15 มีนาคม 2562
นี่ก็คงเป็นอีกครั้งที่ฉันคิดที่จะเขียนจดหมายลาตายไปซะให้แล้ว คิดว่าการที่ไม่มีตัวเราในครอบครัวนี้มันคงทำให้พวกเขาสบายขึ้น.... ณ เวลา 3 ทุ่มที่พึ่งถึงบ้านและกำลังนั่งกินข้าว ตรงข้ามกับน้องชายของฉันที่กำลังเล่นมือถือ.... สิ่งที่ได้ยินก็เสียงของผู้หญิงวัย 40 กว่ากำลังคุยโทรศัพท์ด้วยอารมณ์ที่โมโหและตะโกนไปทั่วบ้าน...แม่ของฉัน... เมื่อเธอวางสาย เธอเดินออกมาจากห้องนอนมาที่โต๊ะที่ฉันกินข้าวและได้กล่าวว่าฉัน...ทั้งๆที่ฉันไม่ใด้ทำอะไร... พร้อมกับพ่อของฉันที่เข้าข้างแม่เสมอและไม่เคยจะคิดว่าลูกสาวคนเดียวอย่างฉัน...จะรู้สึกอย่างไรกับคำเหล่านี้... โครตพ่อโครตแม่...อีสันดาน...อย่าทำตัวเป็นไฮโซ...จะโทรหาผู้ชายทำไม...กู...นี่คำพูดที่ออกจากปากของแม่ฉันเป็นประจำ และยังมีอีกสารพัด ขนาดเวลาที่แม่ทะเลาะกับยาย แม่ยังเคยร้องไห้ แต่แม่หารู้หรือไม่ว่าคำพูดเหล่านี้ที่พูดออกมานั้นมันบาดใจของฉันยิ่งกว่าโดนมีดแทง รู้หรือไม่ว่าฉันนั้นต้องเก็บมันมาร้องไห้คนเดียว รู้หรือไม่ว่ามัน...เจ็บปวดเหลือเกิน... คำพูดที่ไม่สามารถพูดออกมาได้นั้นมันล้นหลามในใจของฉัน ฉันอยู่ ม.6 กำลังจะจบและจะเข้ามหาลัย พวกเขาอยากให้ฉันเข้ามหาลัยดังๆ ทั้งๆที่ไม่เคยถามถึงเรื่องเรียน ถามแต่เกรด แต่ท่านไม่เคยเห็นฉันทำการบ้าน ไม่เคยเห็นว่าสิ่งเหล่านี้มันทำให้ฉันเครียดแค่ไหน ฉันพยายามเรียนให้ดีที่สุดเพื่อจะให้พ่อแม่สบายในอนาคต แต่คำพูดของท่านกลับไม่เคยส่งเสริมฉัน ไม่กี่วันที่ผ่านมาก็มีข่าวยิงกันที่นิวซีแลนด์ ณ ตอนกำลังกลับบ้าน ฉันกลับคิดห่วงพ่อแม่ว่าถ้ามันเกิดกับครอบครัวเรา เราจะทำอย่างไร เราจะอยู่อย่างไร...แต่ความเสียใจตอนนี้มันทำให้ฉันคิดในทางกลับกัน...ฉันคิดว่าให้ฉันตายแทนคนพวกนั้นจะดีกว่า พวกเขาไม่ต้องมาเจ็บปวดทรมาณ ให้ฉันเป็นแทนดีกว่าเพราะคำพูดของพ่อแม่ฉันที่พูดใส่หัวฉันหลายๆปีมานี้..มันเจ็บปวดมากกว่า คำพูดของพ่อแม่ทำให้เราไม่มีจิตใจในการเรียน มันฝังใจ มันทำให้เราอยากหายไปจากโลกนี้ เพราะคำที่เขาพูดกับเราก็คือ...หนี้...รวยๆเร็วๆนะ...อย่าทำตัวเลว...กูส่งเรียน กูเหนื่อยนะ... แต่คำๆเดียวที่ท่านไม่เคยพูดคือ 'แม่รักหนู' ตอนนี้หมดกำลังใจเหลือเกิน ไม่มีใครเข้าใจฉัน เพราะถึงเขาพูดว่าเขาเข้าใจ แต่เขาไม่เคยจะรู้สึกได้ว่าเรานั้นรู้สึกอย่างไร... เหนื่อยเหลือเกิน...เศร้าเหลือเกิน...
แค่อยากระบายค่ะ เราไม่มีใครให้ไปคุยด้วยแล้ว
นี่ก็คงเป็นอีกครั้งที่ฉันคิดที่จะเขียนจดหมายลาตายไปซะให้แล้ว คิดว่าการที่ไม่มีตัวเราในครอบครัวนี้มันคงทำให้พวกเขาสบายขึ้น.... ณ เวลา 3 ทุ่มที่พึ่งถึงบ้านและกำลังนั่งกินข้าว ตรงข้ามกับน้องชายของฉันที่กำลังเล่นมือถือ.... สิ่งที่ได้ยินก็เสียงของผู้หญิงวัย 40 กว่ากำลังคุยโทรศัพท์ด้วยอารมณ์ที่โมโหและตะโกนไปทั่วบ้าน...แม่ของฉัน... เมื่อเธอวางสาย เธอเดินออกมาจากห้องนอนมาที่โต๊ะที่ฉันกินข้าวและได้กล่าวว่าฉัน...ทั้งๆที่ฉันไม่ใด้ทำอะไร... พร้อมกับพ่อของฉันที่เข้าข้างแม่เสมอและไม่เคยจะคิดว่าลูกสาวคนเดียวอย่างฉัน...จะรู้สึกอย่างไรกับคำเหล่านี้... โครตพ่อโครตแม่...อีสันดาน...อย่าทำตัวเป็นไฮโซ...จะโทรหาผู้ชายทำไม...กู...นี่คำพูดที่ออกจากปากของแม่ฉันเป็นประจำ และยังมีอีกสารพัด ขนาดเวลาที่แม่ทะเลาะกับยาย แม่ยังเคยร้องไห้ แต่แม่หารู้หรือไม่ว่าคำพูดเหล่านี้ที่พูดออกมานั้นมันบาดใจของฉันยิ่งกว่าโดนมีดแทง รู้หรือไม่ว่าฉันนั้นต้องเก็บมันมาร้องไห้คนเดียว รู้หรือไม่ว่ามัน...เจ็บปวดเหลือเกิน... คำพูดที่ไม่สามารถพูดออกมาได้นั้นมันล้นหลามในใจของฉัน ฉันอยู่ ม.6 กำลังจะจบและจะเข้ามหาลัย พวกเขาอยากให้ฉันเข้ามหาลัยดังๆ ทั้งๆที่ไม่เคยถามถึงเรื่องเรียน ถามแต่เกรด แต่ท่านไม่เคยเห็นฉันทำการบ้าน ไม่เคยเห็นว่าสิ่งเหล่านี้มันทำให้ฉันเครียดแค่ไหน ฉันพยายามเรียนให้ดีที่สุดเพื่อจะให้พ่อแม่สบายในอนาคต แต่คำพูดของท่านกลับไม่เคยส่งเสริมฉัน ไม่กี่วันที่ผ่านมาก็มีข่าวยิงกันที่นิวซีแลนด์ ณ ตอนกำลังกลับบ้าน ฉันกลับคิดห่วงพ่อแม่ว่าถ้ามันเกิดกับครอบครัวเรา เราจะทำอย่างไร เราจะอยู่อย่างไร...แต่ความเสียใจตอนนี้มันทำให้ฉันคิดในทางกลับกัน...ฉันคิดว่าให้ฉันตายแทนคนพวกนั้นจะดีกว่า พวกเขาไม่ต้องมาเจ็บปวดทรมาณ ให้ฉันเป็นแทนดีกว่าเพราะคำพูดของพ่อแม่ฉันที่พูดใส่หัวฉันหลายๆปีมานี้..มันเจ็บปวดมากกว่า คำพูดของพ่อแม่ทำให้เราไม่มีจิตใจในการเรียน มันฝังใจ มันทำให้เราอยากหายไปจากโลกนี้ เพราะคำที่เขาพูดกับเราก็คือ...หนี้...รวยๆเร็วๆนะ...อย่าทำตัวเลว...กูส่งเรียน กูเหนื่อยนะ... แต่คำๆเดียวที่ท่านไม่เคยพูดคือ 'แม่รักหนู' ตอนนี้หมดกำลังใจเหลือเกิน ไม่มีใครเข้าใจฉัน เพราะถึงเขาพูดว่าเขาเข้าใจ แต่เขาไม่เคยจะรู้สึกได้ว่าเรานั้นรู้สึกอย่างไร... เหนื่อยเหลือเกิน...เศร้าเหลือเกิน...