สิ่งที่ทำร้ายเราดีที่สุดคือ....

สวัสดี เราชื่อเนวี่(นามสมุม) เราเป็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่เกิดมาในครอบตรัวที่ถือว่าค่อนข้างดี ถึงมีเราจะไม่มีพ่ออยู่แล้วก็ตาม ทุกคนในบ้านดูแลเราดีมาด้วยตลอด แต่เพราะความที่ทุกคนดูแลเราดีมาตลอดนั้นแหละมันทำให้เรารู้สึกเหมือนคนไร้ค่า เป็นคนที่ไม่มีประโยชน์อะไรเลย ทำอะไรก็ไม่เป็นสักอย่าง หลายๆคนอาจจะรู้สึกอิจฉาเราที่เรามีพร้อมทุกอย่าง แต่ไม่มีใครรู้หรอกว่าสิ่งที่พวกคุณเห็นเราไม่ได้มีความสุข เราถูกที่บ้านตั้งความหวังทุกอย่างไว้ที่เรา เรากลายเป็นคนหวาดระแวงกลายเป็นคนที่ไม่เคยไว้ใจใครแม้แต่ครอบครัวของเราเอง เรากลายเป็นโรคที่ทุกคนรังเกลียดเราเป็นโรคซึมเศร้าเราต้องพบหมอ เรากลายเป็นหลายๆคนในเวลาเดียวกัน พอเพื่อนและครูที่โรงเรียนรู้พวกเขาต่างมองเราเป็นโรคจิต มองว่าเราเป็นคนบ้า ต่อหน้าเราทุกคนทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่พอลับหลังเรากลับนินทาเราสารพัด เราผิดเหรอทีเราเป็นแบบนี้เราผิดเหรอในเมื่อสังคมหล่อหลอมให้เราเป็นอย่างนี้ พอสุดท้ายเราทนแรงกดดันไม่ไหว เราแบกรับในสิ่งที่ทุกคนคาดหวังไม่ไหว เราหยุดเรียนเราไม่อยากไปเรียนเราไม่อยากอยู่ในสังคมที่ไม่เคยมองเราในแง่ดีบ้างดี จนเราลาออกจากโรงเรียนทั้งๆที่เหลืออีกไม่กี่เดือนเราจะจบ ม.4 คนรอบข้างเราครอบครัวบอกว่าเราเกเรเรา เราเรียนแบบเพื่อนเห็นเพื่อนไม่เรียนก็จะเราตามเพื่อน แต่ไม่มีใครคิดเลยว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาเราเป็นอะไรบ้างมั้ย เราอยู่ในที่ชีวิตที่ต้องทำตามคำสั่งทุกอย่างโดยที่ไม่มีใครเข้าใจเราเลย แม้แต่เรียนเรายังไม่ได้เรียนในสิ่งที่ตัวเองชอบเลย นอกจากฟังนำสั่งของพวกคุณว่าสิ่งที่พวกคุณเลือกให้เรามันคือสิ่งที่ดีที่สุด เรารู้ว่ามันดีที่สุดแต่ในบางครั้งขอให้เราได้ทำในสิ่งที่ตัวเองเลือกบ้างได้มั้ย แล้วผลสุดท้ายมันจะออกมาเป็นยังไงเราพร้อมยอมรับผลการกระทำของตัวเอง แต่นี่พวกคุณกลับบอกว่าคนอย่างเราจะทำอะไรได้ ทำอะไรก็ไม่เป็นสักอย่างทำตัวเป็นลูกคุณหนูไปวันๆ แต่นั้นแหละคะคือสิ่งที่พวกคุณมอบให้เราพวกคุณเลี้ยงเรามาแบบนี้ แต่พอเราทำไม่ได้ทุกอย่างกลับเป็นความคิดเรา เป็นความผิดของเด็กที่อายุ15เพียงแค่คนเดียว แต่เราดีใจนะที่พวกคุณมองเราเป็นเด็กที่ไม่มีความสามารถ ถึงแม้จะผ่านมา2ปีพวกคุณก็ยังมองเราเหมือนเดิมแต่อย่างน้อยระยะเวลา2ปีมันก็ทำให้เราเรียนรู้อะไรได้หลายอย่าง มากกว่าที่เราได้จากโรงเรียนหรือพวกคุณ แม้ว่าตอนนี้เราจะยังเป็นเด็กที่เรียนไม่จบเหมือน แต่อยากอย่างเราก็มีเป้าหมายในชีวิตรู้ครวทำอะไรมีความสุขในสิ่งที่ตัวเองทำ สามารถที่จะหาเงินเองได้โดยไม่ต้องพึ่งพวกคุณ เราโตขึ้นมากจนเรามองเห็นอะไรหลายๆอย่าง มองเห็นความผิดของตัวเองว่าเมื่อ2ปีก่อนเราแย่มากขนาดไหน เราเคยเป็นคนไม่มีเหตุผลขนาดไหน เราทำให้พวกคุณผิดหวังมากขนาดไหน แต่ถ้าเราย้อนเวลากลับไปได้เราก็จะทำเหมือนเดิมเราก็จะเลือกเหมือนเดิม ขอบคุณแม่นะที่ปล่อยหนูให้หนูได้ลองทำอะไรด้วยตัวเองคอยสนับสนุนหนูอยู่ข้างๆ ขอบคุณลุงป้าแล็ก็พี่ชายของหนูที่ทำให้หนูรู้ว่าที่ทุกคนทำไปเพราะไม่อยากให้หนูลำบากเหมือนทุกคนที่ไม่ได้เรียนหนังสือหรือเรียนไม่จบ แล้วก็ขอโทษกับเรื่องทุกอย่างที่หนูเคยทำให้เสียใจเคยทำให้ทุกคนร้องไห้ หนูไม่กล้าสัญญาหรอกนะว่าหนูจะไม่ทำให้ทุกคนเสียใจอีก แต่หนูสัญญาว่าหนูจะพยายามทำทุกอย่างให้ดีขึ้นหนูไม่กล้าพูดหรอว่าหนูเป็นคนดี100%แต่หนูก็ไม่ใช่คนเลวเหมือนกัน ขอบคุณทุกคนมากนะค่ะ