วันนี้เรามีเรื่องราวที่เกิดขึ้นจากตัวเราจะมาเล่าให้ฟังทั้งเพื่อที่จะได้ระบายออกมาและได้รับฟังจากความคิดเห็นของคนอื่นอื่นว่าเราควรจะทำยังไงดี
ทุกๆอย่างมันเริ่มต้นเรื่องราวจาก เราเข้ามหาวิทยาลัยปี1 ขอกล่าวก่อนเลยว่าด้วยตัวเราเองที่เรียนโรงเรียนหญิงล้วนมาตลอด อาจจะมีเจอเพื่อนผู้ชายบ้างจากการเรียนพิเศษแต่ไม่ได้สนิทมากพอ หรือเจอเยอะๆพอที่จะได้สัมผัสการรักใครสักคน นั่นเป็นสาเหตุนึงที่ทำให้เรามั่นใจในรักแรกพบที่เกิดขึ้นในครั้งนี้
เรื่องราวเริ่มจากในวันที่เราเข้ามาเรียนในมหาวิทยาลัยเป็นวันแรก ในคาบวิชาแรกที่เข้าไปเรียนต่างคนก็ต่างยังไม่รู้จักใครเราได้เข้าไปนั่งอยู่ในห้องเพื่อนๆหน้าแปลกใหม่หลายหลายคนต่างทยอยกันพาเข้ามาในห้อง แล้วก็มีผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาเราหันไปเจอพอดีกลับรู้สึกว่าหัวใจเต้นแรงมากรู้สึกว่าทำไมอยู่ดีดีถึงรู้สึกแปลกๆกับคนนี้ตั้งแต่วันแรกที่เห็น แต่สิ่งที่ทำให้เรารู้จักกันไม่ใช่เพราะว่าเราทักทายกันในห้องแต่บังเอิญว่าเราไปเรียนวิชาเลือกแล้วไปเจอเขา ขอใช้ชื่อแทนว่า " นัท " นัทเป็นผู้ชายคนแรกที่เรารู้สึกลงรักตั้งแต่วันแรกที่เห็นหน้าเราไปเจอเค้าอีกทีที่ห้องเรียนวิชาเลือก ในวันนั้นอาจารย์ให้จับกลุ่มเรียนซึ่งให้เรียงจากสาขาที่เรียน และวิชาเลือกทำให้นิสิตทุกคนจึงมาจากหลายคณะแต่พอเรียงจากสาขาเราจึงได้อยู่กลุ่มเดียวกับนัท ณ ตอนนั้นเราดีใจมากแบบทำอะไรไม่ถูก แล้วก็ยังคงไม่เข้าใจว่าทำไมตัวเองถึงรู้สึกแบบนั้นทั้งทั้งที่ก็ไม่เคยรู้สึกกับผู้ชายคนไหนมาก่อน พอเราได้อยู่กลุ่มด้วยกันเราก็ได้พูดคุยกันว่าเราอยู่ห้องเดียวกันทำให้เราได้คุยกันมากขึ้นเราได้แลกเปลี่ยนเฟสแรกเปลี่ยน LINE และเบอร์โทรศัพท์กันตอนนั้นเป็นตอนที่เรารู้สึกมีความสุขมากอย่างบอกไม่ถูกแล้วเราก็สนิทกันมากขึ้นเรื่อยเรื่อยในวันที่ต้องอ่านหนังสือก่อนสอบเราก็ไปอ่านหนังสือด้วยกัน ไปอ่านด้วยกันทุกวันที่ห้องใต้คณะทั้งตอนกลางวันบ้างแล้วตอนกลางคืนในทุกๆวันเราจะมีเพื่อนสนิทไปหนึ่งคนแล้วเค้าก็จะมีเพื่อนสนิทไปหนึ่งคนเหมือนกันเราสนิทกันจนกระทั่ง LINE หากันอยู่ตลอดเวลาเรารู้สึกชอบมากเราเขินทุกๆครั้งที่เจอ รถเขา และทุกครั้งที่ได้พูดคุยกันเราจะกลับมาจดทุกคำพูดที่ได้คุยว่าคุยอะไรกันไปบ้างมันมีความสุขอย่างบอกไม่ถูกโดยที่เราก็ไม่รู้ว่าเขาคิดแบบนั้นเหมือนกันกับเราไหมเราเจอกันในทุกๆวันตอนอ่านหนังสือเราจะ LINE ถามเค้าตลอดว่าเค้าจะเอาอะไรไหมจะกินอะไรหรือเปล่า และรู้ตัวเองเลยว่าตกหลุมรักหนักเอาซะแล้ว เพราะเรากินข้าวไม่ลงเลย มันตื่นเต้นตลอดเวลา เราเขินทุกครั้งที่รู้ว่าจะต้องได้เจอไม่มีครั้งไหนเลยที่มันรู้สึกลดน้อยลงมีแต่ความรู้สึกที่มันเพิ่มมากขึ้นเรื่อยเรื่อยจากที่เราได้เจอกันอ่านหนังสือกันทุกวันเราก็ได้คุยกันมากขึ้นถามกันตลอด เขาเริ่มคอยรายงาน เราเริ่มคอยถามกันถึงว่าจะมาเรียนตอนไหนอาบน้ำหรือยังทำอะไรอยู่กินข้าวหรือยังจะนอนหรือยังขับรถดีดี จนเราเคยไปปล่อยโคมลอยด้วยกัน เป็นหนึ่งในความทรงจำที่ดีมากๆ มันมากพอจนทำให้เรารู้สึกดีขึ้นเรื่อยเรื่อยจนเราเริ่มไม่แน่ใจว่าเค้าเป็นแบบนี้กับทุกคนหรือเปล่าเราคิดไปเองหรือเปล่าหลายหลายอย่างมันทำให้เรากลายเป็นเหมือนคนบ้าเราคอยถ่ายรูปรถเค้า ทุกครั้งที่เจอคอยนั่งจดทุกคำที่คุยอยากจะให้ทุกๆคนรู้ว่าเขาพิเศษกับเราหวงเขาจากทุกๆคนแต่ไม่เคยแสดงออกเพราะทุกครั้งที่เวลาไปเรียนวิชาเลือกด้วยความที่เขามีหน้าตาที่ค่อนข้างจะโอเคทำให้หลายหลายคนชอบเขาแล้วมอง เรารู้สึกหวงมากทั้งทั้งที่ไม่ได้เป็นอะไรกันแต่ก็ได้คอยแต่เก็บไว้ในใจเราชอบจนเราเคยตามเขาเวลาออกจากเรียนว่าเค้าจะไปไหนหรือว่าบ้านเค้าอยู่ที่ไหนไปแอบดูหน้าบ้านอยู่บ่อยบ่อยแม้ว่าจะเห็นแค่บ้านออกจะเป็นแนวโรคจิตแต่ไม่ใช่จริงๆคือเราชอบมากมากจนแบบที่ไม่เคยเป็นกับใครมาก่อนเลยทำให้แน่ใจว่ามันมีจริงรักแรกพบ บางวันเราไปติวหนังสือกับเพื่อนที่คณะเค้าก็เดินขึ้นมาเอาเอกสารจากเราบอกตรงตรงว่าตอนนั้นรู้สึกดีใจมากเพราะเหมือนทำให้ใครใครหลายคนรู้ว่าเราสนิทกันทุกคนก็เริ่มสงสัยว่าเราเป็นอะไรกันหรือเปล่ามันเลยยิ่งทำให้เรารู้สึกมากขึ้นไปอีกในช่วงเวลาสอบเป็นเวลาที่เรากลับมีความสุขมากเค้าโทรมาติวให้เรา โทรมาปลุกมาตามไปเรียนหรือคอยถามวิชาอยู่เรื่อยเรื่อยว่ามีงานหรือเรียนตอนไหนเราถ้าจะคุย LINE กันในทุกๆเวลาแม้ว่าบางทีอาจจะเป็นเรื่องงาน จากเรื่องงานก็ค่อยค่อยมาเป็นเรื่องส่วนตัวหรือเรื่องราวต่างๆที่คอยเล่าสู่กันฟังมีอีกหลายเหตุการณ์ที่เรารู้สึกประทับใจเราเคยไปปล่อยโคมด้วยกันซึ่งมันเป็นอะไรที่รู้สึกพิเศษสำหรับเราตอนนั้นมันเลย ทำให้เรารู้สึกมากขึ้นจนคิดว่าไม่รู้ว่าจะลบความรู้สึกนี้ออกไปได้ยังไงถ้าเกิดเค้าไม่ได้คิดเหมือนเราเราทำทุกอย่างจากที่ไม่ตั้งใจเรียนก็ตั้งใจเรียนตั้งใจจดไปหลายอย่างเพื่อจะได้ไปคุยกับเขาเวลาไปเรียนวิชาที่อาจารย์ให้ทำงานช่วงนั้นเป็นช่วงที่เขาไม่ค่อยตั้งใจเราก็คอยทำงานส่งให้อย่างไม่เคยขาดส่งให้ทุกๆงานเรากลับไม่รู้สึกเหนื่อยแต่กลับรู้สึกดีใจมากกว่าต่อให้จะไม่ได้อะไรเลยกลับมาก็ตาม มันรู้สึกมากจนกระทั่งวันหนึ่งเราได้ออกไปเที่ยวรู้สึกว่ามันจะต้องบอกความรู้สึกนี้ไป แล้วรู้อยู่แล้วในใจว่าต่อให้เขาไม่คิดอะไรเราก็อยากบอกอยู่แล้ววันนั้นเราก็ได้พิมพ์เขาว่า "นัทเราชอบแกว่ะชอบมากไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรทำไมถึงชอบแกมากขนาดนี้เรารู้แต่ว่าเราชอบแกตั้งแต่วันแรกที่เราเห็นแกเดินเข้าห้องแล้ว แต่สิ่งที่นัทตอบกลับมาคือ "แต่เค้าคิดกับแกแค่เพื่อน เค้าขอโทษที่ทำให้รู้สึกแบบนั้นขอบคุณที่มาชอบเค้านะ" ณ ตอนนั้นต่อให้ทำใจมาแล้วก็ยังรู้สึกเสียใจอยู่ดีแล้วก็ยังคงไม่เชื่อว่าที่เราคุยกันมันเป็นแค่เพื่อนจริงๆหรอ เสียใจมาก แล้วรู้สึกได้ว่าเค้าพยามห่างจากเรา ตอนนั้นเป็นตอนที่เสียใจที่สุด อยากจะรู้เหตุผลว่าที่เราเคยคุยกันนั้นทั้งหมดเพื่อความสัมพันธ์ที่เรียกว่าเพื่อนหรอ ..... สุดท้ายเราก็ได้รู้ความจริง ว่าเพราะอะไรทำไมตอนนั้นเค้าถึงให้ความสัมพันธ์เราได้แค่เพื่อน เด๋วมาเล่าต่อค่ะ... 01.37 23.03.19
ทำยังไงเราถึงจะออกมาจากความรู้สึกพิเศษที่มีต่อเพื่อนที่เราแอบรักได้ ... เพราะรู้ว่ามันไม่มีทางเป็นจริง เรื่องมีอยู่ว่า..
ทุกๆอย่างมันเริ่มต้นเรื่องราวจาก เราเข้ามหาวิทยาลัยปี1 ขอกล่าวก่อนเลยว่าด้วยตัวเราเองที่เรียนโรงเรียนหญิงล้วนมาตลอด อาจจะมีเจอเพื่อนผู้ชายบ้างจากการเรียนพิเศษแต่ไม่ได้สนิทมากพอ หรือเจอเยอะๆพอที่จะได้สัมผัสการรักใครสักคน นั่นเป็นสาเหตุนึงที่ทำให้เรามั่นใจในรักแรกพบที่เกิดขึ้นในครั้งนี้
เรื่องราวเริ่มจากในวันที่เราเข้ามาเรียนในมหาวิทยาลัยเป็นวันแรก ในคาบวิชาแรกที่เข้าไปเรียนต่างคนก็ต่างยังไม่รู้จักใครเราได้เข้าไปนั่งอยู่ในห้องเพื่อนๆหน้าแปลกใหม่หลายหลายคนต่างทยอยกันพาเข้ามาในห้อง แล้วก็มีผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาเราหันไปเจอพอดีกลับรู้สึกว่าหัวใจเต้นแรงมากรู้สึกว่าทำไมอยู่ดีดีถึงรู้สึกแปลกๆกับคนนี้ตั้งแต่วันแรกที่เห็น แต่สิ่งที่ทำให้เรารู้จักกันไม่ใช่เพราะว่าเราทักทายกันในห้องแต่บังเอิญว่าเราไปเรียนวิชาเลือกแล้วไปเจอเขา ขอใช้ชื่อแทนว่า " นัท " นัทเป็นผู้ชายคนแรกที่เรารู้สึกลงรักตั้งแต่วันแรกที่เห็นหน้าเราไปเจอเค้าอีกทีที่ห้องเรียนวิชาเลือก ในวันนั้นอาจารย์ให้จับกลุ่มเรียนซึ่งให้เรียงจากสาขาที่เรียน และวิชาเลือกทำให้นิสิตทุกคนจึงมาจากหลายคณะแต่พอเรียงจากสาขาเราจึงได้อยู่กลุ่มเดียวกับนัท ณ ตอนนั้นเราดีใจมากแบบทำอะไรไม่ถูก แล้วก็ยังคงไม่เข้าใจว่าทำไมตัวเองถึงรู้สึกแบบนั้นทั้งทั้งที่ก็ไม่เคยรู้สึกกับผู้ชายคนไหนมาก่อน พอเราได้อยู่กลุ่มด้วยกันเราก็ได้พูดคุยกันว่าเราอยู่ห้องเดียวกันทำให้เราได้คุยกันมากขึ้นเราได้แลกเปลี่ยนเฟสแรกเปลี่ยน LINE และเบอร์โทรศัพท์กันตอนนั้นเป็นตอนที่เรารู้สึกมีความสุขมากอย่างบอกไม่ถูกแล้วเราก็สนิทกันมากขึ้นเรื่อยเรื่อยในวันที่ต้องอ่านหนังสือก่อนสอบเราก็ไปอ่านหนังสือด้วยกัน ไปอ่านด้วยกันทุกวันที่ห้องใต้คณะทั้งตอนกลางวันบ้างแล้วตอนกลางคืนในทุกๆวันเราจะมีเพื่อนสนิทไปหนึ่งคนแล้วเค้าก็จะมีเพื่อนสนิทไปหนึ่งคนเหมือนกันเราสนิทกันจนกระทั่ง LINE หากันอยู่ตลอดเวลาเรารู้สึกชอบมากเราเขินทุกๆครั้งที่เจอ รถเขา และทุกครั้งที่ได้พูดคุยกันเราจะกลับมาจดทุกคำพูดที่ได้คุยว่าคุยอะไรกันไปบ้างมันมีความสุขอย่างบอกไม่ถูกโดยที่เราก็ไม่รู้ว่าเขาคิดแบบนั้นเหมือนกันกับเราไหมเราเจอกันในทุกๆวันตอนอ่านหนังสือเราจะ LINE ถามเค้าตลอดว่าเค้าจะเอาอะไรไหมจะกินอะไรหรือเปล่า และรู้ตัวเองเลยว่าตกหลุมรักหนักเอาซะแล้ว เพราะเรากินข้าวไม่ลงเลย มันตื่นเต้นตลอดเวลา เราเขินทุกครั้งที่รู้ว่าจะต้องได้เจอไม่มีครั้งไหนเลยที่มันรู้สึกลดน้อยลงมีแต่ความรู้สึกที่มันเพิ่มมากขึ้นเรื่อยเรื่อยจากที่เราได้เจอกันอ่านหนังสือกันทุกวันเราก็ได้คุยกันมากขึ้นถามกันตลอด เขาเริ่มคอยรายงาน เราเริ่มคอยถามกันถึงว่าจะมาเรียนตอนไหนอาบน้ำหรือยังทำอะไรอยู่กินข้าวหรือยังจะนอนหรือยังขับรถดีดี จนเราเคยไปปล่อยโคมลอยด้วยกัน เป็นหนึ่งในความทรงจำที่ดีมากๆ มันมากพอจนทำให้เรารู้สึกดีขึ้นเรื่อยเรื่อยจนเราเริ่มไม่แน่ใจว่าเค้าเป็นแบบนี้กับทุกคนหรือเปล่าเราคิดไปเองหรือเปล่าหลายหลายอย่างมันทำให้เรากลายเป็นเหมือนคนบ้าเราคอยถ่ายรูปรถเค้า ทุกครั้งที่เจอคอยนั่งจดทุกคำที่คุยอยากจะให้ทุกๆคนรู้ว่าเขาพิเศษกับเราหวงเขาจากทุกๆคนแต่ไม่เคยแสดงออกเพราะทุกครั้งที่เวลาไปเรียนวิชาเลือกด้วยความที่เขามีหน้าตาที่ค่อนข้างจะโอเคทำให้หลายหลายคนชอบเขาแล้วมอง เรารู้สึกหวงมากทั้งทั้งที่ไม่ได้เป็นอะไรกันแต่ก็ได้คอยแต่เก็บไว้ในใจเราชอบจนเราเคยตามเขาเวลาออกจากเรียนว่าเค้าจะไปไหนหรือว่าบ้านเค้าอยู่ที่ไหนไปแอบดูหน้าบ้านอยู่บ่อยบ่อยแม้ว่าจะเห็นแค่บ้านออกจะเป็นแนวโรคจิตแต่ไม่ใช่จริงๆคือเราชอบมากมากจนแบบที่ไม่เคยเป็นกับใครมาก่อนเลยทำให้แน่ใจว่ามันมีจริงรักแรกพบ บางวันเราไปติวหนังสือกับเพื่อนที่คณะเค้าก็เดินขึ้นมาเอาเอกสารจากเราบอกตรงตรงว่าตอนนั้นรู้สึกดีใจมากเพราะเหมือนทำให้ใครใครหลายคนรู้ว่าเราสนิทกันทุกคนก็เริ่มสงสัยว่าเราเป็นอะไรกันหรือเปล่ามันเลยยิ่งทำให้เรารู้สึกมากขึ้นไปอีกในช่วงเวลาสอบเป็นเวลาที่เรากลับมีความสุขมากเค้าโทรมาติวให้เรา โทรมาปลุกมาตามไปเรียนหรือคอยถามวิชาอยู่เรื่อยเรื่อยว่ามีงานหรือเรียนตอนไหนเราถ้าจะคุย LINE กันในทุกๆเวลาแม้ว่าบางทีอาจจะเป็นเรื่องงาน จากเรื่องงานก็ค่อยค่อยมาเป็นเรื่องส่วนตัวหรือเรื่องราวต่างๆที่คอยเล่าสู่กันฟังมีอีกหลายเหตุการณ์ที่เรารู้สึกประทับใจเราเคยไปปล่อยโคมด้วยกันซึ่งมันเป็นอะไรที่รู้สึกพิเศษสำหรับเราตอนนั้นมันเลย ทำให้เรารู้สึกมากขึ้นจนคิดว่าไม่รู้ว่าจะลบความรู้สึกนี้ออกไปได้ยังไงถ้าเกิดเค้าไม่ได้คิดเหมือนเราเราทำทุกอย่างจากที่ไม่ตั้งใจเรียนก็ตั้งใจเรียนตั้งใจจดไปหลายอย่างเพื่อจะได้ไปคุยกับเขาเวลาไปเรียนวิชาที่อาจารย์ให้ทำงานช่วงนั้นเป็นช่วงที่เขาไม่ค่อยตั้งใจเราก็คอยทำงานส่งให้อย่างไม่เคยขาดส่งให้ทุกๆงานเรากลับไม่รู้สึกเหนื่อยแต่กลับรู้สึกดีใจมากกว่าต่อให้จะไม่ได้อะไรเลยกลับมาก็ตาม มันรู้สึกมากจนกระทั่งวันหนึ่งเราได้ออกไปเที่ยวรู้สึกว่ามันจะต้องบอกความรู้สึกนี้ไป แล้วรู้อยู่แล้วในใจว่าต่อให้เขาไม่คิดอะไรเราก็อยากบอกอยู่แล้ววันนั้นเราก็ได้พิมพ์เขาว่า "นัทเราชอบแกว่ะชอบมากไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรทำไมถึงชอบแกมากขนาดนี้เรารู้แต่ว่าเราชอบแกตั้งแต่วันแรกที่เราเห็นแกเดินเข้าห้องแล้ว แต่สิ่งที่นัทตอบกลับมาคือ "แต่เค้าคิดกับแกแค่เพื่อน เค้าขอโทษที่ทำให้รู้สึกแบบนั้นขอบคุณที่มาชอบเค้านะ" ณ ตอนนั้นต่อให้ทำใจมาแล้วก็ยังรู้สึกเสียใจอยู่ดีแล้วก็ยังคงไม่เชื่อว่าที่เราคุยกันมันเป็นแค่เพื่อนจริงๆหรอ เสียใจมาก แล้วรู้สึกได้ว่าเค้าพยามห่างจากเรา ตอนนั้นเป็นตอนที่เสียใจที่สุด อยากจะรู้เหตุผลว่าที่เราเคยคุยกันนั้นทั้งหมดเพื่อความสัมพันธ์ที่เรียกว่าเพื่อนหรอ ..... สุดท้ายเราก็ได้รู้ความจริง ว่าเพราะอะไรทำไมตอนนั้นเค้าถึงให้ความสัมพันธ์เราได้แค่เพื่อน เด๋วมาเล่าต่อค่ะ... 01.37 23.03.19