สวัสดีครับทุกท่าน กระทู้นี้เป็นกระทู้แรกของผมที่จะมาแบ่งปันช่วงเวลาหนึ่งของชีวิต หรืออาจจะใช้คำว่าเป็นที่ระบายสิ่งที่ผมพบเจอมาก้ได้โดยที่ไม่สามสารถเล่าให้คนในชีวิตจริงรอบข้างฟังได้
คืออย่างแรกผมที่บอกก่อนเลยว่า ผมเป็นคนที่ชอบผู้ชายเหมือนกัน หรือที่เรียกว่าเกย์ แต่ผมอาจจะไม่ได้ดูแมนเท่าไร ผมได้รู้จักกับผู้ชายคนหนึ่งผ่านทางเฟสบุ๊คเมื่อช่วงปลายปีที่แล้วผมขอเรียกเขาว่าคุณเอ เอเขาไม่ได้เป็นคนที่น่าสนใจ หรือเรียกง่ายๆว่าไม่ใช่สเปกผมเลย ประกอบกับตอนนั้นผมก็มีแฟนอยู่แล้ว ซึ่งผมก็ไม่ได้คิดอะไร คิดแค่ว่าเป็นเพื่อนในเฟสคนหนึ่งที่มีความชอบด้านงานไทยเหมือนกัน เพราะเพื่อนในเฟสผมส่วนมากก้จะมีแต่เพื่อนประมาณนี้ หลังจากนั้นเขาก็เริ่มทักผมมา คุยกันเรื่อยๆ เเนะนำตัวให้รู้จักตามมารยาท ซึ่งผมคุยแล้วต้องลบแชท เพราะแฟนผมจะชอบเอาโทรศัพท์ผมไปเช็ค และไม่ชอบให้คุยกับใคร แม้จะไม่ได้ในเชิงชู้สาวก็ตาม พอผ่านมาระยะหนึ่งผมก็เลิกกับแฟนไป. ช่วงปีใหม่ผมได้กลับต่างจังหวัด เอเขาก็ทักผมมาปกติ คุยนู้นนี่นั้น เห็นผมกลับต่างจังหวัดก็ว่าทำไมไม่ชวน เห็นผมถ่ายรูปปาร์ตี้กับเพื่อนๆลงสตอรี่เขาก็มาแสดงความคิดเห็นด้วยความเป็นห่วง ซึ่งผมเองก็เฉยๆ แทบจะไม่สนใจเขาเลยด้วยซ้ำ เขาไปเที่ยวช่วงปีใหม่ก็ถ่ายรูปมาให้ดู ผมก็ อ่อ เอ่อ ครับ แค่นั่น. เขาทักมาบ่อยมากจนบางครั้งผมก็ลำคาญ พอหลังจากปีใหม่ผมก็กลับมาทำงานปกติ อยู่ๆวันนึ่งเอเขาก็โทรเฟสมาหา ผมก็งง ว่าทำไมโทมา เขาก็บอกอยากคุย อยากได้ยินเสียง ผมก็เอ่อๆ โทรก็โทร ช่วงแรกๆก็คุยไม่นาน พอวันหลังๆ คุยนานขึ้น และมีวีดีโอคลอมาด้วย ผมก็คุยๆไปอย่างน้อยก็ไม่ได้เหงา. จนวันหนึ่งเขาบอกจะให้ผมพาเที่ยวแถวบ้านที่ผมอยู่ ไปดูนก. ผมก็ตกลงจะพาเขาไปเพราะเขาอ้อนผมมาหลายครั้งแล้ว พอถึงวันเขาก็นั่งรถไฟฟ้ามา ผมก็รอรับและพาเขาไป แล้วเขาก็ขอถ่ายรูปคู่ หลังจากนั้นเราก็ไปทานข้าวกัน อยู่ๆเขาก็โพสเฟสบุ๊คแล้วแท๊กเฟสบุ๊คหาเราพร้อมกับรูปคู่ เราก็งงๆ ว่าไม่ถามกันหน่อยหรอ แล้วคนที่เรามีคุยๆอยู่เค้าจะว่าไง วันนั้นข้อความเฟสบุ๊ครัวมากมากคนคนนี้คือใคร เราก็บอกว่าเพื่อน หลังจากวันนั้นเขาก้ยิ่งคุยกับผมมากขึ้น วีดีโอคลอหากันดึกทุกวัน วันนึ่งเขามาหาเพื่อนที่ห้างเเถวบ้านผม เขาก็บอกว่าสะดวกมาหาเขารึป่าว ผมก็บอกติดธุระ เสร้จก็คงดึกถ้ารอก็จะไป สรุปเขาก็รอ ตอนนั้นห้างก็จะปิดแล้ว ผมจึงพาเขาไปเดินตลาดนัดตอนกลางคืน แล้วเขาก็ดูแลเทคแคร์เราดีมาก เสื้อผมเปิดขึ้นด้านหลัง เขาก้ดึงลงมาปิด แล้วก็ถ่ายรูปคู่ผม และก็เเท๊กหาผมอีกเช่นเดิม ในใจตอนนั้น รู้สึกว่าเขาดูเป็นคนที่น่าเชื่อถือ บวกกับสิ่งต่างๆที่ทำให้ผม มันจึงทำให้ผมใจอ่อน และมีครั้งนึ่งที่เขาบอกว่าชอบผม. หลังจากนั้นผมก็เริ่มเปิดใจให้เขามากขึ้น เราไปเที่ยวงสนเกษตรเเฟร์ด้วยกันก้เริ่มเดินจับมือกัน ดูเป็นแฟยกันมากขึ้น แต่ตินนั้นแค่ยังไม่ระบุสถานะว่าเป็นแฟนกัน ทุกอย่างดีความสุขเลยทีเดียวทั้งเขาและผม ซึ่งมันก็ดำเนินอย่างนี้ไปเรื่อยๆ จนผมมีความรู้สึกดีๆมอบให้เขาไป วันนึ่งเราไปเที่ยวกันจนดึก แล้วก้ค้างที่ห้องของเขา ซึ่งในตอนนั้นไม่ได้คิดว่าไปจะต้องมีอะไรกันเลย เพราะเราก็เพิ่งรู้จักกันแค่ 2-3 เดือนเอง บวกกับหน้าที่การงานเขาเป็นคนสายวิชาการ คิดว่าเขาก็คงคิดแบบเดียวกันกับเรา ผมจึงยอมค้าง .คือนั้นก็ผ่านไปไม่ได้มีอะไรกัน แค่นอนกอดหอมแก้มกันเฉยๆ พอสายๆก็ตื่นไปกินข้าวกันปกติ พอบ่ายๆ ผมก็บอกขอตัวจะกลับ .เอเขาก็มาส่งขึ้นรถ สิ่งที่ผิดปกติเเรกที่ผมสังเกตุคือเขาไม่ทักมาเลยมาถึงไหนแล้ว ถึงบ้านรึยัง จนผมถึงบ้านแล้วต้องเป็นคนบอกเขาเอง พอคืนนั้นเขาก็โทรมาแค่ 1-2 นาที บอกว่าง่วงจะนอนแล้ว วันต่อมาก้แค่ทักมาบอกว่าเหนื่อยจะนอนแล้ว ซึ่งผมก็รู้แล้วว่ามันไม่ได้ปกติเหมือนเดิมแล้ว วันต่อมาผมเลือกที่จะไม่ทักไปหาเขาจนสรุปวันนั้นทั้งวันเราก็ไม่ได้คุยกันเลย วันต่อมาผมเลยทักไปถามว่ายังอยากคุยกับผมยุไหม เค้าก็ตอบว่า ทำไมผมจึงถามแบบนี้ แต่เค้าก็ไม่ตอบในสิ่งที่ผมถาม .ผมเริ่มรู้แล้วว่าเค้าคงไม่เหมือนเดิมแล้ว. แต่ด้วยนิสัยผมเป็นที่ที่ไม่ชอบอะไรค้างคา คือไม่คุยก็บอกไม่คุย ผมจึงโทรไปหาเขาว่าสรุปอย่างไงแน่ เขาบอกก็คุยได้ ก็คุยเป็นเพื่อนกัน ผมเลยบอกว่าแล้วคุยแบบที่ผ่านมาไม่ได้หรอ เขาบอกว่าเค้าไม่อยากมีแฟน ไม่อยากให้ความหวังใคร ผมก้บอกเขาไปเเค่ว่าก็แค่อยากรู้แค่นี้ ไม่ได้จะรบกวนอะไรอีกหรอก แล้วผมก็วางสาย แล้วก็มานั่งงงๆอยู่คนเดียวว่าอะไรของคุณ ไม่พร้อมแล้วมาทำแบบนี้ทำไม สุดท้ายผมก้ลบแท๊ก ลบรูป ลบแชท ลบเฟส เขาจนหมด คือผมไม่ได้เสียใจ หรือร้องไห้ฟูมฟายอะไรกับเขาเลย แค่เสียความรู้สึกกับเขาแค่นั้นเอง สุดท้ายทุกวันนี้ผมก็ไม่เคยคาดหวังอะไรกับใครเลย เพราะเจอมาเยอะแล้ว จริงๆคนอื่นไม่ได้ทำให้เราเจ๋บกรอกนะ แต่ความคาดหวังจากตัวเราเองนี่แหละที่ทำให้เราเจ็บ ทุกวันนี้มีแต่ปลงและปล่อยวาง 5555 .#แด่เธอที่จากไปแด่คนใหม่ที่กำลังจะเข้ามา
จากคนที่เค้าพยายามเข้าหา
คืออย่างแรกผมที่บอกก่อนเลยว่า ผมเป็นคนที่ชอบผู้ชายเหมือนกัน หรือที่เรียกว่าเกย์ แต่ผมอาจจะไม่ได้ดูแมนเท่าไร ผมได้รู้จักกับผู้ชายคนหนึ่งผ่านทางเฟสบุ๊คเมื่อช่วงปลายปีที่แล้วผมขอเรียกเขาว่าคุณเอ เอเขาไม่ได้เป็นคนที่น่าสนใจ หรือเรียกง่ายๆว่าไม่ใช่สเปกผมเลย ประกอบกับตอนนั้นผมก็มีแฟนอยู่แล้ว ซึ่งผมก็ไม่ได้คิดอะไร คิดแค่ว่าเป็นเพื่อนในเฟสคนหนึ่งที่มีความชอบด้านงานไทยเหมือนกัน เพราะเพื่อนในเฟสผมส่วนมากก้จะมีแต่เพื่อนประมาณนี้ หลังจากนั้นเขาก็เริ่มทักผมมา คุยกันเรื่อยๆ เเนะนำตัวให้รู้จักตามมารยาท ซึ่งผมคุยแล้วต้องลบแชท เพราะแฟนผมจะชอบเอาโทรศัพท์ผมไปเช็ค และไม่ชอบให้คุยกับใคร แม้จะไม่ได้ในเชิงชู้สาวก็ตาม พอผ่านมาระยะหนึ่งผมก็เลิกกับแฟนไป. ช่วงปีใหม่ผมได้กลับต่างจังหวัด เอเขาก็ทักผมมาปกติ คุยนู้นนี่นั้น เห็นผมกลับต่างจังหวัดก็ว่าทำไมไม่ชวน เห็นผมถ่ายรูปปาร์ตี้กับเพื่อนๆลงสตอรี่เขาก็มาแสดงความคิดเห็นด้วยความเป็นห่วง ซึ่งผมเองก็เฉยๆ แทบจะไม่สนใจเขาเลยด้วยซ้ำ เขาไปเที่ยวช่วงปีใหม่ก็ถ่ายรูปมาให้ดู ผมก็ อ่อ เอ่อ ครับ แค่นั่น. เขาทักมาบ่อยมากจนบางครั้งผมก็ลำคาญ พอหลังจากปีใหม่ผมก็กลับมาทำงานปกติ อยู่ๆวันนึ่งเอเขาก็โทรเฟสมาหา ผมก็งง ว่าทำไมโทมา เขาก็บอกอยากคุย อยากได้ยินเสียง ผมก็เอ่อๆ โทรก็โทร ช่วงแรกๆก็คุยไม่นาน พอวันหลังๆ คุยนานขึ้น และมีวีดีโอคลอมาด้วย ผมก็คุยๆไปอย่างน้อยก็ไม่ได้เหงา. จนวันหนึ่งเขาบอกจะให้ผมพาเที่ยวแถวบ้านที่ผมอยู่ ไปดูนก. ผมก็ตกลงจะพาเขาไปเพราะเขาอ้อนผมมาหลายครั้งแล้ว พอถึงวันเขาก็นั่งรถไฟฟ้ามา ผมก็รอรับและพาเขาไป แล้วเขาก็ขอถ่ายรูปคู่ หลังจากนั้นเราก็ไปทานข้าวกัน อยู่ๆเขาก็โพสเฟสบุ๊คแล้วแท๊กเฟสบุ๊คหาเราพร้อมกับรูปคู่ เราก็งงๆ ว่าไม่ถามกันหน่อยหรอ แล้วคนที่เรามีคุยๆอยู่เค้าจะว่าไง วันนั้นข้อความเฟสบุ๊ครัวมากมากคนคนนี้คือใคร เราก็บอกว่าเพื่อน หลังจากวันนั้นเขาก้ยิ่งคุยกับผมมากขึ้น วีดีโอคลอหากันดึกทุกวัน วันนึ่งเขามาหาเพื่อนที่ห้างเเถวบ้านผม เขาก็บอกว่าสะดวกมาหาเขารึป่าว ผมก็บอกติดธุระ เสร้จก็คงดึกถ้ารอก็จะไป สรุปเขาก็รอ ตอนนั้นห้างก็จะปิดแล้ว ผมจึงพาเขาไปเดินตลาดนัดตอนกลางคืน แล้วเขาก็ดูแลเทคแคร์เราดีมาก เสื้อผมเปิดขึ้นด้านหลัง เขาก้ดึงลงมาปิด แล้วก็ถ่ายรูปคู่ผม และก็เเท๊กหาผมอีกเช่นเดิม ในใจตอนนั้น รู้สึกว่าเขาดูเป็นคนที่น่าเชื่อถือ บวกกับสิ่งต่างๆที่ทำให้ผม มันจึงทำให้ผมใจอ่อน และมีครั้งนึ่งที่เขาบอกว่าชอบผม. หลังจากนั้นผมก็เริ่มเปิดใจให้เขามากขึ้น เราไปเที่ยวงสนเกษตรเเฟร์ด้วยกันก้เริ่มเดินจับมือกัน ดูเป็นแฟยกันมากขึ้น แต่ตินนั้นแค่ยังไม่ระบุสถานะว่าเป็นแฟนกัน ทุกอย่างดีความสุขเลยทีเดียวทั้งเขาและผม ซึ่งมันก็ดำเนินอย่างนี้ไปเรื่อยๆ จนผมมีความรู้สึกดีๆมอบให้เขาไป วันนึ่งเราไปเที่ยวกันจนดึก แล้วก้ค้างที่ห้องของเขา ซึ่งในตอนนั้นไม่ได้คิดว่าไปจะต้องมีอะไรกันเลย เพราะเราก็เพิ่งรู้จักกันแค่ 2-3 เดือนเอง บวกกับหน้าที่การงานเขาเป็นคนสายวิชาการ คิดว่าเขาก็คงคิดแบบเดียวกันกับเรา ผมจึงยอมค้าง .คือนั้นก็ผ่านไปไม่ได้มีอะไรกัน แค่นอนกอดหอมแก้มกันเฉยๆ พอสายๆก็ตื่นไปกินข้าวกันปกติ พอบ่ายๆ ผมก็บอกขอตัวจะกลับ .เอเขาก็มาส่งขึ้นรถ สิ่งที่ผิดปกติเเรกที่ผมสังเกตุคือเขาไม่ทักมาเลยมาถึงไหนแล้ว ถึงบ้านรึยัง จนผมถึงบ้านแล้วต้องเป็นคนบอกเขาเอง พอคืนนั้นเขาก็โทรมาแค่ 1-2 นาที บอกว่าง่วงจะนอนแล้ว วันต่อมาก้แค่ทักมาบอกว่าเหนื่อยจะนอนแล้ว ซึ่งผมก็รู้แล้วว่ามันไม่ได้ปกติเหมือนเดิมแล้ว วันต่อมาผมเลือกที่จะไม่ทักไปหาเขาจนสรุปวันนั้นทั้งวันเราก็ไม่ได้คุยกันเลย วันต่อมาผมเลยทักไปถามว่ายังอยากคุยกับผมยุไหม เค้าก็ตอบว่า ทำไมผมจึงถามแบบนี้ แต่เค้าก็ไม่ตอบในสิ่งที่ผมถาม .ผมเริ่มรู้แล้วว่าเค้าคงไม่เหมือนเดิมแล้ว. แต่ด้วยนิสัยผมเป็นที่ที่ไม่ชอบอะไรค้างคา คือไม่คุยก็บอกไม่คุย ผมจึงโทรไปหาเขาว่าสรุปอย่างไงแน่ เขาบอกก็คุยได้ ก็คุยเป็นเพื่อนกัน ผมเลยบอกว่าแล้วคุยแบบที่ผ่านมาไม่ได้หรอ เขาบอกว่าเค้าไม่อยากมีแฟน ไม่อยากให้ความหวังใคร ผมก้บอกเขาไปเเค่ว่าก็แค่อยากรู้แค่นี้ ไม่ได้จะรบกวนอะไรอีกหรอก แล้วผมก็วางสาย แล้วก็มานั่งงงๆอยู่คนเดียวว่าอะไรของคุณ ไม่พร้อมแล้วมาทำแบบนี้ทำไม สุดท้ายผมก้ลบแท๊ก ลบรูป ลบแชท ลบเฟส เขาจนหมด คือผมไม่ได้เสียใจ หรือร้องไห้ฟูมฟายอะไรกับเขาเลย แค่เสียความรู้สึกกับเขาแค่นั้นเอง สุดท้ายทุกวันนี้ผมก็ไม่เคยคาดหวังอะไรกับใครเลย เพราะเจอมาเยอะแล้ว จริงๆคนอื่นไม่ได้ทำให้เราเจ๋บกรอกนะ แต่ความคาดหวังจากตัวเราเองนี่แหละที่ทำให้เราเจ็บ ทุกวันนี้มีแต่ปลงและปล่อยวาง 5555 .#แด่เธอที่จากไปแด่คนใหม่ที่กำลังจะเข้ามา