อยากระบายความในใจค่ะ

หนูเป็นปากแหว่งเพดานโหว่ค่ะหนูรักษาไปแล้ว50%หนูเหลือแค่จัดฟันกับขากรรไกรยื่นค่ะหนูอยากทำงานเอาเงินมารักษาตัวเองแต่ไปสมัครที่ไหนก็ไม่รับปฏิเสธเกือบทุกที่สมัครแต่ล่ะที่ก็เป็นงานที่อยู่เบื้องหลังแต่เขาก็ไม่รับหนูเป็นที่ใบหน้าเขาไม่เปิดใจกันหน่อยหรอคะหนูก็มีแขนมีขาที่ทำงานได้มีแรงไม่แพ้คนอื่น หนูใส่ผ้าปิดปากมาตั้ง5-6ปีเพราะอายเหมือนกันค่ะ พ่อก็พึ่งเสียงานก็อยากทำ เรียนก็ไม่จบเพราะอยู่กับพ่อ2คนไม่มีญาติไม่มีคนส่งเรียนอีกปีครึ่งหนูก็จะได้วุฒิม.6แล้วแต่ก็ต้องลาออกมาหางานทำหาตังค์ประทังชีวิต พอได้งานเขาก็ไล่ออกเพราะใส่หน้ากากอนามัยทุกวันกลัวลูกค้าคิดว่าเป็นโรคร้ายแรง หนูเลยต้องดิ้นรนมาตลอด หนูอยากทำงานมากๆแต่หนูไม่มีงานทำ หนูไม่เหลือใครเลย ก่อนพ่อจะเสียสัญญากับพ่อไว้ว่าจะเรียนให้จบปริญญาตรีเพื่อให้มีงานดีๆทำแต่สมัยนี้ปริญญาคงช่วยไรไม่ได้เพราะหนูเป็นแบบนี้ใครจะรับเข้าทำงาน แต่ช่างมันเถอะเนาะคนเรามันเลือกเกิดไม่ได้ยังไงๆก็ต้องสู้ต่อไปคนที่ลำบากกว่าหนูมีเยอะแยะ😅
ขอบคุณที่มาอ่านความในใจนะคะหนูพิมพ์ผิดตรงไหนขอโทษด้วยนะคะ