ผมเป็นชาวบ้านจนๆคนหนึ่ง แม่ตายตั้งแต่อยู่ ป.6พ่อมีเมียใหม่ ผมอาศัยอยู่กับปู่ย่ามาตั้งแต่เด็กแกเอ็นดูผมมาก ปู่ผมตอนอายุ 60 ปลายๆยังทำงานเป็นยามเงินเดือนๆละ 3000 เช้าออกเวรมาก็รีบซื้อกับข้าวมาให้ผมกับน้องๆกิน หลังจากผมจบปริญญาก็เข้ามาทำงานที่กรุงเทพฯ ชีวิตตอนอยู่ที่กรุงเทพ 2-3​ปีไม่เคยโทรหาแกเลย แกโทรมาผมผมก็ไม่อยากคุยเพราะรู้สึกว่าพูดไปแล้วแกไม่ค่อยได้ยิน เช้าวันหนึ่งคนที่บ้านโทรมาร้องห่มร้องไห้บอกว่าปู่หายใจไม่ออกอยู่ห้องไอซียู สุดท้ายปู่ผมตายทั้งที่ผมไม่ได้ล่ำลา

ก่อนปู่ผมตาย 1 สัปดาห์​ผมกลับไปเยี่ยมบ้าน ปกติผมกลับจะไม่ได้บอกใครที่บ้านเลย พอไปถึงก็เห็นแกนั่งอยู่หน้าบ้านท่าทางดีใจที่หลานมา

ถามว่าเรื่องที่เสียใจที่สุดในชีวิตคืออะไรก็คงเป็นเรื่องที่ทำแย่ๆกับปู่กับย่า เรื่องที่ไม่ได้ตอบแทนบุญคุณ​แก

จุกที่คอ เสียใจจริงๆ...