ทุกครั้งที่ไม่สบายใจทำได้แค่เดินกับห้อง นั้งน้ำตาไหล แล้วปลอบใจตัวเอง เรียกชื่อตัวเอง จะได้เตือนสติตัวเอง คุยกับตัวเอง อยากระบายให้ไครฟังก็ไม่ได้ ครอบครัวเราก็มีแต่เเม่คนเดียวอยู่ต่างจังหวัดไม่เคยบอกเรื่องไม่ดีกับแกเพราะว่าแกจะไม่สบายใจหนัก เพื่อนที่สนิทก็ต่างคนต่างมีครอบครัว แฟนเราก็ไม่ได้ใส่ใจเวลาเรามีปัญหาอยู่แล้ว ไม่เคยฟังเวลาจะเล่าก็จะพาเปลี่ยนเรื่องไป เพื่อนที่ทำงานก็ไม่มีเพราะเราเป็นหัวหน้าอยู่ที่ทำงานก็ต้องเก็บรักษาภาพพจน์ ร้องไห้เครียดก็ต้องดูแลตัวเอง จำใจต้องเข้มแข็ง
คนเราจะทนคุยกับตัวเองปลอบใจตัวเองได้อีกนานแค่ใหน