สวัสดีคะ เราทำงานบริษัทของต่างชาติ ส่งออกผลไม้สดคะ ด้วยหน้าที่และอะไรหลายๆอย่างที่ต้องพบเจอจากการที่เราทำงานที่นี่มาแปดปี
ปัจจุบันสังเกตุตัวเองว่า เราต่างจากคนเดิมมาก จะหงุดหงิดทุกครั้ง ที่มีคนหยิบของเรา ใช้ของๆเรา เพราะเราเลือกที่จะไม่วุ่นวายของใคร ถ้าจำเป็นต้องมี เราจะต้องจัดการหามาเป็นของเราคะ เดิมทีเรากล้าพูดได้เต็มปากคะ เราแฟร์กับการอยู่ร่วมกันทั้งหมด เรื่องเล็กน้อย ไม่เคยคิดคะ ถือว่าพวกกันกินด้วยกันอยู่ด้วยกัน แต่ เราเคยได้ยินบางคำ จากปากเพื่อนร่วมงาน ว่า ถ้าจะให้เขาจ่ายมากกว่าคนอื่นฝันไปเถอะ นี่คือการสนทนาของเพื่อนร่วมงานในบริษัท แต่ที่ผ่านมาเราคิดว่าหลายๆอย่างคือการเอื้อกัน เรื่องเล็กน้อย แบ่งกันได้ ช่วยกันได้ การทำงานการอยู่ร่วมก็จะ Happy หลายครั้งหลายคำที่เราได้ยินได้ฟังเสมอ และได้มองเห็นสิ่งที่หลายๆคนเขาปฎิบัติ เราเลยเริ่มรู้สึกว่า แล้วเราจะแฟร์กับคนอื่นเพื่ออะไร เราหมายถึงกับหลายๆเรื่องหลายๆเหตุการณ์ เราเริ่มรู้สึกว่า อยากมีขอบเขตของตัวเอง มีมุมที่ไม่ต้องสนใจใคร มีมุมที่ไม่ต้องแคร์ใคร เป็นแบบนั้นมาเรื่อย จนถึงปัจจุบัน
1 ของเราทุกชิ้นเราหวงคะ ไม่ชอบให้ใครยุ่งและหยิบจับ หรือหยิบยืม เพราะเราไม่หยิบยืมใคร ถ้าคิดว่าต้องใช้ เราต้องซื้อ
2 หงุดหงิดทุกครั้งที่มีคนวุ่นวายของใช้ เราใช้คำว่าของส่วนตัวน้ะคะ มันอาจเป็นเรื่องเล็กน้อยสำหรับหลายคน แต่เรามองว่าเรื่องใหญ่
เคยปรึกษาเพื่อนสนิทถึงข้อนี้ เพื่อนบอกการอยู่ร่วมกันต้องแบ่งปันกันบ้าง น้ำใจมีให้กัน แต่เรากลับแย้งไปว่า ถ้าต้องใช้ทำไมไม่ซื้อ แล้วทุกครั้งที่เราอยากได้อะไร เราก็ต้องหาซื้อมาเอง เราไม่เห็นว่าต้องไปยืมใคร
หลายๆความรู้สึกก็เริ่มรู้สึกตัวว่า เราเห็นแก่ตัวรึไม่เอาใครมากไปรึเปล่า ปล.ในบริษัทจะเป็นการบริหารปกครองใน ระบบครอบครัวคะ ทำงาน กิน นอน อยู่ที่บริษัททั้งหมด เราจะสบายกว่าคนอื่นตรงที่เป็นคนเก่า นอกนั้นเปลี่ยนเข้าออกเรื่อย ปี สองปี ออก รับใหม่
*****เราใจแคบ และเป็นคนเห็นแก่ตัว ใช่มั้ย ?
*****เราซีเรียสกับการใช้ชีวิตมากไปหรือเปล่า
*****ปัจจุบันเรายึดติดกับการใช้ชีวิตแบบไม่ต้องแคร์ใครมากไปหรือเปล่า
*****เรารู้สึกว่าคนอื่นไม่แฟร์กับเราก่อน เราคิดแบบนี้จริงๆ
( การอยู่ร่วมกันในบริษัท มีคนจีน คนไทย เป็นบริษัท ที่ไม่ใช่ระบบบริษัท แต่เป็นลักษณะกงสี ปกครองโดยเจ้านายคนจีน อยู่แบบครอบครัว )
เราใจแคบ เห็นแก่ตัว หรือเปล่า ?
ปัจจุบันสังเกตุตัวเองว่า เราต่างจากคนเดิมมาก จะหงุดหงิดทุกครั้ง ที่มีคนหยิบของเรา ใช้ของๆเรา เพราะเราเลือกที่จะไม่วุ่นวายของใคร ถ้าจำเป็นต้องมี เราจะต้องจัดการหามาเป็นของเราคะ เดิมทีเรากล้าพูดได้เต็มปากคะ เราแฟร์กับการอยู่ร่วมกันทั้งหมด เรื่องเล็กน้อย ไม่เคยคิดคะ ถือว่าพวกกันกินด้วยกันอยู่ด้วยกัน แต่ เราเคยได้ยินบางคำ จากปากเพื่อนร่วมงาน ว่า ถ้าจะให้เขาจ่ายมากกว่าคนอื่นฝันไปเถอะ นี่คือการสนทนาของเพื่อนร่วมงานในบริษัท แต่ที่ผ่านมาเราคิดว่าหลายๆอย่างคือการเอื้อกัน เรื่องเล็กน้อย แบ่งกันได้ ช่วยกันได้ การทำงานการอยู่ร่วมก็จะ Happy หลายครั้งหลายคำที่เราได้ยินได้ฟังเสมอ และได้มองเห็นสิ่งที่หลายๆคนเขาปฎิบัติ เราเลยเริ่มรู้สึกว่า แล้วเราจะแฟร์กับคนอื่นเพื่ออะไร เราหมายถึงกับหลายๆเรื่องหลายๆเหตุการณ์ เราเริ่มรู้สึกว่า อยากมีขอบเขตของตัวเอง มีมุมที่ไม่ต้องสนใจใคร มีมุมที่ไม่ต้องแคร์ใคร เป็นแบบนั้นมาเรื่อย จนถึงปัจจุบัน
1 ของเราทุกชิ้นเราหวงคะ ไม่ชอบให้ใครยุ่งและหยิบจับ หรือหยิบยืม เพราะเราไม่หยิบยืมใคร ถ้าคิดว่าต้องใช้ เราต้องซื้อ
2 หงุดหงิดทุกครั้งที่มีคนวุ่นวายของใช้ เราใช้คำว่าของส่วนตัวน้ะคะ มันอาจเป็นเรื่องเล็กน้อยสำหรับหลายคน แต่เรามองว่าเรื่องใหญ่
เคยปรึกษาเพื่อนสนิทถึงข้อนี้ เพื่อนบอกการอยู่ร่วมกันต้องแบ่งปันกันบ้าง น้ำใจมีให้กัน แต่เรากลับแย้งไปว่า ถ้าต้องใช้ทำไมไม่ซื้อ แล้วทุกครั้งที่เราอยากได้อะไร เราก็ต้องหาซื้อมาเอง เราไม่เห็นว่าต้องไปยืมใคร
หลายๆความรู้สึกก็เริ่มรู้สึกตัวว่า เราเห็นแก่ตัวรึไม่เอาใครมากไปรึเปล่า ปล.ในบริษัทจะเป็นการบริหารปกครองใน ระบบครอบครัวคะ ทำงาน กิน นอน อยู่ที่บริษัททั้งหมด เราจะสบายกว่าคนอื่นตรงที่เป็นคนเก่า นอกนั้นเปลี่ยนเข้าออกเรื่อย ปี สองปี ออก รับใหม่
*****เราใจแคบ และเป็นคนเห็นแก่ตัว ใช่มั้ย ?
*****เราซีเรียสกับการใช้ชีวิตมากไปหรือเปล่า
*****ปัจจุบันเรายึดติดกับการใช้ชีวิตแบบไม่ต้องแคร์ใครมากไปหรือเปล่า
*****เรารู้สึกว่าคนอื่นไม่แฟร์กับเราก่อน เราคิดแบบนี้จริงๆ
( การอยู่ร่วมกันในบริษัท มีคนจีน คนไทย เป็นบริษัท ที่ไม่ใช่ระบบบริษัท แต่เป็นลักษณะกงสี ปกครองโดยเจ้านายคนจีน อยู่แบบครอบครัว )