เรื่องมันมีอยู่ว่าผมเล่น fb และ ig ก็เลยได้เจอรูปเขาเฮ้ยก้อหน้าตาดี ก็เลยแอบชอบทั้งที่ไม่รู้จักกันมาก่อนสืบทุกอย่างเกี่ยวกับเขา เขาเรียนที่ไหน จบที่ไหน เรียนอะไรมา รหัสนิสิตอะไร ทำงานที่ไหนแต่โชคดีที่ว่าใน fb เขามีเพื่อนร่วมกัน 1 คน เลยพอได้เซอะหา สรุปคือเรารุ่นเดียวกันเราเรียน รหัส 52 เหมือนกันแต่คนละที่แต่เรามีเลือดต่างกัน เขาเลือดเทาส้ม ผมเลือดเทาทอง อันนี้คือสิ่งที่ผมได้ข้อมูลข้อเเรก แต่ผมก็ถอดใจว่าเราไม่เหมาะสมกันเขาเป็นถึงเภสัชเราแค่ครูคนนึง แค่คิดก็ต่างกันแล้วแต่เคยเจอเขาตัวเป็นๆอยู่ 3-4 ครั้งตอนไปเดินห้าง เออลือมบอกเรทำงานอยู่จังหวัดเดียวกันเขามาใช้ทุนที่นี่ แต่เราคือคนจังหวัดนี้ เราก็คิดแค่ว่าเฮ้ยตัวจริงแม่หล่อวะ ขาว สูง ตี๋ ก็เขาเป็นคนเหนือเลยขาว แต่ตรงข้ามกับเรา 5555 พอเจอก็แค่มองและแอบเดินหนีออกไป ก็เราไม่รู้จักกัน จนมาวันนึงได้กับมาสอน รร แถวบ้านเลยคิดอยากจะลองสักตั้งแต่ก็ได้แค่คิดเพราะมันคงเป็นไปไม่ได้ เลยทำยังไงให้เขาพอเห็นเราได้บ้างคือแอบไปกดรูปใน ig เขาวันละ 4-5 รูป ทุกวันๆ จนมาวันนึงไปงานบวชพี่ชายของเพื่อนขากลับเลยลองถามเพื่อนๆดูว่าจะทำไงดีก็ชอบไปแล้วทั้งที่ไม่รู้จักกันนะเราก็แจงรายละเอียดว่าเราทำไรไปบ้าง ตามเขายังไง จนมีเพื่อนคนนึงบอกว่าพี่เคยได้ยินทฤษฎี 20 วันไหม ก็ตอบไปว่าไม่เคยมันคือการทักไปคุย ว่าทำไร คือทักไปชวนคุย เราก็เลยบอกจะบ้าหรอออ ไม่กล้าหรอกเพื่อนๆก็บอกทักไปเดี๋ยวนี้ สุดท้ายเราก็ทักเขาวันแรกคือ 24 กพ. 62 แต่เขาตอบ ไม่ตอบ และไม่อ่าน คือ เสียใจมากตอนนั้น เลยทักไปอีกในวันที่ 25 กพ. 62 เขาตอบคือดีใจมาก แต่ก็แค่ ครับ คำเดียว เราจะเป็นคนเปิดประโยคคำถามตลอดและเขาจะเป็นคนตอบตลอด จนเราเริ่มท้อ เราจะทักเขาทุกวันตอนเช้า อรุณสวัสดิ์ ตั้งใจทำงาน ตอนเที่ยง ก็ถามกินข้าวยัง ตอนเย็นก็ถามเลิกงานยัง กินข้าวยัง ก่อนนอนก็ฝันดี ทำอยู่แบบนี้ทุกวัน เราจะเป็นคนชวนคุยตลอดแต่เราก็สู้นะ เขาจะชอบเที่ยวช่วง ส อา มีครั้งนึงเขาไปเที่ยวจันเราก็ถามเขาเขาก็ตอบว่าจันทบูร และเขาก็ส่งรูปเขานอนเปมาให้เราอยุ่แถวชายหาด คือตอนนั้นเอาตรงๆนะเราเริ่มท้อแล้วยังปรึกษาเพื่อนเลยว่าจะไปต่อหรือพอแค่นี้ แต่พอเขาส่งรูปมาให้ดูไฟมันก็เริ่มติดถึงเราจะเหนื่อยแล้วก็ตาม มันก็คงจะเพราะความต่างด้วยเขาเป็นเภสัช น่าจะได้คุ่กับหมอ พยาบาล หรือไม่ก้เภสัชด้วยกัน ไม่ใช่ครูแบบเราแค่คิดให้เด้ก ป.1 ตอบว่าต่างกันไหมมันก้ต่างกันอย่างเห้นได้ชัด แต่มาวันนึงคือเป็นวันที่ 19 ของทฤษฎี 21 วัน คือวันนั้นพ่อใช้ให้ไปซื้อยากับน้องสาวปกติจำบ่น เพราะขี้เกียจไปแต่วันนี้แปลกไปแบบง่ายๆว่าจะไปซื้อร้านประจำแต่ปิดเลยขับมอไซด์ตรงไปว่าเจอร้านไหนก็ซื้อร้านนั้นพอจอกรถปั๊บเจอเขานนั่งอยุ่ในร้านขายยาร้านนั้น เราก้สติแตกเพราะวันนั้นจำได้ว่าเป้นวัน พฤ เราก็ให้น้องลงไปซื้อแล้วด้วยความสติแตกของเราเลยบอกน้องไปซื้อแล้วเราบอกน้องอีกว่าเดวไปซื้อของแปบหาร็ไม่ว่าเราเขินขับรถรอบซอย 2 รอบ คือสติแตกมาก พอกับบ้านนึกขึ้นได้ว่าตัวเองเป้นเวรเฝ้า รร แต่ใจอยากเจอเขาอีกเลยทำเป็นขอกะปุกยากับน้องมาดูแล้ววนกับไปใหม่เพื่อจะซื้ออีก แต่พอถึงร้านจอดลดละนับ 1 -10 ในใจแล้วลงรถไปแต่ใจเรามันป๊อดเดินเข้าร้านเครื่องเสียงร้านข้างๆทำเปนไปซื้อสายแจ็ค สุดท้ายก้ตัดสินใจเดินเข้าไปคืออายและเขินมากครับ แต่ ภญ คืออธิบายนานมากหารู้ไม่ผมจะเป็นลมแล้ว แต่ไม่มองหน้าเขาเลยเพราะอายแล้วก็ไปเข้าดันจำวันผิด แต่ก้อทำได้แค่ทักเขาเหมือนเดิมทุกๆวันจนครบ 21 วัน เมื่อคืนเขาออกเวรเที่ยงคืน ก้อเลยทักว่า ไปหาไรกินร้อนๆก่อนนอนไหมพอดีอยุ่ข้างนอก เขาแค่อ่านแต่ไม่ตอบ ผมก้เข้าใจนะว่า “การไม่ตอบคือการปฏิเสธที่สุภาพที่สุด” บางทีผมก็ท้อนะครับแต่ก็คิดว่าจะหยุดสักวันสองวัน แต่หารู้ไม่เป็นผมที่กะวนกะวายจนทักเขาไป เขาก็ตอบทุกคำถามที่ถามนะครับแต่ก็คิดนะว่า เราคงไม่เหมาะสมกันเพื่อนๆคิดว่าผมควรไปต่อหรือพอแค่นี้ครับ...
แอบชอบเภสัช จีบเขาโดยใช้ทฤษฎี 21 วัน สุดท้ายแห้วเพราะเราต่างกันผมก็แค่ครูบ้านนอก ควรไปต่อหรือพอแค่นี้ครับ