หากตัวคนเดียว คงตัดสินใจง่ายไปแล้วเมื่อเกิดปัญหาระหว่างคู่รัก แต่เพราะมีภาระผูกพัน มีคำว่าลูกและครอบครัว จึงต้องให้อภัยทุกครั้ง
พยายามมองแต่ข้อดีของสามีคือ เลี้ยงดูครอบครัว แต่สิ่งที่ขอร้องมาตลอดคือ เวลามีปัญหากันอย่าออกบ้าน เพราะปัญหาจะไม่จบ
แต่สามีทำตลอด หรือไม่มีปัญหาก็ออกบ้านเพราะติดลม ไปดื่มกิน กลับเช้าทุกครั้ง ติดต่อไม่ได้ บางครั้งเอากุญแจรถกุญแจบ้านไปหมดให้เราไปไหนไม่ได้ ทั้งที่ตัวเรามีปัญหาสุขภาพเพราะวิตกกังวล เครียดจนเข้า ICU หลายคร้งทั้งที่เขารู้แต่พอเหล้าเข้าปากไม่เคยสนใจ และเราต้องมาเสียใจอย่างที่สุด เมื่อรู้ว่าทุกครั้งที่เขาออกบ้าน เขามาติดเด็กนั่งดริ้งค์ เขาโกหกตลอดว่าที่ออกไปดื่ม ไปนั่งคนเดียว
ไม่มีเรื่องผู้หญิงแน่นอน แต่คืนนั้นเป็นครั้งแรกที่เราตามไปที่ร้านที่คิดว่าเขาจะมา และเจอคาตา ว่าเขานั่งดื่ม สนุกสนานกับเด็กนั่งดริ้งค์ เสียใจ ทั้งที่เรากำลังป่วยหนักอยู่
เรากลัวเราจะเป็นโรคซึมเศร้า เจอเหตุการณ์อย่างนี้ซ้ำซากมา นับ หลายร้อยครั้งตลอดเวลาที่แต่งกันมา แต่ต้องพยายามทำหน้าที่ทุกอย่างให้ปกติ เพราะเค้าไม่ให้พูดรื้อฟื้นเด็ดขาด ทำได้แค่เก็บ กดความรุ้สึก ความสงสัย อะไรจริง อะไรโกหก เราเป็นแม่บ้านแม่เรือน เป็นแม่ที่ดี เป็นเมียที่ดี ไม่เคยเหลวไหล ไปไหน เขาจะไปส่ง แม้แต่จะทานข้าวกับเพื่อน เขาก็ไม่เคยปล่อยเราไปคนเดียว เรามีอาชีพการงานที่ดี โปรไฟล์ดี การศึกษา ฐานะดี หน้าตารูปร่างถือว่าสวย ไปไหนใครก็มอง แต่.... มันไม่ได้ทำให้สามีหยุดพฤติกรรมพวกนี้ได้เลย เขาไม่เคยให้เกียรติภรรยาตัวเองเลย ภายนอกเหมือนครอบครัวเรา perfect ทุกอย่าง เราถึงไม่สามารถปรึกษาหรือคุยกับใครได้ เพราะใครก็คงไม่เชื่อว่าสามีเป็นแบบนี้เหรอ เป็นแค่ขี้เมา ติดลม ไปในที่อโคจร ติดเด็กนั่งดริ้งค์ เพราะภาพลักษณ์เขาคือ family man มาก
หลังเกิดเหตุการณ์ที่เราจับได้ว่าเขามาติดเด็กนั่งดริ้งค์ เขาขอโทษ เหมือนทุกครั้งที่สร่างเมา เป็นแบบนี้ตลอดการแต่งงานมาเกือบ 10 ปี แต่ชีวิตต้องอยู่บนความระแวงตลอดเวลา หลายคำถามที่เราอยากถามเมื่อได้รู้ว่าเขาโกหกมาตลอด เขาบอกห้ามถาม ในเมื่อเขาขอโทษแล้ว ถ้ายังถาม ก็ไม่จบ บอกตรงๆ เรารู้สึกว่าไม่ยุติธรรม ทำผิด ขอโทษ ทำอีก วนไปเรื่อยๆ แบบนี้
เราต้องแอบร้องไห้ ทุกข์ คิดวนเวียนแต่คำว่า ทำไม และหลายคำถามว่า เขาเอาผู้หญิงพวกนั้นมาแทนที่เราได้ยังไง คิดวนเวียนแต่สิ่งเหล่านี้ จนเรากลายเป็นคนเดี๋ยวดี เดี๋ยวหงุดหงิด บางทีก็ร้องไห้ นอนไม่หลับ ตื่นกลางดึกมาร้องไห้นอกห้อง รู้สึกตัวเองไม่มีค่า ไร้ค่าเทียบผู้หญิงกลางคืนพวกนั้นไม่ได้ เป็นแค่คนรับใช้ คนเลี้ยงลูกให้เขา แต่เวลาเขาอยากรีแล็กอยากมีความสุขเขาก็ออกไปหาข้างนอกคนเดียว ทิ้งเราไว้บ้านกับลูก ซึ่งครั้งหนึ่งที่เรารับแทบไม่ได้ เราไปตลาด ขับรถยังไม่ถึงบ้าน เจอรถเขาสวนออกไป ปรากฎเขาทิ้งลูกวัยอนุบาลไว้บ้าน แล้วไปหากินเหล้ากลับเช้า ติดต่อไม่ได้ (ครอบครัวเราเป็นครอบครัวเดี่ยวค่ะ) สุดท้ายเข้ามาเขาก็แค่ขอโทษและห้ามเราพูดอีก และตอนนี้ความรู้สึกเรามันเหมิอนทั้งรักทั้งเกลียดสามีตัวเอง
ขอความอนุเคราะห์วิธีคิดเพื่อดึงตัวเองขึ้นจากความรู้สึกแบบนี้ด้วยเถอะค่ะ ขอบพระคุณล่วงหน้าค่ะ
เมื่อถูกสามีทำร้ายจิตใจบ่อยๆ ทำอย่างไรให้ลืมและไม่ย้ำคิดแต่ความเสียใจ เพื่อก้าวต่อไปได้อย่างเข้มแข็ง
พยายามมองแต่ข้อดีของสามีคือ เลี้ยงดูครอบครัว แต่สิ่งที่ขอร้องมาตลอดคือ เวลามีปัญหากันอย่าออกบ้าน เพราะปัญหาจะไม่จบ
แต่สามีทำตลอด หรือไม่มีปัญหาก็ออกบ้านเพราะติดลม ไปดื่มกิน กลับเช้าทุกครั้ง ติดต่อไม่ได้ บางครั้งเอากุญแจรถกุญแจบ้านไปหมดให้เราไปไหนไม่ได้ ทั้งที่ตัวเรามีปัญหาสุขภาพเพราะวิตกกังวล เครียดจนเข้า ICU หลายคร้งทั้งที่เขารู้แต่พอเหล้าเข้าปากไม่เคยสนใจ และเราต้องมาเสียใจอย่างที่สุด เมื่อรู้ว่าทุกครั้งที่เขาออกบ้าน เขามาติดเด็กนั่งดริ้งค์ เขาโกหกตลอดว่าที่ออกไปดื่ม ไปนั่งคนเดียว
ไม่มีเรื่องผู้หญิงแน่นอน แต่คืนนั้นเป็นครั้งแรกที่เราตามไปที่ร้านที่คิดว่าเขาจะมา และเจอคาตา ว่าเขานั่งดื่ม สนุกสนานกับเด็กนั่งดริ้งค์ เสียใจ ทั้งที่เรากำลังป่วยหนักอยู่
เรากลัวเราจะเป็นโรคซึมเศร้า เจอเหตุการณ์อย่างนี้ซ้ำซากมา นับ หลายร้อยครั้งตลอดเวลาที่แต่งกันมา แต่ต้องพยายามทำหน้าที่ทุกอย่างให้ปกติ เพราะเค้าไม่ให้พูดรื้อฟื้นเด็ดขาด ทำได้แค่เก็บ กดความรุ้สึก ความสงสัย อะไรจริง อะไรโกหก เราเป็นแม่บ้านแม่เรือน เป็นแม่ที่ดี เป็นเมียที่ดี ไม่เคยเหลวไหล ไปไหน เขาจะไปส่ง แม้แต่จะทานข้าวกับเพื่อน เขาก็ไม่เคยปล่อยเราไปคนเดียว เรามีอาชีพการงานที่ดี โปรไฟล์ดี การศึกษา ฐานะดี หน้าตารูปร่างถือว่าสวย ไปไหนใครก็มอง แต่.... มันไม่ได้ทำให้สามีหยุดพฤติกรรมพวกนี้ได้เลย เขาไม่เคยให้เกียรติภรรยาตัวเองเลย ภายนอกเหมือนครอบครัวเรา perfect ทุกอย่าง เราถึงไม่สามารถปรึกษาหรือคุยกับใครได้ เพราะใครก็คงไม่เชื่อว่าสามีเป็นแบบนี้เหรอ เป็นแค่ขี้เมา ติดลม ไปในที่อโคจร ติดเด็กนั่งดริ้งค์ เพราะภาพลักษณ์เขาคือ family man มาก
หลังเกิดเหตุการณ์ที่เราจับได้ว่าเขามาติดเด็กนั่งดริ้งค์ เขาขอโทษ เหมือนทุกครั้งที่สร่างเมา เป็นแบบนี้ตลอดการแต่งงานมาเกือบ 10 ปี แต่ชีวิตต้องอยู่บนความระแวงตลอดเวลา หลายคำถามที่เราอยากถามเมื่อได้รู้ว่าเขาโกหกมาตลอด เขาบอกห้ามถาม ในเมื่อเขาขอโทษแล้ว ถ้ายังถาม ก็ไม่จบ บอกตรงๆ เรารู้สึกว่าไม่ยุติธรรม ทำผิด ขอโทษ ทำอีก วนไปเรื่อยๆ แบบนี้
เราต้องแอบร้องไห้ ทุกข์ คิดวนเวียนแต่คำว่า ทำไม และหลายคำถามว่า เขาเอาผู้หญิงพวกนั้นมาแทนที่เราได้ยังไง คิดวนเวียนแต่สิ่งเหล่านี้ จนเรากลายเป็นคนเดี๋ยวดี เดี๋ยวหงุดหงิด บางทีก็ร้องไห้ นอนไม่หลับ ตื่นกลางดึกมาร้องไห้นอกห้อง รู้สึกตัวเองไม่มีค่า ไร้ค่าเทียบผู้หญิงกลางคืนพวกนั้นไม่ได้ เป็นแค่คนรับใช้ คนเลี้ยงลูกให้เขา แต่เวลาเขาอยากรีแล็กอยากมีความสุขเขาก็ออกไปหาข้างนอกคนเดียว ทิ้งเราไว้บ้านกับลูก ซึ่งครั้งหนึ่งที่เรารับแทบไม่ได้ เราไปตลาด ขับรถยังไม่ถึงบ้าน เจอรถเขาสวนออกไป ปรากฎเขาทิ้งลูกวัยอนุบาลไว้บ้าน แล้วไปหากินเหล้ากลับเช้า ติดต่อไม่ได้ (ครอบครัวเราเป็นครอบครัวเดี่ยวค่ะ) สุดท้ายเข้ามาเขาก็แค่ขอโทษและห้ามเราพูดอีก และตอนนี้ความรู้สึกเรามันเหมิอนทั้งรักทั้งเกลียดสามีตัวเอง
ขอความอนุเคราะห์วิธีคิดเพื่อดึงตัวเองขึ้นจากความรู้สึกแบบนี้ด้วยเถอะค่ะ ขอบพระคุณล่วงหน้าค่ะ