ถูกกดรายได้ให้ลดลงเรื่อยๆลังเลค่ะ

จขกท.เป็นเด็กต้นทุนน้อย พ่อเพิ่งเสียไปปีกว่าเลยกลายเป็นเสาหลักดูแลแม่ กับส่งน้องเรียนทำงานสายสุขภาพสาขานึงค่ะ โดยแบ่งเป็นเงินเดือน 18250 หักประกันสังคมแล้วนะคะ แต่เดิมเงินเวรจะได้อยู่ที่ 8000-10000โดยประมาณ แต่ด้วยเศรษฐกิจไม่ดี รพ.เอกชนลดเวรลงค่ะ ทำให้รายได้เวรตอนนี้อยู่ที่ 3000-5000 แต่มีค่าใช้จ่ายที่fix คือ น้องเดือนละ8000 เพราะเรียนในกทม. ตอนนี้กำลังปี2ค่ะ รถ7500 เหลืออีก6 ปีออกรถมาเพราะเมื่อก่อนพ่อขับมอไซด์มาส่งเวรดึกๆ พอพ่อเสียเราต้องดูแลร่างกายตัวเองมาขึ้นเวร (ที่เริ่มจะฟรีเรื่อยๆ) อยากลาออกไปรพ.ใหญ่ๆวันละร้อยรอบ แต่แม่ก็อยู่คนเดียว และยืนกรานเด็ดขาดว่าจะอยู่บ้าน รักแม่ก็รัก กลัวล่มไปทั้งครอบครัวก็กลัว แถมหนี้กยศ.อีก250000 ธกส.แม่อีก 150000 เริ่มมองห้องจิตเวชแล้วอยากไปปรึกษาแล้วค่ะตอนนี้ พยายามหาเงินเสริมก็แล้วยังไม่พอ ปล. สายเราไม่ใช่ร้านยาและเปิดคลินิค ถึงเปิดคลินิคก็ต้องใช้เงินเยอะมาก เราต้นทุนมาจาก0จริงๆ รู้สึกเริ่มกังวลและเครียดค่ะ ปล.เข้ามาเพิ่มรายละเอียดว่ารพ.เอกชนนี้อยู่ต่างจังหวัด เมืองเล็กไม่มีรถโดยสารตอนกลางคืน เราเลยจำเป็นต้องออกรถค่ะ เพราะไม่มีพ่อมาส่งแล้ว บ้านเราต้องขับเข้าทุ่งนาไปค่ะ แม่ 56ค่ะ มีอาการเหนื่อยหอบตอนนอนเป็นบางวัน แต่ยังไม่รุนแรงค่ะ
แก้ไขข้อความเมื่อ
คำตอบที่ได้รับเลือกจากเจ้าของกระทู้
ความคิดเห็นที่ 15
เข้ามาให้กำลังใจครับ
หัวอกคล้ายๆกัน ต้นทุนน้อยเหมือนกัน
ยังดีที่คุณมีที่นา ผมมีแค่ที่บ้านไม่ถึงไร่

จบมามีหนี้ ธกส.+นอกระบบ เกือนสองแสน / กยศ.อีก แสนเจ็ด
พ่อเป็นพาร์กินสัน ทำงานไม่ได้ตั้งแต่ผมทำงานปีที2
แม่เป็นแม่บ้านไม่มีรายได้ตั้งแต่เรียนแล้ว แถมต้องดูแลพ่อ พาไป รพ. เสียเงิน 5,000 ทุกๆเดือน-2เดือน ตามหมอนัด

เปลี่ยนอารมณ์ไม่ทันจริงๆ
จากคนที่ทำงานแลกเงินเดือน หวังเลื่อนขั้นเลื่อนตำแหน่งแต่ไม่เป็นอย่างหวัง
ตอนเรียนก็รอแต่แบมือขอตังที่บ้าน ทำตามคนส่วนใหญ่ ตั้งใจเรียนให้จบแล้วหางานดีๆทำ
มันตันไปหมด คือหาเงินไม่เป็น อายุ 24 ยังไม่รู้ประสาอะไรเลย เอาแต่ตั้งใจเรียนไม่มีประสบการณ์ชีวิต

ตัดสินใจเปลี่ยนสายงานตอนอายุ26 เพราะมันไม่ใช่ตัวเรา ใช้เวลาตัดสินใจ1ปี
พอเปลี่ยนสายงานแล้วคิดว่าจะดี แต่บริษัทเจ๊งหลังจากเข้าทำงานได้3เดือน
ต้องหางานใหม่และเงินเดือนน้อยลงกว่าเดิมมาก กลับต้องสร้างหนี้ใหม่เกือบ3แสนภายใน3ปี
หนักสุดพ่อเราคิดสั้นฆ่าตัวตาย3รอบ จนต้องนอน รพ.
ยังดีที่เจ้านายเรายอมให้กลับบ้าน ตจว.ไปทำงานที่บ้านช่วงพ่อเข้า รพ. ตอนนั้นจิตตกมาก
เมื่อก่อนปรึกษาพ่อได้ กลับเป็นเราต้องเป็นที่ปรึกษาครอบครัว

ตอนนี้ทำงานมา 9 ปี อาการพ่อดีขึ้น หนี้หมดแล้ว
และคิดว่าตัวเองเดินมาถูกทาง

ชีวิตเราเมื่อผ่านจุดเปลี่ยนได้แล้ว ความแข็งแกร่งมันจะเพิ่มขึ้น
และจุดเปลี่ยนมันมักจะมาเรื่อยๆ ยิ่งผ่านไปได้เท่าไหร่ ก็ยิ่งแกร่งขึ้น
ขอให้ผ่านจุดนั้นของชีวิตไปได้ครับ
เพี้ยนแข็งแรง
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่