สวัสดีค่ะ เป็นกระทู้ที่ 2 การเรียบเรียงอาจไม่เก่งเท่าไหร่
แต่พอนึกถึงเรื่องนี้ทีไร รู้สึกอบอุ่นในใจลึกๆ เลยอยากแชร์เรื่องราวนี้ให้ผู้อื่นค่ะ เพื่อเป็นแรงบันดาลใจในความกล้าให้กำลังใจผู้อื่นค่ะ
เพราะถ้าหากวันนึงเป็นเราบ้างที่มีปัญหาทุกข์ใจ ในวันที่เราไม่มีใครจริงๆ จะมีใครสักคนมั๊ย ที่สังเกตุเห็นความผิดปกติของเรา และพร้อมที่จะให้กำลังใจกันในฐานะคนแปลกหน้า.............
และเผื่อว่า ผู้หญิงคนนั้นอาจมาเห็น และจำเรื่องราวนี้ได้
(ถ้าคาดเคลื่อนตรงไหน ขออภัยด้วยนะคะ เพราะเกิดขึ้นนานแล้ว)
เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นเมื่อประมาณ 7 ปีที่แล้ว แฟนเราเป็นทหาร เราไปอยู่ที่บ้านแฟน แฟนไม่อยู่ด้วยมันก็จะเหงาๆหน่อย
ตกเย็นหลังเลิกงาน เราก็จะไปเดินเล่น บ้านแฟนจะอยู่ใกล้ๆป่าชายเลน เราก็จะไปเดินเล่นแถวนั้นทุกวัน
บริเวณใกล้ๆนั้นจะมีบ่อ และทำชานไม้ยื่นลงไปในบ่อ ไว้สำหรับนั่งเล่น
ทุกๆวันเราก็จะไปนั่งอยู่ตรงนั้นคนเดียว แต่..........
วันนี้ กลับมีผู้หญิงคนนึงนั่งอยู่ก่อนหน้าแล้ว เราก็ไม่สนใจ เดินไปนั่งอีกฝั่งของชานไม้
สมัยนั้นคนยังไม่ติดโซเชียลเหมือนตอนนี้นะคะ เราก็นั่งแบบเหม่อๆ คิดนู่นนี่นั่นเรื่อยเปื่อย
จนเริ่มได้ยินเสียงซืดจมูก เราเลยหันไปทางผู้หญิงคนนั้น เธอกำลังนั่งร้องไห้
ในตอนนั้นเราคิดว่า ควรจะลุกหนีไปดีไหมหว่า? ลุกไปก็ไม่รู้จะไปไหน บ้านก็ไม่อยากกลับ งั้นลองนั่งมึนต่อไป เค้าคงหยุดร้องเองแหละ ปรากฎว่าตอนนั้น เธอกลับยิ่งร้องไห้หนักกว่าเดิม
ด้วยความที่เราเป็นคนขี้คิดมาก บวกจิตใจเราตอนนั้น เราก็กลัวว่า ถ้าปล่อยเธอนั่งคนเดียว เธอจะเครียด คิดสั้นโดดน้ำป่าวหว่า.........เลยนั่งต่อไปอยู่แบบนั้น แต่พอนั่งนานๆเนิ่มไม่มีอะไรทำ เลยเดินไปเด็ดช่อเฟื่องฟ้าใกล้ๆ แล้วกลับมานั่งที่เดิม หาอะไรทำเพลินๆแก้เซ็ง โดยการเด็ดกลีบเฟื่องฟ้าออกทีละกลีบ ทิ้งลงน้ำ กลีบดอกไม้นั้นมันก็ลอยเป็นสายไปในทิศทางที่เธอคนนั้นนั่งอยู่
เรานั่งเด็ดอยู่แบบนั้นสักพัก จนฟ้าเริ่มมืด ยุงเริ่มมา นั่งต่อไปไม่ไหวแล้ว เราเลยลุกขึ้น สบตากับเธอทีนึง เรายิ้มให้ เท่าที่เราพอจำได้ เหมือนเธอคนนั้นจะพูดกับเราว่า "ขอบคุณนะคะ" เราก็ทำหน้า งงๆ เธอเลยอธิบายเรื่องที่เธอขอบคุณ
สมมุติว่าเธอชื่อ "ฟ้า" แล้วกันนะคะ
"เมื่อกี้นี้ ที่พี่เด็ดดอกไม้ลอยน้ำมาเพื่อปลอบใจฟ้าอ่ะค่ะ ฟ้ารู้สึกดีขึ้นมากเลยจริงๆ ขอบคุณมากเลยนะคะ พอดีฟ้ากำลังมีปัญหา ถ้าไม่ได้พี่ ไม่รู้ฟ้าจะเป็นยังไง"
ประมาณนี้ เราก็แบบ ยิ้มๆ งงๆ ตอบกลับไปว่า "ไม่เป็นไรค่ะ ยินดี"
เราเดินเลียบถนนใหญ่เพื่อเดินกลับบ้าน
สักพัก ก็มีรถเก๋ง มาเทียบข้างๆ พอเราหันไป ปรากฎว่าเป็นเธอคนนั้น เธอค่อยๆลดกระจกลงมา
เธอ : บ้านพี่อยู่แถวนี้หรอคะ เดี๋ยวฟ้าไปส่งมั๊ย
เรา : ไม่เป็นไรค่ะ อยู่แค่ตรงซอยนี้เอง ใกล้ถึงแล้ว
เธอ : พี่ว่างมั๊ยคะ ไปดื่มด้วยกันมั๊ย
เรา : อ๋อ พอดีมีธุระต้องไปต่อค่ะ
(ความจริงคือ ตอนนั้นเรากรอบมาก ไม่มีตังค์ ต้องพยายามไม่ใช้จ่ายเรื่องที่ไม่จำเป็น มานึกตอนนี้ก็แอบเสียดายอยู่เหมือนกัน เลยจำเป็นต้องปฏิเสธไป)
เธอ : ขอบคุณอีกครั้งจริงๆนะคะ
เราก็พยักหน้ายิ้ม ทำตัวไม่ถูกเลย รู้สึกเขินนิดๆ เพราะเค้าคิดเป็นเรื่องเป็นราว เราเลยแอบพลุ่บเข้าบ้านญาติแถวนั้นไปก่อน แล้วก็ออกมาแอบมองเธอขับรถจากไป
หลังจากเหตุการณ์นี้ ทำให้เรากลายเป็นคนที่ใส่ใจกับสิ่งรอบข้างมากขึ้น คอยให้กำลังใจผู้อื่นไม่ว่าจะด้วยคำพูดหรือการกระทำ เราคิดว่า การได้ช่วยคนๆหนึ่งที่กำลังมีปัญหา หรือทุกข์ใจ อาจจะเป็นการรับฟังเค้าก็ตามแต่ ทั้งคนที่เรารู้จัก และไม่รู้จัก ให้กำลังใจกันผ่านโลกโซเชียล หรือจะทางไหน อาจช่วยให้คนๆนึง หลุดพ้นกับการจมปลักอยู่กับความทุกข์นั้นได้ แม้อาจต้องใช้เวลา แต่ถ้าเราสามารถช่วยดึงเค้าออกจากห้วงของความรู้สึกแย่ๆนั้นได้ มันคงดี ถึงแม้บางคนบอกว่า ทุกคนต้องจัดการแก้ปัญหา และอยู่กับความทุกข์ด้วยตัวเองให้ได้ก่อนจะพึ่งคนอื่น แต่ภูมิคุ้มกันและความเข้มแข็งของแต่ละคนนั้นมีไม่เท่ากัน และในที่นี้ไม่ได้กล่าวถึงกาพึ่งพาคนอื่น แต่กล่าวถึง การที่เราสามารถเป็นกำลังใจให้ผู้อื่นได้หรือไม่ เพราะบางครั้งเวลาที่เรามีปัญหา เรายังหวังว่า จะมีใครสักคนที่ยังเข้าใจเรา..............
สุดท้าย.....เป็นกำลังใจให้คนที่กำลังเผชิญปัญหา พยายามต่อสู้ คนที่กำลังเป็นโรคซึมเศร้า และอีกหลายๆคนนะคะ......
เผลอสร้างสถานการณ์ให้กำลังใจคนแปลกหน้าโดยไม่รู้ตัว
แต่พอนึกถึงเรื่องนี้ทีไร รู้สึกอบอุ่นในใจลึกๆ เลยอยากแชร์เรื่องราวนี้ให้ผู้อื่นค่ะ เพื่อเป็นแรงบันดาลใจในความกล้าให้กำลังใจผู้อื่นค่ะ
เพราะถ้าหากวันนึงเป็นเราบ้างที่มีปัญหาทุกข์ใจ ในวันที่เราไม่มีใครจริงๆ จะมีใครสักคนมั๊ย ที่สังเกตุเห็นความผิดปกติของเรา และพร้อมที่จะให้กำลังใจกันในฐานะคนแปลกหน้า.............
และเผื่อว่า ผู้หญิงคนนั้นอาจมาเห็น และจำเรื่องราวนี้ได้
(ถ้าคาดเคลื่อนตรงไหน ขออภัยด้วยนะคะ เพราะเกิดขึ้นนานแล้ว)
เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นเมื่อประมาณ 7 ปีที่แล้ว แฟนเราเป็นทหาร เราไปอยู่ที่บ้านแฟน แฟนไม่อยู่ด้วยมันก็จะเหงาๆหน่อย
ตกเย็นหลังเลิกงาน เราก็จะไปเดินเล่น บ้านแฟนจะอยู่ใกล้ๆป่าชายเลน เราก็จะไปเดินเล่นแถวนั้นทุกวัน
บริเวณใกล้ๆนั้นจะมีบ่อ และทำชานไม้ยื่นลงไปในบ่อ ไว้สำหรับนั่งเล่น
ทุกๆวันเราก็จะไปนั่งอยู่ตรงนั้นคนเดียว แต่..........
วันนี้ กลับมีผู้หญิงคนนึงนั่งอยู่ก่อนหน้าแล้ว เราก็ไม่สนใจ เดินไปนั่งอีกฝั่งของชานไม้
สมัยนั้นคนยังไม่ติดโซเชียลเหมือนตอนนี้นะคะ เราก็นั่งแบบเหม่อๆ คิดนู่นนี่นั่นเรื่อยเปื่อย
จนเริ่มได้ยินเสียงซืดจมูก เราเลยหันไปทางผู้หญิงคนนั้น เธอกำลังนั่งร้องไห้
ในตอนนั้นเราคิดว่า ควรจะลุกหนีไปดีไหมหว่า? ลุกไปก็ไม่รู้จะไปไหน บ้านก็ไม่อยากกลับ งั้นลองนั่งมึนต่อไป เค้าคงหยุดร้องเองแหละ ปรากฎว่าตอนนั้น เธอกลับยิ่งร้องไห้หนักกว่าเดิม
ด้วยความที่เราเป็นคนขี้คิดมาก บวกจิตใจเราตอนนั้น เราก็กลัวว่า ถ้าปล่อยเธอนั่งคนเดียว เธอจะเครียด คิดสั้นโดดน้ำป่าวหว่า.........เลยนั่งต่อไปอยู่แบบนั้น แต่พอนั่งนานๆเนิ่มไม่มีอะไรทำ เลยเดินไปเด็ดช่อเฟื่องฟ้าใกล้ๆ แล้วกลับมานั่งที่เดิม หาอะไรทำเพลินๆแก้เซ็ง โดยการเด็ดกลีบเฟื่องฟ้าออกทีละกลีบ ทิ้งลงน้ำ กลีบดอกไม้นั้นมันก็ลอยเป็นสายไปในทิศทางที่เธอคนนั้นนั่งอยู่
เรานั่งเด็ดอยู่แบบนั้นสักพัก จนฟ้าเริ่มมืด ยุงเริ่มมา นั่งต่อไปไม่ไหวแล้ว เราเลยลุกขึ้น สบตากับเธอทีนึง เรายิ้มให้ เท่าที่เราพอจำได้ เหมือนเธอคนนั้นจะพูดกับเราว่า "ขอบคุณนะคะ" เราก็ทำหน้า งงๆ เธอเลยอธิบายเรื่องที่เธอขอบคุณ
สมมุติว่าเธอชื่อ "ฟ้า" แล้วกันนะคะ
"เมื่อกี้นี้ ที่พี่เด็ดดอกไม้ลอยน้ำมาเพื่อปลอบใจฟ้าอ่ะค่ะ ฟ้ารู้สึกดีขึ้นมากเลยจริงๆ ขอบคุณมากเลยนะคะ พอดีฟ้ากำลังมีปัญหา ถ้าไม่ได้พี่ ไม่รู้ฟ้าจะเป็นยังไง"
ประมาณนี้ เราก็แบบ ยิ้มๆ งงๆ ตอบกลับไปว่า "ไม่เป็นไรค่ะ ยินดี"
เราเดินเลียบถนนใหญ่เพื่อเดินกลับบ้าน
สักพัก ก็มีรถเก๋ง มาเทียบข้างๆ พอเราหันไป ปรากฎว่าเป็นเธอคนนั้น เธอค่อยๆลดกระจกลงมา
เธอ : บ้านพี่อยู่แถวนี้หรอคะ เดี๋ยวฟ้าไปส่งมั๊ย
เรา : ไม่เป็นไรค่ะ อยู่แค่ตรงซอยนี้เอง ใกล้ถึงแล้ว
เธอ : พี่ว่างมั๊ยคะ ไปดื่มด้วยกันมั๊ย
เรา : อ๋อ พอดีมีธุระต้องไปต่อค่ะ
(ความจริงคือ ตอนนั้นเรากรอบมาก ไม่มีตังค์ ต้องพยายามไม่ใช้จ่ายเรื่องที่ไม่จำเป็น มานึกตอนนี้ก็แอบเสียดายอยู่เหมือนกัน เลยจำเป็นต้องปฏิเสธไป)
เธอ : ขอบคุณอีกครั้งจริงๆนะคะ
เราก็พยักหน้ายิ้ม ทำตัวไม่ถูกเลย รู้สึกเขินนิดๆ เพราะเค้าคิดเป็นเรื่องเป็นราว เราเลยแอบพลุ่บเข้าบ้านญาติแถวนั้นไปก่อน แล้วก็ออกมาแอบมองเธอขับรถจากไป
หลังจากเหตุการณ์นี้ ทำให้เรากลายเป็นคนที่ใส่ใจกับสิ่งรอบข้างมากขึ้น คอยให้กำลังใจผู้อื่นไม่ว่าจะด้วยคำพูดหรือการกระทำ เราคิดว่า การได้ช่วยคนๆหนึ่งที่กำลังมีปัญหา หรือทุกข์ใจ อาจจะเป็นการรับฟังเค้าก็ตามแต่ ทั้งคนที่เรารู้จัก และไม่รู้จัก ให้กำลังใจกันผ่านโลกโซเชียล หรือจะทางไหน อาจช่วยให้คนๆนึง หลุดพ้นกับการจมปลักอยู่กับความทุกข์นั้นได้ แม้อาจต้องใช้เวลา แต่ถ้าเราสามารถช่วยดึงเค้าออกจากห้วงของความรู้สึกแย่ๆนั้นได้ มันคงดี ถึงแม้บางคนบอกว่า ทุกคนต้องจัดการแก้ปัญหา และอยู่กับความทุกข์ด้วยตัวเองให้ได้ก่อนจะพึ่งคนอื่น แต่ภูมิคุ้มกันและความเข้มแข็งของแต่ละคนนั้นมีไม่เท่ากัน และในที่นี้ไม่ได้กล่าวถึงกาพึ่งพาคนอื่น แต่กล่าวถึง การที่เราสามารถเป็นกำลังใจให้ผู้อื่นได้หรือไม่ เพราะบางครั้งเวลาที่เรามีปัญหา เรายังหวังว่า จะมีใครสักคนที่ยังเข้าใจเรา..............
สุดท้าย.....เป็นกำลังใจให้คนที่กำลังเผชิญปัญหา พยายามต่อสู้ คนที่กำลังเป็นโรคซึมเศร้า และอีกหลายๆคนนะคะ......