คือผม แอบชอบเพื่อนร่วมงานคนนึงครับ
ตั้งแต่ผมเริ่มเข้ามาทำงานที่บริษัทแม้จะเห็นหน้ากันบ่อยๆ แต่ผมคุยกับเขาแทบจะนับครั้งได้ ตอนแรกเราอยู่คนละทีมกันและผมก็ไม่ได้รู้สึกปิ๊งเขาหรืออะไร ทำให้ก่อนหน้านี้ไม่ได้คุยกันเลย จนช่วงหนึ่งผมได้มีโอกาสร่วมงานกับเขา ทำโปรเจคด้วยกัน ผมรู้สึกว่าเราทำงานด้วยกันได้ดีมาก คุยกันรู้เรื่องเข้าใจง่าย เขาเป็นคนเก่งนะ ผมรู้สึกสบายใจที่จะทำงานด้วย (และเขาก็เคยบอกผมแบบนั้นเช่นกัน) ทำให้เราได้ร่วมงานกันอยู่บ่อยๆ เนื่องจากเราคุยกันถูกคอมาก จึงสนิทกันได้อย่างรวดเร็วครับ
จากแค่คุยกันแค่ตอนเจอหน้า เรื่องงาน ก็เริ่มมีแชทบ้าง คุยกันเรื่องอื่นๆบ้าง บ่อยขึ้น บ่อยขึ้น แต่ว่ามันไม่ใช่การจีบกันนะครับ แค่คุยกันปกติแบบเพื่อนจริงๆ (อาจฟังดูเหมือนแก้ตัวนะครับ) เพราะว่าเขามีแฟนแล้ว ผมก็ไม่เคยคิดจะล้ำเส้นตรงนั้น ไม่เคยคิดว่าจะจีบ จะเอาเขามาเป็นแฟนอะไรแบบนั้นเลย และผมก็มั่นใจว่า เขาไม่คิดอะไรเพราะเขารักแฟนมาก ผมก็วางตัวเป็นเพื่อนสนิทคนนึงมาตลอด แล้วพอเวลามันผ่านไป ........ เวลามันผ่านไปไวมาก จนมันรู้สึกเคยชินกับการมีเขาในชีวิต
"ผมไม่เคยยอมรับเลยนะว่าผมชอบเขา" จนวันที่เขาจะมีครอบครัว มันรู้สึกจุกๆแปลกๆ เหมือนกับสูญเสียบางอย่างไป เพื่อนผมบอกว่ามันคือความรู้สึก "อกหัก" แล้วก็...... นั่นแหละครับตอนนี้เขามีครอบครัวแล้ว ผมตัดสินใจถอยตัวเองออกมาดีกว่า เพราะถ้าผมรู้สึกกับเขาแค่เพื่อนจริงๆมันคงไม่มีความรู้สึกแบบนั้น แต่ถึงจะถอยออกมาแล้ว แต่เราก็ยังต้องร่วมงานกันอยู่ดี เจอหน้ากันทุกๆวัน ทุกครั้งที่มองหน้าเขามันทำให้ผมนึกถึงเวลาที่ได้ใกล้ชิดกับเขา ผมไม่รู้ว่าผมจะทนได้ไหม แค่คิดเล่นๆว่าวันนึงถ้าผมต้องเห็นเขาอุ้มท้องมาทำงานผมจะรู้สึกอย่างไรไหม ตอนนี้คิดอยู่ว่าจะขอย้ายสาขาดีไหม หรือว่าจะทนๆไปก่อนเดี๋ยวสักวันมันก็ดีขึ้นเอง แล้วสักวันผมอาจจะไม่รู้สึกอะไรก็ได้
เราจะ Move on ได้อย่างไร ในเมื่อยังเจอหน้ากันทุกๆวันในที่ทำงาน
ตั้งแต่ผมเริ่มเข้ามาทำงานที่บริษัทแม้จะเห็นหน้ากันบ่อยๆ แต่ผมคุยกับเขาแทบจะนับครั้งได้ ตอนแรกเราอยู่คนละทีมกันและผมก็ไม่ได้รู้สึกปิ๊งเขาหรืออะไร ทำให้ก่อนหน้านี้ไม่ได้คุยกันเลย จนช่วงหนึ่งผมได้มีโอกาสร่วมงานกับเขา ทำโปรเจคด้วยกัน ผมรู้สึกว่าเราทำงานด้วยกันได้ดีมาก คุยกันรู้เรื่องเข้าใจง่าย เขาเป็นคนเก่งนะ ผมรู้สึกสบายใจที่จะทำงานด้วย (และเขาก็เคยบอกผมแบบนั้นเช่นกัน) ทำให้เราได้ร่วมงานกันอยู่บ่อยๆ เนื่องจากเราคุยกันถูกคอมาก จึงสนิทกันได้อย่างรวดเร็วครับ
จากแค่คุยกันแค่ตอนเจอหน้า เรื่องงาน ก็เริ่มมีแชทบ้าง คุยกันเรื่องอื่นๆบ้าง บ่อยขึ้น บ่อยขึ้น แต่ว่ามันไม่ใช่การจีบกันนะครับ แค่คุยกันปกติแบบเพื่อนจริงๆ (อาจฟังดูเหมือนแก้ตัวนะครับ) เพราะว่าเขามีแฟนแล้ว ผมก็ไม่เคยคิดจะล้ำเส้นตรงนั้น ไม่เคยคิดว่าจะจีบ จะเอาเขามาเป็นแฟนอะไรแบบนั้นเลย และผมก็มั่นใจว่า เขาไม่คิดอะไรเพราะเขารักแฟนมาก ผมก็วางตัวเป็นเพื่อนสนิทคนนึงมาตลอด แล้วพอเวลามันผ่านไป ........ เวลามันผ่านไปไวมาก จนมันรู้สึกเคยชินกับการมีเขาในชีวิต
"ผมไม่เคยยอมรับเลยนะว่าผมชอบเขา" จนวันที่เขาจะมีครอบครัว มันรู้สึกจุกๆแปลกๆ เหมือนกับสูญเสียบางอย่างไป เพื่อนผมบอกว่ามันคือความรู้สึก "อกหัก" แล้วก็...... นั่นแหละครับตอนนี้เขามีครอบครัวแล้ว ผมตัดสินใจถอยตัวเองออกมาดีกว่า เพราะถ้าผมรู้สึกกับเขาแค่เพื่อนจริงๆมันคงไม่มีความรู้สึกแบบนั้น แต่ถึงจะถอยออกมาแล้ว แต่เราก็ยังต้องร่วมงานกันอยู่ดี เจอหน้ากันทุกๆวัน ทุกครั้งที่มองหน้าเขามันทำให้ผมนึกถึงเวลาที่ได้ใกล้ชิดกับเขา ผมไม่รู้ว่าผมจะทนได้ไหม แค่คิดเล่นๆว่าวันนึงถ้าผมต้องเห็นเขาอุ้มท้องมาทำงานผมจะรู้สึกอย่างไรไหม ตอนนี้คิดอยู่ว่าจะขอย้ายสาขาดีไหม หรือว่าจะทนๆไปก่อนเดี๋ยวสักวันมันก็ดีขึ้นเอง แล้วสักวันผมอาจจะไม่รู้สึกอะไรก็ได้