เพราะคนไทยส่วนใหญ่ ไม่ได้คิดว่า เด็กคือทรัพยากรที่มีค่าของประเทศ
รัฐสวัสดิการก็ไม่ช่วยตรงนี้ ภาระทั้งหลายก็มาตกที่พ่อแม่
เอาจริงๆ การให้ปู่ย่าตายายเลี้ยงลูก ไม่ใช่ความพร้อมในการมีลูกค่ะ

การมีลูกที่พร้อมจริงๆ คือ พ่อแม่ต้องพร้อมเลี้ยงลูก จนกว่าลูกจะเข้าโรงเรียน
เอาจริงๆ เด็กไม่ควรเรียนอนุบาลด้วยซ้ำ เพราะหน้าที่ของเขาคือการเล่น และหน้าที่ของพ่อแม่คือการกระตุ้นพัฒนาการต่างๆ
จะมีสักกี่คน ที่สามารถหยุดงานได้ถึง 3-4 ปี เต็มที่ก็ 7 ปี ตอนที่ลูกเข้าการศึกษาภาคบังคับ
ครอบครัวหรือคนที่จะทำอย่างนั้นได้ ต้องมีเวลาที่มากพอ (ตัดเรื่องเงินทิ้งไปก่อน เลี้ยงเด็กใช้เวลาไม่ได้ใช้เงินค่ะ)
ดังนั้นหนึ่งปัจจัยที่ตามมาคือพ่อแม่ ถ้าไม่ได้มีกิจการเป็นของตัวเอง ยังเป็นลูกจ้างอยู่ เวลางานต้องยืดหยุ่น หรือสามารถทำงานที่ไหนก็ได้
ซึ่งในไทย บริษัทแบบนี้น้อยมาก แบบต้องนับนิ้วเอา หรือไม่ก็ต้องเป็นฟรีแลนซ์ไปเลย หรือลักษณะงานที่อยู่กับลูกได้
หรือไม่งั้นก็ต้องมีคนใดคนหนึ่งที่ลาออกมาเลี้ยงลูกเอง ซึ่งวิธีนี้ถ้าอีกคนไม่ได้มีรายได้ที่มากพอ การเงินในบ้านก็ฝืดอีก
มันก็เลยกลายเป็นการมีข้อจำกัดอีกมากมายอีกเช่นกัน ดังนั้นมันคือหน้าที่ของรัฐที่จะช่วยพ่อแม่สร้างเด็ก สร้างเด็กที่มีคุณภาพค่ะ

เรามองภาพใหญ่นะคะ ทุกอย่างมันเกี่ยวพันกันทั้งสิ้น สิ่งที่ประชาชนต้องอยู่และต้องเจอ
มันเป็นผลมาจากนโยบายและการทำงานของภาครัฐทั้งนั้น
อีกเรื่องเวลาเลิกเรียนของเด็กก็ไม่สัมพันธ์กับพ่อแม่แล้ว
ส่วนใหญ่เลิกเรียนกันบ่าย 3 โมง 4 โมง แต่ที่ทำงานที่เลิกเวลานี้มีไหม ถึงมีก็น้อยมากๆ
แล้วจากนั้นเด็กจะทำยังไง ก็คงไม่พ้นการเรียนพิเศษหรือให้ครูดูแล แต่ในความเป็นจริงๆ เด็กๆ เพลียแล้ว
เวลาที่เลิกเรียนควรจะต้องอยู่กับพ่อแม่ได้แล้ว ได้พักผ่อน ได้ทำกิจกรรมอื่นที่กระตุ้นเรื่องอื่น นอกเหนือจากการเรียน

เราเองเชื่อว่า สังคมไทยที่ยังไม่พัฒนา ดักดานอยู่แบบนี้ มันไม่ใช่สังคมที่ควรจะมีลูก หรือเลี้ยงเด็กเลยด้วยซ้ำ
พ่อแม่ทำงานหนัก เวลาให้ครอบครัวไม่มี สวัสดิการของรัฐก็ไม่มี ทั้งที่กระทรวงศึกษาธิการนี่ได้งบประมาณสูงสุดมาทุกปี
แต่ก็หมดไปกับการเดินทางไปดูงานที่ต่างประเทศทุกปีๆ หมดไปกับการพัฒนาวัตถุและสิ่งปลูกสร้าง
ไม่ได้เอางบประมาณมาใช้กับตัวเด็กๆ เลย แต่เวลาเด็กๆ ไปสร้างคุณงามความดี สร้างชื่อเสียง นี่ขอมีเอี่ยวด้วยทุกที

รัฐ ไม่ใช่แค่รัฐบาลนะคะ แต่ทางภาครัฐ หน่วยงานที่เกี่ยวข้อง และผู้ที่รับผิดชอบ ต้องจริงจังกับเรื่องนี้ให้มากกว่านี้
การเลี้ยงเด็กคนนึง ไม่ใช่แค่ออกแต่นโยบาย ผักชีโรยหน้า หรือการสร้างครู มันเกี่ยวข้องทุกอย่างตั้งแต่ตัวพ่อแม่เอง
เวลาที่เหมาะสมกับเด็กแต่ละคน การกระตุ้นพัฒนาการ พื้นที่ในการเรียนรู้ สิ่งแวดล้อม ปัจจัย 4 ทั้งหมด
อย่างที่บอก ประเทศไทยในตอนนี้ และที่ผ่านมา 50-60 ปี ไม่มีรัฐไหนจริงจังกับเรื่องการพัฒนาคนเลย
ไม่วายตอนนี้ว่าที่นายกฯทั้งหลาย พรรคการเมืองทั้งหลาย ก็ไม่มีทั้งเรื่องนี้และเรื่องสิ่งแวดล้อมที่กระทบโดยตรงกับเด็กๆ

มักมีผู้ปกครองบางท่านบอกว่า ถ้ามีลูกจะเข้าใจ
ขอตอบนะครับว่า มีหลานครับ ให้ปู่ย่าเลี้ยงที่บ้าน เพราะเกรงใจคนอื่นที่ทำงานครับ
มุมส่วนตัวมองว่า หากไม่พร้อมก็ยังไม่ควรมีครับ หากคิดแค่ประโยชน์ส่วนตัวโดยอ้างเหตุผลต่างๆนานาเพื่อเบียดเบียนเพื่อนร่วมงานคงไม่ดีหรอกครับ
แต่ถ้าไม่มีศักยภาพหรือมีภาระไม่สามารถในการเลี้ยงดูจริงๆ ก็พามาเลี้ยงได้ครับ ขอแค่เลี้ยงดูเด็กๆให้เรียบร้อย เงียบๆและรบกวนคนอื่นให้น้อยที่สุดจะดีกว่าครับ ใจเขาใจเรานะครับ

ถามจริงก็ตอบตรง เบื่อมากค่ะ เพราะเด็กๆดื้อมาก
เคยลาออกจากงานเพราะเบื่อเด็กๆ ย้ายไปสายที่ไม่มีเด็ก
คือพวกงานออกนอกพื้นที่

ตอบตามตรงทุกวันนี้โคตรรำคาญ xxx แหกปากเสียงดังไม่มีสมาธิ แล้วแทนที่พ่อแม่จะควบคุมดูแลให้ลูกหุบปาก กลับปล่อยให้แหกปาก เพื่อนร่วมงานก็คอยโอ๋ไปสิ ช่วงปิดเทอมเริ่มแยกไม่ออกว่านี่ออฟฟิตหรือเนสเซอรี่ บางคนก็รักเด็กเหลือเกิ๊น ทำตัวเป็นพี่เลี้ยงเด็กจนงานการไม่ทำ พอเราพูดหน่อยกลายเป็น คนไม่รักเด็กเกลียดเด็ก ส่วนตัวนี่เรารักเด็กนะ รักมากด้วยแต่คุณก็ต้องดูบริบทด้วยรึเปล่าถ้าคุณเอาลูกมาออฟฟิตด้วยนั้นหมายความว่าคุณต้องควบคุมลูกคุณได้ นี่ xxx ปล่อยวิ่งยังกับสนามเด็กเล่น เด็กไม่เกลียดแต่เกลียดพ่อแม่เด็กที่ผลักภาระให้เพื่อนร่วมงาน