เคยเป็นไหมค่ะ เป็นลูกแต่แม่ไม่เคยรัก เหมือนไม่ใช่ลูก

เราเป็นลูกคนเล็ก ตั้งแต่เกิดมาชีวิตเราก็เหมือนไม่เคยมีใครรัก ตอนเด็กเราก็ไม่เคยได้รับความรักเท่าพี่ๆของเรา ขนมหรือไม่ว่าอะไรที่พ่อซื่อมาให้ เราก้ได้น้อยสุด พอโตมาอยู่ประถมก็มีแต่เราที่โดนตีถึงแม้จะทำเพียงเล็กน้อย แต่พี่ๆเราแทบไม่เคยโดน พอตอนม.ต้น แม่ให้เราเริ่มทำงานในบ้านคนเดียว พี่เราไม่ได้ทำ โดยที่แม่บอกว่า พี่ไม่ทำแต่เราเป็นน้องต้องทำ ต้องขยันกว่าให้พี่ดูเป็นตัวอย่าง เรารู้สึกแย่ตั้งแต่ตอนนั้น เราคิดว่าทำไมเราต้องทำทุกอย่างคนเดียวก็ได้แต่คิด พอพูดไปก็โดนด่าโดนว่าหาเรื่องตี เราเลยต้องยอมทำไปจน อยู่ม.ปลาย พี่คนนึงเราย้ายไปทำงานอยู่กับแฟน พี่อีกคนมีลูก เราก้คอยช่วยแม่เลี้ยงหลาน เวลาเราปิดเทอม แต่เรามักตื่นสายเพราะนอนดึก แม่ก็เลยด่าแล้วก็ตีเราประจำ เราก็ทำงานบ้านคนเดียวมาตลอด แต่ช่วงนี้แม่หาเรื่องด่าหาเรื่องตีเราบ่อยมาก ตื่นสายเราก็โดน เถียงนิดหน่อยก้โดน ทำอะไรไม่โดนใจแม่ก็โดน มีบางคนแม่กับเราก็จะพูดดีคุยดีกัน มันเป็ยช่วงเวลาที่ดี ที่เรารักแม่ที่สุด แต่มันเกิดขึ้นได้น้อยครั้งมาก เรากับแม่ทะเลาะกันแทบทุกวัน แม่มักด่าว่าเราเวลาทะเลาะ คำพูดหลักก็คือ เเราชอบเถียง ไม่น่ารักไม่ดีเท่าพี่ แม่ไม่รักเรา ไม่ส่งและไม่ให้เราเรียนต่อ ให้เราลาออก ไล่เราไปตาย ไล่ออกจากบ้าน ให้ไปหาผัวจะได้ไม่อยูลำบากเค้า เป็นต้น ตลอดเวลาที่ทะเลาะกัน แม่ไม่เคยพอใจในเกรดของเรา ถึงเราจะเรียนไม่ดีได้แค่3กว่าๆ แต่มันก้ยากมากสำหรับเรา แม่ไม่เคยภูมิใจกับเราเลย มีแต่ถามว่าทำไมได้เท่านี้ เอาเราไปเปรียบกับคนอื่น บอกว่าเราโง่เรียนไม่ได้ก็ไม่ต้องเรียนต่อให้ไปลาออก เราไม่เคยกล้าขอเค้าเรียนพิเศษ เพราะแค่ขอเค้าซื้ หนังสือแม่ก็บ่นว่าแพ้ ซื่อมาก็เกรดไม่ดี ซื้อมาทำไมเราเป็นคนชอบซื้อของ แต่ไม่ชอบใช่รวมกับใคร ถ้าไม่ได้ขอ เราเคยทะเลาะกับพี่เพราะพี่เอาของเราไปใช้ไม่ได้บอกแล้วก้เอาไปใช้เลยบ้าง ทำเละเทะบ้าง หรืออื่นๆ แม่ก็บอกว่าเราขี่งก ไม่ยอมแบ่งพี่ใช้ แต่เรารู้สึกว่ามันเป็นเงินของเรา เป็นของที่กว่าจะซื้อมาได้เราต้องยอมลำบาก ยอมทนโดนด่า ยอมไม่มีเงินกินหนม แต่ยังไงแม่เราก็ว่าเรา โทษว่าเรื่องนี้เราเป็นคนผิด ส่วนพ่อตอนเด็กพ่อก็รักเรามาก แต่พอมีหลานพ่อก็ไม่รักเราแล้วไม่ค่อยยุ่งกับเราเหมือนเมื่อก่อน แต่เราก็เข้าใจ แต่เวลาแม่ว่าเรา พ่อก็จะประชดแม่โดยว่าเราไปด้วยเพื่อให้แม่หยุดแต่ไม่เลย แม่ไม่หยุดแต่เราเสียใจมากที่พ่อว่าเรา มีบ้างครั้งพ่อก็หัวร้อนใส่เรา ว่าเราโทษเรา เราเสียใจมากที่เราไม่เคยเป็นลูกที่ดีในสายตาพ่อแม่ ทำอะไรเค้าก็ไม่เคยพอใจ ทำให้ดีแค่ไหนก็ต้องมีเรื่องมาให้ว่า เราไม่แทบจะไม่เคยมีความสุขแบบเต็มที่ เราอยากให้พ่อแม่รักเราบ้าง เข้าใจเราบ้าง เลิกบ่นเลิกด่าเลิกตีเรา เพราะเราโตแล้ว เราอยากคุยกับพ่อแม่ด้วยเหตุผล แต่ก็มักโเนมองว่าเถียงตลอด หาว่าเราแก้ตัวอ้างนู่นอ้างนี่ เรารู้ว่าเราอาจดูเห็นแก่ตัว เรายอมรับแต่มันก็เปนความนึกคิดของเราที่เราคิดจิงๆ เราอยากรู้ว่าควรทำยังไงดีพ่อแม่จะเลิกทำร้ายจิตใจเราด้วยการด่า ทำยังไงเค้าถึงจะเข้าใจเรามากขึ้น มีคนเคยเป็นแบบเราไหมแล้วเป็นยังไงกัน ทำไงถึงจะแก้มันได้ เราไม่รู้ว่าจะแก้ปัญหาอย่างงี้ยังไง มันเป็นเรื่องที่ร้ายแรงและทรมานเรามากที่สุด มันทำให้เราไม่มีความสุขอยากจะหนีอยากจะออกไม่อยากอยู่กับสภาพแบบนี้ เราจึงอยากถามความคิดเห็นของทุกคน