เป็นคนไม่ชอบไปไหนเพราะเป็นคนหนาวง่าย นอกซะไปเที่ยวต่างเมืองหรือต่างประเทศแล้ว ปกติก็ทำงานแล้วก็กลับบ้าน การใช้ชีวิต อยู่อังกฤษมาเกือบ 15 ปี ใช้พลังใจมากในการอยู่ต่างบ้านต่างเมือง ห่างครอบครัว ตอนช่วง 3 ปีแรกก็ยังสนุกอยู่เพราะยังเด็ก 20 ต้นๆ จบก็มาเลย แต่พออยู่นานไปความตื่นเต้นก็เริ่มหมด เพื่อนก็เริ่มแยกย้ายกลับไทยก็เริ่มไม่สนุกแล้ว....
แต่งานก็ยังต้องทำและเงินก็ยังต้องหา เวลาช่วง 7 ปีแรกที่นี่จึงหมดไปกับการทำงานหาเงินและเรียนเพื่อขอวีซ่า งานที่ทำได้ตอนนั้นก็เป็นงาน เสืร์ฟ แม่บ้าน ด้วยภาษาไม่ดี งานที่ได้ก็จะประมาณนี้ และในที่สุดเรียนครบ สอบผ่าน ก็อยู่นี่ได้อย่างถาวรตอนปีที่ 6 ถึงแม้ว่าตอนนี้จะอยู่ที่นี่ได้ถาวรและมีงานทำที่โอเค แต่ก็ยังรู้สึกว่ามันยังไม่ดีพอ ก็เรียนเพิ่มอีก ยื่นเข้าคณะที่อยากเรียนได้ แต่เรียนหนักมาก ทำงานด้วย เรียนเต็มเวลาด้วย รายงานก็เยอะ ภาษาไม่แข็งแรงด้วย IELTS 6 เวลาทำรายงานเครียดมากถึงมากที่สุดถึงคะแนนจะออกมาดีก็เถอะ แต่มันก็ไม่ได้ทำให้ความเครียดเรื่องการเรียนลดลงเลย และในที่สุดก็สอบการสอบปลายภาคก็มาถึง
สอบไปได้แค่ตัวเดียวเท่านั้น (ก็ผ่านนะ) ที่เหลือกลัว เครียด จนไม่สามารถไปสอบได้และขอเลื่อนสอบ ทำให้รู้สึกผิดหวังในตัวเองมากและไม่อยากจะสอบที่เหลืออีกแล้ว แค่คิดก็เครียดแล้ว ไม่อยากอ่านหนังสือ ไม่อยากสนใจ ไม่อยากเรียนแล้ว รู้สึกผิดหวังในตัวเองมาก ความพยายามทะเยอทะยานที่มีช่วงแรกไม่รู้หายไปไหนหมด
ก่อนหน้านี้ก็มีสอบโปรแกรมที่ทำงานส่งไปเทรน เทรนเสร็จก็หนีเลยไม่กล้าสอบกลัวสอบไม่ผ่านเพราะไม่เคยใช้โปรแกรมนั้นเลย แต่เคยเทรนระดับแรกและสอบผ่านไปเมื่อปีที่แล้ว แต่ตอนนั้นหนีสอบไม่ได้เพราะหัวหน้าไปด้วย (ก็ผ่านนะ) ตอนนี้ก็ใช้โปรแกรมนั้นในที่ทำงานได้ดีทีเดียวเป็น first point of contact ของเพื่อนร่วมงานสำหรับโปรแกรมใหม่ๆที่ใช้ที่ทำงาน
ก่อนหน้านี้อีกก็ไปลงเรียนทำโมเดลอย่างนึง แต่ก่อนที่จะไปสอบทำโมเดลนั้นได้ต้อง ผ่านสอบข้อเขียนและให้เทรนเนอร์รับรองก่อนว่าจะสามารถจะทำโมเดลนั้นได้จึงจะได้ไปสอบทำโมเดลจริง เราเรียนๆหยุดๆมปีนี้ปีที่ 3 แล้ว สอบข้อเขียนผ่านแล้ว แต่เทรนเนอร์ก็ยังเห็นว่าไม่พร้อมที่จะไปสอบภาคปฏิบัติ (ประมาณว่าไปสอบก็คงตก) เลยไม่รับรองให้สักที
ตอนนี้รู้สึกเฟลมาก รู้สึกว่าควรจะหยุดเรียนและมีชีวิตให้มันปกติสุขดีกว่ามั้ย ใช้ความพยามมากไปหรือเปล่า อายุก็ 38 แล้ว อยากมีลูกแล้ว แต่ถ้าหยุดความรู้สึกเฟลพวกนี้ก็คงติดตัวเราไปแน่เลย แต่ถ้าไม่ได้เรียนอันนี้แล้ว ก็คิดว่าจะไปลงเรียน ป โท ต่อ เครียดจังเหมือนหยุดเรียนไม่ได้ กลัววันนึงตกงานแล้วจะหางานยากชอบคิดเยอะ มีคนใกล้ชิดบอกว่าเป็นคนโลเล และเสพย์ติดความทุกข์
ช่วยคิดหน่อยค่ะ ควรทำยังไงดี เครียดจัง เหมือนเป็นโรคทางจิตไหม
แต่งานก็ยังต้องทำและเงินก็ยังต้องหา เวลาช่วง 7 ปีแรกที่นี่จึงหมดไปกับการทำงานหาเงินและเรียนเพื่อขอวีซ่า งานที่ทำได้ตอนนั้นก็เป็นงาน เสืร์ฟ แม่บ้าน ด้วยภาษาไม่ดี งานที่ได้ก็จะประมาณนี้ และในที่สุดเรียนครบ สอบผ่าน ก็อยู่นี่ได้อย่างถาวรตอนปีที่ 6 ถึงแม้ว่าตอนนี้จะอยู่ที่นี่ได้ถาวรและมีงานทำที่โอเค แต่ก็ยังรู้สึกว่ามันยังไม่ดีพอ ก็เรียนเพิ่มอีก ยื่นเข้าคณะที่อยากเรียนได้ แต่เรียนหนักมาก ทำงานด้วย เรียนเต็มเวลาด้วย รายงานก็เยอะ ภาษาไม่แข็งแรงด้วย IELTS 6 เวลาทำรายงานเครียดมากถึงมากที่สุดถึงคะแนนจะออกมาดีก็เถอะ แต่มันก็ไม่ได้ทำให้ความเครียดเรื่องการเรียนลดลงเลย และในที่สุดก็สอบการสอบปลายภาคก็มาถึง
สอบไปได้แค่ตัวเดียวเท่านั้น (ก็ผ่านนะ) ที่เหลือกลัว เครียด จนไม่สามารถไปสอบได้และขอเลื่อนสอบ ทำให้รู้สึกผิดหวังในตัวเองมากและไม่อยากจะสอบที่เหลืออีกแล้ว แค่คิดก็เครียดแล้ว ไม่อยากอ่านหนังสือ ไม่อยากสนใจ ไม่อยากเรียนแล้ว รู้สึกผิดหวังในตัวเองมาก ความพยายามทะเยอทะยานที่มีช่วงแรกไม่รู้หายไปไหนหมด
ก่อนหน้านี้ก็มีสอบโปรแกรมที่ทำงานส่งไปเทรน เทรนเสร็จก็หนีเลยไม่กล้าสอบกลัวสอบไม่ผ่านเพราะไม่เคยใช้โปรแกรมนั้นเลย แต่เคยเทรนระดับแรกและสอบผ่านไปเมื่อปีที่แล้ว แต่ตอนนั้นหนีสอบไม่ได้เพราะหัวหน้าไปด้วย (ก็ผ่านนะ) ตอนนี้ก็ใช้โปรแกรมนั้นในที่ทำงานได้ดีทีเดียวเป็น first point of contact ของเพื่อนร่วมงานสำหรับโปรแกรมใหม่ๆที่ใช้ที่ทำงาน
ก่อนหน้านี้อีกก็ไปลงเรียนทำโมเดลอย่างนึง แต่ก่อนที่จะไปสอบทำโมเดลนั้นได้ต้อง ผ่านสอบข้อเขียนและให้เทรนเนอร์รับรองก่อนว่าจะสามารถจะทำโมเดลนั้นได้จึงจะได้ไปสอบทำโมเดลจริง เราเรียนๆหยุดๆมปีนี้ปีที่ 3 แล้ว สอบข้อเขียนผ่านแล้ว แต่เทรนเนอร์ก็ยังเห็นว่าไม่พร้อมที่จะไปสอบภาคปฏิบัติ (ประมาณว่าไปสอบก็คงตก) เลยไม่รับรองให้สักที
ตอนนี้รู้สึกเฟลมาก รู้สึกว่าควรจะหยุดเรียนและมีชีวิตให้มันปกติสุขดีกว่ามั้ย ใช้ความพยามมากไปหรือเปล่า อายุก็ 38 แล้ว อยากมีลูกแล้ว แต่ถ้าหยุดความรู้สึกเฟลพวกนี้ก็คงติดตัวเราไปแน่เลย แต่ถ้าไม่ได้เรียนอันนี้แล้ว ก็คิดว่าจะไปลงเรียน ป โท ต่อ เครียดจังเหมือนหยุดเรียนไม่ได้ กลัววันนึงตกงานแล้วจะหางานยากชอบคิดเยอะ มีคนใกล้ชิดบอกว่าเป็นคนโลเล และเสพย์ติดความทุกข์