต่ก็ทำเฉย ๆ ไม่ได้แสดงออกอะไรมาก)
                 หลังจากคุยกันมาได้สักพัก เราก็แอบคิดในใจเบาๆว่า ครั้งนี้เราอาจจะมีแฟนก็ได้นะ แต่จุดพีคมันอยู่ตรงที่ว่า เขาชวนเราไปกินข้าว แต่มันดึกแล้วเราก็ปฏิเสธไป และเราก็คิดขึ้นมาได้ว่าไม่เคยถามถึงแฟนเขาเลย และเขาก็ไม่เคยพูดถึงด้วย เราก็เปรยๆไปประมาณว่า แล้วทำไมไม่ชวนแฟนไปกินข้าวละ เขาก็ตอบกลับมาว่า แฟนไม่ได้อยู่ด้วยกัน (ณ จุด ๆ นี้ ความเศร้าเริ่มมาเยือน ไม่นะ...) เราก็ยังไม่ฟันธง ถามต่อไปอีก ลองชวนเขาสิ เผื่อเขารอให้แกชวนอยู่ก็ได้นะ เขาก็ตอบกลับมาแบบที่ฟันธงได้เลยว่า มีแฟนอยู่แล้ว เราก็อึ้งไปเลย เราก็พูดประมาณว่ามีแฟนอยู่แล้วทำไมทำแบบนี้ เขาก็ขอโทษแล้วบอกว่าอย่าเกลียดเขาเลยนะ เรายังเป็นเพื่อนกันได้ (ตรงจุดนี้เรามีแอบคิดในใจ ถ้าเขาเห็นเราเป็นเพื่อนตั้งแต่แรกเขาจะไม่ขอโทษเรารึเปล่า จะแซวว่าหลงตัวเองหรือบอกเหตุผลอะไรก็ว่าไป แต่นี่คือยอมรับใช่ไหมว่ารับเราเข้ามามากกว่าเพื่อนทั้งๆที่มีแฟนอยู่แล้วอ่า) ตอนแรก เราก็กะตัดขาดจากเขาเลย บอกไปว่าไม่มีทางแล้ว แต่ด้วยประโยคที่ว่าเป็นเพื่อนกันได้ เราก็มานอนคิด เราเพิ่งจะได้เพื่อนใหม่แล้วก็นิสัยคล้าย ๆ กัน (ความเหงาเป็นต้นเหตุแท้ ๆ อะไรที่มันเข้ามามีบทบาทช่วงนี้มันยิ่งทำให้เรายังไม่อยากกลับไปใช้ชีวิตแบบเดิม ทั้งเขาทั้งเราล่ะมั้ง...) เราก็ยังอยากคุยอยู่ วันต่อมาก็เลยบอกไปว่าเป็นเพื่อนกันก็ได้
                  แต่ด้วยความเป็นเพื่อนที่บอกไว้นั้น เขาเป็นคนขอเราฝ่ายเดียว แต่สำหรับเราเราชอบเขาไปแล้ว มันก็มีเหตุการณ์ต่าง ๆ ที่ทำให้เราเผลอใจคิดเกินเพื่อนตลอด เช่น บอกให้โทรปลุก เวลาไปไหนด้วยกันพอถึงหอแล้วก็บอกเราตลอด ไปกินหมูกะทะ ไปกินข้าว ซื้อเสื้อผ้า แต่คือไปกัน 2 คน และเขาไม่ได้บอกแฟนเขา ถึงแม้มันจะไม่บ่อยและไม่ได้มีอะไรเกินเลย แต่มันเหมือนกับว่าเรากำลังทำอะไรหลบ ๆ ซ่อน ๆ เราไม่รู้ว่าเขาคิดกับเรายังไง เราอ่านในพันทิปเยอะเรื่องเพื่อนสนิทชาย-หญิง แค่กินข้าว ดูหนัง 2 ต่อ 2 มันเป็นเรื่องปกติมาก แต่ของเรามันเพิ่งมาสนิทกันหลังจากที่เขามีแฟนมาแล้ว และตอนไปกินหมูกะทะ เขาก็เล่าเรื่องแฟนให้เราฟัง หลัง ๆ เราสับสนไปหมด เวลาไปไหนด้วยกันก็จะรู้สึกผิด คิดมาก จะพูดจะทำอะไรก็กลัวมันมากกว่าเพื่อนไปหมดเพราะความรู้สึกของเรามันคิดว่าเขาไม่ใช่เพื่อนไปแล้ว และมันก็มากขึ้นเรื่อย ๆ และแน่นอนว่าหลังฝึกสอนเราต้องกลับบ้าน ไม่ได้มีเรื่องที่จะติดต่อกันได้ตลอด มีบ้างที่ตอบกลับสตอรี่ไอจี และเราสังเกตว่าหลัง ๆ มา เขาเริ่มเปลี่ยนไป กลับเป็นเราที่กระวนกระวาย อยากคุยกับเขามากไป จนกลัวจะทำให้เขากับแฟนต้องทะเลาะกัน เราเริ่มรู้สึกอึดอัด สุดท้ายเราก็กลับมาทบทวนตัวเอง
                  จนล่าสุด เราว่าเราคิดน้อย และทำอะไรที่โง่มาก ๆ เราลบไอจีทิ้ง... (เหตุผลเพราะเรากระวนกระวายเกี่ยวกับเขามากไป แล้วมันเป็นเราที่คิดมากอยู่คนเดียว กลัวไปทำอะไรงี่เง่าใส่เขามากไปกว่านี้ เราไม่อยากให้เขารำคาญหรือเกลียดเรา และเมื่อเราเริ่มเล่นไอจีเพราะเขา เราอยากตัดขาดเราก็ต้องลบมันทิ้งไป) เราคุยกันบนเฟสบุ๊คนิดหน่อยก่อนเขาจะถามว่า ทำไมบล็อคไอจีอีกแล้ว (เราเคยบล็อคครั้งหนึ่งตอนรู้ว่าเขามีแฟน) ด้วยความที่เราเป็นพวกกลัวคนรำคาญเวลาพิมพ์อะไรยาว ๆ ในข้อความ คำอธิบายอยู่ในหัวเราเยอะมาก แต่เราย่อเหลือแค่ "เราไม่ได้บล็อค เราลบ 555 มีหลายอันมันวุ่นวายเกินไปอ่า เล่นแค่เฟสพอ" ใจเราคือ เราลบไอจีทั้งหมดเลยไม่ใช่เฉพาะของเขา และไม่ได้หมายความว่าเขาวุ่นวายด้วย เราหมายถึงใจเรา T^T เขาอ่านแล้วไม่ตอบ ณ จุด ๆ นี้ โกรธเราแน่ ๆ เราก็ขอโทษเป็นการใหญ่ พิมพ์ข้อความไปง้อต่าง ๆ จะโทรไปก็ไม่เคยโทร กลัวไปรบกวนอีก เขาก็ออน ๆ ออฟ ๆ แต่ไม่อ่านข้อความเรา จนสุดท้ายก็ตอบกลับมาว่า ไม่ได้โกรธหรอก (แต่ตอนนั้นเรารู้สึกว่าเรางี่เง่าอ่า เอะอะก็บล็อคก็ลบทิ้ง ทำตัวน่ารำคาญมาก ๆ) เราเลยตัดสินใจจากทั้งอารมณ์ชั่ววูบ จากความรู้สึกผิดที่เราไม่บริสุทธิ์ใจจะเป็นเพื่อนเขา ถ้าเรามีแฟน แฟนเราไปคุยกับคนอื่นเราก็คงไม่ชอบเหมือนกัน กอบโกยเหตุผลทั้งหมดเท่าที่จะทำได้ เราเลยส่งข้อความไปหาเขา ยาวมาก เราระบายความในใจต่าง ๆ เราชอบเขามาก ๆ (ที่บอกก็เพราะแน่ใจว่าเขาไม่ได้ชอบเราแน่ ๆ ไอที่ผ่านมาเขาก็แค่เหงา เพราะทั้งแฟนและเขาก็ไม่ค่อยมีเวลาอยู่ด้วยกัน) อยากเป็นเพื่อน เป็นที่ปรึกษา ไม่อยากคิดเกินเลย แต่เรากลัวใจตัวเอง เราทำไม่ได้ และบอกให้เขารักแฟนมาก ๆ อย่าทำให้แฟนเสียใจ ตบท้ายด้วยคำว่า ลาก่อนนะ :') มีอะไรอยากให้ช่วยก็บอกได้เสมอ แน่นอน...เขารับรู้ และไม่ได้ตอบกลับมา
          หลังจากนั้น เราก็รู้สึกผิดมาก รู้สึกเสียใจที่ทำไปแบบนั้น เหมือนโยนทุกอย่างไปที่เขาแล้วเราสบายใจ ไปบอกชอบเขาทำไมทั้งๆที่เขามีแฟนอยู่แล้ว เขาจะคิดยังไง ทำไมไม่เลือกวิธีที่ค่อย ๆ ห่างออกมาเอง เหมือนไปเรียกร้องความสนใจ ได้แต่คิดว่าเราโครตเห็นแก่ตัวเลยว่ะ เราได้เสียเพื่อนคนหนึ่งไป เพื่อนคนหนึ่งที่ความคิดเราคล้ายกันมาก เขาแนะนำหนังให้เราดู ปกติเราไม่ชอบดูหนังที่เราไม่อิน แต่เรื่องที่เขาแนะนำคือชอบมากเพราะมันถูกจริตเรา เราให้ของขวัญวันเกิดเป็นภาพวาด และเขาก็เป็นคนแรกที่ชมลายเส้นของเรา ให้กำลังใจ แล้วยังขอให้เราวาดรูปให้  เป็นคนจริงจัง และมุ่งมั่น ขยัน ตั้งใจทำงาน เขาเป็นแรงบัลดาลใจ เป็นสีสันในชีวิต แบบที่ไม่เคยมีมาก่อน เราอยากรักษาเขาไว้ในฐานะเพื่อน แชร์เรื่องราวต่าง ๆ เหมือนที่ผ่าน ๆ มา แต่ตอนนี้เราเลือกที่จะตัดขาดจากเขาเพียงเพราะเราชอบเขาและเราบังคับใจตัวเองไม่ได้
             สรุปจากในสปอยนะคะ

             เรารู้จักกับเพื่อนคนนี้ตอนฝึกสอน มีเรื่องที่ทำให้รู้สึกว่าเขาชอบเราค่ะ และเราก็เริ่มแอบชอบเขา เราคุยกันมาสักพักหนึ่ง แต่พอรู้ว่าเขามีแฟนแล้ว(หลังจากที่เราชอบเขาไปแล้ว T^T ที่ชอบคนง่ายขนาดนี้เพราะเราไม่เคยมีแฟนค่ะ ใครเข้าหาเรานิด ๆ หน่อย ๆ เราก็รู้สึกได้ง่ายมาก ๆ) เขาขอโทษเราและบอกว่าเป็นเพื่อนกันได้ เราก็พยายามแล้ว แต่มันไม่สามารถคิดแบบเพื่อนได้จริง ๆ จนล่าสุดเราส่งข้อความไปเพื่อที่จะตัดขาดจากเขา บอกความรู้สึกทั้งหมด และบอกว่าจะไม่ติดต่อเขาอีกแล้ว
            เราได้เสียเพื่อนคนหนึ่งไป เพื่อนคนหนึ่งที่ความคิดเราคล้ายกันมาก เขาแนะนำหนังให้เราดู ปกติเราไม่ชอบดูหนังที่เราไม่อิน แต่เรื่องที่เขาแนะนำคือชอบมากเพราะมันถูกจริตเรา เราให้ของขวัญวันเกิดเป็นภาพวาด และเขาก็เป็นคนแรกที่ชมลายเส้นของเรา ให้กำลังใจ แล้วยังขอให้เราวาดรูปให้  เป็นคนจริงจัง และมุ่งมั่น ขยัน ตั้งใจทำงาน เขาเป็นแรงบัลดาลใจ เป็นสีสันในชีวิต แบบที่ไม่เคยมีมาก่อน เราอยากรักษาเขาไว้ในฐานะเพื่อน แชร์เรื่องราวต่าง ๆ เหมือนที่ผ่าน ๆ มา แต่ตอนนี้เราเลือกที่จะตัดขาดจากเขาเพียงเพราะเราชอบเขาและเราบังคับใจตัวเองไม่ได้
              ผ่านมาได้ 2 วัน การตัดขาดจากเขาทำให้เราโครตจะคิดถึงเขาเลย วุ่นวายใจกว่าตอนยังรู้ความเคลื่อนไหวเขาอีก ความเหงาครั้งนี้ไม่สามารถแก้ด้วยการเล่นเกมหรือออกไปวิ่งได้อีกแล้ว แต่อีกใจเราก็ว่าดีแล้ว เราไม่อยากอยู่คุยอยู่เป็นภาระให้เขาไม่สบายใจ เราถามตัวเองตลอดว่าทำถูกไหม ตอนนี้เราไม่สามารถคิดอะไรได้อีกแล้ว มันเหงายิ่งกว่าตอนไม่มีใครซะอีก คิดถึงตอนที่ไม่มีใครให้ชอบ ไม่ต้องแขวนความสุขไว้กับใคร เราผิดที่หวั่นไหวง่ายเกินไป...
         
              คำถามคือ จากเหตุการณ์ทั้งหมด เราจะมีวันที่สามารถเป็นเพื่อนกับเขาได้อย่างสนิทใจแบบที่ไม่เผลอใจคิดเกินเพื่อนเลยได้ไหม แล้วเราควรจะกลับไปคุยกับเขาไหมคะ เราอยากรู้ความคิดเห็น หรือประสบการณ์ของคนที่เคยประสบมาก่อนค่ะ ขอบคุณล่วงหน้าสำหรับทุกคำตอบนะคะ