ถ้าเราเป็นผู้กำกับหนัง แล้วอยู่ดีๆ มีคนมาบอกให้สร้างหนังเรื่องผีกระสือ บอกเลย...ยาก!โดยเฉพาะต้องมาสร้างหนังผีกระสือในยุคไทยแลนด์ 4.0 ยุคที่เด็กไม่โง่พอจะให้หลอกง่ายๆ เหมือนคนยุคนังป้าแบบฉัน ที่ตอนเด็กๆ แค่ได้ยินดนตรีอินโทร ตึ๊ง ตี่ง ตึ่ง ตึ๊ง ตึ่ง!! กระสือกลางวันมันเป็นหญิง มีทุกสิ่งธรรมด๊า ธรรมดา ... เพลงขึ้นมาเห็นหน้ายายสายผมเทาๆ ฟูๆ มีหัวกับไส้ เลียปากแผล่บๆ อีผี!แค่ไตเติ้ลขึ้นมาอีฉันก็คลี่หดตดหายแล้วล่ะ เด็กเดี๋ยวนี้นะ ถ้าใครขืนเล่าเรื่องผีสาวมีหัวกับไส้สืบทอดการทายาทด้วยการกินน้ำลาย แถมมีตัวผู้บินได้ด้วยกระด้ง เด็กรุ่นหลานมันได้ยินเข้าคงได้แต่ส่งสติ๊กเกอร์ไลน์มาเย้ยหยันมาว่า WTF คือจะบอกว่า ผู้กำกับที่คิดทำหนังเกี่ยวกับผีกระสือในยุคนี้ แม่! โคตรกล้าเลย บอกตรงๆ ตอนแรกที่ได้ยินชื่อเรื่อง เห็นหน้าหนัง อยากขอบายเลย เพราะมันโคตรไม่ใช่แนว ฉันแก่พอที่จะเลิกเชื่อและเลิกดูแล้วล่ะ หนังประเภทอสูรกาย มอนสเตอร์ในร่างหญิงสาว หนังอย่างนี้ทำมาหลายสิบปี ซ้ำซากแล้ว น่าเบื่อแล้ว ทำมาแต่ละเรื่องก็ไม่เห็นจะดีสักเรื่อง หัวหลุดลากไส้ CG ห่วย หลอกต้มคนดู และหนังกระสือที่ทำกันมามักจะแป้ก!
แต่แล้วก็มีเหตุให้ฉันต้องได้ดูหนังเรื่อง #แสงกระสือ ในปี 2562 เมื่อดูจนจบ ดูจบจริงๆ นะ โดยที่ฉันไม่ฝืนทรมานเลย สิ่งแรกที่รู้สึกได้คือ ผู้กำกับเก่งมากเลยนะ เขาสามารถเล่าเรื่องเป็นลำดับไม่ซับซ้อน เขาไม่พยายามทำหนังไทยให้เป็นหนังทริลเลอร์แบบฝรั่ง ไม่มีฉากสะดุ้ง ผู้กำกับและผู้เขียนบทตีความกระสือในรูปแบบใหม่ก็จริง แต่ก็ยังคงคอนเซ็ปต์ความเชื่อเก่าได้อย่างไม่เตลิดเปิดเปิง กระสือยังคงสืบทายาทด้วยน้ำลาย กระสือยังคงกินไส้วัวควาย กระสือยังคงถอดหัวได้ มันลากไส้และหัวใจตัวเองออกมาจากร่างกาย แถมออกมาคราวนี้นางเอาทั้งเส้นเลือดเส้นเอ็นออกมาด้วย (กลายเป็นแสงกระโสมเลย ซึ่งสามารถใช้เป็นอาวุธได้อีกทางหนึ่งด้วย) ตอนกลางคืนนางอาจไม่รู้ตัวหรอกว่าได้ทำอะไรลงไป แต่ตอนกลางวันหัวใจของนางยังคงเป็นหัวใจปกติ และเป็นหัวใจที่ดีงามของหญิงสาวที่กำลังจะเติบโตไปเป็นนางพยาบาลช่วยเหลือผู้คน เป็นหัวใจของหญิงสาวที่มีความรัก หัวใจที่เป็นมิตร และเรื่องหัวใจนี่เอง ทำให้แสงกระสือ มีส่วนเติมความเป็นดราม่าเข้ามาได้อย่างสบาย แต่ถึงแม้จะมีความดราม่าเข้ามาอย่างไร ผู้กำกับก็ยังไม่ลืมความเป็นหนังอสูรกาย หลังจากที่คนดูเริ่มเข้าใจในตัวกระสือแล้ว (จะบอกว่าผู้กำกับพลาดตรงที่ปูเรื่องนานไปหน่อย ดูกระท่อนกระแท่นบ้าง แต่ไม่ถึงกับออกทะเลไปไหน) หนังเริ่มกลับมาทำหน้าที่ของหนังแนวนี้ได้ ด้วยการสร้างฉากตื่นเต้น ลุ้นระทึก เร้าใจพาคนดูไปสู่การเอาใจช่วยกระสือจากการไล่ล่า และขมวดปมไปสู่จุดจบได้อย่างบรรลุเป้าหมาย แม้จะเป็นสูตรที่ค่อนข้างตายตัว แต่สำหรับหนังแนวนี้จะให้จบแบบอินดี้คงไม่ใช่มั้ง ดังนั้นความเป็นบทสูตรจึงไม่ใช่เรื่องต้องมาโดนหักคะแนนหรือเอามาเป็นข้อด้อย สิ่งที่โดดเด่นของแสงกระสืออย่างที่ใครๆ ก็ชมกันไปแล้วคือ CG เนียนๆ ภาพสวยๆ ด้วยทุนน้อยๆ ทำออกมาได้แบบรู้เลยว่ามีความใส่ใจ แม้จะมีบางฉากที่ดูแล้วลอยๆ เช่น ฉากสุดท้ายคล้ายงบหมดหรือคนกำกับแสงพลาดอะไรบางอย่างไป หน้าพระเอกบนเรือมันลอยมันเรือง แสงผิดความเป็นธรรมชาติของหนองน้ำยามค่ำคืนแบบนั้น จนทำให้อินไปกับดราม่าไม่ไหว และฉากจบ สำหรับคนอื่นอาจบอกว่าจบแบบนี้ดีแล้ว แต่ฉันอยากให้คนเขียนบทเลือกไปเวย์อื่นมากกว่า แต่ก็ไม่เป็นไรคนส่วนใหญ่คงโอเคแล้ว
นักแสดงหน้าใหม่ใสกิ๊ก ไม่รู้หลานๆ เคยผ่านการแสดงอะไรมาป้าไม่รู้จักหรอก แต่รู้สึกได้ว่าทั้งหนุ่มสาวทั้งสามมีความตั้งใจทำงาน มีบางบทสนทนาอาจพูดแล้วไม่เข้าปาก มีความเป็นมือใหม่ไปบ้าง น้องที่เล่นเป็นนางเอกแสดงได้ดี น้องไม่แต่งหน้าแต่น่ารักน่ามอง ส่วนการแสดงในฉากพีคสุดๆ โดยเฉพาะคนที่แสดงเป็นเจิด เล่นดีมาก (สปอยด์ไม่ได้) แค่อยากบอกว่า คนที่สูญสิ้นทุกอย่างแล้ว ถ้ามันต้องจุดตัวเองก็ยอมทันใดให้ลุกเป็นไฟขึ้นมา เพียงปรารถนาดอกทานตะวันหันมอง ไม้ขีดไฟก้านน้น ถ้ามันจะร้องไห้ขอความเห็นใจ มันก็จะร้องไห้แบบเจิดนั่นแหละ ถึงจุดนี้ ฉันได้แอบมองคนดูในโรง ได้แต่เห็นคนทำตัวนิ่งๆ และมีเสียงหายใจแบบฟืดฟาด..ผิดปกติ อ่า คนในโรงหลายคนร้องไห้นี่นา โคตรถือว่าผ่าน เอาล่ะ สำหรับใครที่แบบว่าลังเล เฮ้ย จะดูดีมั๊ยว้า เสียดายตังค์รึเปล่าว้า ถ้าไม่ชอบดูหนังแนวนี้แต่ชอบดูหนังดราม่า ดูหนังยากๆ คิดเยอะๆ ก็อย่าไปดูมันเลยค่ะ แต่ถ้าคุณชอบดูหนังผีกระสือไทยๆ หนังที่มี CG ดีๆ ดูแล้วสนุก อยากบอกว่า ในบรรดาหนังผีกระสือที่สร้างมาเป็นหลายสิบปี แสงกระสือคือหนังผีกระสือที่ดีที่สุด(ในโลก)ค่ะ
แสงกระสือคือหนังผีกระสือที่ดีที่สุด (ในโลก)