สวัสดีค่ะ
วันนี้เรารู้สึกแย่จนอยากระบายออกมา
เราเป็นคนนึงที่ที่บ้านค่อนข้างกดดันเพราะสังคมรอบข้างชอบอวยลูกหลานกัน เราเป็นหนึ่งในหัวข้อสนทนาของพวกผู้ใหญ่ พวกเขาอาจจะไม่รู้สึกว่ากำลังทำให้เรากดดันหรืออึดอัด แต่เรารู้สึกเหนื่อนใจมากๆ กับการที่ป้าหรือพ่อบอกว่าต้องเรียนให้เก่งจะได้ดีแบบนู้นแบบนี้ แต่เราไม่เคยอยากดีแบบที่ใครๆต้องการ เราอยากเรียนเพื่อให้จบมีงานทำ มีเงินใช้ ไม่ใช่ต้องดีกว่าใครในแบบนั้น แล้วคนในครอบครัวเอาไปอวยกัน เรารู้สึกเราเป็นแค่หมากตัวนึงที่เขาวางให้เดินไปในทิศทางที่เขาต้องการ พอจบมัธยมเข้ามหาลัย เรามีทางเลือกแค่ต้องเป็นมหาลัยที่ใกล้บ้านป้าหรือใกล้กับหอพี่เพื่อประหยัดค่าใช้จ่ายต่างๆ ใจนึงเราทำความเข้าใจค่ะ แต่อีกใจเรารู้สึกแย่ที่ไม่ได้อิสระต่อการเลือกที่เรียนที่อยากเรียน สุดท้ายเราก็จบด้วยการมาบ้านมหาลัยเดียวกับพี่ คณะที่คิดว่าจบมายังเป็นที่ต้องการของสังคมไม่ใช่ที่ใจชอบ ตอนนี้เราเรียนแบบกดดันตัวเองเพราะความที่ไม่ได้ชอบมาแต่ต้น แต่ต้องเรียนให้จบจนได้ เราต้องถีบตัวเองให้เป็นที่ภูมิใจของครอบครัวเพราะเรามีพี่ที่เรียนเก่งค่ะ กดดันจนรู้สึกแย่ เหนื่อยและท้อแท้มาค่ะ จนทุกวันนี้เราต้องไปพบหมอจิตเวชทุกอาทิตย์ กินยาทุกวัน เรารู้สึกว่าตัวเองแย่มากที่มาลงเอยแบบนี้ เราเริ่มจัดการกับอารทณ์ ความรู้สึกตัวเองไม่ค่อยได้ ทุกครั้งที่ท้อหรือรู้สึกเหนื่อย เหงาก็จะอยากร้องไห้ออกมา แต่ก็ร้องไม่ได้เพราะกลัวพี่หรือเพื่อนจะมองว่าบ้าหรอ อยู่ๆก็ร้องไห้ ในใจคิดว่าไม่มีใครเข้าใจเราเลย เราเคยโทรไปปรึกษาป้านะคะ ว่าอยากไปปรึกษาหมอหน่อยว่าตัวเองเป็นอะไรถึงรู้สึกแย่กับตัวเองแบบนี้ รู้สึกว่าตัวเองไร้ค่า ไม่เหมาะกับการอยู่กับใคร ควรอยู่คนเดียว ป้าก็บอกว่าเรานอนดึกเกินไป แล้วก็คิดมากคิดไปเอง ตั้งแต่วันนั้นที่โทรไปปรึกษา เรารู้สึกป้าก็เปลี่ยนไป จากที่โทรหาเราทุกวัน ตอนนี้ก็ไม่โทร ไลน์ถามตลอดว่าถึงหอยัง ตอนนี้ไม่มีไลน์นั้นอีกแล้วค่ะ เรารู้สึกเหมือนอยู่คนเดียว สู้กับความรู้สึกแย่ๆ คนเดียวเลย เราเป็นเด็กต่างจังหวัดไกลบ้านที่อยู่ตั้งแต่เด็ก ไกลพ่อ เราก็ท้อมาก ตอนนี้เรากับคิดมากว่าป้าไม่สนใจอีก เรารู้สึกแย่กับตัวเองอย่างมากจนต้องไปหาหมอ ตอนนี้เราไปหาหมอทุกอาทิตย์ แต่ก็รู้สึกว่าไม่ดีขึ้นเลย เรานอยค์ตัวเองบ่อยมากค่ะช่วงนี้ บอกกับตัวเองไปหาอะไรทำให้ผ่อนคลาย แต่จิตใจก็เหนื่อยกับอะไรไม่รู้เหลือเกินค่ะ ทุกคนเป็นแบบเราไหมคะ? เหนื่อยแต่ไม่รู้ว่าเหนื่อยกับอะไร นอยค์แต่ไม่รู้สาเหตุ สู้อยู่กับอะไรไม่รู้ อยากมีคนเข้าใจแต่ดันคิดไปตลอดว่าไม่มีหรอก รู้สึกแย่กับตัวเองถี่ๆ จนไม่อย่างทำอะไรเลยค่ะ มองไปทางไหนก็ท้อเหนื่อยใจไปหมด
รู้สึกแย่กับตัวเองมาก
วันนี้เรารู้สึกแย่จนอยากระบายออกมา
เราเป็นคนนึงที่ที่บ้านค่อนข้างกดดันเพราะสังคมรอบข้างชอบอวยลูกหลานกัน เราเป็นหนึ่งในหัวข้อสนทนาของพวกผู้ใหญ่ พวกเขาอาจจะไม่รู้สึกว่ากำลังทำให้เรากดดันหรืออึดอัด แต่เรารู้สึกเหนื่อนใจมากๆ กับการที่ป้าหรือพ่อบอกว่าต้องเรียนให้เก่งจะได้ดีแบบนู้นแบบนี้ แต่เราไม่เคยอยากดีแบบที่ใครๆต้องการ เราอยากเรียนเพื่อให้จบมีงานทำ มีเงินใช้ ไม่ใช่ต้องดีกว่าใครในแบบนั้น แล้วคนในครอบครัวเอาไปอวยกัน เรารู้สึกเราเป็นแค่หมากตัวนึงที่เขาวางให้เดินไปในทิศทางที่เขาต้องการ พอจบมัธยมเข้ามหาลัย เรามีทางเลือกแค่ต้องเป็นมหาลัยที่ใกล้บ้านป้าหรือใกล้กับหอพี่เพื่อประหยัดค่าใช้จ่ายต่างๆ ใจนึงเราทำความเข้าใจค่ะ แต่อีกใจเรารู้สึกแย่ที่ไม่ได้อิสระต่อการเลือกที่เรียนที่อยากเรียน สุดท้ายเราก็จบด้วยการมาบ้านมหาลัยเดียวกับพี่ คณะที่คิดว่าจบมายังเป็นที่ต้องการของสังคมไม่ใช่ที่ใจชอบ ตอนนี้เราเรียนแบบกดดันตัวเองเพราะความที่ไม่ได้ชอบมาแต่ต้น แต่ต้องเรียนให้จบจนได้ เราต้องถีบตัวเองให้เป็นที่ภูมิใจของครอบครัวเพราะเรามีพี่ที่เรียนเก่งค่ะ กดดันจนรู้สึกแย่ เหนื่อยและท้อแท้มาค่ะ จนทุกวันนี้เราต้องไปพบหมอจิตเวชทุกอาทิตย์ กินยาทุกวัน เรารู้สึกว่าตัวเองแย่มากที่มาลงเอยแบบนี้ เราเริ่มจัดการกับอารทณ์ ความรู้สึกตัวเองไม่ค่อยได้ ทุกครั้งที่ท้อหรือรู้สึกเหนื่อย เหงาก็จะอยากร้องไห้ออกมา แต่ก็ร้องไม่ได้เพราะกลัวพี่หรือเพื่อนจะมองว่าบ้าหรอ อยู่ๆก็ร้องไห้ ในใจคิดว่าไม่มีใครเข้าใจเราเลย เราเคยโทรไปปรึกษาป้านะคะ ว่าอยากไปปรึกษาหมอหน่อยว่าตัวเองเป็นอะไรถึงรู้สึกแย่กับตัวเองแบบนี้ รู้สึกว่าตัวเองไร้ค่า ไม่เหมาะกับการอยู่กับใคร ควรอยู่คนเดียว ป้าก็บอกว่าเรานอนดึกเกินไป แล้วก็คิดมากคิดไปเอง ตั้งแต่วันนั้นที่โทรไปปรึกษา เรารู้สึกป้าก็เปลี่ยนไป จากที่โทรหาเราทุกวัน ตอนนี้ก็ไม่โทร ไลน์ถามตลอดว่าถึงหอยัง ตอนนี้ไม่มีไลน์นั้นอีกแล้วค่ะ เรารู้สึกเหมือนอยู่คนเดียว สู้กับความรู้สึกแย่ๆ คนเดียวเลย เราเป็นเด็กต่างจังหวัดไกลบ้านที่อยู่ตั้งแต่เด็ก ไกลพ่อ เราก็ท้อมาก ตอนนี้เรากับคิดมากว่าป้าไม่สนใจอีก เรารู้สึกแย่กับตัวเองอย่างมากจนต้องไปหาหมอ ตอนนี้เราไปหาหมอทุกอาทิตย์ แต่ก็รู้สึกว่าไม่ดีขึ้นเลย เรานอยค์ตัวเองบ่อยมากค่ะช่วงนี้ บอกกับตัวเองไปหาอะไรทำให้ผ่อนคลาย แต่จิตใจก็เหนื่อยกับอะไรไม่รู้เหลือเกินค่ะ ทุกคนเป็นแบบเราไหมคะ? เหนื่อยแต่ไม่รู้ว่าเหนื่อยกับอะไร นอยค์แต่ไม่รู้สาเหตุ สู้อยู่กับอะไรไม่รู้ อยากมีคนเข้าใจแต่ดันคิดไปตลอดว่าไม่มีหรอก รู้สึกแย่กับตัวเองถี่ๆ จนไม่อย่างทำอะไรเลยค่ะ มองไปทางไหนก็ท้อเหนื่อยใจไปหมด