ขออนุญาตใช้เป็นที่ระบาย + ปรึกษา ไปด้วยกันเลยนะคะ
ดินฉันเป็นเด็กบ้านนอกค่ะ เข้ามาหากินในเมืองกรุง ดิฉันมีลูก 1 คน เป็นผู้ชาย อายุ 3 ขวบครึ่งแล้ว ฝากไว้ให้ตากับยายของน้องดูแลที่ ตจว.
ดิฉันกับแฟนทำงานคนละที่ค่ะจะเจอกันก็แค่ศุกร์-เสาร์-อาทิตย์
ช่วงนี้ดิฉันงานไม่ยุ่งและในหน่วยงานก็ไม่ค่อยซีเรียสเรื่องเอาเด็กมาทำงานด้วย เลยตัดสินใจอยากพาลูกมาเที่ยว หัดให้มาอยู่กับพ่อแม่ มาสัมผัสสภาพแวดล้อมที่นี่ จึงขับรถไป-กลับ เอาค่ะ จากบ้านมาที่ทำงานประมาณ 140 กิโลเมตร (รวมไป - กลับ) ส่วนพ่อของน้องอยู่องค์กรที่เข้มงวดบวกกับงานเยอะ
เลยไม่ได้ดูน้องช่วยค่ะ
ดิฉันสังเกตพฤติกรรมน้อง หลายๆ อย่าง คือ น้องเป็นคนขี้กลัว ไม่กล้าแสดงออก หวาดกลัวไปหมด หรือพูดแบบแรงๆ คือ ขี้ขลาดค่ะ
ยายเขาบอกว่า เขาเป็นเด็กผู้ชายที่ไม่ซนเหมือนเด็กผู้ชายทั่วไป เวลาไปโรงเรียน เขาจะชอบเล่นแต่กับเด็กผู้หญิง หรือ เลือกคบแต่กับคนที่ไม่ดื้อ ไม่เล่นรุนแรง ไม่จองหอง (ภาษาบ้านเรา) แต่ถามว่าน้องออกไปทางกระเทยมั้ย ก็ไม่นะคะ น้องก็แมนๆ เล่นต่อสู้ เตะบอล กับพ่อเขาได้อย่างสนุกสนาน แต่ที่สังเกตเห็นชัดเลยคือ น้องอายหรือน้องกลัว ไม่แน่ใจ เวลาเจอคนอื่นแปลกหน้าเขาจะกลัวมากกกกกกกกก กลัวแบบ หลบหลังเรา จิกเรา หยิกเรา
กลัวชักโครกมากกกกกกกก กลัวจนร้องไห้ ไม่กล้านั่ง เราต้องค่อยๆ ปลอบ บอกใจเย็นๆ นะ คืออึไปด้วยน้ำตาไหลไปด้วย สงสารก็สงสาร ตลกก็ตลก
พามาที่ทำงานหลายวันแล้ว ก็ยังคงกลัว ไม่คุยกับใคร เพื่อนๆ ร่วมงานอยากหยอก น้องก็จะมาหลบหลังแม่ หรือไม่ก็ร้องไห้ไปเลย ไม่ชินสักที
เอาจริงๆ ดิฉันว่าให้เขาซนไปเลย จะดีกว่าเป็นเด็กแบบนี้มั้ยคะ เพราะมันดูเขลา ดูไม่กล้า มันขาดการเรียนรู้เพราะมัวแต่กลัว มัวแต่อายอยู่
พาไปเที่ยวที่วัด ไปให้อาหารปลา น้องก็ไม่เอา ที่สำคัญติดการ์ตูนทางทีวีมากค่ะ เพราะอยู่บ้านนอกไม่มีโทรศัพท์เล่น เลยติดช่องที่มีแต่การ์ตูน
สมมุติเราอยากพาขีดเขียน ลากเส้นตามรอยปะ ก็จะทำค่ะ แต่จับดินสอได้ไม่ถึง 2 นาที ก็เบื่อแล้ว ไม่เอาแล้ว
ดิฉันไม่ทราบว่า มันเป็นธรรมชาติของเด็กหรือเปล่าคะ หรือดิฉันใจร้อนเกินไปที่อยากจะให้ลูกทำนู้นนี่ให้ได้ดั่งใจตัวเอง
มันหงุดหงิดอ่าค่ะ บางที บอกให้ทำก็ไม่ยอมทำ ไม่อยากตีมากค่ะ แต่บางครั้งก็ทนไม่ไหว
สุภาษิตที่ว่า "รักวัวให้ผูก รักลูกให้ตี" ยังใช้ได้อยู่มั้ยคะ กับเด็กสมัยนี้
ที่บอกว่า แล้วที่ว่าฝากตากับยายละ ผลที่ได้คือ ตากับยายก็คนบ้านนอกค่ะ ทำไร่ทำนา ไม่ค่อยพาหลานไปไหนมาไหน คือไม่เคยพาเข้าสังคมเท่าไหร่คะ
ไปแต่ไร่นา และที่สำคัญ ตามใจและหลานได้ใจอย่างเห็นได้ชัด เช่น เขาชอบใส่ชุดพวกฮีโร่ต่างๆ มีปีกข้างหลังไรงี้ ขนาดสักเปียกๆ อยู่ หลานจะเอาจะใส่ให้ได้ ยายต้องไปเอามาตากพัดลมเพื่อให้หลานได้ใส่ คือบังคับหลานไม่ได้อ่าค่ะ เราเห็นแล้วเราก็หนักใจ เพราะกลัวเด็กถูกตามใจจนเคยตัว
อยากได้อะไรก็ต้องได้ ไม่ไหวค่ะ แม่เพลีย
ไม่ได้โทษตากับยายนะคะ โทษตัวเองนี่แหละ แต่เห็นแล้วว่า เลี้ยงเองกับให้คนอื่นเลี้ยงต่างกันจริงๆ
ฝากลูกให้พ่อแม่ (ตา-ยาย) เลี้ยงที่ ตจว. แล้วผลที่ได้...
ดินฉันเป็นเด็กบ้านนอกค่ะ เข้ามาหากินในเมืองกรุง ดิฉันมีลูก 1 คน เป็นผู้ชาย อายุ 3 ขวบครึ่งแล้ว ฝากไว้ให้ตากับยายของน้องดูแลที่ ตจว.
ดิฉันกับแฟนทำงานคนละที่ค่ะจะเจอกันก็แค่ศุกร์-เสาร์-อาทิตย์
ช่วงนี้ดิฉันงานไม่ยุ่งและในหน่วยงานก็ไม่ค่อยซีเรียสเรื่องเอาเด็กมาทำงานด้วย เลยตัดสินใจอยากพาลูกมาเที่ยว หัดให้มาอยู่กับพ่อแม่ มาสัมผัสสภาพแวดล้อมที่นี่ จึงขับรถไป-กลับ เอาค่ะ จากบ้านมาที่ทำงานประมาณ 140 กิโลเมตร (รวมไป - กลับ) ส่วนพ่อของน้องอยู่องค์กรที่เข้มงวดบวกกับงานเยอะ
เลยไม่ได้ดูน้องช่วยค่ะ
ดิฉันสังเกตพฤติกรรมน้อง หลายๆ อย่าง คือ น้องเป็นคนขี้กลัว ไม่กล้าแสดงออก หวาดกลัวไปหมด หรือพูดแบบแรงๆ คือ ขี้ขลาดค่ะ
ยายเขาบอกว่า เขาเป็นเด็กผู้ชายที่ไม่ซนเหมือนเด็กผู้ชายทั่วไป เวลาไปโรงเรียน เขาจะชอบเล่นแต่กับเด็กผู้หญิง หรือ เลือกคบแต่กับคนที่ไม่ดื้อ ไม่เล่นรุนแรง ไม่จองหอง (ภาษาบ้านเรา) แต่ถามว่าน้องออกไปทางกระเทยมั้ย ก็ไม่นะคะ น้องก็แมนๆ เล่นต่อสู้ เตะบอล กับพ่อเขาได้อย่างสนุกสนาน แต่ที่สังเกตเห็นชัดเลยคือ น้องอายหรือน้องกลัว ไม่แน่ใจ เวลาเจอคนอื่นแปลกหน้าเขาจะกลัวมากกกกกกกกก กลัวแบบ หลบหลังเรา จิกเรา หยิกเรา
กลัวชักโครกมากกกกกกกก กลัวจนร้องไห้ ไม่กล้านั่ง เราต้องค่อยๆ ปลอบ บอกใจเย็นๆ นะ คืออึไปด้วยน้ำตาไหลไปด้วย สงสารก็สงสาร ตลกก็ตลก
พามาที่ทำงานหลายวันแล้ว ก็ยังคงกลัว ไม่คุยกับใคร เพื่อนๆ ร่วมงานอยากหยอก น้องก็จะมาหลบหลังแม่ หรือไม่ก็ร้องไห้ไปเลย ไม่ชินสักที
เอาจริงๆ ดิฉันว่าให้เขาซนไปเลย จะดีกว่าเป็นเด็กแบบนี้มั้ยคะ เพราะมันดูเขลา ดูไม่กล้า มันขาดการเรียนรู้เพราะมัวแต่กลัว มัวแต่อายอยู่
พาไปเที่ยวที่วัด ไปให้อาหารปลา น้องก็ไม่เอา ที่สำคัญติดการ์ตูนทางทีวีมากค่ะ เพราะอยู่บ้านนอกไม่มีโทรศัพท์เล่น เลยติดช่องที่มีแต่การ์ตูน
สมมุติเราอยากพาขีดเขียน ลากเส้นตามรอยปะ ก็จะทำค่ะ แต่จับดินสอได้ไม่ถึง 2 นาที ก็เบื่อแล้ว ไม่เอาแล้ว
ดิฉันไม่ทราบว่า มันเป็นธรรมชาติของเด็กหรือเปล่าคะ หรือดิฉันใจร้อนเกินไปที่อยากจะให้ลูกทำนู้นนี่ให้ได้ดั่งใจตัวเอง
มันหงุดหงิดอ่าค่ะ บางที บอกให้ทำก็ไม่ยอมทำ ไม่อยากตีมากค่ะ แต่บางครั้งก็ทนไม่ไหว
สุภาษิตที่ว่า "รักวัวให้ผูก รักลูกให้ตี" ยังใช้ได้อยู่มั้ยคะ กับเด็กสมัยนี้
ที่บอกว่า แล้วที่ว่าฝากตากับยายละ ผลที่ได้คือ ตากับยายก็คนบ้านนอกค่ะ ทำไร่ทำนา ไม่ค่อยพาหลานไปไหนมาไหน คือไม่เคยพาเข้าสังคมเท่าไหร่คะ
ไปแต่ไร่นา และที่สำคัญ ตามใจและหลานได้ใจอย่างเห็นได้ชัด เช่น เขาชอบใส่ชุดพวกฮีโร่ต่างๆ มีปีกข้างหลังไรงี้ ขนาดสักเปียกๆ อยู่ หลานจะเอาจะใส่ให้ได้ ยายต้องไปเอามาตากพัดลมเพื่อให้หลานได้ใส่ คือบังคับหลานไม่ได้อ่าค่ะ เราเห็นแล้วเราก็หนักใจ เพราะกลัวเด็กถูกตามใจจนเคยตัว
อยากได้อะไรก็ต้องได้ ไม่ไหวค่ะ แม่เพลีย
ไม่ได้โทษตากับยายนะคะ โทษตัวเองนี่แหละ แต่เห็นแล้วว่า เลี้ยงเองกับให้คนอื่นเลี้ยงต่างกันจริงๆ