หนูเป็นเด็กเก็บกดค่ะ มีอะไรที่ทุกข์ใจหรือไม่สบายใจหนูจะเงียบไว้ไม่พูดค่ะ จนกระทั่งวันนึงชีวิตหนูอับจนหนทางจริงๆค่ะ ผลการเรียนของหนูแย่ลง พ่อแม่ก็เริ่มไม่สนใจหนู ถ้าไล่ออกจากบ้านได้_{แม่ก็คงไล่ค่ะ วันนึงหนูเครียดมากที่หนูนั้นเกรดออกมาไม่ดี อยากจะขอคำปรึกษาจากแม่ แต่แม่ก็ทำสีหน้าไม่พอใจเหมือนจะโกรธหนู หนูถามแม่ว่าแม่เป็นอะไร แม่บอกว่าถ้ากูมีลูกเป็นคนแบบนี้นะ กูทิ้งไว้กับพ่อดีกว่าให้เมียใหม่มันตบซะจะได้จำ หนูยอมรับว่าตอนนั้นความหวังของหนูดับวูบไปเลยค่ะ แม่ไม่รักเราแล้วใช่ไหม? เราแย่ขนาดนั้นเลยหรอ? ตายไปคงดีกว่าสินะ? แล้วเราก็กินยาพาราไปประมาณ 20 กว่าเม็ดได้ ตอนนั้นภาวนาว่าตายไวๆนะพ่อแม่จะได้สบาย แต่คงเพราะหนูยังมีบุญวาสนาอยู่ ถึงยังมีชีวิตรอดมาจนถึงทุกวันนี้ ไม่เคยไปหาหมอเลยค่ะ เพราะครอบครัวไม่เชื่อว่าหนูเป็นจริงๆ หนูได้แต่เงียบมาตลอดภาวนาว่า วันเวลาจะทำให้มันหายไปบ้าง แต่ทุกวันนี้มันเลวร้ายมากค่ะ ทุกครั้งที่หนูมีอาการดาวน์หนูจะได้ยินเสียงในหัวในฆ่าตัวตาย,ทำร้ายตัวเอง เป็นบ่อยครั้งมากค่ะ กลางคืนก็นอนไม่หลับ ตอนเช้าก็แถบไม่อยากจะตื่นขึ้นมาเจอกับชีวิตที่สุดแสนจะเฮงซวย แบบนี้ถ้าหนูตายไปครอบครัวคงจะอบอุ่นกว่านี้นะคะ}