คือเราเป็นคนที่ไม่กล้าอยู่ในที่ๆมีคนที่ไม่รู้จักอยู่เยอะๆได้ หรือแม้แต่คนเดียวก็ไม่ได้ แต่ถ้ารู้จักก็ยังเบาลงเพียง2% คืออาการมันประมาณว่า
1.อยู่กับคนที่ไม่รู้จัก แม้ว่าจะคนเดียว ก็จะหน้ามืด แน่นหน้าอก บางครั้งขยับไม่ได้ก้าวขาไม่ออก
2.อยู่ต่อหน้าคนเยอะๆ ทั้งรู้จักและไม่รู้ตัก เช่นพูดหน้าชั้น หรือทำอะไรต่อหน้าคนอื่น อาการก็จะเหมือนข้อ1 หนักสุดคือ เป็นลมตอนป.4 ตอนที่เข้าแถวหน้าเสาธง(คนมันเยอะอยู่แล้ว)
3.เวลาไปที่ไหนทำอะไร ต้องปิดหน้า ปกปิดตัวเองตลอดเวลา ทั้งสบตา เดินผ่านหรืออยู่เฉยๆในที่ๆมีคนที่ไม่รู้จัก จะเอาmaskมาใส่ แล้วเอาผมปิดหน้า จะหลบให้ได้มากที่สุด แม้แต่เดินผ่านก็ไม่เอาแล้วไปจบที่กลับบ้านอยู่ที่ห้องคนเดียว(แม่ไม่รู้)
4.หรือไปข้างนอกกับเพื่อนที่รู้จักหรือสนิท ถ้ายังอยู่ที่ที่มีคนไม่รู้จักหรือแม่แต่รู้จักแต่เยอะ อาการก็เหมือนเดิม แต่ถ้าเลี่ยงไม่ได้ ก็จะพยายามพูดมากๆกับเพื่อน แกล้งพาเพื่อนเดินอ้อมคนเยอะๆ หรือเกาะเเขนเพื่อน(ประจำ)
เราเป็นแบบนี้ตั้งแต่ตอนช่วงขึ้นป.4 ขึ้นเทอม2 ใหม่ๆ จนตอนนี้จะขึ้นม.3ก็ยังเป็นอยู่ แต่ปกติแล้ว ถ้าอยู่กับเพื่อนก็จะร่าเริงปกติ เพราะเรียนดี นิสัยดี(ถึงจะปากร้ายมาก)เพื่อนเลยคิดว่าเราไม่ค่อยมีข้อเสีย พอถามข้อเสียของเรากับเพื่อน เขาก็ตอบกันว่าไม่มี ซึ่งเวลาเราแสดงอะไรหน้าห้อง เราก็จะทำหน้านิ่งๆเพื่อปกปิดความรู้สึกเพราะไม่อยากให้ใครรู้ ทั้งๆที่ตอนนั้นแทบจะเป็นลมอยู่แล้ว เรากลัวว่าจะทำอะไรน่าเกลียด หรือดูเป็นตัวตลกต่อหน้าเพื่อน ถ้าจะมีคนเคยบอกว่า"ไม่เห็นต้องไปแคร์เลยว่าเขาคิดยังไงกับเรา" แต่ด้วยความที่เราเป็นแบบนี้ตั้งแต่เด็กอะ จะให้หายได้ง่ายๆก็คงดี ตอนนี้ทำอะไรต้องพกของปิดหน้าตลอดเวลา ผมก็ต้องทำยาวปิดหน้าจนคล้ายผีดิบ หมอก็ไม่กล้าไปหา ไม่อยากให้แม่รู้ แต่เราไม่รู้จะทำไงดีแล้ว ถ้าบอกเพื่อนเพื่อนก็อาจจะว่าว่า"ดราม่า" "โกหก" "เสแสร้ง"ซึ่งมันเป็นสิ่งที่เรากลัวว่าจะเกิดขึ้น เพราะที่โรงเรียนก็มีคนโดนแบนอยู่แล้วเพราะเรื่องอะไรแบบนี้(อยู่อีกห้อง)ทำให้ไม่กล้าทำอะไรเลย กลัวทุกอย่างเลยค่ะ
เป็นโรคกลัวการเข้าสังคมหรือsocial phobiaค่ะ ทำไงดีคะ..
1.อยู่กับคนที่ไม่รู้จัก แม้ว่าจะคนเดียว ก็จะหน้ามืด แน่นหน้าอก บางครั้งขยับไม่ได้ก้าวขาไม่ออก
2.อยู่ต่อหน้าคนเยอะๆ ทั้งรู้จักและไม่รู้ตัก เช่นพูดหน้าชั้น หรือทำอะไรต่อหน้าคนอื่น อาการก็จะเหมือนข้อ1 หนักสุดคือ เป็นลมตอนป.4 ตอนที่เข้าแถวหน้าเสาธง(คนมันเยอะอยู่แล้ว)
3.เวลาไปที่ไหนทำอะไร ต้องปิดหน้า ปกปิดตัวเองตลอดเวลา ทั้งสบตา เดินผ่านหรืออยู่เฉยๆในที่ๆมีคนที่ไม่รู้จัก จะเอาmaskมาใส่ แล้วเอาผมปิดหน้า จะหลบให้ได้มากที่สุด แม้แต่เดินผ่านก็ไม่เอาแล้วไปจบที่กลับบ้านอยู่ที่ห้องคนเดียว(แม่ไม่รู้)
4.หรือไปข้างนอกกับเพื่อนที่รู้จักหรือสนิท ถ้ายังอยู่ที่ที่มีคนไม่รู้จักหรือแม่แต่รู้จักแต่เยอะ อาการก็เหมือนเดิม แต่ถ้าเลี่ยงไม่ได้ ก็จะพยายามพูดมากๆกับเพื่อน แกล้งพาเพื่อนเดินอ้อมคนเยอะๆ หรือเกาะเเขนเพื่อน(ประจำ)
เราเป็นแบบนี้ตั้งแต่ตอนช่วงขึ้นป.4 ขึ้นเทอม2 ใหม่ๆ จนตอนนี้จะขึ้นม.3ก็ยังเป็นอยู่ แต่ปกติแล้ว ถ้าอยู่กับเพื่อนก็จะร่าเริงปกติ เพราะเรียนดี นิสัยดี(ถึงจะปากร้ายมาก)เพื่อนเลยคิดว่าเราไม่ค่อยมีข้อเสีย พอถามข้อเสียของเรากับเพื่อน เขาก็ตอบกันว่าไม่มี ซึ่งเวลาเราแสดงอะไรหน้าห้อง เราก็จะทำหน้านิ่งๆเพื่อปกปิดความรู้สึกเพราะไม่อยากให้ใครรู้ ทั้งๆที่ตอนนั้นแทบจะเป็นลมอยู่แล้ว เรากลัวว่าจะทำอะไรน่าเกลียด หรือดูเป็นตัวตลกต่อหน้าเพื่อน ถ้าจะมีคนเคยบอกว่า"ไม่เห็นต้องไปแคร์เลยว่าเขาคิดยังไงกับเรา" แต่ด้วยความที่เราเป็นแบบนี้ตั้งแต่เด็กอะ จะให้หายได้ง่ายๆก็คงดี ตอนนี้ทำอะไรต้องพกของปิดหน้าตลอดเวลา ผมก็ต้องทำยาวปิดหน้าจนคล้ายผีดิบ หมอก็ไม่กล้าไปหา ไม่อยากให้แม่รู้ แต่เราไม่รู้จะทำไงดีแล้ว ถ้าบอกเพื่อนเพื่อนก็อาจจะว่าว่า"ดราม่า" "โกหก" "เสแสร้ง"ซึ่งมันเป็นสิ่งที่เรากลัวว่าจะเกิดขึ้น เพราะที่โรงเรียนก็มีคนโดนแบนอยู่แล้วเพราะเรื่องอะไรแบบนี้(อยู่อีกห้อง)ทำให้ไม่กล้าทำอะไรเลย กลัวทุกอย่างเลยค่ะ