ถ้าวันนี้เราเหมือนเดิม วันนั้นเราคงได้พบกัน

เรื่องก็คือ เราทะเลาะกับแฟนตั้งแต่ธันวาคม เราปล่อยให้เวลามันนานนานมาจนสามเดือน (เดือนแรกที่ทะเลาะกันเราคิดนะว่าเราอยากจะลงไปหาแต่เราติดด้วยเรื่องงานเรื่องเงินที่ต้องใช้จ่ายเพราะแฟนเราอยู่กรุงเทพ ลงไปทีเราต้องมีค่าเครื่องค่าห้องค่าเดินทางค่ากิน ช่วงนั้นเงินเราไม่ค่อยจะพอเท่าไร) ก่อนที่เราจะลงไป เดือนนั้นเดือนวันเกิดของแฟนพอดี เลยตัดสินใจซื้อตั๋วเครื่อง จองโรงแรม ก่อนเราจะลงไป เราก็ส่งของขวัญวันเกิดไปให้แฟนก่อน ส่วนตัวเราถือเค้กลงไปตามทีหลัง เราเตรียมตัวไปเต็ม100 พอถึงสนามบินความพร้อมของเราเหลือแค่20% เพราะเรากลัว ไม่รู้ความกลัวมาจากไหนมันกลัวไปหมด กลัวหลายๆอย่าง แต่ก็มีพี่ๆเพื่อนๆเราบอกให้มั่นใจตัวเองหน่อย   เราตัดสินใจลงไปหา เราลงไปง้อแฟน แต่แฟนเราบอกเราลงไปช้า ทำไมตอนนั้นไม่ลงไป ทำไมพึ่งมาตอนนี้  แฟนเราบอก พอเถอะ ตอนนี้มันไม่เหมือนเดิม ตลอดเวลาสามวันที่เราลงไปง้อแฟน เราทำทุกอย่างให้มันดีที่สุด เพราะถ้าหลังจากนี้ ไม่รู้เราจะยังได้คุย ได้เจอกันอีกหรือเปล่า คือเราตั้งใจลงไปถึงจะรู้ว่าอาจจะผิดหวังแต่อย่างน้อยๆเราก็ตั้งใจทำให้ให้มันดีที่สุด 

ก่อนกลับแฟนบอกเดี๋ยวเขาจะไปส่งเราขึ้นเครื่อง แรกๆเราบอกไม่ต้องมาส่งเรา เพราะไม่อยากร้องไห้ต่อหน้า ไม่อยากให้เห็นน้ำตา แต่ด้วยประโยคที่แฟนบอก *วันนึงเราคงได้วนมาเจอกันอีก* เราเลยยอมให้มาส่ง ไม่ต้องถามว่าร้องไห้หนักไหม ตอนนั้นไม่อายใครเลย ไม่รู้น้ำตามันไหลมาจากไหนเยอะแยะ เธอก็บอกเราเดินทางปลอดภัยนะ 

พอเราเข้ามารอเครื่องออก เธอส่งตั๋วเครื่องบินมาให้ดู เธอจองมาวันเกิดเราแล้วบอกประโยคนึงไว้

****ถ้าวันนี้เราเหมือนเดิม วันนั้นเราคงได้พบกัน****

เรายังไม่เข้าใจในประโยคที่เธอบอก เรานั่งอ่านวนไปมาสิบๆรอบ จริงๆแล้วเธอพูดให้ความหวังหรือเราเข้าใจผิดไปเอง