จขกท และคนใกล้ตัวที่เคยเจอมาเป็นคนที่พูดอะไรตรงๆค่ะ เรียกได้ว่าพูดเกือบทุกอย่างที่ใจคิดเลยก็ว่าได้ ขอยกตัวอย่างเหตุการณ์ดังต่อไปนี้ค่ะ ทั้งที่เจอมากับตัวเองและคนใกล้ตัว ขอเริ่มจากคนใกล้ตัวก่อนก็แล้วกันนะคะ
หัวหน้างานที่บริษัทเก่าแห่งนึงแกเป็นคนพูดอะไรตรงมาก คือถ้าใครทำงานดีก็ชมเชยใครทำไม่ดีก็ถูกตำหนิ ตอนนั้นรับพนักงานหญิงมาใหม่คนนึง ซึ่งเธอเป็นคนทำงานช้า เรียนรู้ช้า และแก้ปัญหาเฉพาะหน้าไม่เป็น เมื่อถึงระยะเวลาครบโปร เนื่องจากสงสารเพราะเธอมีปัญหาเรื่องเงิน หัวหน้าก็ให้อยู่ต่อแต่ให้เธอไปทำงานที่เบาลงที่ไม่เกิดความเสียหาย แล้วคิดค่าแรงเป็นรายวันให้เธอ คือถ้าวันไหนไม่มาก็ไม่ได้ แต่ก่อนจะลดเขาก็ถามความสมัครใจของเธอก่อนนะคะ ไม่ใช่ว่าอยากลดก็ลดเลยพร้อมบอกเธอว่า “งานบางอย่างน่ะคุณต้องคิดด้วยตัวเองได้บ้าง ไม่ใช่ว่าทุกอย่างต้องมานั่งบอก 12345 ผมจะให้คุณไปทำงานที่เบาลงและง่ายขึ้น แต่ค่าแรงก็ต้องลดลงตามความเหมาะสมด้วย ที่ให้อยู่ต่อน่ะก็ถือว่าบุญหัวแล้วนะ เป็นที่อื่นคุณโดนไล่ออกไปแล้ว” แล้วก็คุยกับหัวหน้าเสร็จเธอก็มานั่งร้องไห้ จนเพื่อนร่วมงานคนอื่นๆต้องมานั่งปลอบใจเธอ
ทีนี้มาดูเหตุการณ์ที่ฉันเคยเจอมาบ้างนะคะ ฉันเคยทำงานอยู่บริษัทแห่งนึงแถวสีลมที่อาคาร united center เวลาพักกกลางวันก็จะไปกินข้าวเที่ยงกับเพื่อนที่โรงพยาบาลกรุงเทพคริสเตียนฝั่งตรงข้าม วันนั้นเราไปกินข้าวกัน 3 คน ฉันกับน้องคนแรกซื้อข้าวมาก่อนก็เลยนั่งหันหน้าเข้าหากัน แล้วน้องคนที่ 2 ซึ่งเป็นสาวประเภท 2 ซื้อมาทีหลังสุด ฉันก็เลยเอาเก้าอี้ที่ว่างมาไว้ที่หัวโต๊ะ เพื่อที่เราจะได้สามารถนั่งด้วยกัน 3 คนได้ เพราะเห็นว่าถึงจะเอาเก้าอี้มาไว้ตรงนั้น แต่ก็มีพื้นที่เหลือพอที่คนเดินได้ และคนอื่นๆที่มาด้วยกันเขาก็ทำแบบนี้ แต่น้องบอกไม่เอาจะหาที่นั่งที่นั่งด้วยกัน 3 คนให้ได้โดยไม่ต้องต่อเก้าอี้ ฉันก็เลยบอกน้องไปว่า “น้องคะอย่าเรื่องมาก นั่งตรงไหนก็นั่งไปก่อนเถอะ” สุดท้ายก็ต้องนั่งแยกกันโดยฉันขออาสาไปนั่งอีกโต๊ะนึงแทน โรงอาหารของที่นี่จะเป็นโต๊ะยาวติดรั้ว ซึ่งคนที่นั่งข้างในสุดก็จะต้องนั่งติดรั้ว ทุกครั้งสังเกตเห็นว่าเวลาไปกินข้าว ถ้าเป็นที่นั่งด้านในสุดที่ติดรั้ว น้องคนนี้ก็จะไม่ยอมนั่งจะหาที่นั่งริมที่เข้าออกสะดวกกว่า หลังจากโดนว่าไปน้องก็หน้าเสียและไม่ค่อยพูดกับฉัน 2-3 วัน ก็เลยไปเล่าให้แม่ฟังแม่ก็บอกว่า “แม่ก็เข้าใจว่าน้องเขาก็ทำไม่ถูก แต่เราก็ไม่ใช่ไปว่าเขาซะขนาดนั้น นั่งกินข้าวน่ะเต็มที่ก็ไม่เกิน 20 นาทีหรอก เข้าใจว่าอยากนั่งริมแต่ถ้าตอนนั้นมันไม่มี ก็บอกน้องเขาว่าให้นั่งที่อื่นไปก่อนแล้วพอว่างก็ค่อยย้ายไป” ตอนหลังฉันก็ขอโทษน้องเขาไปแล้วก็พูดอย่างที่แม่บอก จากนั้นเวลาไปกินข้าวน้องก็ดีขึ้นเรื่องที่นั่งและเราก็คุยกันเหมือนเดิม
ที่เล่ามาทั้งหมดก็อยากจะถามเพื่อนๆว่าการเป็นคนพูดอะไรตรงๆดีหรือไม่ดียังไง คือฉันเป็นคนพูดตรงก็จะชอบคนที่พูดตรงๆเหมือนกัน อย่างหัวหน้างานคนที่ว่าถึงเขาจะพูดแรงแต่มันก็คือเรื่องจริง คุณทำงานไม่ดีจริงหรือเปล่า ถ้าคุณทำแบบนั้นจริงๆทำไมคุณไม่ปรับปรุงแก้ไขให้ดีขึ้น เพื่อที่จะเปลี่ยนจากคำตำหนิเป็นคำชมไม่ดีกว่าเหรอ ที่เขาไม่ไล่ออกให้อยู่ต่อนี่ก็ถือว่าเขายังใจดีนะ อย่างสมมุติทำขนมแล้วขนมไม่อร่อย แต่คนกินเกรงใจคนทำจะรู้ไหมว่าต้องแก้ไขปรับปรุงอะไรบ้าง ในมุมมองของฉันการพูดตรงถึงมันจะเจ็บปวดแต่มันก็จริงใจ คนขวานผ่าซากจริงๆไม่มีอะไรหรอก ถ้าเทียบกับพวกที่น้ำนิ่งไหลลึก แทงข้างหลัง หน้าไหว้หลังหลอก คนพวกนี้ซะอีกที่น่ากลัวยิ่งกว่า ก็เลยอยากรู้ความเห็นมุมมองอื่นคิดยังไงกันคะ
การที่เป็นคนพูดอะไรตรงๆดีหรือไม่ดีอย่างไร
หัวหน้างานที่บริษัทเก่าแห่งนึงแกเป็นคนพูดอะไรตรงมาก คือถ้าใครทำงานดีก็ชมเชยใครทำไม่ดีก็ถูกตำหนิ ตอนนั้นรับพนักงานหญิงมาใหม่คนนึง ซึ่งเธอเป็นคนทำงานช้า เรียนรู้ช้า และแก้ปัญหาเฉพาะหน้าไม่เป็น เมื่อถึงระยะเวลาครบโปร เนื่องจากสงสารเพราะเธอมีปัญหาเรื่องเงิน หัวหน้าก็ให้อยู่ต่อแต่ให้เธอไปทำงานที่เบาลงที่ไม่เกิดความเสียหาย แล้วคิดค่าแรงเป็นรายวันให้เธอ คือถ้าวันไหนไม่มาก็ไม่ได้ แต่ก่อนจะลดเขาก็ถามความสมัครใจของเธอก่อนนะคะ ไม่ใช่ว่าอยากลดก็ลดเลยพร้อมบอกเธอว่า “งานบางอย่างน่ะคุณต้องคิดด้วยตัวเองได้บ้าง ไม่ใช่ว่าทุกอย่างต้องมานั่งบอก 12345 ผมจะให้คุณไปทำงานที่เบาลงและง่ายขึ้น แต่ค่าแรงก็ต้องลดลงตามความเหมาะสมด้วย ที่ให้อยู่ต่อน่ะก็ถือว่าบุญหัวแล้วนะ เป็นที่อื่นคุณโดนไล่ออกไปแล้ว” แล้วก็คุยกับหัวหน้าเสร็จเธอก็มานั่งร้องไห้ จนเพื่อนร่วมงานคนอื่นๆต้องมานั่งปลอบใจเธอ
ทีนี้มาดูเหตุการณ์ที่ฉันเคยเจอมาบ้างนะคะ ฉันเคยทำงานอยู่บริษัทแห่งนึงแถวสีลมที่อาคาร united center เวลาพักกกลางวันก็จะไปกินข้าวเที่ยงกับเพื่อนที่โรงพยาบาลกรุงเทพคริสเตียนฝั่งตรงข้าม วันนั้นเราไปกินข้าวกัน 3 คน ฉันกับน้องคนแรกซื้อข้าวมาก่อนก็เลยนั่งหันหน้าเข้าหากัน แล้วน้องคนที่ 2 ซึ่งเป็นสาวประเภท 2 ซื้อมาทีหลังสุด ฉันก็เลยเอาเก้าอี้ที่ว่างมาไว้ที่หัวโต๊ะ เพื่อที่เราจะได้สามารถนั่งด้วยกัน 3 คนได้ เพราะเห็นว่าถึงจะเอาเก้าอี้มาไว้ตรงนั้น แต่ก็มีพื้นที่เหลือพอที่คนเดินได้ และคนอื่นๆที่มาด้วยกันเขาก็ทำแบบนี้ แต่น้องบอกไม่เอาจะหาที่นั่งที่นั่งด้วยกัน 3 คนให้ได้โดยไม่ต้องต่อเก้าอี้ ฉันก็เลยบอกน้องไปว่า “น้องคะอย่าเรื่องมาก นั่งตรงไหนก็นั่งไปก่อนเถอะ” สุดท้ายก็ต้องนั่งแยกกันโดยฉันขออาสาไปนั่งอีกโต๊ะนึงแทน โรงอาหารของที่นี่จะเป็นโต๊ะยาวติดรั้ว ซึ่งคนที่นั่งข้างในสุดก็จะต้องนั่งติดรั้ว ทุกครั้งสังเกตเห็นว่าเวลาไปกินข้าว ถ้าเป็นที่นั่งด้านในสุดที่ติดรั้ว น้องคนนี้ก็จะไม่ยอมนั่งจะหาที่นั่งริมที่เข้าออกสะดวกกว่า หลังจากโดนว่าไปน้องก็หน้าเสียและไม่ค่อยพูดกับฉัน 2-3 วัน ก็เลยไปเล่าให้แม่ฟังแม่ก็บอกว่า “แม่ก็เข้าใจว่าน้องเขาก็ทำไม่ถูก แต่เราก็ไม่ใช่ไปว่าเขาซะขนาดนั้น นั่งกินข้าวน่ะเต็มที่ก็ไม่เกิน 20 นาทีหรอก เข้าใจว่าอยากนั่งริมแต่ถ้าตอนนั้นมันไม่มี ก็บอกน้องเขาว่าให้นั่งที่อื่นไปก่อนแล้วพอว่างก็ค่อยย้ายไป” ตอนหลังฉันก็ขอโทษน้องเขาไปแล้วก็พูดอย่างที่แม่บอก จากนั้นเวลาไปกินข้าวน้องก็ดีขึ้นเรื่องที่นั่งและเราก็คุยกันเหมือนเดิม
ที่เล่ามาทั้งหมดก็อยากจะถามเพื่อนๆว่าการเป็นคนพูดอะไรตรงๆดีหรือไม่ดียังไง คือฉันเป็นคนพูดตรงก็จะชอบคนที่พูดตรงๆเหมือนกัน อย่างหัวหน้างานคนที่ว่าถึงเขาจะพูดแรงแต่มันก็คือเรื่องจริง คุณทำงานไม่ดีจริงหรือเปล่า ถ้าคุณทำแบบนั้นจริงๆทำไมคุณไม่ปรับปรุงแก้ไขให้ดีขึ้น เพื่อที่จะเปลี่ยนจากคำตำหนิเป็นคำชมไม่ดีกว่าเหรอ ที่เขาไม่ไล่ออกให้อยู่ต่อนี่ก็ถือว่าเขายังใจดีนะ อย่างสมมุติทำขนมแล้วขนมไม่อร่อย แต่คนกินเกรงใจคนทำจะรู้ไหมว่าต้องแก้ไขปรับปรุงอะไรบ้าง ในมุมมองของฉันการพูดตรงถึงมันจะเจ็บปวดแต่มันก็จริงใจ คนขวานผ่าซากจริงๆไม่มีอะไรหรอก ถ้าเทียบกับพวกที่น้ำนิ่งไหลลึก แทงข้างหลัง หน้าไหว้หลังหลอก คนพวกนี้ซะอีกที่น่ากลัวยิ่งกว่า ก็เลยอยากรู้ความเห็นมุมมองอื่นคิดยังไงกันคะ