ตามกระทู้เลยค่ะ เคยมีเเฟนี่คบกันถึง 2 ปี 7 เดือนเเต่ระหว่างที่คบกันเวลาเหงานี่ก็จะหาคนอื่นมาคุยตลอด เเฟนจับได้ตลอดเเต่เค้าก็ยกโทษให้เรื่อยมาเลยค่ะ เเต่เเล้ววันนึงไปเจอคนๆนึงที่คิดว่าเค้าน่าจะใช่มากกว่าเเฟน เลยทิ้งเเฟนที่คบกันมา(อย่าด่าเลยค่ะโดนมาเยอะเเล้ว) เพื่อไปคุยกับคนๆนั้น ตอนที่เราคุยกับคนๆนั้น คุยนะค่ะเเค่คุยคุยมาได้ประมาณ 7 เดือนเเล้วเราก็เลิกคุยกันเเต่ตอนเลิกคือด่ากันเเบบว่าไม่สามารถกลับไปคบใหม่ได้เเล้ว เเล้วตั้งเเต่นั้นมาคำว่าเเฟนก็ไม่รู้จักอีกเลยค่ะ มีคนเข้ามาในชีวิตเยอะมากค่ะ เปิดใจทุกครั้งที่โดนเท ยอมรับว่าไม่เคยเข็ดเลย ตอนเเรกที่คุยก็รุ้สึกดีนะคะ เเต่พอคุยได้สัก 2 วันก็เริ่มรู้สึกเบื่อ อึดอัด บางทีก็หายจากเค้าไปดื้อๆ บางทีก็หาเรื่องมาทะเลาะกันให้เค้าไป เเล้วพอไม่มีใครมาคุยด้วยก็เหงา... มันดูโรคจิตนะคะว่าไหม เเต่ถามว่าคนที่เข้ามาเราจิงจังไหม เราจิงจังหมดเลยนะ เพราะทุกครั้งที่เลิกคุยกับใครเราร้องไห้ทุกครั้ง อยากรู้ว่าเราเป็นอะไร ตอนนี้เราไม่รู้ว่าเราเป็นอะไร เราต้องการอะไรกันเเน่
ชอบเหงาเวลาอยู่คนเดียว เเต่พอมีคนคุยเเรกๆก็โอหลังๆเริ่มเบื่อ ทำให้ไม่เคยคุยกับใครเกิน 3 วัน