ผมอยากฆ่าตัวตายครับ ก็เลยอยากมาลองเขียนเรื่อง
ชีวิตตัวเองที่คอยกัดฟันทนมา ที่มีทั้งสนุกและเศร้า (หรือป่าว55)
หรือขอคำแนะนำทีนะครับ อาจจะน่าเบื่อหน่อย
เริ่มเรื่องของเด็กประถม...
มีเด็กคนหนึ่งเกิดที่ กรุงเทพ โตมากับพี่สาว3คนและแม่
เป็นเด็กที่ร่าเริงและเอาแต่ใจ มุ่งมั่น พูดเก่งถึงจะไม่ชัดแต่ก็พูดนะ555 เท่าที่จำความได้คือแม่ชอบดื่มกับเพื่อนๆแถวบ้านบ่อยๆแต่ผมไม่ได้สนใจนะครับเพราะคือความสุขของเค้าผมชอบที่แม่มีความสุข และก็ได้เจอเพื่อนคนแรกตอน 3ขวบ สนุกมากเลยครับเพื่อนๆพี่ๆน้องๆแถวบ้านเต็มเป็นช่วงที่แทบสนุกที่สุด แต่หลังจากนั้น
ผมต้องย้ายบ้าน... ก็ย้ายไปอยู่คอนโดอยู่ใกล้ที่เดิมแหละครับแต่มันไม่เหมือนเดิม
เพื่อนๆที่เคยเล่นด้วยกันก็เริ่มแยกก้นไป ผมเริ่มไม่มีเพื่อน ตอนนี้ผมก็ต้อง
เข้าเรียน ป.1 แล้วผมเป็นกลายคนเก็บตัวเงียบๆจากเหมือนก่อนที่ ร่าเริง แต่ก็มีเพื่อนในห้องที่เข้ามาทำความรู้จัก แต่ก็ไม่สนุกเลยเหมือนแกล้งเป็นสนุกตลอดจนขึ้น ป.3 ผมเริ่มกดดันจากการเรียนและครูที่จะคอยจองผมตลอดเวลา
ผมไม่กล้าที่จะไป รร แล้วก็เริ่มขึ้นผมกลัว รร จนผมต้องทำสิ่งที่เรียกว่า "โดดเรียน" ที่มันทำให้เปลี่ยนชีวิต...
ผมแอบทำเป็นเดินไปเรียนตามปกติที่เดินเองตั้งแต่ ป.1 เป็นประจำ แต่รอบนี้ผมไม่ได้เดินไปเรียนแต่เดินไปที่ระเบียงเพื่อรอเวลาเลิกเรียน มองฟ้ามองโน้นมองนั้นไปเรือย คอยหลบผู้ใหญ่ที่เดินมาที่ระเบียงเพราะว่าผมใส่ชุดนักเรียนอยู่
นั่งๆนอนๆที่ระเบียงเดินขึ้นลงจน สี่โมงครึ่งพอเห็นนักเรียนกลับบ้านก็เดินเข้าบ้านทันทีทำเหมือนกลับจาก รร ตามปกติ
แล้วมันก็เป็นประจำครับพอวันที่ผมเจอครูที่ผมดุผมตลอดเวลา ผมต้องโดดเรียนทุกอาทิตย์ที่มีเรียนก้บครูท่านนี้
หลังจากนั้นผมทนไม่ไหวเพราะเบื่อกับการรอแล้ว ผมเริ่มขโมยตังแม่ เพื่อไปเล่นเกมและแอบเอาเสื้อใส่กระเป๋ามาด้วย (เกม เป็นสิ่งที่เป็นเพื่อนผมตั้งแต่ตอนที่ผมเริ่มไม่มีเพื่อนเพราะเกมคืออย่างเดียวที่ทำให้ผมหายเครียดจากเรื่องต่างๆ) จนวันหนึ่งผมโดนจับได้ว่าโดดผมโดนแม่ตี.. กระทืบดีกว่า555 (แต่ผมรู้ตัวนะครับว่าผิดก็ต้องโดนลงโทษ
แต่ยอมโดนกระทืบตาปูดตาเขียวแขนขาลาย ยังดีกว่าไปเรียน)
และวันนั้นทำให้ผมเปลี่ยนไปเพราะหลังที่โดนแม่กระทืบจนตาปูดลืมตาไม่ได้ไปข้างนึงตูดลายจนนั่งเก้าอี้ไม่ได้ขามีลายตีไปหมด ผมโดนแม่บอกให้ไปเรียนทั้งที่อาการเป็นอย่างนั้น
พอเข้า ร.ร. แบบวันนั้นเทียงพอดีพอเข้าไปแค่นั้นแหละทั้งครูทั้งนักเรียนคนอื่นแบบวิ่งมาลุมล้อม (นึกว่าดารา55) คือผมทั้งอายทั้งกลัวและครูก็พาผมเข้าไปที่ห้องพักครูและเรียกตำรวจมาคุยให้จับแม่ แต่ผมดิ้นขาดใจว่าอย่ามายุ่ง มันเป็นความผิดของผม แม่ไม่เกี่ยวเลย และหลังจากวันนั้นแหละห่ะ
ที่ทั้งครูทั้งเพื่อนๆที่ ร.ร. เริ่มมองมาที่ผมคนเดียวผมกลายเป็นตัวตลกที่ใครๆก็ล้อและสงสาร ผมยิ่งกลัวการไปโรงเรียนมากกว่าเดิมมาก เพราะทุกคนเอาแต่มอง
และผมก็ขึ้น ป.4 ผมโดดเรียนทั้งเทอม เพราะหนีออกจากบ้าน ไปสี่ถึงห้าเดือน ตัดจบก่อน... (การเรียนของผมดีทุกอย่างนะครับไม่เกี่ยวว่าเรียนไม่เก่งเลยโดดนะครับ^^)
ปล. ปัจจุบันนี้อายุ20 แต่ไม่มีอนาคตและมีแต่ภาระให้คนอื่น นี่มันก็แค่จุดเริ่มที่ทำให้ผมเริ่มอยากฆ่าตัวตายนะครับ
ทำยังไงดีในหัวมีแต่อยากตาย ให้มันจบๆ (เล่าเรื่อง)
ชีวิตตัวเองที่คอยกัดฟันทนมา ที่มีทั้งสนุกและเศร้า (หรือป่าว55)
หรือขอคำแนะนำทีนะครับ อาจจะน่าเบื่อหน่อย
เริ่มเรื่องของเด็กประถม...
มีเด็กคนหนึ่งเกิดที่ กรุงเทพ โตมากับพี่สาว3คนและแม่
เป็นเด็กที่ร่าเริงและเอาแต่ใจ มุ่งมั่น พูดเก่งถึงจะไม่ชัดแต่ก็พูดนะ555 เท่าที่จำความได้คือแม่ชอบดื่มกับเพื่อนๆแถวบ้านบ่อยๆแต่ผมไม่ได้สนใจนะครับเพราะคือความสุขของเค้าผมชอบที่แม่มีความสุข และก็ได้เจอเพื่อนคนแรกตอน 3ขวบ สนุกมากเลยครับเพื่อนๆพี่ๆน้องๆแถวบ้านเต็มเป็นช่วงที่แทบสนุกที่สุด แต่หลังจากนั้น
ผมต้องย้ายบ้าน... ก็ย้ายไปอยู่คอนโดอยู่ใกล้ที่เดิมแหละครับแต่มันไม่เหมือนเดิม
เพื่อนๆที่เคยเล่นด้วยกันก็เริ่มแยกก้นไป ผมเริ่มไม่มีเพื่อน ตอนนี้ผมก็ต้อง
เข้าเรียน ป.1 แล้วผมเป็นกลายคนเก็บตัวเงียบๆจากเหมือนก่อนที่ ร่าเริง แต่ก็มีเพื่อนในห้องที่เข้ามาทำความรู้จัก แต่ก็ไม่สนุกเลยเหมือนแกล้งเป็นสนุกตลอดจนขึ้น ป.3 ผมเริ่มกดดันจากการเรียนและครูที่จะคอยจองผมตลอดเวลา
ผมไม่กล้าที่จะไป รร แล้วก็เริ่มขึ้นผมกลัว รร จนผมต้องทำสิ่งที่เรียกว่า "โดดเรียน" ที่มันทำให้เปลี่ยนชีวิต...
ผมแอบทำเป็นเดินไปเรียนตามปกติที่เดินเองตั้งแต่ ป.1 เป็นประจำ แต่รอบนี้ผมไม่ได้เดินไปเรียนแต่เดินไปที่ระเบียงเพื่อรอเวลาเลิกเรียน มองฟ้ามองโน้นมองนั้นไปเรือย คอยหลบผู้ใหญ่ที่เดินมาที่ระเบียงเพราะว่าผมใส่ชุดนักเรียนอยู่
นั่งๆนอนๆที่ระเบียงเดินขึ้นลงจน สี่โมงครึ่งพอเห็นนักเรียนกลับบ้านก็เดินเข้าบ้านทันทีทำเหมือนกลับจาก รร ตามปกติ
แล้วมันก็เป็นประจำครับพอวันที่ผมเจอครูที่ผมดุผมตลอดเวลา ผมต้องโดดเรียนทุกอาทิตย์ที่มีเรียนก้บครูท่านนี้
หลังจากนั้นผมทนไม่ไหวเพราะเบื่อกับการรอแล้ว ผมเริ่มขโมยตังแม่ เพื่อไปเล่นเกมและแอบเอาเสื้อใส่กระเป๋ามาด้วย (เกม เป็นสิ่งที่เป็นเพื่อนผมตั้งแต่ตอนที่ผมเริ่มไม่มีเพื่อนเพราะเกมคืออย่างเดียวที่ทำให้ผมหายเครียดจากเรื่องต่างๆ) จนวันหนึ่งผมโดนจับได้ว่าโดดผมโดนแม่ตี.. กระทืบดีกว่า555 (แต่ผมรู้ตัวนะครับว่าผิดก็ต้องโดนลงโทษ
แต่ยอมโดนกระทืบตาปูดตาเขียวแขนขาลาย ยังดีกว่าไปเรียน)
และวันนั้นทำให้ผมเปลี่ยนไปเพราะหลังที่โดนแม่กระทืบจนตาปูดลืมตาไม่ได้ไปข้างนึงตูดลายจนนั่งเก้าอี้ไม่ได้ขามีลายตีไปหมด ผมโดนแม่บอกให้ไปเรียนทั้งที่อาการเป็นอย่างนั้น
พอเข้า ร.ร. แบบวันนั้นเทียงพอดีพอเข้าไปแค่นั้นแหละทั้งครูทั้งนักเรียนคนอื่นแบบวิ่งมาลุมล้อม (นึกว่าดารา55) คือผมทั้งอายทั้งกลัวและครูก็พาผมเข้าไปที่ห้องพักครูและเรียกตำรวจมาคุยให้จับแม่ แต่ผมดิ้นขาดใจว่าอย่ามายุ่ง มันเป็นความผิดของผม แม่ไม่เกี่ยวเลย และหลังจากวันนั้นแหละห่ะ
ที่ทั้งครูทั้งเพื่อนๆที่ ร.ร. เริ่มมองมาที่ผมคนเดียวผมกลายเป็นตัวตลกที่ใครๆก็ล้อและสงสาร ผมยิ่งกลัวการไปโรงเรียนมากกว่าเดิมมาก เพราะทุกคนเอาแต่มอง
และผมก็ขึ้น ป.4 ผมโดดเรียนทั้งเทอม เพราะหนีออกจากบ้าน ไปสี่ถึงห้าเดือน ตัดจบก่อน... (การเรียนของผมดีทุกอย่างนะครับไม่เกี่ยวว่าเรียนไม่เก่งเลยโดดนะครับ^^)
ปล. ปัจจุบันนี้อายุ20 แต่ไม่มีอนาคตและมีแต่ภาระให้คนอื่น นี่มันก็แค่จุดเริ่มที่ทำให้ผมเริ่มอยากฆ่าตัวตายนะครับ