เพจเรื่องสั้นแนวใหม่ ให้ข้อคิดดีๆครับ เรื่องสั้น วันละตอน the interactive stories

มีเพจเรื่องสั้นแนวใหม่ ให้ข้อคิดดีๆมาฝากครับ

เพจเรื่องสั้น วันละตอน the interactive story

ติดตามได้ทางเฟซบุค https://www.facebook.com/intercreativestories/

Blockdit ชื่อเพจ เรื่องสั้น วันละตอน the interactive stories

ตัวอย่างตอนแรกของเพจ เรื่อง ใบไม้

ใบไม้ (leaves)

ตอนนั้นเป็นเวลา 4 ทุ่มแล้ว ..
ขณะที่เคน เดินอยู่ในซอยเงียบสงบแห่งนึงย่านชานเมืองนึงในยุโรป ซึ่งมีเพียงไฟอ่อนๆ ที่ตั้งอยู่ห่างๆกันริมทาง สายลมพัดแรงขึ้นเรื่อยๆ
ใบไม้หลากสีลอยไปมาในอากาศ

เคนกำลังคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในวันเดียวกันนี้เมื่อปีที่แล้ว มันทำให้เขารู้สึกไม่สบายใจอย่างมาก

สายลมพัดใบเมเปิ้ลใบใหญ่มากระทบเข้าที่หน้าเคน..
เคนปัดใบไม้ออก ลืมตาขึ้นมา เห็นเงาร่างนึง ยืนอยู่ตรงทางข้างหน้า ด้วยแสงสว่างอันริบหรี่ เคนไม่สามารถระบุตัวตนเงานั้นได้
เคนจึงตัดสินใจ
(เลือกตัวเลือกที่คุณชอบ แล้วอ่านตอนที่เลือกต่อก่อน)
A รีบหันหลังหนี แล้วเดินกลับไปทางเดิม
B เดินเข้าใกล้เพื่อสำรวจเงาที่อยู่ตรงหน้า ว่าเป็นใคร
C แอบเลี้ยวเข้าตรอกด้านข้าง เขาเตรียมการสังเกตร่างที่เห็น
A
.
.
.
เคนหันกลับมาทางเดิม ทันได้นั้น เงามืดมาโผล่ตรงหน้าเคน ในระยะประชิด..

ร่างมืด : อยู่นิ่งๆ แกหนีไม่พ้นหรอก
เคน : แกเป็นใคร
ร่างมืด : จำได้ไหม ปีที่แล้วแกทำอะไรไว้ที่นี่

เคนรู้สึกเหมือนถูกตีเข้าที่หน้าอย่างจัง..

1 ปีก่อน..
ช่วงเวลาเดียวกัน เคน แอบออกจากบ้าน เพื่อจะไปเที่ยวผับกับกลุ่มเพื่อน เคนเดินออกมาตามถนนอันเงียบสงบนี้ อากาศคืนนั้นค่อนข้างหนาวทีเดียว เคนเริ่มเร่งฝีเท้าของเขา
ถึงช่วงกลางซอย เคนสังเกตเห็นอะไรบางอย่างบนใบไม้ที่ตกตามพื้น
เคนหยิบใบไม้ขึ้นมาดู สีหน้าของเคนเริ่มเปลี่ยน นี่มันเลือดนี่ เกิดอะไรขึ้นแถวนี้นะ.. เคนเริ่มมองไปตามทาง มีเลือดฉาบบนใบไม้ที่พื้นเรียงตามทางไป รอยเลือดนำสายตาเคนไปยังตรอกข้างทาง.. เคนเห็นร่างนึงนอนอยู่ที่พื้น จมกองเลือด ร่างนั้นกำลังเอามือกุมท้อง พยายามเหมือนจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เขาไม่ได้ยิน

ทันใดนั้น ก็มีเสียงดังขึ้นมา ต้นขาของเคนเริ่มสั่น
.
.
.
มันคือเสียงของมือถือในกระเป๋ากางเกงเขานั่นเอง เคนตั้งสติ แล้วกดรับสาย ขณะที่สายตายังมองไปที่ร่างในเงามืดนั้น

เพื่อน : เฮ้ย อยู่ไหนละวะ นี่กุถึงร้านแล้วนะ
เคน :  กุกำลังมีปัญหานิดหน่อยวะ เดี๋ยวรีบไป แค่นี้ก่อน

เอายังไงดีหละทีนี้ เคนคิดในใจ
แต่ด้วยความขี้กลัวของเขา เขาจึงตัดสินใจรีบวิ่งหนี ออกไปที่ถนนใหญ่ และไปพบเพื่อนที่นัดกันไว้ที่ผับ

วันรุ่งขึ้น เคนตื่นมา ได้ยินคนที่บ้านคุยกัน

"นี่รู้ป่าว เมื่อคืนตรงถนนเส้นหน้าบ้านเรา มีคนตายด้วย น่ากลัวจังเลยอะ ตำรวจสันนิษฐานว่า เป็นการฆ่าชิงทรัพย์หนะ"
"อืม เห็นข่าวบอกว่า เค้าถูกมีดแทงเข้าที่ท้อง ตายเพราะเสียเลือดมาก หมอประมาณเวลาการตาย ประมาณช่วงตี 1-2 น่าเสียดายนะ ไม่มีใครเจอเค้าเลย ไม่งั้นเค้าอาจจะรอดก็ได้"
"จริงนะ แต่ก็อย่างว่า ถนนเส้นนั้น ไม่มีใครผ่านไปมาหรอก ช่วงเวลานั้น เค้าโชคร้ายจริงๆ, (เงยหน้าขึ้นไปมองเคน) นี่เคน อย่ากลับบ้านดึกนะ อันตรายมากสมัยนี้ ถึงจะเป็นผู้ชายก็เถอะ"

เคนพูดไม่ออก..

ทันใดนั้น เคนได้สติกลับมา มองไปรอบๆตัวเขา เงามืดนั้น หายไปเสียแล้ว..
B
.
.
.
เคนเดินเข้าไปใกล้เงานั้น มากขึ้นเรื่อยๆ ภาพต่างๆเริ่มชัดเจนขึ้น เป็นเงาร่างที่เขาคุ้นเคย ท่าทางการยืน รอยยิ้ม เคนยังเห็นใบหน้านั้นไม่ชัด เพราะอยู่ในเงามืด เงานั้นเก็บใบไม้ขึ้นมาจากพื้น แล้วยื่นออกมาหาเคน

1 ปีก่อน
ช่วงเวลาเดียวกัน เคนกำลังเดินเล่น ท่ามกลางลมเย็น ต้นไม้ใบไม้พริ้วไหวในยามค่ำคืน ข้างๆของเคนเป็นหญิงสาวคนหนึ่ง เธอค่อนข้างสวยเลยทีเดียว ทั้งสอง เดินจูงมือ ยิ้มให้กันอย่างเงียบๆ ท่ามกลางบรรยากาศที่เงียบสงบ

แต่แล้ว ทั้งคู่ก็ได้เห็นเงาคนคนนึง เดินมาจากด้านหน้าในความมืด หญิงสาวข้างกายเคนเริ่มกลัว กุมมือเคนไว้แน่น มืออีกข้างเข้ามาเกาะแขนเคน
เคนรู้สึกคุ้นเคยกับร่างที่กำลังเดินมามาก ท่าทางการเดิน ความสูง รูปร่าง ความรู้สึกสัมผัส..
เคนเริ่มตกใจ.. ใช่แล้ว ร่างที่กำลังเดินมานั้น คือเค้ก แฟนของเคนที่กำลังไปเรียนต่ออยู่อีกประเทศนึงนั่นเอง
เคนรีบผลักหญิงสาวข้างตัวเขาออก แล้วออกวิ่งกลับหลังหัน แต่เหมือนจะไม่ทัน เสียงเค้กดังขึ้นเรียก "เคน เคนใช่ไหม คิดว่าเราดูไม่ออกหรอ" เคนชะงัก และหันกลับไป ส่วนหญิงสาวข้างกายเคนได้วิ่งหนีไปอีกทางแล้ว
เคนยืนนิ่งกับที่ ขณะที่เค้กเดินเข้ามาหาเขาทั้งน้ำตา เคนหันหลังหลบหน้าหนีเค้ก
เค้กผลักเคนล้มลงไป หน้ากระแทกกับกองใบไม้ที่พื้น
"จะไปไหน ทำอะไร กับใคร ก็ไป" นั่นคือเสียงสุดท้ายของเค้ก ที่เคนได้ยิน

เคนลืมตาขึ้น ลุกยืนขึ้นมา ไม่มีเค้ก ไม่มีร่างใดๆ ด้านหน้าเขา มีเพียงถนนอันว่างเปล่า มีเพียงแค่เสียงใบไม้ที่ร่วงกระทบพื้น ที่พอเป็นเพื่อนชายที่ทรยศคนที่รักเขาสุดหัวใจได้ เพียงเท่านั้น..
C
.
.
.
เคนรีบวิ่งไปแอบที่ตรอกด้านข้าง แอบดูร่างในเงามืด กำลังวิ่งเร็วขึ้นเรื่อยๆ
ไม่เพียงเท่านั้น เขาเห็นเงาอีกร่างหนึ่งที่ใหญ่กว่า กำลังวิ่งไล่ตาม..

1 ปีก่อน
ช่วงเวลาเดียวกัน เคนกำลังเดินอยู่บนถนนอันเงียบสงบแห่งนี้ ใบไม้หลากสีสันร่วงหล่นอยู่ตามพื้นถนน พื้นที่แถบนี้จะว่าไปแล้วมีความสงบก็จริง แต่เป็นที่ที่ค่อนข้างกันดาร และมีสลัมอยู่ใกล้ๆ บางวันเคนก็ได้เห็นสภาพคนเร่ร่อน homeless เด็กที่แต่งตัวมอมแมม ดูสภาพขาดสารอาหาร ผ่านไปมาบ่อยครั้ง
ทันใดนั้นเอง เคนได้ยินเสียงฝีเท้า วิ่งดังขึ้นเรื่อยๆ มีสองร่างวิ่งผ่านหน้าเขาไป

"ช่วยด้วยๆ ขโมย" เคนได้ยินเสียงของผู้หญิงที่คุ้นหู เธอเป็นเพื่อนบ้านเขานั่นเอง
เธอทำงานเลิกดึก และซื้อของกินกลับมากินที่บ้านทุกคืน เธอเป็นคนหาเช้ากินค่ำเต็มตัว วันๆทำงานเช้ายันดึก ได้เพียงแค่หาเงินไปช่วยปลดภาระหนี้ที่บ้าน แน่นอน เธอไม่ได้เหลือเงินเก็บเลย อย่างดีก็แค่หาอะไรกินประทังชีวิตไปวันๆ

ใช่แล้ว เธอกำลังวิ่งตามเด็กคนนึงสภาพมอมแมม ซึ่งได้ขโมยถุงอาหารเธอไป

เคนวิ่งตามไปช่วย และจับเด็กคนนั้นไว้ได้ เคนหยิบถุงข้าว คืนให้เพื่อนบ้านของเขา เธอขอบคุณแล้วเดินกลับบ้านไป เธอไม่ได้ใส่ใจจะเอาเรื่องอะไรกับเด็กน้อย เพราะเธอดูสภาพแล้ว ก็คิดว่าน่าสงสารเหมือนกัน แต่จะทำไงได้หละ ข้าวถุงที่เธอซื้อนั้น ก็เป็นเพียงแค่มื้อแรก และมื้อเดียว ในหนึ่งวันของเธอ

เด็กคนนั้นนั่งร้องไห้ ท่าทางหิวโซพอสมควร ด้วยความที่เคนพอมีเงินบ้าง แม้จะไม่ได้ร่ำรวย เคนพาน้องเดินไปรอหน้าบ้าน และหาของกินในตู้เย็นมาให้ เด็กน้อยคนนั้น ดีใจมาก พร้อมกับขอบคุณเคน
"พี่ครับ ผมไม่ได้อยากขโมยของ" เด็กคนนั้นพูดไปร้องไห้ไป
"แต่ผมไม่ได้กินอะไรเลยมาสองวันแล้ว น้ำยังต้องไปตักกินน้ำสกปรกจากคลองเอา"
"ถ้าน้องไม่ไหวจริงๆ มาหาพี่นะ อย่าขโมยเลย เราต้องมีทางทำอะไรหาเงินได้บ้างแหละ ไว้พี่ช่วยคิดนะ"
"ครับ" เด็กน้อยรับปาก
"พี่ครับ ผมให้พี่" เด็กคนนั้นยิ้ม และยื่นสร้อยที่ทำเล่นจากใบไม้และกิ่งไม้เล็กๆ จากคอให้กับเคน
เคนยิ้ม รับเอาไว้ และเด็กน้อยก็เดินจากไป

ร่างๆหนึ่งกำลังวิ่งเข้ามาที่ตรอกที่เคนแอบอยู่
เสียงนั้นเรียกเคน "พี่ครับ จำผมได้รึป่าว" เคนตกใจเล็กน้อย แต่แน่นอน เขาจำได้ เพราะร่างเล็กๆนั้น เดินเข้ามาพร้อมกับสร้อยใบไม้ที่คอ
"เป็นไงบ้างน้องชาย ไม่เจอกันนานเลยนะ วันนี้กินข้าวรึยัง" เคนทักเด็กชาย
"แน่นอนครับพี่ เดี๋ยวนี้นะ ผมมีข้าวกินแล้วหละ ต้องขอบคุณพี่เลยนะ ที่ช่วยไม่ให้ผมอดตายเมื่อปีก่อน" เด็กชายยิ้มให้เคน
"เฮ้ย เจ๋งเลยไอ่น้อง ว่าแต่เดี๋ยวนี้หาข้าวจากไหนกินหละ พี่เชื่อว่านายคงไม่ได้ขโมยใครใช่ไหม"
"ครับ ผมหาตังเองได้แล้วหละ" เด็กชายฉีกยิ้มกว้าง และเล่าต่อ
"เริ่มแรกผมก็เก็บกิ่งไม้ใบหญ้า ตามพื้นเนี่ยแหละ ไปทำงานประดิษฐ์ครับ มีคนชอบเยอะแยะเลยพี่ บางวันผมมีตังไปเที่ยวเล่นด้วยแหละ ผมไม่ได้ไปเที่ยวเล่นเปล่าๆนะ ผมไปทะเล ไปเก็บเปลือกหอย ทราย ขวดตามชายหาด มาประดิษฐ์ของเพิ่ม เจ๋งไหมหละฮะ"
"สุดๆเลยไอ้น้อง" เคนประทับใจมาก และขอให้น้องชายพาไปดูของประดิษฐ์ที่บ้าน
"ตามผมมาเลยพี่ วิ่งไล่ให้ทันนะวันนี้" และเด็กชายในวันนั้นก็ออกวิ่ง นำหน้าเคนไป..

ใครที่ชอบฝากแชร์ ฝากติดตามเพจด้วยนะครับ มีข้อคิดดีๆมาฝากกันแน่นอน