ก็ตามหัวข้อค่ะ อยากระบาย
เราเรียนปีสี่เทอมนี้ฝึกงานเสร็จก็จะจบแล้วแต่ยังกลัวอยู่ที่จะออกไปทำงานเพราะรู้ว่าตัวเองไม่เก่งอะไรเลย ไม่ดีสักด้านจริงเป็นคนกลางทำอะไรก็ได้กลางไม่ดีไม่แย่ทำให้ไม่รู้ตัวเองว่าจบจะทำอะไร อีกอย่างที่เรียนมาก็หางานยากอยู่ที่อยากทำก็เข้าอยากต้องโอกาส และมีเส้นก็จะดี เราเป็นคนไม่มีความฝันไม่มีอะไรที่ชอบมากที่สุด ตอนนี่กดดันต้องออกจากหอหาหอใหม่ ไหนจะหาที่ทำงาน ไหนจะเงินจะใช้แต่ละเดือนอีก เพื่อนก็ชวนไปทำง่นนะแต่เราก็รู้ทางนั้นเราไม่เคยแตะเลย ถ้าลองก็เข้าไปได้แต่เราจะทำได้ไหมคงต้องเริ่มใหม่ ทุกคนก็บอกหาที่ตนเองชอบแต่จะมีใครเข้าใจไหมว่าขนาดตัวเองชอบอะไรที่สุดยังไม่รู้เลยเล่าให้เพิ่อนฟังก็บอกค่อยคิด บางทีบางอย่างต้องตัดสินใจต้องวางแผนเผื่อล่สงหน้าต่างๆ อิจฉาเพื่อนนะแต่เขาก็เป็นคนดี เราไม่ใช่จะคิดร้ายกับเขาแต่อิจฉาในความที่ชีวิตออกในลักษณะที่เขาพอใจทุกคนรักชื่นชมช่วยเหลือคนอื่น จนรู้สึกว่าเรามาอยู่กับเขาได้ไง เราเป็นคนไม่ค่อยมีตัวตนมีบทบาทอะไรเลยในเรื่องต่างๆที่ฝึกงานชื่อเราพี่เขายังจำไม่ได้จะทำอะไรก็ดูไม่ค่อยดี แค่เราไม่รู้จะพูดยังไงดีวางตัวไม่ถูก ชวนคุยไม่เก่งไม่รู้ต้องยังไงเคยศึกษานะแต่ก็เหมือนเดิม เข้ากับคนยากก บางทีก็คิดว่าตัวเองเป็นซึมเศร้สแต่คงไม่ขนาดนั้น เราเงียบเวลามีปัญหา เป็นคนเซนซิทีฟมาก กลัวการโดนด่า การดุเราจึงพยายามไม่ให้ตัวเองโดนกลัวน้องไห้น้ำตาไหล ให้คนอื่นเห็น ชอบเก็บมาคิดเล็กคิดน้อย กลัวไปหมดว่าต่อไปอนาคตอาชีพตัวเองจะอยู่ยังไง อีกอย่างเป็นคนติดเพื่อนตามเพื่อนก็รู้ว่าไม่ดีแต่เมื่อเราลองทำในสิ่งที่ติดว่าดีสำหรับเรามันกลับออกมาแย่จนไม่อยากทำ เสียใจกับการกระทำกับการเลือก กลัวที่จะตัดสินใจเอง
ตอนนีเครียดแค่เรื่องจะทำงานหาตัง รวมไปดรื่องความรักจนเริ่มทำใจง่าคงไม่มีคนที่จะมาเข้าใจเราขนสดนั้นถึงใครๆจะบอกว่าเดี๋ยวก็มาทุกวันนี้ก็เห็นคบมานานใช้ว่าจะอยู่ตลอดจนแก่เฒ่ากว่าจะคุยคบ ผ่านเรื่องต่างๆจนเข้าใจกันมันยาก อยู่อย่างโสดดๆอาจจะดี
สำหรับคนที่เข้ามาอ่าน ก็อย่าว่าเยอะเลย
เครียดอยากระบาย
เราเรียนปีสี่เทอมนี้ฝึกงานเสร็จก็จะจบแล้วแต่ยังกลัวอยู่ที่จะออกไปทำงานเพราะรู้ว่าตัวเองไม่เก่งอะไรเลย ไม่ดีสักด้านจริงเป็นคนกลางทำอะไรก็ได้กลางไม่ดีไม่แย่ทำให้ไม่รู้ตัวเองว่าจบจะทำอะไร อีกอย่างที่เรียนมาก็หางานยากอยู่ที่อยากทำก็เข้าอยากต้องโอกาส และมีเส้นก็จะดี เราเป็นคนไม่มีความฝันไม่มีอะไรที่ชอบมากที่สุด ตอนนี่กดดันต้องออกจากหอหาหอใหม่ ไหนจะหาที่ทำงาน ไหนจะเงินจะใช้แต่ละเดือนอีก เพื่อนก็ชวนไปทำง่นนะแต่เราก็รู้ทางนั้นเราไม่เคยแตะเลย ถ้าลองก็เข้าไปได้แต่เราจะทำได้ไหมคงต้องเริ่มใหม่ ทุกคนก็บอกหาที่ตนเองชอบแต่จะมีใครเข้าใจไหมว่าขนาดตัวเองชอบอะไรที่สุดยังไม่รู้เลยเล่าให้เพิ่อนฟังก็บอกค่อยคิด บางทีบางอย่างต้องตัดสินใจต้องวางแผนเผื่อล่สงหน้าต่างๆ อิจฉาเพื่อนนะแต่เขาก็เป็นคนดี เราไม่ใช่จะคิดร้ายกับเขาแต่อิจฉาในความที่ชีวิตออกในลักษณะที่เขาพอใจทุกคนรักชื่นชมช่วยเหลือคนอื่น จนรู้สึกว่าเรามาอยู่กับเขาได้ไง เราเป็นคนไม่ค่อยมีตัวตนมีบทบาทอะไรเลยในเรื่องต่างๆที่ฝึกงานชื่อเราพี่เขายังจำไม่ได้จะทำอะไรก็ดูไม่ค่อยดี แค่เราไม่รู้จะพูดยังไงดีวางตัวไม่ถูก ชวนคุยไม่เก่งไม่รู้ต้องยังไงเคยศึกษานะแต่ก็เหมือนเดิม เข้ากับคนยากก บางทีก็คิดว่าตัวเองเป็นซึมเศร้สแต่คงไม่ขนาดนั้น เราเงียบเวลามีปัญหา เป็นคนเซนซิทีฟมาก กลัวการโดนด่า การดุเราจึงพยายามไม่ให้ตัวเองโดนกลัวน้องไห้น้ำตาไหล ให้คนอื่นเห็น ชอบเก็บมาคิดเล็กคิดน้อย กลัวไปหมดว่าต่อไปอนาคตอาชีพตัวเองจะอยู่ยังไง อีกอย่างเป็นคนติดเพื่อนตามเพื่อนก็รู้ว่าไม่ดีแต่เมื่อเราลองทำในสิ่งที่ติดว่าดีสำหรับเรามันกลับออกมาแย่จนไม่อยากทำ เสียใจกับการกระทำกับการเลือก กลัวที่จะตัดสินใจเอง
ตอนนีเครียดแค่เรื่องจะทำงานหาตัง รวมไปดรื่องความรักจนเริ่มทำใจง่าคงไม่มีคนที่จะมาเข้าใจเราขนสดนั้นถึงใครๆจะบอกว่าเดี๋ยวก็มาทุกวันนี้ก็เห็นคบมานานใช้ว่าจะอยู่ตลอดจนแก่เฒ่ากว่าจะคุยคบ ผ่านเรื่องต่างๆจนเข้าใจกันมันยาก อยู่อย่างโสดดๆอาจจะดี
สำหรับคนที่เข้ามาอ่าน ก็อย่าว่าเยอะเลย