ถ้าคุณเป็นคนชั้นกลางระดับบน หรือบน ก็คงเอาตัวรอดได้ และไม่รู้สึกอะไรมากกับเรื่องนี้ คุณมองการเมืองเป็นเรื่องผลประโยชน์และสิ่งสกปรก ที่ไม่อยากจะยุ่งเกี่ยว หรือไม่มีผลกับชีวิตคุณ คุณเชื่อว่าถ้าคุณตั้งใจทำมาหากิน ถ้าคุณขยันขันแข็ง คุณมีต้นทุนที่พอจะทำอะไรใหม่ๆได้ โดยไม่เดือดร้อนมากนัก
ถ้าคุณเป็นคนชั้นกลางทั่วๆไป คุณโกรธ ไม่พอใจกับความไม่ยุติธรรม หัวใจคุณเต้นแรง คุณเริ่มกังวลว่าแบบนี้เศรษฐกิจจะเป็นยังไง จะกระทบอะไรมั้ย คุณต้องปรับตัวยังไง จะต้องหาความรู้ด้านไหน คุณจะไปกู้แบงค์ไหน จะย้ายไปหาโอกาสใหม่ที่ดีกว่าได้ยังไง คุณคำนวนความเสี่ยงมากมาย คุณรู้ว่าโลกเปลี่ยนไป คุณรู้ว่าสิ่งที่เกิดผิดปรกติ ขัดแย้งกับสามัญสำนึกข้างใน คุณสูดหายใจลึกๆกลืนอุดมการณ์ลงไป คุณก้มหน้าทำงานต่อไปแต่ก็อดคิดไม่ได้ถึงชีวิตที่ดีกว่านี้
ถ้าคุณเป็นคนชั้นแรงงาน ที่ดิ้นรน หาเช้ากินค่ำ คุณเจ็บแค้น แม้คุณอยากจะเริ่มชีวิตใหม่ อยากมีงานที่เอาตัวรอดได้ แต่ความหวังริบหรี่ เพราะไม่มีแม้แต่ต้นทุน มีแต่หนี้ ที่กัดกินสั่งสมก้อนใหญ่ ทำให้คุณไม่อาจหลุดจากวังวนนี้ คุณได้แต่อยู่กับความหวังว่าซักวัน คุณจะถูกหวย หรือคุณอาจไม่มีแม้แต่เวลามารู้สึกคร่ำครวญหรือเสียใจ เพราะลำพังการหาเงินให้เพียงพอที่จะต่อชีวิตต่อไปก็ยากแล้ว ไหนจะลูกหลานที่ต้องขนมาอยู่ด้วยในเมือง ส่งเสียเรียนหนังสือกับโรงเรียนคุณภาพแย่ ไหนจะพ่อแม่ที่ต้องส่งเงินไปให้ ป่วยก็ต้องไปต่อคิวโรงพยาบาลรัฐและเจอกับสังคมที่ไม่ไยดีคุณ สุดท้ายคุณตัดความรู้สึกออกไป คุณได้แต่บ่น ก่นด่า และอยู่กับความรุนแรงในครอบครัวและสังคมต่อไป
วันนี้รู้สึกยังไง แค่ลองมองแล้วนึกถึงคนร่วมประเทศอีกหลายสิบล้าน ที่ไม่มีโอกาสแบบเรา แล้วหยุดพูดว่า ”การเมืองจะเป็นยังไงก็ไม่มีผล ทำมาหากินต่อไป” เพราะนั่นคือสิ่งที่เราทุกคนต้องทำอยู่แล้วไม่ว่าจะสภาวะไหน
สิ่งที่ผิดปกติ คือสามัญสำนึกของคุณ ที่รู้สึกเฉยๆที่อยู่ในประเทศที่มีช่องว่างระหว่างชนชั้นมากที่สุดในโลกแบบนี้นั่นแหละ
Cr.Kamonnart Ong
นำมาฝากให้อ่านกัน
ถ้าคุณเป็นคนชั้นกลางทั่วๆไป คุณโกรธ ไม่พอใจกับความไม่ยุติธรรม หัวใจคุณเต้นแรง คุณเริ่มกังวลว่าแบบนี้เศรษฐกิจจะเป็นยังไง จะกระทบอะไรมั้ย คุณต้องปรับตัวยังไง จะต้องหาความรู้ด้านไหน คุณจะไปกู้แบงค์ไหน จะย้ายไปหาโอกาสใหม่ที่ดีกว่าได้ยังไง คุณคำนวนความเสี่ยงมากมาย คุณรู้ว่าโลกเปลี่ยนไป คุณรู้ว่าสิ่งที่เกิดผิดปรกติ ขัดแย้งกับสามัญสำนึกข้างใน คุณสูดหายใจลึกๆกลืนอุดมการณ์ลงไป คุณก้มหน้าทำงานต่อไปแต่ก็อดคิดไม่ได้ถึงชีวิตที่ดีกว่านี้
ถ้าคุณเป็นคนชั้นแรงงาน ที่ดิ้นรน หาเช้ากินค่ำ คุณเจ็บแค้น แม้คุณอยากจะเริ่มชีวิตใหม่ อยากมีงานที่เอาตัวรอดได้ แต่ความหวังริบหรี่ เพราะไม่มีแม้แต่ต้นทุน มีแต่หนี้ ที่กัดกินสั่งสมก้อนใหญ่ ทำให้คุณไม่อาจหลุดจากวังวนนี้ คุณได้แต่อยู่กับความหวังว่าซักวัน คุณจะถูกหวย หรือคุณอาจไม่มีแม้แต่เวลามารู้สึกคร่ำครวญหรือเสียใจ เพราะลำพังการหาเงินให้เพียงพอที่จะต่อชีวิตต่อไปก็ยากแล้ว ไหนจะลูกหลานที่ต้องขนมาอยู่ด้วยในเมือง ส่งเสียเรียนหนังสือกับโรงเรียนคุณภาพแย่ ไหนจะพ่อแม่ที่ต้องส่งเงินไปให้ ป่วยก็ต้องไปต่อคิวโรงพยาบาลรัฐและเจอกับสังคมที่ไม่ไยดีคุณ สุดท้ายคุณตัดความรู้สึกออกไป คุณได้แต่บ่น ก่นด่า และอยู่กับความรุนแรงในครอบครัวและสังคมต่อไป
วันนี้รู้สึกยังไง แค่ลองมองแล้วนึกถึงคนร่วมประเทศอีกหลายสิบล้าน ที่ไม่มีโอกาสแบบเรา แล้วหยุดพูดว่า ”การเมืองจะเป็นยังไงก็ไม่มีผล ทำมาหากินต่อไป” เพราะนั่นคือสิ่งที่เราทุกคนต้องทำอยู่แล้วไม่ว่าจะสภาวะไหน
สิ่งที่ผิดปกติ คือสามัญสำนึกของคุณ ที่รู้สึกเฉยๆที่อยู่ในประเทศที่มีช่องว่างระหว่างชนชั้นมากที่สุดในโลกแบบนี้นั่นแหละ
Cr.Kamonnart Ong