สวัสดีครับทุกท่านนี่เป็นกระทู้แรกของผมครับผมจะขอเล่าแบบละเอียดเลยนะครับกของผมครับผมจะขอเล่าแบบละเอียดเลยนะครับเข้าเรื่องเลยละกัน.
คือผมมีปัญหาชีวิตที่ผมทำตัวเองครับ ปัจจุบันผมอายุแค่18ปี เรียนจบแค่ม.3 คือเมื่อก่อนตอนนั้นผมอายุแค่14ปีย่าง15ผมเป็นคนที่ไม่ค่อยเอาถ่านครับติดเพื่อนสูบบุหรี่-ติดกัญชา-ขีเกียจจนไม่ได้เรียนต่อ ม.4แต่ผมก็ปากกัดตีนถีบเรียนจนจบม.3ได้ ผมเป็นคนที่หน้าตาดีแล้วก็เรียนเก่งคนนึงครับอยู่ห้องคิงแต่ตอนนั้นผมดันติดเพื่อนงอมแงมเลิกเรียนก็เอาเงินที่เหลือมาซื้อกัญชาสูบด้วยความคึกคนองผมแอบสูบในช่วงแรกๆพอหลังๆผมก็บอกพ่อกับแม่ไปตรงๆพ่อกับแม่ผมเสียใจจนท่านปลงไม่สนใจผม แล้วแต่เวรแต่กรรมเหมือนท่านอยากให้ผมคิดได้เอง แต่ในใจลึกๆของผมผมก็สงสารท่านนะครับ แต่ว่าด้วยความที่ผมติดเพื่อนหนักผมเลยตามเพื่อนมากกว่าคำสอนของพ่อแม่ตอนนั้น พอผมจบม.3 มาใหม่ๆผมก็คุยกับพ่อแม่อย่างดีว่าจะเรียนต่อตอนนั้นก็ยังติดเพื่อนอยู่ครับ แล้วก็ได้เข้าเรียนจริงๆครับ ครอบครัวของผมไม่ได้รวยและก็ไม่ได้ยากจนฐานะกลางๆพ่อแม่ผมหาเช้ากินค่ำ จนกระทั่งผมเข้าไปเรียนได้แค่3เดือน ก็เหมือนเดิมครับติดเพื่อนแต่รอบนี้หนักครับคือไม่ไปเรียนอยู่แต่กับเพื่อน คือเพื่อนผมแต่ละคนไม่มีใครเรียนเลยจบป.6บ้าง ไม่ได้เรียนตั้งแต่เด็กบ้าง แต่ด้วยวัยของผมในตอนนั้นผมไม่สนใจว่าใครจะเรียนไม่เรียนจะรวยจะจนแบบไหนเพื่อนก็คือเพื่อนให้ความสำคัญเท่ากันหมด จนสุดท้ายก็ไม่ได้ไปเรียนครับลาออกผมทำให้พ่อแม่เสียใจอีกแล้วผมก็บอกกับท่านไปว่าถึงจะไม่ได้เรียนต่อแต่ก็จะหางานทำไม่ต้องเป็นห่วง. สุดท้ายผมก็ทำไม่ได้ครับติดเพื่อนเหมือนเดิมหมกอยู่แต่กับเพื่อนจนเวลามันผ่านไป2ปี ผมอายุ17ปี ประโยคนี้คงคุ้นกันดี "นักเลง ไม่ตายก็ติดคุก" ใช่ครับผมโดนจับ ข้อหามีกัญชาไว้ครอบโดนกับเพื่อนอีก2คน ตอนนั้นผมไม่ได้รู้สึกกลัวเลยครับคิดแต่ว่าท่าออกไปได้ก็จะกลับไปสูบมันอีก โดนจับนอนในห้องขัง1คืน รอพ่อแม่มา ตอนนั้นผมก็ได้รู้อีกว่าสุดท้ายแล้วคนที่ช่วยเหลือเราคนที่เขารักเราจริงๆมีแค่พ่อกับแม่ ผมเสียใจปนความดีใจพูดไม่ออกบอกไม่ถูกกับสิ่งที่เกิดขึ้น เพื่อนผม1คนถูกประกันตัวออกไป ส่วนผมบอกกับแม่ว่าไม่ต้องประกันสิ่งที่ผมทำผมจะขอรับมันเรียนรู้รับผลที่ผมทำขึ้นเอง แม่ผมก็ไปปรึกษากับครอบครัวของเพื่อนผมอีกคน ครอบครัวของเพื่อนผมก็เห็นดีด้วยที่จะส่งผมกับเพื่อนไปด้วยกัน2คนหลังจากทำเรื่องแล้วและแน่นอนผมกับเพื่อนถูกส่งตัวไปบ้านเมตตาอยู่45วันบำบัด คดีของผมเป็นเคสพิเศษคือท่าอยู่ครบตำรวจเขาบอกจะล้างประวัติ ให้ ช่วงเวลาที่ผมอยู่ข้างในมันเหมือนเราเป็นนกถูกจับมาขังไว้ในกรงพอมาถึงจุดนี้ผมคิดได้เลยว่าออกไปจะเป็นคนดีจะกลับไปเรียนต่อหรือไม่ก็ทำงานต้องเอาดีอย่างใดอย่างนึงนอนคิดทุกวันผมจะไม่ขอเล่ารายละเอียดในบ้านเมตตานะครับ. จนถึงวันที่45ผมกับเพื่อนตื่นเต้นมากๆจะได้กลับบ้านจะได้ออกไปจากกรงนกที่นี่สักที เปลี่ยนชุดเรียบร้อยพอทนายมารับตัวผมกับเพื่อนอีกคนก็งงทำไมทนายถึงมารับทำไมถึงไม่ใช่พ่อแม่มารับตัว ยิ่งคิดยิ่งงง แต่แล้วทนายได้พูดออกมาว่า "จะมี1คนได้กลับบ้านและอีก1คนได้ไปต่อ" ผมกับเพื่อนมองหน้ากันผมก็ถามกลับไปว่าไปต่อคืออะไรครับ ทนายก็บอกว่าต้องมี1คนที่ต้องไปบำบัดต่อที่ค่ายทหารเป็นเวลา4เดือนส่วนอีก1คนกลับบ้านผมกับเพื่อนมองหน้ากันพูดไม่ออกผมเลยตัดสินใจกับเพื่อนว่าเราจะไปด้วยกันมากันขนาดนี้แล้วไม่มีอะไรจะเสีย (ตอนนั้นผมกับเพื่อนไม่ได้เรียนหนังสือทั้งคู่ครับ) ผมก็บอกทนายไปแบบที่ผมคุยกับเพื่อน ผมกับเพื่อนเลยถูกส่งตัวไปทั้งคู่ ในสมองผมตอนนั้นไม่ได้คิดอะไรแล้วเหมือนกับว่าชีวิตของผมกำลังชดใช้กรรม เรื่องในค่ายทหารผมจะไม่ขอเล่านะครับ. พอครบ120วันหรือ4เดือน ผมก็ออกมา แต่ออกมารอบนี้ผมไม่ใช่คนเดิมครับ เหล้าไม่กิน บุหรี่ไม่สูบ ไม่ยุ่งสารเสพติดทุกชนิด วิ่งออกกำลังกายทุกวันจนเพื่อนๆไม่ค่อยมาสุงสิงกับผมเพราะเพื่อนผมที่เหลือเขาก็ยังใช้ชีวิตเดิมๆอย่างที่กล่าวไป ส่วนเพื่อนอีกคนออกมาห้ามใจตัวเองไม่ได้ก็กลับไปติดเหมือนเดิม ผมก็ไม่อยากไปห้ามเพราะชีวิตของเขาท่าเขาไม่รักก็ไม่มีใครมารักแทนได้ผมก็ตัดตัวออกจากสังคมแบบนั้น แต่แล้วไม่รู้ว่าเวรกรรมหรือโชคชะตา ครอบครัวผมก็ต้องแตกแยกเนื่องจาก พ่อมีปัญหากับแม่ แม่ไปอยู่ต่างจังหวัดกับทางญาติฝ่ายแม่ ส่วนพ่อผมทำงานอยู่กรุงเทพ ส่วนตัวผมตั้งแต่ออกมาจากค่ายมาได้1ปี ผมก็คิดว่าผมโตพอที่จะไม่ขอไม่ขอเงินพ่อแม่แล้ว ผมจึงตัดสินใจมาหางานทำในเมืองคิดแต่ว่ามันคงง่ายที่เราจะช่วยตัวเอง บ้านเก่าของผมที่เคยอยู่กับพ่อแม่ก็โดนยึดเพราะไม่มีใครส่งค่าบ้าน ส่วนแม่ก็ไปอยู่ต่างจังหวัดแม่ไม่มีเงินต้องไปช่วยทางญาติทำงานถึงจะพอใช้ พ่อผมก็แก่แล้วอายุ57 แกทำงานขับรถส่งผู้โดยสาร เหลือวันละ ไม่กี่ร้อย ไหนจะค่าแก๊สค่ารถค่าใช้จ่ายอื่นๆ และผมในตอนนี้ก็มาอยู่ในเมืองคนเดียวหางานทำส่งค่าห้องผมนอนคิดทุกคืนว่าท่าเราตั้งใจเรียนคงไม่ต้องมาเป็นแบบนี้ ผมคิดแค่ว่าในตอนนี้คงไม่มีใครช่วยเราได้นอกจากตัวเราเอง คิดทุกวันทุกคืนว่าสิ่งที่เราพบเจอตอนนี้คงเป็นผลกรรมที่เราได้ทำไว้ ผมได้แค่คิดอยากทำนู้นทำนี้แต่ตอนนี้มันดันทำไม่ได้ ผมอยากกลับไปเรียนใจจะขาดแต่ก็ไม่มีเงินที่เอาไว้ใช้จ่ายในระหว่างเรียน เพราะผมทำงานส่งค่าห้องค่ากินเดือนชนเดือน ขนาดกินข้าววันละมื้อ บุหรี่ผมก็ไม่สูบเลิกแล้วทุกอย่าง แต่มีค่าใช้จ่ายอื่นๆเช่นค่ารถเพราะผมไม่มีรถเวลาไปทำงานต้องนั่งรถเมล์ไปทำผมคิดอยู้คนเดียวว่าทำไมพอเรากลับตัวกลับใจโชคชะตามันถึงได้ย่ำแย่แบบนี้ชีวิตผมต้องอยู่แบบนี้ตลอดไปใช่ไหม.ทำงานเลี้ยงปากท้องมองไม่เห็นอนาคต ผมไม่ค่อยเสียใจเท่าไหร่ที่ผมต้องมาเป็นแบบนี้เพราะเป็นสิ่งที่ผมทำตัวเองเป็นกรรมที่ต้องชดใช้ แต่ผมเสียดายอายุของผม ผมควรไปไกลมากกว่านี้ไม่ใช่มาจมปลักแบบนี้ผมเสียใจเรื้องครอบครัวจนพูดไม่ออกแล้วยังต้องมาเจอกับชีวิตที่ไม่มีจุดหมายวาสนาของผมมีแค่นี้เองหรอคือณ ตอนนี้ผม... คิดอะไรไม่ออกปลงในทุกๆเรื่อง เคยคิดจะหนีไปบวชแต่ผมก็เป็นห่วงพ่อท่านแก่มากแล้วทำงานนอนในรถผมชวนพ่อมานอนที่ห้องเช่าแกก็ไม่มากลัวเงินจะไม่พอส่งค่ารถกลัวรับผู้โดยสารไม่ทัน ผมเลยตอนนี้ต้องอยู่คนเดียวทำงานใช้ชีวิตไปวันๆ ผมควรจะทำอย่างไรดี ผมมืดตันไปหมดหาทางออกไม่เจอท่าเป็นไปได้อยากหลับไปเลยไม่ต้องตื่นมาเจอเรื่องแบบนี้มันเสียใจจนชินชาไปแล้วผมคิดทุกคืนว่าผมจะต้องกลับไปเรียนให้ได้แต่ก็ได้แค่คิดหลอกฝันไปวันๆว่าจะเรียนจบสูงมีงานที่มั่นคงมีเงินไว้ดูแลพ่อแม่ในอนาคตแต่ตอนนี้ผม... คิดไม่ออกไม่ออกจริงๆ มีแค่วุด ม.3 มือถือ1เครื่อง กับเงินไว้จ่ายค่าห้องแล้วก็เงินไม่กี่บาทที่เอาไว้ใช้กินใช้จ่ายเดือนหน้าทั้งเดือน ผมควรทำอย่างไร ผมอยากเรียนอยากมีโอกาศอีกครั้งแต่พ่อแม่เขาส่งผมได้แค่นี้ที่เหลือผมต้องช่วยตัวเองแต่ผมไม่รู้จะเริ่มตรงไหนที่จะทำให้ฝันเป็นจริง มีน้าคนนึงอายุแก40กว่าแกเปนคนมีฐานะพอสมควรแกเคยบอกผมว่าถึงเขาจะมีเงิน แต่เขาก็เสียเปรียบผมผมก็งง ว่าเสียเปรียบตรงไหน เขาบอกว่าท่าเขาเอาเงินมาซื้ออายุผมผมจะเอาไหม? ผมก็งง เขาบอกว่าถึงเขาจะมีเงินแต่เขาก็อายุมาก "ท่าเอ็งมาเป็นน้าเองจะเอาไหมสลับตัวกันเองจะมีเงินส่วนน้าจะกลับไปอายุ18" .. ผมฟังจบผมคิดได้เลยว่าชีวิตผมยังมีความหมายยังต้องไปต่อผมได้เปรียบเขาจริงๆ แต่ณตอนนี้ผมทางตันมองไม่เห็นอนาคต ผมไม่รู้จะอธิบายยังไงผมแค่อยากมีอนาคตที่ดีมันไม่สายเกินไปใช่ไหมผมกลับตัวทันหรือป่าว. ต้นทุนชีวิตแต่ละคนไม่เท่ากันใครที่อายุเท่าๆผมแต่ทางบ้านมีฐานะมีคนส่งเรียนพร้อมผมขอแนะนำไปเรียนเลยครับไม่ต้องคิดเยอะเรียนไปเลยนึกถึงคนที่อยากเรียนแต่ไม่มีเงินเรียนเช่นผม.. สุดท้ายผมขอรบกวนเพื่อนๆพี่ๆน้องๆชาวพันทิปให้คำแนะนำผมทีครับผมควรทำอย่างไร "สิ่งที่ผมอยากทำที่สุดคือกลับไปเรียนครับ"อยากมีอนาคตที่ดีอยากเอาใบปริญญาไปให้พ่อกับแม่ครับอยากให้ท่านภูมิใจคนหลงผิดอย่างผมก็มีความตั้งใจกลับไปกราบเท้าพ่อกับแม่อยากให้ครอบครัวกลับมาเป็นเหมือนเดิมถึงจะเป็นไปไม่ได้แต่อย่างน้อยผมอยากมีชีวิตที่มั่นคงดูแลท่านคืนได้ครับ.
#อาจจะยาวไปหน่อยจริงๆมีเรื่องเศร้ามากกว่านี้แต่ผมขอเอาคร่าวๆเขียนต่อคงไม่พอผมเขียนมันออกมาจากใจ ผมไม่รู้จะขอคำแนะนำจากใครแล้วครับผมทำได้แค่นี้ผมไม่อยากฝันเฝื้องแบบนี้ ฉุดผมขึ้นไปที จากคนที่เคยหลงผิดคนนึง
ผมควรจะทำอย่างไรกับชีวิตในตอนนี้..
คือผมมีปัญหาชีวิตที่ผมทำตัวเองครับ ปัจจุบันผมอายุแค่18ปี เรียนจบแค่ม.3 คือเมื่อก่อนตอนนั้นผมอายุแค่14ปีย่าง15ผมเป็นคนที่ไม่ค่อยเอาถ่านครับติดเพื่อนสูบบุหรี่-ติดกัญชา-ขีเกียจจนไม่ได้เรียนต่อ ม.4แต่ผมก็ปากกัดตีนถีบเรียนจนจบม.3ได้ ผมเป็นคนที่หน้าตาดีแล้วก็เรียนเก่งคนนึงครับอยู่ห้องคิงแต่ตอนนั้นผมดันติดเพื่อนงอมแงมเลิกเรียนก็เอาเงินที่เหลือมาซื้อกัญชาสูบด้วยความคึกคนองผมแอบสูบในช่วงแรกๆพอหลังๆผมก็บอกพ่อกับแม่ไปตรงๆพ่อกับแม่ผมเสียใจจนท่านปลงไม่สนใจผม แล้วแต่เวรแต่กรรมเหมือนท่านอยากให้ผมคิดได้เอง แต่ในใจลึกๆของผมผมก็สงสารท่านนะครับ แต่ว่าด้วยความที่ผมติดเพื่อนหนักผมเลยตามเพื่อนมากกว่าคำสอนของพ่อแม่ตอนนั้น พอผมจบม.3 มาใหม่ๆผมก็คุยกับพ่อแม่อย่างดีว่าจะเรียนต่อตอนนั้นก็ยังติดเพื่อนอยู่ครับ แล้วก็ได้เข้าเรียนจริงๆครับ ครอบครัวของผมไม่ได้รวยและก็ไม่ได้ยากจนฐานะกลางๆพ่อแม่ผมหาเช้ากินค่ำ จนกระทั่งผมเข้าไปเรียนได้แค่3เดือน ก็เหมือนเดิมครับติดเพื่อนแต่รอบนี้หนักครับคือไม่ไปเรียนอยู่แต่กับเพื่อน คือเพื่อนผมแต่ละคนไม่มีใครเรียนเลยจบป.6บ้าง ไม่ได้เรียนตั้งแต่เด็กบ้าง แต่ด้วยวัยของผมในตอนนั้นผมไม่สนใจว่าใครจะเรียนไม่เรียนจะรวยจะจนแบบไหนเพื่อนก็คือเพื่อนให้ความสำคัญเท่ากันหมด จนสุดท้ายก็ไม่ได้ไปเรียนครับลาออกผมทำให้พ่อแม่เสียใจอีกแล้วผมก็บอกกับท่านไปว่าถึงจะไม่ได้เรียนต่อแต่ก็จะหางานทำไม่ต้องเป็นห่วง. สุดท้ายผมก็ทำไม่ได้ครับติดเพื่อนเหมือนเดิมหมกอยู่แต่กับเพื่อนจนเวลามันผ่านไป2ปี ผมอายุ17ปี ประโยคนี้คงคุ้นกันดี "นักเลง ไม่ตายก็ติดคุก" ใช่ครับผมโดนจับ ข้อหามีกัญชาไว้ครอบโดนกับเพื่อนอีก2คน ตอนนั้นผมไม่ได้รู้สึกกลัวเลยครับคิดแต่ว่าท่าออกไปได้ก็จะกลับไปสูบมันอีก โดนจับนอนในห้องขัง1คืน รอพ่อแม่มา ตอนนั้นผมก็ได้รู้อีกว่าสุดท้ายแล้วคนที่ช่วยเหลือเราคนที่เขารักเราจริงๆมีแค่พ่อกับแม่ ผมเสียใจปนความดีใจพูดไม่ออกบอกไม่ถูกกับสิ่งที่เกิดขึ้น เพื่อนผม1คนถูกประกันตัวออกไป ส่วนผมบอกกับแม่ว่าไม่ต้องประกันสิ่งที่ผมทำผมจะขอรับมันเรียนรู้รับผลที่ผมทำขึ้นเอง แม่ผมก็ไปปรึกษากับครอบครัวของเพื่อนผมอีกคน ครอบครัวของเพื่อนผมก็เห็นดีด้วยที่จะส่งผมกับเพื่อนไปด้วยกัน2คนหลังจากทำเรื่องแล้วและแน่นอนผมกับเพื่อนถูกส่งตัวไปบ้านเมตตาอยู่45วันบำบัด คดีของผมเป็นเคสพิเศษคือท่าอยู่ครบตำรวจเขาบอกจะล้างประวัติ ให้ ช่วงเวลาที่ผมอยู่ข้างในมันเหมือนเราเป็นนกถูกจับมาขังไว้ในกรงพอมาถึงจุดนี้ผมคิดได้เลยว่าออกไปจะเป็นคนดีจะกลับไปเรียนต่อหรือไม่ก็ทำงานต้องเอาดีอย่างใดอย่างนึงนอนคิดทุกวันผมจะไม่ขอเล่ารายละเอียดในบ้านเมตตานะครับ. จนถึงวันที่45ผมกับเพื่อนตื่นเต้นมากๆจะได้กลับบ้านจะได้ออกไปจากกรงนกที่นี่สักที เปลี่ยนชุดเรียบร้อยพอทนายมารับตัวผมกับเพื่อนอีกคนก็งงทำไมทนายถึงมารับทำไมถึงไม่ใช่พ่อแม่มารับตัว ยิ่งคิดยิ่งงง แต่แล้วทนายได้พูดออกมาว่า "จะมี1คนได้กลับบ้านและอีก1คนได้ไปต่อ" ผมกับเพื่อนมองหน้ากันผมก็ถามกลับไปว่าไปต่อคืออะไรครับ ทนายก็บอกว่าต้องมี1คนที่ต้องไปบำบัดต่อที่ค่ายทหารเป็นเวลา4เดือนส่วนอีก1คนกลับบ้านผมกับเพื่อนมองหน้ากันพูดไม่ออกผมเลยตัดสินใจกับเพื่อนว่าเราจะไปด้วยกันมากันขนาดนี้แล้วไม่มีอะไรจะเสีย (ตอนนั้นผมกับเพื่อนไม่ได้เรียนหนังสือทั้งคู่ครับ) ผมก็บอกทนายไปแบบที่ผมคุยกับเพื่อน ผมกับเพื่อนเลยถูกส่งตัวไปทั้งคู่ ในสมองผมตอนนั้นไม่ได้คิดอะไรแล้วเหมือนกับว่าชีวิตของผมกำลังชดใช้กรรม เรื่องในค่ายทหารผมจะไม่ขอเล่านะครับ. พอครบ120วันหรือ4เดือน ผมก็ออกมา แต่ออกมารอบนี้ผมไม่ใช่คนเดิมครับ เหล้าไม่กิน บุหรี่ไม่สูบ ไม่ยุ่งสารเสพติดทุกชนิด วิ่งออกกำลังกายทุกวันจนเพื่อนๆไม่ค่อยมาสุงสิงกับผมเพราะเพื่อนผมที่เหลือเขาก็ยังใช้ชีวิตเดิมๆอย่างที่กล่าวไป ส่วนเพื่อนอีกคนออกมาห้ามใจตัวเองไม่ได้ก็กลับไปติดเหมือนเดิม ผมก็ไม่อยากไปห้ามเพราะชีวิตของเขาท่าเขาไม่รักก็ไม่มีใครมารักแทนได้ผมก็ตัดตัวออกจากสังคมแบบนั้น แต่แล้วไม่รู้ว่าเวรกรรมหรือโชคชะตา ครอบครัวผมก็ต้องแตกแยกเนื่องจาก พ่อมีปัญหากับแม่ แม่ไปอยู่ต่างจังหวัดกับทางญาติฝ่ายแม่ ส่วนพ่อผมทำงานอยู่กรุงเทพ ส่วนตัวผมตั้งแต่ออกมาจากค่ายมาได้1ปี ผมก็คิดว่าผมโตพอที่จะไม่ขอไม่ขอเงินพ่อแม่แล้ว ผมจึงตัดสินใจมาหางานทำในเมืองคิดแต่ว่ามันคงง่ายที่เราจะช่วยตัวเอง บ้านเก่าของผมที่เคยอยู่กับพ่อแม่ก็โดนยึดเพราะไม่มีใครส่งค่าบ้าน ส่วนแม่ก็ไปอยู่ต่างจังหวัดแม่ไม่มีเงินต้องไปช่วยทางญาติทำงานถึงจะพอใช้ พ่อผมก็แก่แล้วอายุ57 แกทำงานขับรถส่งผู้โดยสาร เหลือวันละ ไม่กี่ร้อย ไหนจะค่าแก๊สค่ารถค่าใช้จ่ายอื่นๆ และผมในตอนนี้ก็มาอยู่ในเมืองคนเดียวหางานทำส่งค่าห้องผมนอนคิดทุกคืนว่าท่าเราตั้งใจเรียนคงไม่ต้องมาเป็นแบบนี้ ผมคิดแค่ว่าในตอนนี้คงไม่มีใครช่วยเราได้นอกจากตัวเราเอง คิดทุกวันทุกคืนว่าสิ่งที่เราพบเจอตอนนี้คงเป็นผลกรรมที่เราได้ทำไว้ ผมได้แค่คิดอยากทำนู้นทำนี้แต่ตอนนี้มันดันทำไม่ได้ ผมอยากกลับไปเรียนใจจะขาดแต่ก็ไม่มีเงินที่เอาไว้ใช้จ่ายในระหว่างเรียน เพราะผมทำงานส่งค่าห้องค่ากินเดือนชนเดือน ขนาดกินข้าววันละมื้อ บุหรี่ผมก็ไม่สูบเลิกแล้วทุกอย่าง แต่มีค่าใช้จ่ายอื่นๆเช่นค่ารถเพราะผมไม่มีรถเวลาไปทำงานต้องนั่งรถเมล์ไปทำผมคิดอยู้คนเดียวว่าทำไมพอเรากลับตัวกลับใจโชคชะตามันถึงได้ย่ำแย่แบบนี้ชีวิตผมต้องอยู่แบบนี้ตลอดไปใช่ไหม.ทำงานเลี้ยงปากท้องมองไม่เห็นอนาคต ผมไม่ค่อยเสียใจเท่าไหร่ที่ผมต้องมาเป็นแบบนี้เพราะเป็นสิ่งที่ผมทำตัวเองเป็นกรรมที่ต้องชดใช้ แต่ผมเสียดายอายุของผม ผมควรไปไกลมากกว่านี้ไม่ใช่มาจมปลักแบบนี้ผมเสียใจเรื้องครอบครัวจนพูดไม่ออกแล้วยังต้องมาเจอกับชีวิตที่ไม่มีจุดหมายวาสนาของผมมีแค่นี้เองหรอคือณ ตอนนี้ผม... คิดอะไรไม่ออกปลงในทุกๆเรื่อง เคยคิดจะหนีไปบวชแต่ผมก็เป็นห่วงพ่อท่านแก่มากแล้วทำงานนอนในรถผมชวนพ่อมานอนที่ห้องเช่าแกก็ไม่มากลัวเงินจะไม่พอส่งค่ารถกลัวรับผู้โดยสารไม่ทัน ผมเลยตอนนี้ต้องอยู่คนเดียวทำงานใช้ชีวิตไปวันๆ ผมควรจะทำอย่างไรดี ผมมืดตันไปหมดหาทางออกไม่เจอท่าเป็นไปได้อยากหลับไปเลยไม่ต้องตื่นมาเจอเรื่องแบบนี้มันเสียใจจนชินชาไปแล้วผมคิดทุกคืนว่าผมจะต้องกลับไปเรียนให้ได้แต่ก็ได้แค่คิดหลอกฝันไปวันๆว่าจะเรียนจบสูงมีงานที่มั่นคงมีเงินไว้ดูแลพ่อแม่ในอนาคตแต่ตอนนี้ผม... คิดไม่ออกไม่ออกจริงๆ มีแค่วุด ม.3 มือถือ1เครื่อง กับเงินไว้จ่ายค่าห้องแล้วก็เงินไม่กี่บาทที่เอาไว้ใช้กินใช้จ่ายเดือนหน้าทั้งเดือน ผมควรทำอย่างไร ผมอยากเรียนอยากมีโอกาศอีกครั้งแต่พ่อแม่เขาส่งผมได้แค่นี้ที่เหลือผมต้องช่วยตัวเองแต่ผมไม่รู้จะเริ่มตรงไหนที่จะทำให้ฝันเป็นจริง มีน้าคนนึงอายุแก40กว่าแกเปนคนมีฐานะพอสมควรแกเคยบอกผมว่าถึงเขาจะมีเงิน แต่เขาก็เสียเปรียบผมผมก็งง ว่าเสียเปรียบตรงไหน เขาบอกว่าท่าเขาเอาเงินมาซื้ออายุผมผมจะเอาไหม? ผมก็งง เขาบอกว่าถึงเขาจะมีเงินแต่เขาก็อายุมาก "ท่าเอ็งมาเป็นน้าเองจะเอาไหมสลับตัวกันเองจะมีเงินส่วนน้าจะกลับไปอายุ18" .. ผมฟังจบผมคิดได้เลยว่าชีวิตผมยังมีความหมายยังต้องไปต่อผมได้เปรียบเขาจริงๆ แต่ณตอนนี้ผมทางตันมองไม่เห็นอนาคต ผมไม่รู้จะอธิบายยังไงผมแค่อยากมีอนาคตที่ดีมันไม่สายเกินไปใช่ไหมผมกลับตัวทันหรือป่าว. ต้นทุนชีวิตแต่ละคนไม่เท่ากันใครที่อายุเท่าๆผมแต่ทางบ้านมีฐานะมีคนส่งเรียนพร้อมผมขอแนะนำไปเรียนเลยครับไม่ต้องคิดเยอะเรียนไปเลยนึกถึงคนที่อยากเรียนแต่ไม่มีเงินเรียนเช่นผม.. สุดท้ายผมขอรบกวนเพื่อนๆพี่ๆน้องๆชาวพันทิปให้คำแนะนำผมทีครับผมควรทำอย่างไร "สิ่งที่ผมอยากทำที่สุดคือกลับไปเรียนครับ"อยากมีอนาคตที่ดีอยากเอาใบปริญญาไปให้พ่อกับแม่ครับอยากให้ท่านภูมิใจคนหลงผิดอย่างผมก็มีความตั้งใจกลับไปกราบเท้าพ่อกับแม่อยากให้ครอบครัวกลับมาเป็นเหมือนเดิมถึงจะเป็นไปไม่ได้แต่อย่างน้อยผมอยากมีชีวิตที่มั่นคงดูแลท่านคืนได้ครับ.
#อาจจะยาวไปหน่อยจริงๆมีเรื่องเศร้ามากกว่านี้แต่ผมขอเอาคร่าวๆเขียนต่อคงไม่พอผมเขียนมันออกมาจากใจ ผมไม่รู้จะขอคำแนะนำจากใครแล้วครับผมทำได้แค่นี้ผมไม่อยากฝันเฝื้องแบบนี้ ฉุดผมขึ้นไปที จากคนที่เคยหลงผิดคนนึง