เราขอเล่าก่อนว่า เรากับเเม่ไม่ได้อยู่ด้วยกันเพราะเเม่ไปทำงานต่างจังหวัดตั้งแต่เราอายุได้ประมาณ6ขวบเราอยู่กับตายายมาตลอดจนตอนนี้เราอายุ18ปี ถ้าจะได้เจอกันกับเเม่ก็จะไปหาเเม่ก็ช่วงปิดเทอม เเม่จะมาบ้านก็ช่วงเทศกาล เรารู้สึกว่าเราอยู่กับเเม่ทีไรรู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเองตลอดขาดความมั่นใจในตัวเอง เพราะเเม่จะชอบสั่งและหงุดหงิดเวลาเราทำอะไรไม่ได้ดั่งใจ เเม่ชอบพูดอารมณ์เสียใส่เรามาตั้งแต่เด็ก อะไรนิดหน่อยเเม่ก็จะหงุดหงิดขึ้นมาจนทำให้เรารู้สึกอึดอัดเเละเก็บเอาไว้ในใจเพราะเป็นคนไม่เถียง บางครั้งเราจะพูดอธิบายเเต่ก็ผิดในสายตาท่านตลอดเลย คำพูดคำจาบางคำมันก็ทำให้ทิ่มเเทงใจเราอย่างบอกไม่ถูกจนต้องมานั่งร้องไห้คนเดียวบ่อยๆ ถึงเเม้รู้ตัวเองว่าโตเเล้วก็อดน้อยใจไม่ได้อยู่ดี บางครั้งอยู่ด้วยกันดีๆพอทำอะไรที่ขัดหูขัดตาขึ้นมาก็จะพูดใส่อารมณ์ใส่เราตลอด บางคนอาจคิดว่าเป็นเรื่องเล็กน้อย แต่ใจของคนเรามันมีภูมิต้านทานต่างกันหรือเราเองอ่อนแอกับเรื่องความรู้สึกเกินไป เรายอมรับว่าเป็นคนขี้น้อยใจเเละคิดมาก เวลาที่ถูกด่าถูกว่าเราจะเก็บไว้คนเดียวตลอดไม่มีที่ระบายเราอึดอัดมาก เราไม่มีที่ระบายเราจะไประบายกับสิ่งของและตัวเองบ้างดึงผมตัวเองทุบตีหัวติดมาจนโตมันเเก้ไม่หาย เพราะเราคิดว่าถ้าเราไปพูดระบายที่ใครกลัวเขาว่าเราเรียกร้องความสนใจ เเต่มันอั้นไม่อยู่จริงๆตอนนี้เราอยากระบาย เราเองก็เริ่มมีความรู้สึกที่ห่างกับเเม่เรื่อยๆเพราะเเม่เป็นเเบบนี้เลยมีเรื่องอะไรไม่อยากจะปรึกษา เราเองก็ไม่อยากอยู่กับเเม่เพราะบางทีเราก็ไม่อยากฟัง เราเริ่มสร้างกำเเพงทางใจก่อขึ้นสูงเรื่อยๆ. ยิ่งตอนนี้เเม่ก็มีน้องใหม่กับพ่อเลี้ยง ยิ่งไม่อยากอยู่กับเเม่ถึงเราอาจดูเป็นคนที่เเย่ที่คิดเเบบนี้เเต่มันก็อัดอั้นในใจมันอาจเป็นเพราะเราไม่ได้อยู่ด้วยกันไม่ได้นอนกอดกันบ่อยไม่ได้หอมเเก้มกันตั้งแต่เด็ก เเต่ในใจลึกๆเราก็โหยหาความรักของเเม่เเละรักแม่อยู่ดี
... ขอโทษนะเราเเค่อยากระบาย....