เราพึ่ง14เมื่อไม่นานมานี้ แต่พอยิ่งโตกลับรู้สึกว่าการฆ่าตัวตายมันมีความสุขกว่าคนที่อยู่บนโลกแล้วทุกทรมาน ความจริงเรามีความคิดนี้ตั้งแต่เด็ก ทุกครั้งที่โดนพ่อแม่ตี
ขอเล่าตั้งแต่ปีตอนอนุบาลกี่ขวบเราจำไม่ได้แล้ว เราอยู่คล้ายๆตึกแถวแต่เป็นบ้าน ที่มีบ้านติดๆกันหลายหลัง ทุกครั้งที่เราโดนตีเสียงร้องให้เราจะดังไปทุกบ้าน โดนตีตั้งแต่เด็กโดยคนที่ตีคือพ่อ แต่ตอนนั้นเองเราจำไม่ได้หรอกว่าเราทำอะไรผิด พอขึ้นป.1-2 เราย้ายโรงเรียนพร้อมกับย้ายบ้าน เราจำไม่ลืมคือเราทำไม้บรรทัดไปตกตรงหลังคาโรงเรียนแล้วตอนพ่อตีจนฉี่แตกเลือดกำเดาใหล ตอนนั้นเป็นปี54 น้องชายเราเกิดมา แรกๆก็ไม่มีอะไร หรอก แต่พอน้องโตขึ้นเราก็มีปัญหากับน้องบ่อยน้องเราขี้ร้องไห้ เราก็จะเป็นคนที่โดนตีเพราะเราเป็นพี่ ขอเล่าลัดมาจนถึงชีวิตปัจจุบัน ที่เราอยากตายก็เพราะโดนตี พ่อเราเป็นคนมีหนัก ปากใว ใช้ความรุนแรง กับ ความรู้สึก ของเขามาตัดสินไม่เคยใช้เหตุผล เราเคยโดนตีด้วยด้ามไม้กวาดแล้วเรานอนลงไปดิ้นกับพื้นแล้วบอกว่าป๊าอย่าตี พร้อมกับร้องไห้ แต่ก็ยังโดนตี แล้วก็เคยมีกระชอนที่ใช้ลวกเส้นอันใหญ่ๆพ่อเอามาตีหัวเราจนกระชอนบุบ แล้วเมื่อไม่กี่วันนี้พ่อเราเอาจานคว้างใส่หัวแล้วบอกว่า ไปกินไกลๆตีนกู มันอาจดูเว่อร์ไปสำหรับบางคนที่ไม่เคยเจอมากับตัวทุกแทบจะครั้งที่กินข้าวหรือทำอะไรรวมกันพ่อจะบอกว่า--กูไม่อยากเห็นหน้า แล้วพ่อเราเป็นคนที่มือหนักพ่อเคยตบหน้าเรา เราคิดว่ามีแต่ในละครพอมาเจอกับตัวแล้วมันจุกพูดอะไรไม่ออก เราร้องไห้บ่อยมากถ้าเอาไปเทียบกับครอบครัวของเพื่อนในห้อง แต่ยังไม่ได้เล่าแม่ แม่เราเป็นคนไม่ค่อยตี แต่จะปากไปก่อน ตอนเล็กๆป.2-3 เคยโดนด่าว่าดวงซวยคำนี้เป็นคำที่เราไม่ลืม ล่าสุดก็คือเราไม่สบายเราเป็นคนเชียงใหม่ เราเคนเป็นไซนัส(โรคทางระบบหายใจหรือจมูก)เชียงใหม่อากาศแย่มากแล้วเลือดกำเดาเราใหลทุกวันแต่มีวันนั้นที่เกาเดาใหลแล้วเราปวดหัวเราตื่นสายมาก แล้วแม่บอกว่า กาลกิณี คำนี้เราเจ็บอต่ก็ยังไม่เจ็บที่สุด เพราะแรงกว่านี้. เราเจอมาแล้ว คำที่แม่ด่าทุกวันก็คงเป็น ไอ่
ไอ่ควาย ไอ่สัส ที่เรามาเล่าในนี้เพราะมันอาจเป็นครั้งสุดท้ายของชีวิต ปกติถ้าเปิดเทอมเราจะไม่เล่าให้เพื่อนฟังแต่เราจะฮีลตัวเองตอนอยู่กับเพื่อนเวลามีเรื่องตลก แต่ตอนนี้ปิดเทอมมันเงียบเหงาแทบจะไม่ความสุขเลย เราไม้รู้จะเล่าให้ใครฟังดี ตอนนี้ที่คิดได้คงจะเป็นนำปิงเย็นนิ่งที่เราอยากลงไปอยู่ในนั้น เราไม่อยากเป็นภาระของใครอีก เราคงมีความสุขกว่าอยู่บนโลกนี้ อยากจะบอกคนที่มีครอบครัวดีๆคุณโชคดีที่สุดในโลกแล้วรักษาเขาใว้ดีๆ
บันทึกเด็ก14ก่อนจะไม่มีบันทึกนี้แล้ว
ขอเล่าตั้งแต่ปีตอนอนุบาลกี่ขวบเราจำไม่ได้แล้ว เราอยู่คล้ายๆตึกแถวแต่เป็นบ้าน ที่มีบ้านติดๆกันหลายหลัง ทุกครั้งที่เราโดนตีเสียงร้องให้เราจะดังไปทุกบ้าน โดนตีตั้งแต่เด็กโดยคนที่ตีคือพ่อ แต่ตอนนั้นเองเราจำไม่ได้หรอกว่าเราทำอะไรผิด พอขึ้นป.1-2 เราย้ายโรงเรียนพร้อมกับย้ายบ้าน เราจำไม่ลืมคือเราทำไม้บรรทัดไปตกตรงหลังคาโรงเรียนแล้วตอนพ่อตีจนฉี่แตกเลือดกำเดาใหล ตอนนั้นเป็นปี54 น้องชายเราเกิดมา แรกๆก็ไม่มีอะไร หรอก แต่พอน้องโตขึ้นเราก็มีปัญหากับน้องบ่อยน้องเราขี้ร้องไห้ เราก็จะเป็นคนที่โดนตีเพราะเราเป็นพี่ ขอเล่าลัดมาจนถึงชีวิตปัจจุบัน ที่เราอยากตายก็เพราะโดนตี พ่อเราเป็นคนมีหนัก ปากใว ใช้ความรุนแรง กับ ความรู้สึก ของเขามาตัดสินไม่เคยใช้เหตุผล เราเคยโดนตีด้วยด้ามไม้กวาดแล้วเรานอนลงไปดิ้นกับพื้นแล้วบอกว่าป๊าอย่าตี พร้อมกับร้องไห้ แต่ก็ยังโดนตี แล้วก็เคยมีกระชอนที่ใช้ลวกเส้นอันใหญ่ๆพ่อเอามาตีหัวเราจนกระชอนบุบ แล้วเมื่อไม่กี่วันนี้พ่อเราเอาจานคว้างใส่หัวแล้วบอกว่า ไปกินไกลๆตีนกู มันอาจดูเว่อร์ไปสำหรับบางคนที่ไม่เคยเจอมากับตัวทุกแทบจะครั้งที่กินข้าวหรือทำอะไรรวมกันพ่อจะบอกว่า--กูไม่อยากเห็นหน้า แล้วพ่อเราเป็นคนที่มือหนักพ่อเคยตบหน้าเรา เราคิดว่ามีแต่ในละครพอมาเจอกับตัวแล้วมันจุกพูดอะไรไม่ออก เราร้องไห้บ่อยมากถ้าเอาไปเทียบกับครอบครัวของเพื่อนในห้อง แต่ยังไม่ได้เล่าแม่ แม่เราเป็นคนไม่ค่อยตี แต่จะปากไปก่อน ตอนเล็กๆป.2-3 เคยโดนด่าว่าดวงซวยคำนี้เป็นคำที่เราไม่ลืม ล่าสุดก็คือเราไม่สบายเราเป็นคนเชียงใหม่ เราเคนเป็นไซนัส(โรคทางระบบหายใจหรือจมูก)เชียงใหม่อากาศแย่มากแล้วเลือดกำเดาเราใหลทุกวันแต่มีวันนั้นที่เกาเดาใหลแล้วเราปวดหัวเราตื่นสายมาก แล้วแม่บอกว่า กาลกิณี คำนี้เราเจ็บอต่ก็ยังไม่เจ็บที่สุด เพราะแรงกว่านี้. เราเจอมาแล้ว คำที่แม่ด่าทุกวันก็คงเป็น ไอ่