สวัสดีค่ะเราอายุ 15 กำลังจะ16นะคะ วันนี้แค่อยากมาระบายปัญหาของเด็กที่มีปัญหามานาน(สำหรับเรา)
- เราเป็นลูกคนกลาง มีพี่ชายน้องชาย และมีอาการเสี่ยงเป็นโรคซึมเศร้า -
ตั้งแต่เด็กเราจะเจอปัญหาครอบครัวตลอด โดยส่วนใหญ่จะเป็นพ่อเมา แล้วทำร้ายร่างกายแม่ ในตอนนั้นมีพี่ชายอยู่(พี่ชายโตกว่าเรา9ปี) เราก็โอเค รู้สึกปลอดภัยนิดหน่อย แต่มันก็มีบางครั้งที่ทำให้เรารู้สึกกลัวคือพ่อจะโมโหหนักเวลากินเหล้า จะถือมีดมาขู่แม่ค่ะ จนแม่รู้ว่าเมาแม่ก็จะรีบเก็บทุกอย่างที่ทำร้ายได้ เป็นทุกวันจนตอนเด็กๆเราได้นอนน้อยมาก ก็จะมีช่วงที่กินทุกวัน แล้วก็หยุดไปหลายเดือน แต่ก็จะกลับมากินอีก มันเลยเป็นความกลัวของเราเองที่จะกลัวที่พ่อเมา จนเราต้องมาดูแลแม่กับน้องแทนพี่ เพราะพี่ติดทหาร ตอนแรกก็กล้าๆกลัวๆ พอหนักเข้าเรากลายเป็นก้าวร้าวในตอนพ่อเมา เราพยายามพูดจนมีครั้งนึงเราโดนพ่อเตะคาง นั่นทำให้เราเสียใจมากๆ เพราะไม่คิดว่าพ่อจะทำทั้งๆที่พ่อดูเป็นห่วงเรามากๆ พี่ออกทหารมา พี่ก็ได้ไปทำงานที่จังหวัดบ้านแฟนค่ะ เราก็โอเค เราจะดูพ่อเอง แต่เรารู้สึกว่าการที่พี่อยู่ไกลพ่อ มันทำให้พ่อโวยวายน้อยลง แต่ไม่ได้ดีแบบดีไปเลยนะคะ จนมาตอนจบม.3 เราเลือกที่จะต่อปวช. วิทยาลัยเอกชนแห่งนึง แต่เพราะค่าเทอมแพง พ่อเราก็เลยไม่อยากให้เรียน เราก็พยายามบอกว่าเราได้ทุนนะ หนักจนเราไปขอร้องน้องให้ต่อม.1ที่เดิมเพราะที่เดิมไม่เสียตัง เราอาจจะเห็นแก่ตัวนะคะ แต่เราอยากเข้ามาก กลัวไปปวช.ที่อื่นที่อยู่ข้างๆเราจะเสียคนเผลอตามเพื่อน พ่อเครียดกับที่เรียนต่อเรา จนไปกินเหล้าอีกครั้ง มันทำให้เราเสียใจมากอีกครั้งนึง แล้วด้วยความที่เรา15-16 น้อง13-14แล้ว เราก็อยากให้น้องช่วยงานบ้านเราบ้าง เราพูดเรื่องนี้กับพ่อแม่มาตั้งแต่เรา9-10ขวบ ว่าน้องก็โตแล้วให้ช่วยบ้าง พ่อก็จะพูดตลอดว่าน้องยังเด็ก น้องเป็นผู้ชาย พูดมาหลายปีมาก บอกเราตลอดว่าน้องยังเด็กแต่น้องไม่ได้อายุเท่าเดิมตลอดซะหน่อย น้องก็โตตามเรามาเรื่อยๆ ก็ควรช่วยบ้างสิ เราก็พยายามคิดว่าเออเราเนี่ยเป็นลูกคนกลาง เราต้องได้รับอะไรน้อยที่สุดอยู่แล้ว แต่มันบ่อยเกินไป เวลาเราทำได้ดี เราไปแข่งอะไรมา เราก็จะแค่โดนชมว่าเก่ง ดีมาก แต่กับน้องที่ไปแข่ง ไปสอบได้ น้องกับได้ของได้ความสนใจจากคนรอบข้าง ญาติๆรู้ว่าน้องเราแข่ง ยินดีด้วย แต่ของเรานี่เงียบเลย มันเป็นความน้อยใจที่แบบทำไมต้องเป็นเราที่ไม่เคยได้อะไรเลย เรากลับมาจากเรียน กลับมาจากทำงานกลุ่ม ก็จะใช้เราทำงานบ้านทันที พอบางครั้งเราไม่ทำก็ว่าเรา แล้วพอเราโตขึ้น เราก็เริ่มได้ยินคนนินทาครอบครัวเรามากขึ้น (ก่อนหน้านี้มีแต่เรายังไม่ค่อยรู้เรื่องเยอะ) เราได้ยินแต่ละเรื่องที่เขาพูดกัน เราพยายามไม่เก็บมาคิด แต่ด้วยความที่เป็นคนคิดมากแบบมากๆๆๆ แคร์สายตา แคร์คำพูดของทุกคน
ไหนจะสังคมเพื่อนปวช.ที่เราไม่ค่อยเข้าใจ(เลือกเรียนเพราะอยากเรียนเพื่อฝึกประสบการณ์แต่ลืมนึกถึงสังคมในรั้วโรงเรียน) โดนเกลียดแบบที่ไร้เหตุผล ความรักก็เหนื่อยๆ น้อยใจพ่อตอนเมาจนคิดอยากจะลองไปจองโรงแรมแล้วหายไปจากบ้านซัก2-3วัน
ปัญหาเราอาจจะไม่หนักสำหรับทุกคน แต่มันหนักสำหรับเรามาก เวลาเราเสียใจเราจะคิดเรื่องฆ่าตัวตายตลอด ตอนนี้เราขับรถเป็นแล้ว เราก็คิดว่าถ้าเราขับรถไปชนต้นไม้หรืออะไรซักอย่าง หรือเราโดนรถชน หรืออะไรก็ได้ที่ทำให้เราตายได้ มันจะทำให้มีคนสนใจ หรือเข้าใจเรามั้ย เราจะมีความสุขมากขึ้นมั้ย
เราลองทำแบบทดสอบโรคซึมเศร้า ก็ขึ้นว่ามีอาการเสี่ยง
ปัญหาเยอะจนจากเราตอนเด็กที่ร่าเริง ขำง่ายมากๆ ยิ้มตลอด ตอนนี้คือเป็นเด็กที่ถ้าไม่จำเป็นต้องพูดก็จะไม่พูด หน้าบึ้ง โลกส่วนตัวสูง
เคยมีคนบอกเราว่าเรื่องของเรามันเล็กมาก แต่การแค่เจอปัญหาครอบครัว สำหรับเด็กแบบเรา เรารู้สึกมันหนักมากๆ มันส่งผลไปถึงความคิดเรา ลักษณะนิสัยเรา
ขอบคุณพื้นที่พันทิปที่ให้ระบายค่ะ
-------------------------------------------------------------------------------------
ใครพอมีวิธีคิดหรือหนทางในการเลิกคิดอะไรแบบนี้ได้ช่วยบอกด้วยนะคะ ไม่ได้มีความสุขที่มีความคิดแบบนี้ แต่ห้ามตัวเองไม่ได้ หรือควรหาจิตแพทย์ก็บอกได้นะคะ
(โรคที่เราเป็นอาจจะไม่ใช่โรคซึมเศร้า ที่เราคิดมี3โรคค่ะ โรคซึมเศร้า โรคไบโพล่า โรคเครียด)
แท็กผิดขออภัยนะคะ
ระบายปัญหาจากเด็กอายุ15
- เราเป็นลูกคนกลาง มีพี่ชายน้องชาย และมีอาการเสี่ยงเป็นโรคซึมเศร้า -
ตั้งแต่เด็กเราจะเจอปัญหาครอบครัวตลอด โดยส่วนใหญ่จะเป็นพ่อเมา แล้วทำร้ายร่างกายแม่ ในตอนนั้นมีพี่ชายอยู่(พี่ชายโตกว่าเรา9ปี) เราก็โอเค รู้สึกปลอดภัยนิดหน่อย แต่มันก็มีบางครั้งที่ทำให้เรารู้สึกกลัวคือพ่อจะโมโหหนักเวลากินเหล้า จะถือมีดมาขู่แม่ค่ะ จนแม่รู้ว่าเมาแม่ก็จะรีบเก็บทุกอย่างที่ทำร้ายได้ เป็นทุกวันจนตอนเด็กๆเราได้นอนน้อยมาก ก็จะมีช่วงที่กินทุกวัน แล้วก็หยุดไปหลายเดือน แต่ก็จะกลับมากินอีก มันเลยเป็นความกลัวของเราเองที่จะกลัวที่พ่อเมา จนเราต้องมาดูแลแม่กับน้องแทนพี่ เพราะพี่ติดทหาร ตอนแรกก็กล้าๆกลัวๆ พอหนักเข้าเรากลายเป็นก้าวร้าวในตอนพ่อเมา เราพยายามพูดจนมีครั้งนึงเราโดนพ่อเตะคาง นั่นทำให้เราเสียใจมากๆ เพราะไม่คิดว่าพ่อจะทำทั้งๆที่พ่อดูเป็นห่วงเรามากๆ พี่ออกทหารมา พี่ก็ได้ไปทำงานที่จังหวัดบ้านแฟนค่ะ เราก็โอเค เราจะดูพ่อเอง แต่เรารู้สึกว่าการที่พี่อยู่ไกลพ่อ มันทำให้พ่อโวยวายน้อยลง แต่ไม่ได้ดีแบบดีไปเลยนะคะ จนมาตอนจบม.3 เราเลือกที่จะต่อปวช. วิทยาลัยเอกชนแห่งนึง แต่เพราะค่าเทอมแพง พ่อเราก็เลยไม่อยากให้เรียน เราก็พยายามบอกว่าเราได้ทุนนะ หนักจนเราไปขอร้องน้องให้ต่อม.1ที่เดิมเพราะที่เดิมไม่เสียตัง เราอาจจะเห็นแก่ตัวนะคะ แต่เราอยากเข้ามาก กลัวไปปวช.ที่อื่นที่อยู่ข้างๆเราจะเสียคนเผลอตามเพื่อน พ่อเครียดกับที่เรียนต่อเรา จนไปกินเหล้าอีกครั้ง มันทำให้เราเสียใจมากอีกครั้งนึง แล้วด้วยความที่เรา15-16 น้อง13-14แล้ว เราก็อยากให้น้องช่วยงานบ้านเราบ้าง เราพูดเรื่องนี้กับพ่อแม่มาตั้งแต่เรา9-10ขวบ ว่าน้องก็โตแล้วให้ช่วยบ้าง พ่อก็จะพูดตลอดว่าน้องยังเด็ก น้องเป็นผู้ชาย พูดมาหลายปีมาก บอกเราตลอดว่าน้องยังเด็กแต่น้องไม่ได้อายุเท่าเดิมตลอดซะหน่อย น้องก็โตตามเรามาเรื่อยๆ ก็ควรช่วยบ้างสิ เราก็พยายามคิดว่าเออเราเนี่ยเป็นลูกคนกลาง เราต้องได้รับอะไรน้อยที่สุดอยู่แล้ว แต่มันบ่อยเกินไป เวลาเราทำได้ดี เราไปแข่งอะไรมา เราก็จะแค่โดนชมว่าเก่ง ดีมาก แต่กับน้องที่ไปแข่ง ไปสอบได้ น้องกับได้ของได้ความสนใจจากคนรอบข้าง ญาติๆรู้ว่าน้องเราแข่ง ยินดีด้วย แต่ของเรานี่เงียบเลย มันเป็นความน้อยใจที่แบบทำไมต้องเป็นเราที่ไม่เคยได้อะไรเลย เรากลับมาจากเรียน กลับมาจากทำงานกลุ่ม ก็จะใช้เราทำงานบ้านทันที พอบางครั้งเราไม่ทำก็ว่าเรา แล้วพอเราโตขึ้น เราก็เริ่มได้ยินคนนินทาครอบครัวเรามากขึ้น (ก่อนหน้านี้มีแต่เรายังไม่ค่อยรู้เรื่องเยอะ) เราได้ยินแต่ละเรื่องที่เขาพูดกัน เราพยายามไม่เก็บมาคิด แต่ด้วยความที่เป็นคนคิดมากแบบมากๆๆๆ แคร์สายตา แคร์คำพูดของทุกคน
ไหนจะสังคมเพื่อนปวช.ที่เราไม่ค่อยเข้าใจ(เลือกเรียนเพราะอยากเรียนเพื่อฝึกประสบการณ์แต่ลืมนึกถึงสังคมในรั้วโรงเรียน) โดนเกลียดแบบที่ไร้เหตุผล ความรักก็เหนื่อยๆ น้อยใจพ่อตอนเมาจนคิดอยากจะลองไปจองโรงแรมแล้วหายไปจากบ้านซัก2-3วัน
ปัญหาเราอาจจะไม่หนักสำหรับทุกคน แต่มันหนักสำหรับเรามาก เวลาเราเสียใจเราจะคิดเรื่องฆ่าตัวตายตลอด ตอนนี้เราขับรถเป็นแล้ว เราก็คิดว่าถ้าเราขับรถไปชนต้นไม้หรืออะไรซักอย่าง หรือเราโดนรถชน หรืออะไรก็ได้ที่ทำให้เราตายได้ มันจะทำให้มีคนสนใจ หรือเข้าใจเรามั้ย เราจะมีความสุขมากขึ้นมั้ย
เราลองทำแบบทดสอบโรคซึมเศร้า ก็ขึ้นว่ามีอาการเสี่ยง
ปัญหาเยอะจนจากเราตอนเด็กที่ร่าเริง ขำง่ายมากๆ ยิ้มตลอด ตอนนี้คือเป็นเด็กที่ถ้าไม่จำเป็นต้องพูดก็จะไม่พูด หน้าบึ้ง โลกส่วนตัวสูง
เคยมีคนบอกเราว่าเรื่องของเรามันเล็กมาก แต่การแค่เจอปัญหาครอบครัว สำหรับเด็กแบบเรา เรารู้สึกมันหนักมากๆ มันส่งผลไปถึงความคิดเรา ลักษณะนิสัยเรา
ขอบคุณพื้นที่พันทิปที่ให้ระบายค่ะ
-------------------------------------------------------------------------------------
ใครพอมีวิธีคิดหรือหนทางในการเลิกคิดอะไรแบบนี้ได้ช่วยบอกด้วยนะคะ ไม่ได้มีความสุขที่มีความคิดแบบนี้ แต่ห้ามตัวเองไม่ได้ หรือควรหาจิตแพทย์ก็บอกได้นะคะ
(โรคที่เราเป็นอาจจะไม่ใช่โรคซึมเศร้า ที่เราคิดมี3โรคค่ะ โรคซึมเศร้า โรคไบโพล่า โรคเครียด)
แท็กผิดขออภัยนะคะ